Σελίδες

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Τα αυτονόητα στις πολιτικές συνεργασίες


 
     
    Το φαινόμενο των κυβερνητικών συμμαχιών και συνεργασιών στη χώρα μας αποτελεί νέα πολιτική πρακτική και μάλιστα πρακτική "άγνωστη", κυρίως, για τους πολίτες και δικαιολογημένα προκαλεί σύγχυση. Εκτός, λοιπόν, των περιπτώσεων όπως πχ οι κυβερνήσεις Ζολώτα και Παπαδήμα που ήταν ,,ειδικών σκοπών,, άρα με περιορισμένο χρονικό ορίζοντα, στην ελληνική πολιτική σκηνή είχαμε, κατά παράδοση, αυτοδύναμες κυβερνήσεις.
     
    Είναι όμως, γεγονός ότι οι πολίτες στις τελευταίες εκλογές δεν έδωσαν ψήφο αυτοδυναμίας σε κανένα κόμμα.
     
    Η έλλειψη μάλιστα, αυτής της  ,,κουλτούρας,, συνεργασίας των κομμάτων οδήγησε σε διπλές εκλογές με μοναδική διαφορά, την αύξηση των ποσοστών της ΧΑ και τα κάποια δισ ευρώ που έχασε η χώρα.
     
    Η τρικομματική συνεργασία στη συνέχεια, που με τα σημερινά δεδομένα κράτησε μόλις 12 μήνες, αντιμετώπισε ως κυρίαρχο πρόβλημα  την - κατά κοινή ομολογία-  "αυτοδύναμη" λειτουργία  της κυβέρνησης Σαμαρά και των υπουργών της ΝΔ, κάτι το οποίο καθώς περνούσε ο χρόνος γινόταν ιδιαίτερα έντονο έως και προκλητικό.
     
    Η χθεσινή απόφαση του ΠΑΣΟΚ να εξακολουθήσει να στηρίζει την κυβέρνηση προκειμένου να μην οδηγηθούμε σε εκλογές δεν μπορεί να σταθεί από μόνη της, αν ο στόχος για την απόφασή του αυτή είναι να μην μπει η χώρα ,,σε περιπέτειες,,  
     
    Γιατί απλά, στις συνεργασίες υπάρχουν τα αυτονόητα, τα οποία, τουλάχιστον, δεν φαίνεται ότι γίνονται αντιληπτά ή ότι αποτελούν προτεραιότητα στους διαλόγους των αρχηγών και των κομμάτων.  
     
    Το αυτονόητο βέβαια, στις κυβερνητικές συμμαχίες είναι οι προγραμματικές συμφωνίες . Σε άλλες χώρες μάλιστα, ονομάζονται ,,συμβόλαια,, .
     
    Το αυτονόητο είναι ότι ένας κυβερνητικός συνασπισμός αποφασίζει και προωθεί πολιτικές πάνω σ ένα προγραμματικό πλαίσιο που έχει εκ των προτέρων συμφωνηθεί και αν προκύψει έκτακτο γεγονός, τότε χρειάζεται εκ νέου συμφωνία.
     
    Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να γνωρίζει και ο πολίτης- ο ψηφοφόρος τις προγραμματικές θέσεις του κάθε κόμματος που βρίσκεται σ έναν συνασπισμό συνεργασίας, να κατανοήσει τις διαφορές τους και τους αναγκαίους συμβιβασμούς.

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Η μαύρη εικόνα της ΕΡΤ είναι η μαύρη εικόνα της Δημοκρατίας

Η απόφαση της Κυβέρνησης Σαμαρά να κλείσει την ΕΡΤ χωρίς διάλογο, χωρίς πρόταση μεταρρύθμισης και σχέδιο (ή μάλλον με μια πρόχειρη αντιγραφή του νομοσχεδίου που είχε κατεβάσει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και τότε την πολέμησαν σθεναρά) για το μέλλον της δημόσιας ελληνικής ραδιοτηλεόρασης, παραπέμπει σε άλλες εποχές και καθεστώτα.
 
Η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση έχει πολλούς σημαντικούς ρόλους και ευθύνες, ένας από τους οποίους, και καθόλου υποδεέστερος είναι αυτός της σύνδεσης του Ελληνισμού της Διασποράς με την Ελλάδα. Είναι η άμεση επαφή του Έλληνα του εξωτερικού με την πατρίδα. Το παράθυρο που μυρίζει Ελλάδα. 
 
Η Δημόσια Τηλεόραση αποτελεί την ραχοκοκαλιά ενός δημοκρατικού πολιτεύματος και οφείλει να αποτελεί την βασική πηγή έγκυρης ενημέρωσης των πολιτών εντός κι εκτός συνορων. Έχει επιπλέον του ψυχαγωγικού, εκπαιδευτικό, πολιτιστικό ρόλο αλλά και της διαφύλαξης της ιστορικής μνήμης, όπως ηλεκτρονικά καταγράφηκε.
 
Η απόφαση του Σαμαρά αλλά ιδιαίτερα ο τρόπος με τον οποίο ενήργησε- εκτός των άλλων θεμάτων που εγείρει-  ουσιαστικά παραδίδει  το κορυφαίο θέμα της ενημέρωσης στην αποκλειστικότητα των ιδιωτικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, τα οποία αν μη τι άλλο εκπροσωπούν συγκεκριμένα οικονομικά -επιχειρηματικά συμφέροντα και στόχους που δεν ταυτίζονται  όσα θέτει ως στόχους και προτεραιότητες η πολιτεία και ο ελληνικός λαός.
 
Οι μεταρρυθμίσεις όσο αναγκαίες και να είναι δεν μπορούν να προβάλλονται ως πρόφαση για ενέργειες αντίθετες με τη λειτουργία της Δημοκρατίας και του Κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.
 
Και η δημόσια ραδιοτηλεόραση αποτελεί ένα πυλώνα στήριξης αυτού ακριβώς του κοινοβουλευτικού, δημοκρατικού μας συστήματος. Και αυτό δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε κανένα να του κατεβάσει το διακόπτη...