Σχολείο Μονάχου: Ανικανότητα του Ελληνικού Δημοσίου ή έλλειψη πολιτικής για τον Απόδημο;

Αποφεύγοντας να κάνουμε υποθέσεις και παραμένοντας επικεντρωμένοι σε στοιχεία που γνωρίζουμε όλοι, μπορούμε πολύ εύκολα να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα για το λόγο που εξελίχθηκε αρνητικά για τον Ελληνισμό η υπόθεση με το σχολικό διδακτήριο του Μονάχου.

Από την εποχή (τέλος του 2008) που το

Πολιτικές μεταγραφές: Μια φυσιολογική εξέλιξη ή ο απόλυτος οπορτουνισμός

Με αφορμή τη συμμετοχή πρώην Υπουργών του ΠΑΣΟΚ στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αναπτύχθηκε μια «συζήτηση» σχετικά με τις μεταγραφές στους πολιτικούς χώρους.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι εάν, κατά πόσο και γιατί, η «μεταγραφή» σ άλλο πολιτικό χώρο είναι κατακριτέα, αλλα και αν είναι- και πότε- δικαιολογημένη η αποδοκιμασία τους.

Εννοείτε ότι οι όποιες επικρίσεις δε μπορεί να γίνονται βάση ποδοσφαιρικών όρων, δηλ. με τη λογική ότι ο δικός μας παίκτης δεν πρέπει να παίζει στην αντίπαλη ομάδα.

Πόσο επικίνδυνος μπορεί να είναι πράγματι ο Τράμπ ;

Ο Τραμπ είναι ο υποψήφιος πρόεδρος της Αμερικής που έχει υιοθετήσει ως όπλο του -την "πρόκληση". Αφορμή όμως, για το σχολιασμό αυτό, είναι μια συζήτηση με "φίλο", που χαρακτήρισε τον Τράμπ "αντισυστημικό".

Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια αναπτύσσονται θεωρίες που υποστηρίζουν ότι τη "λύση" σε ό,τι απασχολεί σήμερα τον κόσμο, θα φέρουν καταστάσεις ανεξέλεγκτες και διαλυτικές σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα.

Και η Γερμανία έχει τους «αγανακτισμένους» της

Τα όσα διαδραματίστηκαν στην Δρέσδη, στην κεντρική επετειακή εκδήλωση για την ένωση της Γερμανίας, παρουσία όλης σχεδόν της πολιτειακής ηγεσίας της χώρας, δεν ήταν ένα συνήθες φαινόμενο στον πολιτικό βίο της Γερμανίας μετά τον πόλεμο.

Το ζήτημα βέβαια,  δεν βαρύνει το κατά πόσο  χάλασε μια εθνική γιορτή, αλλά κατά πόσο αυτό που συνέβη αποτελεί μια στιγμιαία αντίδραση,

H στοχοποίηση των θυμάτων της Marfin

Χθες ξεκίνησε στο Πρωτοβάθμιο Κακουργιοδικείο Αθηνών, μετά από 6 ολόκληρα χρόνια, η δίκη για την δολοφονία 3 υπαλλήλων της ιδιωτικής τράπεζας Marfin το 2010.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι για άλλη μια φορά η συγκεκριμένη δολοφονία δεν έτυχε την ίδια δημοσιότητα με άλλα "παρεμφερή" γεγονότα.  Ιδιαίτερα, σε μια χώρα που "ειδήσεις" τέτοιου είδους αποτελούν "ειδικά αφιερώματα" και προκαλούν χιλιάδες "κοινοποιήσεις" στα κοινωνικά δίκτυα, όπου επίσης δεν υπήρξε κάτι ανάλογο.

Νέα στοιχεία για τον Ελληνισμό στην Γερμανία

Νέα στοιχεία έδωσε στη δημοσιότητα η Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία της Γερμανίας για τον πληθυσμό αλλοδαπών που ζούνε στην Γερμανία.

Επιμεληθήκαμε τα βασικότερα στοιχεία για τους Έλληνες και το συνολικό πίνακα του αλλοδαπού πληθυσμού.

Τις επόμενες ημέρες θα συμπληρωθούν οι συγκεκριμένοι

πίνακες και μ άλλα στοιχεία.

Δεν αντιμετωπίζεται ο ρατσισμός μόνο με αντιρατσιστικά συνθήματα.

Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση κινδύνευσε με κατάρρευση λόγω της οικονομικής κρίσης ήταν γιατί δεν προετοιμάστηκε έγκαιρα και δεν την αντιμετώπισε άμεσα, όπως όφειλε.
Αν σήμερα, το προσφυγικό τείνει να αλλάξει τον πολιτικό χάρτη στην Ευρώπη οφείλεται επίσης, στους ίδιους λόγους.

Γιατί τα προβλήματα ξέφυγαν από τη διαχείριση σε επίπεδο ηγεσιών και  πέρασαν

Πόσο κινδυνεύει η "Δυτική Δημοκρατία" από τον λαϊκισμό;

Αν δεν αποφασίσεις θα σ εγκαταλείψω.
Η Δημοκρατία σου

Από τον Σεπτέμβριο ξεκινούν μια σειρά από εκλογικές αναμετρήσεις σε πολλές χώρες της Ευρώπης και τις ΗΠΑ που δεν αποκλείουν την ανατροπή δεδομένων που επί δεκαετίας επικρατούσαν και είχαν καθιερωθεί στη συνείδηση των πολιτών ως "Δημοκρατία", με κύριο χαρακτηριστικό της τα ατομικά δικαιώματα, την ελευθερία.

Η αρχή θα γίνει αρχές Οκτωβρίου στην Αυστρία με την επαναληπτική εκλογή για τον Πρόεδρο

Για τον «Καμμένο» μπορούμε να αδιαφορούμε. Για τις πράξεις του όχι.

Όταν ξεκίνησε το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία πολλοί από εμάς θα χαμογέλασαν (πικρά) ακούγοντας στα δελτία ειδήσεων ότι ο «Υπουργός Άμυνας βρίσκεται στο Πεντάγωνο να συντονίσει το σχεδιασμό»

Στην πολιτική σκηνή της χώρας έχουν περάσει διάφοροι που έχουν λόγω συγκυρίας πετύχει την εκλογή τους. Ο Καμμένος όμως κατόρθωσε όχι μόνο να εκλεγεί και να γίνει Υπουργός αλλά και να (συν)καθορίζει το μέλλον της χώρας μας μέσω της συγκυβέρνησής του με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Μόναχο: Πληγώθηκε η ομορφιά μιας πόλης και μιας "ελληνικής" περιοχής

Την Παρασκευή το βράδυ η πόλη του Μονάχου πληγώθηκε. Άγνωστο πόσος χρόνος θα χρειαστεί να επουλωθούν οι πληγές..
Το 1972 ένα τρομοκρατικό χτύπημα είχε ξαναπληγώσει την πόλη. Όμως, έχουν περάσει σχεδόν 45 χρόνια από τότε, όπως άλλωστε, ο χρόνος κάλυψε και την πληγή από την  επίθεση των ναζί στο Oktoberfest το 1980 και τη γενική πρόβα (όπως αποδείχτηκε) την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 2016 με αποκλεισμό του κεντρικού σταθμού.

