Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια αναπτύσσονται θεωρίες που υποστηρίζουν ότι τη "λύση" σε ό,τι απασχολεί σήμερα τον κόσμο, θα φέρουν καταστάσεις ανεξέλεγκτες και διαλυτικές σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα.
Τους υποστηρικτές της θεωρίας αυτής χαροποίησε π.χ. το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Μεγάλη Βρετανία, ή η στάση των χώρων του πρώην Ανατολικού μπλοκ για το προσφυγικό. Έβλεπαν ότι εξυπηρετούσε τη θεωρία του "να γίνει χαμός" παντού. Στεναχωρήθηκαν για το αποτυχημένο δημοψήφισμα στην Ουγγαρία.
Πανηγύριζαν για το σκάνδαλο της Volkswagen και για το κίνδυνο κατάρρευσης της Deutsche Bank, λες και εάν διαλυθεί ένας οικονομικός κολοσσός, εάν καταστραφεί η γερμανική οικονομία δεν θα επηρεάσει τους ίδιους, ανεξάρτητα αν ζουν ή όχι στην Γερμανία. Να θυμηθούμε ότι η κρίση ξεκίνησε με την πτώση της Lehman Brothers από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και έφερε τσουνάμι σε όλη την υφήλιο.
Ανάμεσα λοιπόν, σε όσους στηρίζουν τα παραπάνω, θα βρει κανείς πολλούς υποστηρικτές της επικράτησης του Τράμπ και της Λεπέν στις ερχόμενες εκλογές στις ΗΠΑ και στη Γαλλία, αλλά και του AfD στην Γερμανία, όπου εκλογές θα διεξαχθούν το 2017.
Όπως πάντα, κάποιοι χρησιμοποιούν την αγωνία, τους προβληματισμούς και τους φόβους των πολιτών και με αξεπέραστες λαϊκίστικες ρητορικές κατορθώνουν να προσελκύσουν τους πολίτες.
Ο Τράμπ, δεν είναι τίποτε άλλο από έναν "πολιτικό καραγκιόζη" που με τις παραστάσεις του πουλάει εκείνο που ο πολίτης θέλει- από "ελπίδα" ως "εθνική υπερηφάνεια" χρησιμοποιώντας τους ίδιους τους φόβους των πολιτών, είτε είναι η ξενοφοβία, είτε η εγκληματικότητα, είτε η γενικότερη παγκόσμια πολιτική κατάσταση.
Είναι δε αμφίβολο αν μπορεί να τον χαρακτηρίσει κανείς ως καθαρόαιμο ρατσιστή αφού δείχνει ότι όσα υποστηρίζει είναι για να "κερδίσει ψήφους". Κι ας μη αιφνιδιαστούν κάποιοι αν μέσα στους ψηφοφόρους του Τραμπ εντοπίσουν πολίτες με μεταναστευτικό υπόβαθρο, αυτοί είναι που τρέμουν περισσότερο τους "νέους μετανάστες".
Στην πραγματικότητα ο Τραμπ ένας απολίτικος "ελέφαντας σε υαλοπωλείο", κάτι το οποίο στην εποχή του να γίνουν όλα καρφιά γυαλιά", "μετράει" ιδιαίτερα.
Και είναι η Κλίντον η λύση; Η Κλίντον, σίγουρα, διαδεχόμενη ένα ιδιαίτερα χαρισματικό επικοινωνιακά Ομπάμα, δείχνει άχρωμη και χωρίς την ικανότητα να συνεπαίρνει τα πλήθη. Η εμπλοκή της σε κυβερνητικές θέσεις τα προηγούμενα χρόνια, ξεθώριασε λίγο τη δυναμική της, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι άλλοθι για να στραφεί κανείς στην πλευρά του Τράμπ.
Είναι γεγονός ότι σήμερα, στην μεγαλύτερη οικονομική δύναμη του κόσμου, δεν είναι δυνατό ένας άνθρωπος και ας είναι ο Πρόεδρος, να καθορίζει -από μόνος του- τις τύχες των Αμερικανών και του κόσμου. όλου.
Όμως, μια επικράτηση "ακραίων" πολιτικά, όπως του Τράμπ στην Αμερική ή της Λεπέν στην Γαλλία ή μια σημαντική αύξηση αποδοχής των AfD στην Γερμανία, δεν θα κάνει το κόσμο καλύτερο. Μια τέτοια εξέλιξη θα πυροδοτήσει το πέρασμα από μια κατάσταση που πραγματικά χρήζει αλλαγών σε επίπεδο ισονομίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και ανθρώπινης διαβίωσης, σε μια κατάσταση "ανεξέλεγκτη".
Σε μια κατάσταση "διάλυσης" με άγνωστο μέλλον και με "ηγέτες" που θα αναδεικνύονται με μόνο προσόν την ικανότητα εκμετάλλευσης των προβληματισμών των πολιτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου