Δεν αντιμετωπίζεται ο ρατσισμός μόνο με αντιρατσιστικά συνθήματα.

Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση κινδύνευσε με κατάρρευση λόγω της οικονομικής κρίσης ήταν γιατί δεν προετοιμάστηκε έγκαιρα και δεν την αντιμετώπισε άμεσα, όπως όφειλε.
Αν σήμερα, το προσφυγικό τείνει να αλλάξει τον πολιτικό χάρτη στην Ευρώπη οφείλεται επίσης, στους ίδιους λόγους.

Γιατί τα προβλήματα ξέφυγαν από τη διαχείριση σε επίπεδο ηγεσιών και  πέρασαν
στις κοινωνίες, οι οποίες μπορούν μεν να δημιουργήσουν τις απαραίτητες ισορροπίες, αλλά περνώντας από πολλές ταλαντεύσεις. Έτσι, προκαλείται η διαίρεση, η διχόνοια και ο φανατισμός.

Με αφορμή τα γεγονότα στο Ωραιόκαστρο, για μια ακόμη φορά, μπορεί κανείς να διακρίνει πέρα από την έλλειψη υποδομών και έγκαιρης πρόγνωσης των προβλημάτων από την πολιτεία, τον συνηθισμένο πλέον τρόπο αντίδρασης της πλειοψηφίας αυτών που κατατάσσουν τον εαυτό τους στην κατηγορία των «αντιρατσιστών».

Αυτοπροσδιορίζονται ως "αντιρατσιστές", καθώς δεν είναι λίγοι ανάμεσα σε αυτούς που σήμερα εμφανίζονται, στη συγκεκριμένη περίπτωση, με αυτό το προσωπείο, ενώ είναι βαθύτατα ρατσιστές σε άλλα κοινωνικά θέματα.

Η απάντηση σ όσους σήμερα δείχνουν να διακατέχονται από αισθήματα ξενοφοβίας, δεν μπορεί να είναι μια αντίδραση που τους βάζει όλους σ ένα σακί, καθώς στην προσπάθειά τους να πείσουν για την ορθότητα των απόψεών τους,  θα γίνονται περισσότερο φανατικοί.

 Φυσικά, αυτό δεν αφορά τους Χρυσαυγίτες ή σε πολλούς από τους Ανελ ή άλλους οπαδούς ρατσιστικών ομάδων, κομμάτων και φορέων. Αυτοί έχουν κάνει τον ρατσισμό επάγγελμα για να μπορούν να εκμεταλλευτούν την ξενοφοβία και την ανασφάλεια των πολιτών.

Είναι όμως, γεγονός ότι υπάρχει ένα μέρος της κοινωνίας που διακατέχεται από ανασφάλεια και αυτό το αίσθημα τείνει να το εκφράζει με τον όποιο τρόπο. Η ανασφάλεια μπορεί να προέρχεται από έλλειψη παιδείας έως έλλειψη ενημέρωσης και πληροφοριών. Το κομμάτι αυτό της κοινωνίας δεν μπορεί να  στιγματίζεται ως "διαπνεόμενο από ρατσιστικά αισθήματα", γιατί τελικά θα συσπειρωθεί και θα παραδοθεί στους εθνικιστές και φασίστες.

Όταν στην σημερινή Γερμανία τα ΜΜΕ και ο πολιτικός κόσμος βάφτιζε φασίστες όλους, τους χιλιάδες πολίτες που είχαν κατέβει στις πορείες της PEGIDA το μόνο που επιτεύχθηκε ήταν το AfD (που εκμεταλλεύτηκε τις πορείες αυτές) να φθάσει πλέον σε διψήφια ποσοστά ψήφων σε όλη σχεδόν την επικράτεια.

Συνεπώς, ο ρατσισμός δεν αντιμετωπίζεται  με συνθήματα και επιθετικότητα.

Και είναι σαφές ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα για τους πρόσφυγες.

Πρώτα απ όλα η πολιτεία, οφείλει να εγκαταστήσει συνθήκες και υποδομές διαμονής, χωρίς να τους στοιβάζει σε μια πλατεία επί μήνες, χωρίς καμία πρόβλεψη ώστε να προκαλούνται  διαμαρτυρίες των πολιτών (πλατεία Βικτωρίας).

Επίσης, οφείλει να λαμβάνει υπόψη τα πληθυσμιακά δεδομένα, ώστε να μην εγκαθίστανται p.x. σε μια κωμόπολη 3.000 κατοίκων, 3.000 πρόσφυγες (Γερμανία).  Η πολιτεία οφείλει να έχει σχέδιο υποδοχής και στη συνέχεια παραμονής.

Οφείλει επίσης, να προβλέπει ασφαλιστικές δικλείδες, ώστε να μειωθούν περιπτώσεις κάποιοι μετανάστες να εκμεταλλευτούν,  προκαλώντας αισθήματα αδικίας στους πολίτες. Ιδιαίτερα στη χώρα μας που ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας βιώνει με μεγάλη δυσκολία την οικονομική κρίση.

Στη συνέχεια, η πολιτεία οφείλει να ενημερώνει  τους πολίτες. Αυτό που απουσιάζει ως τώρα είναι η στοχευμένη εκστρατεία ενημέρωσης, ώστε να απαλειφθούν ανησυχίες, φοβίες και ανασφάλειες των πολιτών.

Σίγουρα δεν θα ικανοποιηθούν όλοι. Υπάρχουν κι εκείνοι που δεν αποδέχονται καμία διαφορετικότητα. Εκεί δεν υπάρχει σημείο σύγκλισης, αλλά ο στόχος είναι όσοι έχουν αναπτύξει μια σειρά ανησυχιών που καθησυχάζονται .

 Σε κάθε άλλη περίπτωση θα εξακολουθούν να χωρίζονται οι κοινωνίες σε "ρατσιστές και αντιρατσιστές"

 Με θύματα ουσιαστικά, εκείνους που υποτίθεται ότι οι «αντιρατσιστές» στηρίζουν και θέλουν να έχουν μια ανθρώπινη ζωή στην νέα πατρίδα τους.