Το κτίριο δεν θα ήταν απλά και μόνο ένα ελληνικό σχολείο στο Μόναχο

Παρά την αισιοδοξία των περισσοτέρων αρμοδίων και υπευθύνων μέχρι την παραμονή της συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου, τελικά η απόφαση ήταν αρνητική.
Την απογοήτευση των περισσοτέρων Ελλήνων της περιοχής του Μονάχου με διαφόρους τρόπους είδαμε κυρίως, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα.
Για πολλούς από εμάς μάλιστα, το κτίριο δεν θα ήταν απλά ένα σχολικό κτίριο που θα έλυνε μακροχρόνια το πρόβλημα στέγασης των Ελλήνων μαθητών.

Κενό στη στρατηγική αντίληψη η θέση του ΠΟΤΑΜΙΟΥ για την ψήφο των Απόδημων

Ο επικεφαλής του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, Σταύρος Θεοδωράκης, αναφέρθηκε στο θέμα της ψήφου του Απόδημου, διευκρινίζοντας ότι αυτό πρέπει να αφορά ,,όσους έφυγαν τα τελευταία χρόνια της κρίσης" .
Επιμένουμε ότι το θέμα της ψήφου των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό δεν πρέπει να αποτελεί επικοινωνιακό παιχνίδι. Πολύ περισσότερο δεν συνιστά "χάρη" προς του Απόδημους, αλλά μια διαδικασία αξιοποίησης του Ελληνισμού της διασποράς ένταξης σε μια εθνική στρατηγική. 

Ο ατέλειωτος λαϊκισμός με την ψήφο του Ελληνισμού στην Διασπορά

Παρόλο που το δικαίωμα ψήφου  για τους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό ανακινήθηκε από την Κυβέρνηση και προκάλεσε κινητικότητα στην Αντιπολίτευση πάνω στο ζήτημα, είναι αλήθεια ότι δεν περιμέναμε ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ θα συμπεριλάμβανε την πρόταση της στο σχέδιο για τον εκλογικό νόμο στις εθνικές εκλογές.
Γιατί βέβαια, το συγκεκριμένο θέμα μπορεί να είναι καλό ως σύνθημα, αλλά όταν έρχεται η ώρα της υλοποίησης, περισσεύει ο λαϊκισμός, η λογική του "εμείς" και "αυτοί" και δεν είναι λίγες οι φορές που χρησιμοποιείται ως αντάλλαγμα

Μια έξοδος για ....."περισσότερη" ή "λιγότερη" Ευρώπη;

Ένας νέος τύπος αναλύσεων στα κρίσιμα πολιτικά θέματα κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια. Χαρακτηριστικό του είναι το "λίγα από όλα" ανακάτεμα των ιδεολογιών και των θέσεων. Λίγο αριστερό λίγο εθνικιστικό και λίγο δεξιό ιδεολόγημα. Μια προσέγγιση που ήρθε να αλείψει "βούτυρο στο ψωμί" κάθε εθνικιστικού και ρατσιστικού πολιτικού σχηματισμού στην Ευρώπη και όχι μόνο.
Αυτή ακριβώς η «ιδεολογία» ερμήνευσε με πανηγυρικό τρόπο την απόφαση της πλειοψηφίας των πολιτών της Μεγάλης Βρετανίας για έξοδο από την Ευρώπη.

γεια σου φίλε...καλό ταξίδι

Σε μια μεγάλη διαδρομή υπάρχουν πρόσωπα που συνδέεσαι μαζί τους. Πρόσωπα που συνδέουν την ίδια την διαδρομή. Μια τέτοια σχέση ήταν και αυτή με τον Γιώργο Παναγιωτακόπουλο, και ας υπήρχε η γεωγραφική απόσταση.

Σήμερα έφυγε ένα κομμάτι της ίδιας της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ. Κυρίως της ιστορίας της «καθημερινότητας», της οργανωτικής πολιτικής, του πολιτικού σχεδιασμού, της επικοινωνίας με την κοινωνία. Όπως αυτή τη γνωρίσαμε για πολλά χρόνια.

Σήμερα έφυγε ένας σύντροφος και φίλος που αν μη τι άλλο είχε την ευαισθησία να δείξει ενδιαφέρον για τον άνθρωπο, είχε το ενδιαφέρον να βοηθήσει όπου μπορούσε.

Σύντροφε και φίλε καλό ταξίδι.

Είμαι σίγουρος ότι είσαι από αυτούς, τους λίγους, που θα ενώσεις για άλλη μια φορά την πολιτική παράταξη. Έστω για λίγες ώρες. Δυστυχώς όμως που θα την ενώσεις με πόνο. 

«ο Γερμανός»

Η υποκρισία με την «ψήφο του απόδημου»

Για άλλη μια φορά στο προσκήνιο έρχεται το θέμα του δικαιώματος ψήφου των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό ώστε να ψηφίζουν από τον τόπο μόνιμης κατοικίας τους στις ελληνικές εκλογές (αυτή τη φορά από τον Κυριάκο Μητσοτάκης).

Στο διάστημα των τελευταίων 15 ετών (το 2001 ψηφίστηκε η συνταγματική τροπολογία) διαπιστώθηκε ότι ανά διαστήματα (ιδιαίτερα προεκλογικά) κάποιο από τα κόμματα ανασύρει στην επιφάνεια το ζήτημα της ψήφου του Απόδημου.

Γιατί όμως χαρακτηρίζεται ως υποκριτική η συμπεριφορά όλων των κομμάτων; Γιατί ο νόμος που θα καθορίζει τα του ψήφου των Αποδήμων, όπως προβλέπει το σύνταγμα, χρειάζεται την υπερψήφιση από τα 3/5 της Βουλής δηλαδή 180 βουλευτές.

Από το 2001 μέχρι και σήμερα κανένα κόμμα και κανένας κυβερνητικός συνασπισμός δεν είχε από μόνο του 180 βουλευτές.
Αυτό σημαίνει ότι για να "περάσει"  ένας τέτοιος νόμου είναι απαραίτητη η εκ των προτέρων συνεννόηση ανάμεσα στα κόμματα.

Να αναλάβει δηλαδή πρωτοβουλία κάποιος κομματικός σχηματισμός και αφού συζητήσουν μεταξύ τους όλα τα κόμματα  να καταλήξουν στην υλοποίηση της συνταγματικής εντολής ξεπερνώντας τεχνικές δυσκολίες και προβλήματα.

Η τακτική της παρουσίασης ενός νομοσχεδίου, που εκ των προτέρων είναι γνωστό ότι δεν θα τον ψηφίσει κανείς, το μόνο που αποκαλύπτει είναι η μικροκομματική επιδίωξη της πρόκλησης εντυπώσεων. Αυτό αφορά όλα τα κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου, είτε πέρασαν από την κυβέρνηση είτε εκπροσωπήθηκαν / εκπροσωπούνται στην Βουλή.

 Όμως, πλέον τα πολιτικά κόμματα θα πρέπει είτε να δεχθούν ότι υπάρχει η αναγκαιότητα της σύνδεσης του Απόδημου Ελληνισμού με το πολιτικό γίγνεσθαι της γενέτειρας και η αξιοποίησή του μέσω της συμμετοχής και εκπροσώπησής του στο πολιτικό σκηνικό, είτε αν δεν υπάρχει αυτή η εκτίμηση ας σταματήσουν την κενή συνθηματολογία.

Συνέδριο ΟΕΚ Γερμανίας: Το τέλος μπορεί να σηματοδοτεί και μια νέα αρχή …

Η αποκαρδιωτική εικόνα του συνεδρίου της Ομοσπονδίας ( στην εκλογή νέου ΔΣ συμμετείχαν αντιπρόσωποι μόνο από 13 Κοινότητες) δεν μπορεί παρά να γίνει η ευκαιρία ενός διαλόγου για το μέλλον των Κοινοτήτων και των συλλογικών φορέων στην Γερμανία.

Μια πρώτη εκτίμηση μπορεί να συμπεράνει ότι στην αποχή συνέβαλε η άσχημη οικονομική κατάσταση  των κοινοτήτων, η αποσυσπείρωση των πολιτικών παρατάξεων και η τοποθεσία  που διεξήχθη (καθώς η Κολωνία δεν ήταν κεντρικό σημείο).

Όμως, είναι μόνο αυτοί οι λόγοι;

Η απαράδεκτη καθυστέρηση του συνεδρίου (έπρεπε να έχει γίνει το 2011 !!!) ή αλλεργία που έδειξε η πλειοψηφούσα παράταξη απέναντι στις συλλογικές διαδικασίες και στη διαφάνεια των διαδικασιών μπορεί να βάρυναν την πλάστιγγα αλλά δεν ήταν ούτε αυτά τα κύρια αιτία της εικόνας που ζήσαμε στην Κολωνία.

Γιατί, άν ήταν αυτοί οι λόγοι θα ήταν μετά απλά θέμα αλλαγής προσώπων. Όμως δεν είναι άξιο προβληματισμού ότι παρά την 5ετή καθυστέρηση διεξαγωγής συνεδρίου δεν αντέδρασαν οι Κοινότητες ; Ότι όταν το ΔΣ δεν έδινε στη δημοσιότητα -όπως όφειλε- μέχρι την Παρασκευή το βράδυ τον κατάλογο των Κοινοτήτων που είχαν δηλωθεί στο συνέδριο επίσης δεν αντέδρασε κανείς;

Ότι – διαπαραταξιακά – υπήρχε μικρή συμμετοχή των μελών του ΔΣ στις συνεδριάσεις (όποτε γινότανε;).

Τι μας δείχνει αυτό ; Ότι το πρόβλημα είναι αλλού. Τα αίτια της εικόνας του συνεδρίου βρίσκονται στο τέλος του κύκλου της ζωής των συλλογικών φορέων όπως τους γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Και όσο καθυστερούμε να το παραδεχτούμε η εικόνα θα διασύρει τους θεσμούς και προπάντων, την ιστορική τους διαδρομή και προσφορά.

Το ζητούμενο είναι το κόστος της ... αυταπάτης

Ο Πρωθυπουργός, μεταξύ άλλων, δήλωσε στην προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή « … Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες όχι ότι δεν τηρήσαμε την εντολή και είπαμε ψέματα" », αναφερόμενος στην κριτική που του ασκείται για τον προεκλογικό αγώνα και τις υποσχέσεις που έδωσε τότε.

Προφανώς, ο Πρωθυπουργός πιστεύει πως αποδεχόμενος ότι ζούσε, πίστευε και παρέσυρε και αυτός το λαό σε μια «αυταπάτη», όλα του συγχωρούνται. Μας θύμισε τον πρόκατοχό του, τον Α. Σαμαρά όταν και εκείνος μετά τα «ισοδύναμα των Ζαππείων» έκανε τη δική του κωλοτούμπα.

Το ζητούμενο όμως για τη χώρα, ιδιαίτερα  λόγω της πολύ δύσκολη κατάστασης που βρίσκεται, δεν είναι αν οι Πρωθυπουργοί της έχουν το θάρρος να παραδεχτούν εκ των υστέρων το λάθος τους. Το ζητούμενο είναι το μέγεθος του κόστους που είναι συνέπεια του «λάθους».

Ίσως, αν ιεραρχούσαμε τις συνέπειες των «υπερβολών» και της «αυταπάτης», πολλοί θα κατέληγαν στην καθυστέρηση εξόδου από την κρίση και φυσικά, στα επιπρόσθετα μέτρα που καλείται να πληρώσει η ελληνική κοινωνία.

Δυστυχώς, όμως, όσο και να φαντάζει υπερβολικό οι οικονομικές και δημοσιονομικές συνέπειες είναι το λιγότερο κακό για τη χώρα.

Το χειρότερο , που για πολλά χρόνια θα «πληρώνει» η ελληνική κοινωνία είναι η ισοπέδωση των θεσμών, ο κοινωνικός διχασμός, η ανάδειξη ακραίων απόψεων και η ιδεολογικοποίηση της «συνωμοσίας».

Γιατί μπορεί ο Πρωθυπουργός να ήταν εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να πει την αλήθεια «ότι ζούσε σε μια αυταπάτη με αυτά που υποσχόταν», όμως ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας είχε ταυτιστεί με την «αυταπάτη» και «καθοδηγείται» από αυτήν.

Και αυτό που θα πληρώσει ο προοδευτικός χώρος μακροπρόθεσμα είναι ότι ο δήθεν αριστερός ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποιεί πλέον την ΝΔ, διαγράφοντας τόσο την προ 2009 καθοριστική συμμετοχή της στον εκτροχιασμό των δημοσιονομικών, όσο και των δικών «αυταπατών» της τα πρώτα χρόνια της κρίσης.

