Όμως στις περισσότερες αναρτήσεις διέκρινε εύκολα κανείς νέου τύπου διχαστικά μηνύματα.
Έξι χρόνια μετά το διχαστικό και όπως, αποδείχθηκε πλασματικό, σύνθημα «μνημονιακοί» - «αντιμνημονιακοί», περάσαμε το 2015 στο «πατριώτες» - «μερκελιστές», για να φτάσουμε το 2016 στο νέο διχαστικό μήνυμα «αντιρατσιστές» - «πατριώτες».
Και εξακολουθεί η περιπέτεια του διχασμού της ελληνικής κοινωνίας με την πλειοψηφία των πολιτών να δείχνει ότι δεν είναι διατεθειμένη να ακούσει την επιχειρηματολογία των άλλων.
Αν κάποιος δείξει κατανόηση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες μπορεί να θεωρηθεί «κρυφο-ισλαμιστής» και «ανθέλληνας». Από την άλλη όμως αν δείξει αγωνία μετά τη νέα βομβιστική επίθεση στις Βρυξέλλες μπορεί να θεωρηθεί «ρατσιστής».
Βέβαια η επικράτηση της αντίληψης που λειτουργεί με τη θεωρία των ακραίων απόψεων δεν επικράτησε τυχαία. Είναι αποτέλεσμα της συστηματικής συγκάλυψης της αλήθειας και του ξεχειλίσματος υποκρισίας. Ποτίστηκε ο ελληνικός λαός με απίστευτα συνωμοτικά και αβάσιμα σενάρια. Και δυστυχώς, αλήθεια είναι ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δείχνει να βολεύεται στο να εκλαμβάνεται ως ευρισκόμενο στη θέση του «θύματος» και του «αδικημένου».
Αμέτρητες είναι οι ασυναρτησίες που καθημερινά αποτελούν θέση «ιδεολογίας» για πολλούς.
Όμως, μπορεί κάποιος να πιστεύει πράγματι ότι η πατρίδα του - την οποία με αγάπη και πάθος μνημονεύει τόσο συχνά – έχει μέλλον, αν δεν υπάρχει λαϊκή ενότητα; Μπορεί η «αγάπη» προς την πατρίδα να έχει νόημα αν δεν βασίζεται στην προσπάθεια αλληλοκατανόησης αλλά στο φανατισμό και την επιθετική αντιπαράθεση;
Σε μια δύσκολη εποχή για την πατρίδα μας, ο μόνος δρόμος που μπορεί να συνοδεύσει την προοπτική για καλύτερες μέρες είναι αυτός της ενότητας, του διαλόγου, της γόνιμης αντιπαράθεσης, της αλληλοκατανόησης και της μετριοπάθειας.
Σε κάθε άλλη περίπτωση προκαλείται αλόγιστη ζημιά στην Πατρίδα, όπως πολλές φορές είδαμε να συμβαίνει στο παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου