Για τον «Καμμένο» μπορούμε να αδιαφορούμε. Για τις πράξεις του όχι.

Όταν ξεκίνησε το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία πολλοί από εμάς θα χαμογέλασαν (πικρά) ακούγοντας στα δελτία ειδήσεων ότι ο «Υπουργός Άμυνας βρίσκεται στο Πεντάγωνο να συντονίσει το σχεδιασμό»

Στην πολιτική σκηνή της χώρας έχουν περάσει διάφοροι που έχουν λόγω συγκυρίας πετύχει την εκλογή τους. Ο Καμμένος όμως κατόρθωσε όχι μόνο να εκλεγεί και να γίνει Υπουργός αλλά και να (συν)καθορίζει το μέλλον της χώρας μας μέσω της συγκυβέρνησής του με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η λασπολογία, η συκοφαντία, ο τραμπουκισμός, ο λαϊκισμός, η απόλυτη πολιτική ασυνέπεια, η πατριδοκαπηλία, η ενίσχυση του φανατισμού είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της σταδιοδρομίας του Καμμένου από την αρχή της ενασχόλησής του με την πολιτική.

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς αν είναι πράγματι άξιο σχολιασμού το φαινόμενο Καμμένος.
Από μια πρώτη εκτίμηση, σίγουρα όχι, καθώς είναι γνωστός για τις καταδίκες, τις απειλές και τον τρόπο που συμπεριφέρεται στο κοινοβούλιο.

 Όμως, αφορμή σχολιασμού έδωσε καταρχήν  η άηθες επίθεση στην Φώφη Γεννηματά.

Επιπλέον, στη χώρα μας που λόγω πολιτικής συγκυρίας ο πολιτικός χρόνος «τρέχει» με μεγαλύτερη ταχύτητα από ότι παλιά, εύκολα ξεφεύγουν ή προσπερνιόνται γεγονότα και πρακτικές φασιστικού τύπου. Έτσι για παράδειγμα μετά την απόλυτη νομιμοποίηση του Καμμένου από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, πόσοι θυμούνται την προτροπή του Καμμένου να λιντσάρουν έναν εκλεγμένο Δήμαρχο, πόσοι γνωρίζουν την καταδίκη του για συκοφαντία και δυσφήμιση ενάντια στον Ανδρίκο Παπανδρέου, πόσοι αξιολογούν την φράση του «στα τέσσερα» που εξεστόμισε στη Βουλή μόλις ανέλαβε;.

Τα τελευταία χρόνια έχουν αναδεχθεί στην παγκόσμια πολιτική σκηνή διάφορες κοινωνικές διαφοροποιήσεις και πλέον, είναι σαφές, ότι ο λαϊκισμός επικρατεί, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, κυρίως -όχι μόνο- επειδή "βολεύει". Το ψέμα υιοθετείται όλο και περισσότερο. Οι πολίτες αποφασίζουν με βάση αυτό. Όλο και περισσότεροι συμφωνούν στο τι πρέπει να αλλάξει και να γίνει καλύτερο αλλά δεν τους απασχολεί η πρόταση για το πώς θα γίνει η αλλαγή. Έτσι επιβραβεύεται ο εύκολος δρόμος, αυτός της καταγραφής του «λάθους».

Ο Τράμπ στην Αμερική, ο  Μπόρις Τζόνσον στο Λονδίνο, η Λεπέν στην Γαλλία, το AfD στην Γερμανία, οι εθνικιστές στην Αυστρία, την Πολωνία κλπ σήμερα, όσο ποτέ μετά τον πόλεμο, κατορθώνουν να οικειοποιηθούν την όποια φοβία, δυσαρέσκεια, αγωνία αλλά και υπερβολή των πολιτών.

Στην κατηγορία αυτή, φυσικά κατ αναλογία, αφού δεν είναι του ιδίου διαμετρήματος, η χώρα μας διαθέτει το δικό της «καμάρι».

Για το λόγους αυτούς μπορεί μεν να συνεχίζουμε να τον αντιμετωπίζουμε απλά ως έναν γραφικό και λαϊκιστή πολιτικό αδιαφορώντας για τον ίδιο, αλλά τις πράξεις, την ρητορική του και τις συμπεριφορές του έχουμε υποχρέωση να τις στηλιτεύσουμε και να τις αντιμετωπίσουμε με απόλυτη αυστηρότητα.

Γιατί απλά η διαφορά μεταξύ προόδου και συντήρησης, βρίσκεται και στο σημείο της ηθικής.