Πως το κράτος σπρώχνει τους απόδημους στη φοροδιαφυγή

Δεν είναι λίγες οι φορές που εμείς οι πολίτες δεν μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί η νομοθετική εξουσία δεν προχωρά σε κάτι το οποίο θεωρούμε «αυτονόητο».
Μια τέτοια, κραυγαλέα, περίπτωση είναι το θέμα που έχει να κάνει με τους Έλληνες, μόνιμους κατοίκους στο εξωτερικό.
Η συγκεκριμένη κατηγορία Ελλήνων πολιτών φορολογείται για το εισόδημα που προκύπτει στην Ελλάδα (κυρίως ενοίκια). Αυτό είναι το αυτονόητο και το σωστό.
Παραβλέπουμε ότι ο συντελεστής φορολόγησης είναι μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο των πολιτών που ζούνε στην Ελλάδα και προχωράμε στο επόμενο στάδιο, που έχει να κάνει με τις φοροαπαλλαγές.
Οι Έλληνες μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού δεν δικαιούνται φοροαπαλλαγές. Δηλαδή δεν υπάρχουν έξοδα που εκπίπτουν από το εισόδημά τους.
Κερδίζει ή χάνει όμως το κράτος από αυτήν την απόφασή του;
Το πιθανότερο είναι ότι χάνει.
Δεκάδες αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες ακίνητα έχουν ιδιοκτήτες Έλληνες που ζουν μόνιμα στο εξωτερικό. Τα ακίνητα αυτά αγοράστηκαν / χτίστηκαν κυρίως, τις δεκαετίες της πρώτης μετανάστευσης.
Σήμερα, τα περισσότερα από τα ακίνητα αυτά, χρειάζονται επισκευές και επιδιορθώσεις. Άλλο μικρότερες και άλλο μεγαλύτερες.
Όταν όμως, η συγκεκριμένη δαπάνη δεν εκπίπτει της εφορίας τίθεται στον φορολογούμενο το παρακάτω δίλημμα.
Γιατί να πληρώσει π.χ. 12.400 € όταν μπορεί να πληρώσει χωρίς απόδειξη 10.000 € (δηλ. χωρίς Φ.Π.Α.) και ίσως και λιγότερο (συμφωνία με ελεύθερο επαγγελματία προκειμένου να μην φαίνεται η είσπραξή του στην εφορία;)
Γιατί είναι τόσο δύσκολο τα έξοδα που βαρύνουν τα ακίνητα να ρυθμιστεί έτσι ώστε να υπάρχει, μια μικρή έστω, ποσοστιαία  φοροαπαλλαγή;
Δύσκολα μπορεί να υποστηρίξει κάποιος ότι το κράτος κερδίζει με τον τρόπο που σήμερα αντιμετωπίζει το θέμα, περισσότερα από όσα θα κέρδιζε στην περίπτωση που "έχανε" μεν ένα μικρό ποσοστό από την φοροαπαλλαγή, θα κέρδιζε όμως  πολλαπλάσια από το Φ.Π.Α. των εταιριών και ελεύθερων επαγγελματιών.

Η εκδήλωση στην μνήμη του Δημήτρη Πουρνάρα

«Ο Δημήτρης Πουρνάρας, γνωστός ως Τάκης, ήρθε στην Γερμανία για να σπουδάσει οδοντιατρική το 1959 και φοίτησε για 6 εξάμηνα αλλά  στη συνέχεια εργάστηκε στην εταιρεία Kufner (κλωστοϋφαντουργείο) στο Μόναχο.

 

Στο εργοστάσιο αυτό έμεινε λίγα, σχετικά, χρόνια αφού το 1968 ανέλαβε θέση εργασίας στην BMW όπου εργάστηκε στο συμβούλιο προσωπικού ως διερμηνέας και μεταφραστής.

 

Για 25 ολόκληρα χρόνια παρέμεινε στο μεγαλύτερο εργοστάσιο αυτοκινητοβιομηχανίας της Βαυαρίας για να έρθει ύστερα με ένα πρόγραμμα του γερμανικού ΟΑΕΔ στην Ελληνική Κοινότητα Μονάχου και να λειτουργήσει για 12 σχεδόν χρόνια την Υπηρεσία Παροχής Πληροφοριών και Ενημέρωσης στους Έλληνες και τις Ελληνίδες.

Με τον πρ. Δήμαρχο Μονάχου Christian Ude, τον πρ. Δημοτικό Σύμβουλο Θεόδωρο Γαβρά, τον πρ. Πρόεδρο της Κοινότητας Κώστα Τάτση και τον ταμία Νίκο Θεοδοσιάδη σε "καλοκαιρινή εκδήλωση της Κοινότητας".

 

Η καταγωγή του ήταν από την Ξάνθη και συνοδοιπόρος στη ζωή του, η Σοφία Πουρνάρα με την οποία απέκτησαν τον Αθανάσιο (Σάκη).

 

Ο Σάκης είναι σήμερα παντρεμένος με την Karoline και μόλις μια βδομάδα μετά το θάνατο του πατέρα του έγινε και ο ίδιος πατέρας αποκτώντας τον Julian-Δημήτρη.

 

Με τον Τάκη ζήσαμε 11 σχεδόν χρόνια μαζί στην Ελληνική Κοινότητα Μονάχου.

Με την ευθύνη της υπηρεσίας που του ανατέθηκε όχι μόνο εξυπηρέτησε εκατοντάδες Έλληνες όλα αυτά τα χρόνια, αλλά έδωσε ώθηση και στην ίδια την Κοινότητα, η οποία είχε να επιδείξει πλέον μια σημαντική δράση κοινωνικής προσφοράς.

 

Υπήρχαν μέρες που οι Έλληνες έρχονταν στην Κοινότητα πριν ανοίξουν τα γραφεία για να πάρουν σειρά. Υπήρχαν μέρες που η υπηρεσία, δηλαδή ο Τάκης, εξυπηρετούσε πάνω από 60 άτομα.

 

Μάλιστα, όταν τελείωσε το πρόγραμμα του ΟΑΕΔ, αποφασίστηκε να συνεχίσει την εργασία στην Υπηρεσία αλλά με πολύ μικρότερο μισθό, άρα και λιγότερες ώρες εργασίας.

 

Όλοι όσοι βρισκόμαστε σήμερα εδώ και γνωρίζαμε το Τάκη, δεν ξεχνάμε ότι ποτέ δεν τήρησε το ωράριο που τελείωνε με βάση τη συμφωνία στις 12.00. Ο Τάκης ήταν εκεί μέχρι στις 4 και 5 η ώρα το απόγευμα.

 

Ο Τάκης βοηθούσε σε όλα τα θέματα, δεν δίσταζε να πηγαίνει ακόμη και σε υπηρεσίες μαζί με ανθρώπους που είχαν ιδιαίτερη ανάγκη.

H δεύτερη ήττα της κοινωνίας μας (με τη «βοήθεια» της Ε.Ε.) ;

Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και το προσφυγικό, από όσα όλα δείχνουν, μας οδηγεί σε μια νέα, μετά το 2010, κοινωνική ήττα.

Βέβαια και αυτή τη φορά με τη "βοήθεια" της Ε.Ε.

Το 2010, η Ε.Ε. όταν δεν αντέδρασε έγκαιρα και καθυστέρησε χαρακτηριστικά να δηλώσει τη στήριξη της στην ελληνική οικονομία, άφησε τις αγορές να χτυπούν ανελέητα την χώρα μας. Η Ελλάδα απέκτησε  έναν αμείλικτο αντίπαλο, τον χρόνο. Έτσι, αναγκάστηκε να παίρνει αποφάσεις με πίεση και σε ασφυκτικά χρονικό πλαίσιο.

Από τότε, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου για κάθε είδους συνωμοτικές και υπερβολικές κοσμοθεωρίες, οι οποίες επιβλήθηκαν αναδεικνύοντας έναν τεράστιο λαϊκισμό, οδήγησε από την θεωρία του ψεκασμού μέχρι και τον ισχυρισμό ότι … "δεν χρωστάμε τίποτε". Αυτός ο λαϊκισμός και ο φανατισμός που επικράτησε οδήγησε να μην τολμά κανείς να μιλήσει ούτε για τα άκρως αυτονόητα π.χ. την καταδίκη του εμπρησμού της Marfin.

Όμως, το χειρότερο από όσα επικράτησαν ήταν η αντίληψη ότι, για όλα και τα πάντα, την ευθύνη έχουν οι άλλοι. Οι "ξένοι", οι "κακοί", οι "σχεδιαστές της καταστροφής" της χώρας μας. Με τον τρόπο αυτό δεν είχαμε σαν χώρα τη δυνατότητα να αντισταθούμε και να αντικρούσουμε τα πραγματικά τραγικά λάθη των ξένων, αφού υιοθετήσαμε στην όποια συζήτηση τη θεωρία ότι ,,εσείς και μόνο εσείς φταίτε».

Δυστυχώς, τώρα βιώνουμε μια επανάληψη σε άλλο επίπεδο. Αυτή τη φορά με το προσφυγικό. Σαφώς και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην προσπάθειά της να δείξει «ευαισθησία που οι άλλοι δεν είχαν» πόνταρε στο γεγονός ότι οι πρόσφυγες, όσοι και να περάσουν από τα ελληνικά σύνορα, δεν επρόκειτο να παραμείνουν στη χώρα μας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τόσο οι "κουτόφραγκοι" να το αντιληφθούν, όσο και το χειρότερο, να μην ληφθεί μέριμνα για καμία υποδομή και σχεδόν ένα χρόνο μετά το ξεκίνημα τον μεγάλων προσφυγικών ροών , η Ελλάδα να τους στοιβάζει στην πλατεία Βικτωρίας. Γιατί απλά κυριάρχησε η λογική ότι είναι "περαστικοί". Βέβαια είναι υπερβολικό από την άλλη πλευρά να ισχυρίζεται κανείς ότι οι πρόσφυγες ξεκίνησαν την διαδρομή της προσφυγιάς τους λόγω ΣΥΡΙΖΑ.

Στο μεταναστευτικό όμως, μερίδα του λέοντος στην ευθύνη φέρει και η καθυστερημένη αντίδραση της Ε.Ε. Για άλλη μια φορά δεν μπόρεσε να προλάβει τα γεγονότα ή τουλάχιστον, να τα αντιμετωπίσει έγκαιρα. Γιατί δηλαδή περίμεναν 18 μήνες να πάρουν έστω αυτές τις αμφισβητούμενες αποφάσεις; Περίμεναν μήπως να σταματήσουν οι ροές των προσφύγων χωρίς να σταματήσει ο πόλεμος;

Όμως και στην περίπτωση αυτή, η ζημιά στη χώρα μας είναι στο επίπεδο της ίδιας της κοινωνίας και δυστυχώς, όπως δείχνουν τα γεγονότα θα περάσει καιρός να ξεπεραστεί. Γιατί το αποτέλεσμα είναι η έξαρση του εθνικισμού και της ξενοφοβίας. Και όποια προσπάθεια γίνεται να υπάρξει μια ισορροπία από τους ίδιους του πολίτες χτυπιέται από τα όσα συμβαίνουν με τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους και τις τρομοκρατικές επιθέσεις που ενισχύουν τον φανατισμό και την βία.

Αν θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι μπορούμε να ελπίσουμε ότι σύντομα θα τελειώσει ο πόλεμος και ότι η Διεθνή Κοινότητα συνολικά (και όχι μόνο η Ε.Ε.) θα αντιμετωπίσει τα θέματα αφενός σεβόμενη τις τεράστιες δυσκολίες των ανθρώπων που τρέπονται σε φυγή από τον πόλεμο για να μπορέσουν να επιβιώσουν και αφετέρου να αντιμετωπίσει τους δικαιολογημένους φόβους των πολιτών από την τρομοκρατία και να δείξει στις κοινωνίες ότι δεν χρειάζεται ούτε η Λεπέν, ούτε ο Τράμπ, ούτε κανείς άλλος που θα χρησιμοποιεί το φόβο για να πετύχει το σκοπό και τον ιδεολογικό του στόχο μέσα από το λαϊκισμό και τον φόβο.

Πόσο αισιόδοξοι, όμως, μπορούμε να είμαστε ώστε να μην κριθούμε ως "αιθεροβάμονες";

Έτσι αγαπάς την πατρίδα σου;

Χιλιάδες οι αναρτήσεις στα κοινωνικά μέσα που εκδήλωναν χθες, ημέρα της εθνικής επετείου, την αγάπη και προσήλωση στην πατρίδα μας.
Όμως στις περισσότερες αναρτήσεις διέκρινε εύκολα κανείς νέου τύπου διχαστικά μηνύματα.
Έξι χρόνια μετά το διχαστικό και όπως, αποδείχθηκε πλασματικό, σύνθημα «μνημονιακοί» - «αντιμνημονιακοί», περάσαμε το 2015 στο «πατριώτες» - «μερκελιστές», για να φτάσουμε το 2016 στο νέο διχαστικό μήνυμα «αντιρατσιστές» - «πατριώτες».
Και εξακολουθεί η περιπέτεια του διχασμού της ελληνικής κοινωνίας με την πλειοψηφία των πολιτών να δείχνει ότι δεν είναι διατεθειμένη να ακούσει την επιχειρηματολογία των άλλων.
Αν κάποιος δείξει κατανόηση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες μπορεί να θεωρηθεί «κρυφο-ισλαμιστής» και «ανθέλληνας». Από την άλλη όμως αν δείξει αγωνία μετά τη νέα  βομβιστική επίθεση στις Βρυξέλλες μπορεί να θεωρηθεί  «ρατσιστής».
Βέβαια η επικράτηση της αντίληψης που λειτουργεί με τη θεωρία των ακραίων απόψεων δεν επικράτησε τυχαία. Είναι αποτέλεσμα της συστηματικής συγκάλυψης της αλήθειας και του ξεχειλίσματος υποκρισίας. Ποτίστηκε ο ελληνικός λαός με απίστευτα συνωμοτικά και αβάσιμα σενάρια. Και δυστυχώς, αλήθεια είναι ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δείχνει να βολεύεται στο να εκλαμβάνεται ως ευρισκόμενο στη θέση του  «θύματος» και του «αδικημένου».
Αμέτρητες είναι οι ασυναρτησίες που καθημερινά αποτελούν θέση «ιδεολογίας» για πολλούς.
Όμως, μπορεί κάποιος να πιστεύει πράγματι ότι η πατρίδα του - την οποία με αγάπη και πάθος μνημονεύει τόσο συχνά – έχει μέλλον, αν δεν υπάρχει λαϊκή ενότητα; Μπορεί η «αγάπη» προς την πατρίδα να έχει νόημα αν δεν βασίζεται στην προσπάθεια αλληλοκατανόησης αλλά στο φανατισμό και την επιθετική αντιπαράθεση;

Σε μια δύσκολη εποχή για την πατρίδα μας, ο μόνος δρόμος που μπορεί να συνοδεύσει την προοπτική για καλύτερες μέρες είναι αυτός της ενότητας, του διαλόγου, της γόνιμης αντιπαράθεσης, της αλληλοκατανόησης και της μετριοπάθειας.
Σε κάθε άλλη περίπτωση προκαλείται αλόγιστη ζημιά στην Πατρίδα, όπως πολλές φορές είδαμε να συμβαίνει στο παρελθόν.

O λάθος συμβολισμός του Αλέξη Τσίπρα

Δεν έχουμε πρόθεση να μπούμε σε μια λογική μόνιμης αμφισβήτησης ούτε να αδικήσουμε τις προθέσεις του πρωθυπουργού. 
Όμως, λίγες μόνο μέρες μετά την "κρατικοποίηση" της εφημερίδας Zaman - δηλαδή φίμωση του τύπου – στην Τουρκία, δεν μπορεί ο Έλληνας πρωθυπουργός να μοιράζει με τον Τούρκο ομόλογό του λουλούδια σε δημοσιογράφους.
Όταν, οι εκπρόσωποι της γειτονικής αυτής χώρας, λίγες ώρες πριν, παζάρευαν ανθρώπινες ζωές, τις ζωές των προσφύγων, όταν είναι γνωστό ότι με τις μεθοδεύσεις τους αφήνουν να πνιγούν γυναίκες και παιδιά, δεν μπορεί να επιλέγει ο Έλληνας πρωθυπουργός την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας για να μοιράσει λουλούδια με τον Νταβούτογλου.

Κιβωτός του Κόσμου : Εκδήλωση στο Μόναχο

Αποχαιρετώντας τον Δημήτρη Πουρνάρα

Χθες απεβίωσε σε ηλικία 83 ετών ο Δημήτρης Πουρνάρας.
Με το Δημήτρη Πουρνάρα ζήσαμε 11 ολόκληρα χρόνια κοινής πορείας στην Ελληνική Κοινότητα Μονάχου.
Ήταν ο άνθρωπος που είχε την ευθύνη της υπηρεσίας παροχής πληροφοριών για τους Έλληνες εργαζόμενους της Ελληνικής Κοινότητας Μονάχου, όταν προσωπικά είχα τη θέση του Πρόεδρου της Κοινότητας.
Η προσφορά της υπηρεσίας αυτής και ιδιαίτερα η συμβολή του Δημήτρη ήταν μεγάλη. Όχι μόνο γιατί επί ώρες, πολύ περισσότερες από αυτές που αμείβονταν,  εξυπηρετούσε και βοηθούσε τους Έλληνες σε δεκάδες ζητήματα.
Ήταν, παράλληλα, το μεγάλο άνοιγμα της Κοινότητας στην τοπική ελληνική κοινωνία, ξεπερνώντας αγκυλώσεις του παρελθόντος, αφού με την υπηρεσία αυτή εξυπηρετούνταν όλα τα μέλη και συνολικά, όλοι οι Έλληνες.
Με την λειτουργία της συγκεκριμένης υπηρεσίας, η Κοινότητα είχε δώσει απάντηση στο ερώτημα «και τι  χρειαζόμαστε την Κοινότητα;»
Κάπως έτσι, φθάσαμε σε χιλιάδες μέλη και σε εκατοντάδες, οικονομικά τακτοποιημένα, μέλη ετησίως.
Ο Δημήτρης βοηθούσε και μετά, όταν αποχώρησε από την Κοινότητα, λίγους μήνες μετά την δική μου αποχώρηση.
Αν η Ελληνική Κοινότητα Μονάχου αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, τότε σ αυτό ξεχωριστή θέση έχει ο Δημήτρης Πουρνάρας.
Καλό ταξίδι, Τάκη.

Ξεκίνησε η δίκη για την απαγόρευση του NPD στην Γερμανία

Χθες, 1η Μαρτίου, ξεκίνησε στο Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας η διαδικασία συζήτησης του αιτήματος του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου (Bundesrat) για την απαγόρευση του ακροδεξιού κόμματος NPD.

Είναι η δεύτερη συνταγματική διαδικασία. Η πρώτη αίτηση είχε γίνει από την κυβέρνηση του Καγκελαρίου Σρέντερ το 2001 - στη συνέχεια την αίτηση κατέθεσαν  η Ομοσπονδιακή Βουλή και το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο (εκπρόσωποι των 16 κρατιδίων).
Η δίκη τότε είχε διακοπεί λίγες μέρες μετά την έναρξή της (2003) γιατί το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρες έκρινε ότι καθώς στα ηγετικά κλιμάκια της συμμετείχαν πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών δεν μπορεί να κρίνει αν και πόσο επηρέασαν τελικά αυτοί σε αξιόποινες πράξεις το συγκεκριμένο κόμμα.
Έτσι, δεν προχώρησε ποτέ σε δίκη επί της ουσίας για την απαγόρευση του κόμματος.
Η νέα διαδικασία στην οποία συμμετέχει μόνο το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο ξεκίνησε χθες.
Ο Πρόεδρος του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου, Stanislav Tillich, αφού αναφέρθηκε στο ρόλο του NPD, πήρε θέση κατά την ομιλία του απαντώντας και σ όσους έχουν αντιρρήσεις στην απαγόρευση ενός κόμματος.
Επισήμανε δυο λόγους που πρέπει να αποφασιστεί η απαγόρευση του ακροδεξιού κόμματος.
Πρώτον, γιατί μια απαγόρευση θα απαγόρευε και όλες τις παράλληλες οργανώσεις.
Δεύτερον, γιατί όπως επισήμανε ο Πρόεδρος του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου, την ακροδεξιά  την πολεμούν με εφόδια την παιδεία και την εκπαίδευση και με προγράμματα που θα οδηγήσουν πολλά στελέχη του κόμματος να αποσυρθούν, όμως, με τον τρόπο αυτό.  μειώνεται ο κίνδυνος, αλλά δεν εξαλείφεται.

Τέλος, με αφορμή και με το προσφυγικό και την άνοδο του AfD στη συζήτηση πρέπει να τεθεί ένα νέο δεδομένο. Ποιος είναι πιο επικίνδυνος; 
Το γνωστό NPD, το οποίο για υποστηρίζει κάποιος ταυτίζεται με τις ναζιστικές του απόψεις ή το AfD, που παρά το κάλυμμα του πατριωτισμού δεν υπολείπεται σε τίποτε από το NPD ; 
Ποιος είναι πιο επικίνδυνος να παρασύρει «αθώους» πολίτες στη βία, το NPD ή η PEGIDA; 
Και μια απαγόρευση του NPD που θα οδηγήσει τα στελέχη του;

Σίγουρα υπάρχει και αντίλογος. Είναι γεγονός ότι όταν κάτι κηρύσσεται παράνομο αποτρέπει ανθρώπους που κατατάσσουν τον εαυτό τους στους «νοικοκυραίους» από  το να συμμετέχουν. 
Δυσκολεύει τη χρηματοδότηση και την ευχέρεια κινήσεων.
Αλλά τελικά, δεν λύνει το πρόβλημα. 
Άλλωστε, υπάρχουν κι εκείνοι που έλκονται από το παράνομο.

Η μεγάλη αλήθεια για το αδειανό ... τραπέζι

Μπορεί τα περισσότερα τηλεοπτικά κανάλια (ναι, αυτά που ξαφνικά κάποιοι κατάλαβαν το ρόλο τους) να μην αναφέρθηκαν στον χαιρετισμό του πρώην Πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, στο συνέδριο του " Ποταμιού" όμως, τα διαδίκτυο μας έδωσε τη δυνατότητα να την παρακολουθήσουμε, όπως και τις άλλες ομιλίες των καλεσμένων.

Γιατί αναφερόμαστε ειδικά στον Γιώργο Παπανδρέου; 

Απλά γιατί επισήμανε μια αυτονόητη κατ τ άλλα παράμετρο, που όσο αργούμε να  κατανοήσουμε δεν θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ουσιαστικά το πρόβλημα της δημοσιονομικής κρίσης. Όχι, σε επίπεδο αριθμών, αλλά σε επίπεδο ουσίας.

Είπε μεταξύ άλλων ο πρώην Πρωθυπουργός: "Μπορώ, για παράδειγμα, να σας διαβεβαιώσω ότι, η κυβέρνηση της οποίας είχα την τιμή να ηγούμαι, δεν έπεσε λόγω της αναγκαίας λιτότητας, αλλά γιατί δεν βρέθηκαν όλοι στο ίδιο μετερίζι την ώρα των μεταρρυθμίσεων και των συγκρούσεων με κατεστημένα συμφέροντα".

Αν αυτό που όλοι σχεδόν, θεωρούν αυτονόητο, αλλά κανείς δεν το αποδέχεται στην πράξη, είχε εφαρμοστεί τότε,  σήμερα δεν θα ήμασταν στη θέση που βρισκόμαστε, δηλ. μπροστά στο ενδεχόμενο και 4ου μνημονίου.

Το γεγονός ότι δεν συζητήθηκαν τα αίτια της κρίσης, ότι δεν υπήρξε κοινός παρανομαστής στις όποιες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις συνεχίζουν το παραμύθιασμα μιας κοινωνίας και προ πάντων την παράταση του αδιεξόδου.

Και θα ήταν πολύ μικρότερη η ζημιά για τη χώρα, αν όσοι κλήθηκαν τότε στο τραπέζι από τον Γιώργο Παπανδρέου, αλλά δεν αποδέχτηκαν με φανατισμό την πρόσκληση, δηλαδή οι Σαμαράς και Τσίπρας, είχαν την βούληση να συζητήσουν σ άλλο τραπέζι θέματα που θα έδιναν λύσεις στο πρόβλημα της χώρας.

Όμως τι επέλεξαν; Ο καθένας από μόνος του καλούσε- μόλις ανέβαινε στην εξουσία- στο ίδιο τραπέζι τον επόμενο. Ο Σαμαράς κάλεσε στο τραπέζι τον Τσίπρα, ο οποίος δεν αποδέχτηκε ούτε εκείνη τη πρόσκληση. Ο Σαμαράς θα είχε ως μενού την ίδια θεματολογία που είχε και ο Παπανδρέου. Για να έρθει τελικά, η σειρά του Τσίπρα να κάνει την ίδια πρόσκληση που έκανε πριν 6 χρόνια ο Παπανδρέου.

Πόσος χρόνος χαμένος, επειδή τότε κανείς δε τόλμησε να αποδεχτεί την πρόσκληση του Παπανδρέου. Στη διάρκεια των 6 ετών πέρασαν από την ίδια θέση άπαντες (εκτός ΚΚΕ), αλλά ο καθένας ήταν μόνος του ή με τον "κολλητό" του.

Μεγάλος χαμένος, όμως, ήταν η χώρα. Γιατί έχασε πολύτιμο χρόνο. Γιατί συνεχίζει να βρίσκεται  6 χρόνια σε λιτότητα, που δεν χρειαζόταν. Και το πιο σημαντικό, η κοινωνία ακούγοντας τα συνθήματα των Καμμενων και των Λαζοπουλων απαξίωσε τους θεσμούς, διχάστηκε και υιοθέτησε κάθε είδους θεωρία συνωμοσίας ως και τους ...ψεκασμούς ...

To AfD δεν δημιουργήθηκε από το προσφυγικό

Το κόμμα Alternative für Deutschland εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις για τις ερχόμενες κρατιδιακές εκλογές να φθάνει ποσοστό πάνω από το 12%.
  
Οι αναλύσεις, εντός και εκτός Γερμανίας, είναι συνεχείς για το φαινόμενο. Φαίνεται δε, ότι κάποιοι τείνουν να  καταλήξουν  στην εκδοχή, που θέλει το AfD να ταυτίζεται ως κόμμα με την ανησυχία για τις εξελίξεις από το προσφυγικό και ότι εκφράζει τις αγωνίες των πολιτών. Στην ουσία  όμως, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα καθαρά ρατσιστικό κόμμα με πολλές θέσεις, που άνετα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ότι στηρίζονται σε φασιστικό υπόβαθρο.
  
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το AfD βρήκε χώρο και δημιουργήθηκε όταν τάχθηκε ενάντια στην οικονομική υποστήριξη της χώρας μας, με την επιχειρηματολογία της BILD. Οι τότε δηλώσεις στελεχών του κόμματος ήταν, πολλές φορές, τουλάχιστον υποτιμητικές για τη χώρα μας.
  
Στη συνέχεια – και πολύ πριν ξεσπάσει το ρεύμα των προσφύγων – συντάχθηκε με την ξενοφοβική και ρατσιστική οργάνωση PEGIDA.
  
Το AfD, το αδερφό κόμμα των ΑΝΕΛ  του Καμμένου (στην ίδια ομάδα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου) δεν κάνει τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από ότι κάνουν τα φασιστικά κόμματα. Χρησιμοποιεί κοινωνικές ανησυχίες και κοινωνικές κρίσεις για να προσελκύσει πολίτες.

Συνεπώς, όσα προβλήματα και να προκύπτουν από την προσφυγική κρίση, η ταύτιση με τις απόψεις του AfD είναι απλά ταύτιση με ένα ακροδεξιό, ρατσιστικό και ξενοφοβικό κόμμα.

Ο Λαζοπουλισμός δεν ξεκίνησε χθες

Αντιδράσεις ξεσήκωσε η ρατσιστική "ατάκα" του Λαζόπουλου για τα άτομα με αναπηρία.  Και βέβαια, ο Λαζόπουλος σχολίαζε τον Σοιμπλε, όπως δεν δίστασε να αποσαφηνίσει με  δήλωσή του, μετά τις έντονες αντιδράσεις.

Αλλά τι σημαίνει αυτό; Ότι ανεχόμαστε ένα προσβλητικό σχόλιο όταν αφορά έναν άνθρωπο σε θέση εξουσίας, ενώ το καταδικάζουμε όταν αφορά άλλους;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πολιτική του Σόιμπλε είναι βασισμένη σε μια νεοφιλελεύθερη ιδεολογία σκληρής λιτότητας. Η άσκηση εξίσου σκληρής κριτικής στις θέσεις του είναι αυτονόητη. Η ταύτιση όμως της αναπηρίας του με την πολιτική ξεπερνά το όριο της "κριτικής" ή της "σάτιρας" ακόμη και της σάτιρας "αλά Λαζόπουλο".

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Λαζόπουλος στο όνομα της σάτιρας προσπαθεί να προσβάλει ανθρώπους να τους γελοιοποιήσει και -όχι λίγες φορές -να τους στοχοποιήσει.

Όμως, αυτά τα κάνει χρόνια τώρα. Η αλαζονεία της υψηλής του ακροαματικότητας τον έχει οδηγήσει, όπως όλα δείχνουν, να έχει ξεπεράσει κάθε όριο στοιχειώδους κοινωνικών κανόνων.

Χρησιμοποιεί την εξουσία που του δίνει η τηλεοπτική εικόνα για να κάνει κομματική πολιτική πιστεύοντας ότι επειδή το καλύπτει με τη σάτιρα θα το αποδεχτεί ολόκληρη η κοινωνία.

Μια καθαρά φασιστικής νοοτροπίας συμπεριφορά.

Και τώρα, αντί να σιωπήσει ή απλά να ζητήσει συγνώμη, βγήκε να διευκρινίσει ότι αναφέρεται σε συγκεκριμένο άτομο και δεν εννοεί όλους.

Ο φοβερός επαναστάτης και ιδεολόγος της "αριστεράς" μας διευκρίνισε ότι τελικά δεν έκανε σάτιρα, αλλά ότι όσα είπε αφορούσαν αποκλειστικά τον Σόιμπλε.

Δηλαδή, είναι τόσο δημοκράτης όσο ένας Χρυσαυγίτης που επειδή έκανε like σε ένα έγχρωμο παιδάκι στο facebook διεκδικεί τον τίτλο του αντιρατσιστή.

Αλλά και το κομμάτι της κοινωνίας που έδειξε να ξαφνιάστηκε προκαλεί εντύπωση.

Αντιμετώπιζε τον Λαζόπουλο ως σταρ της σάτιρας με περγαμηνές διεθνούς αστέρα. Προφανώς, βολεύονταν κάποιοι γιατί λοιδορούσε και λασπολογούσε τους "άλλους".

Τον "αέρα"  στο νέο παραλήρημα του Λαζόπουλου το έδωσε η ίδια η κοινωνία. Αυτή, δυστυχώς, είναι αλήθεια. Είτε επικροτώντας τον είτε μη διαμαρτυρόμενη.

Ο Λαζόπουλος είναι μέρος των διαφόρων δυνάμεων που τρέφονται από τη βία, τη λασπολογία, τον φανατισμό, τον λαϊκισμό και κυρίως, των δυνάμεων που δεν αντιλαμβάνονται (;) τι θα ακολουθήσει με την κατάρρευση όλων των δημοκρατικών θεσμών της κοινωνίας.

Σίγουρα, μέσα στη δίνη των όσων βιώνουμε καθημερινά αναζητούμε το γέλιο...κάποιον να ρίξουμε το βάρος...

Μήπως είναι καιρός να αντισταθούμε και να ξαναβρούμε την αισθητική ποιότητα στη ζωή μας;

Μήπως να στοχεύουμε στην ανατροπή των επαίσχυντων πολιτικών κι όχι στην φυσική κατάσταση την οποία βρίσκονται οι ασκούντες αυτές;

Μήπως. τελικά. να αναλάβουμε την ευθύνη μας ως πολίτες; Να αποφεύγουμε να κλείνουμε με τα αυτοκίνητά μας τα περάσματα των αμαξιδίων στο δρόμο;

Μήπως να θέσουμε  ως όριο το σεβασμό στο πρόσωπο του διπλανού μας;  

ΥΓ1 Για σκεφτείτε ο Τσίπρας να μην δώσει άδεια στον Alpha. Πολύ πιθανό στις προϋποθέσεις να δοθεί άδεια σε τηλεοπτικό κανάλι θα είναι να προβάλει και την εκπομπή του "συντρόφου του"

ΥΓ2 Δεν μπορούμε να μην χαιρετήσουμε την γενναία απάντηση  του προέδρου της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία, κ Βαρδακαστάνη: " Ως ανάπηρος πρέπει να υπερασπιστώ τα δικαιώματα Σόιμπλε παρότι διαφωνώ με τις πολιτικές του".