Η υποκρισία με την «ψήφο του απόδημου»

Για άλλη μια φορά στο προσκήνιο έρχεται το θέμα του δικαιώματος ψήφου των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό ώστε να ψηφίζουν από τον τόπο μόνιμης κατοικίας τους στις ελληνικές εκλογές (αυτή τη φορά από τον Κυριάκο Μητσοτάκης).

Στο διάστημα των τελευταίων 15 ετών (το 2001 ψηφίστηκε η συνταγματική τροπολογία) διαπιστώθηκε ότι ανά διαστήματα (ιδιαίτερα προεκλογικά) κάποιο από τα κόμματα ανασύρει στην επιφάνεια το ζήτημα της ψήφου του Απόδημου.

Γιατί όμως χαρακτηρίζεται ως υποκριτική η συμπεριφορά όλων των κομμάτων; Γιατί ο νόμος που θα καθορίζει τα του ψήφου των Αποδήμων, όπως προβλέπει το σύνταγμα, χρειάζεται την υπερψήφιση από τα 3/5 της Βουλής δηλαδή 180 βουλευτές.

Από το 2001 μέχρι και σήμερα κανένα κόμμα και κανένας κυβερνητικός συνασπισμός δεν είχε από μόνο του 180 βουλευτές.
Αυτό σημαίνει ότι για να "περάσει"  ένας τέτοιος νόμου είναι απαραίτητη η εκ των προτέρων συνεννόηση ανάμεσα στα κόμματα.

Να αναλάβει δηλαδή πρωτοβουλία κάποιος κομματικός σχηματισμός και αφού συζητήσουν μεταξύ τους όλα τα κόμματα  να καταλήξουν στην υλοποίηση της συνταγματικής εντολής ξεπερνώντας τεχνικές δυσκολίες και προβλήματα.

Η τακτική της παρουσίασης ενός νομοσχεδίου, που εκ των προτέρων είναι γνωστό ότι δεν θα τον ψηφίσει κανείς, το μόνο που αποκαλύπτει είναι η μικροκομματική επιδίωξη της πρόκλησης εντυπώσεων. Αυτό αφορά όλα τα κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου, είτε πέρασαν από την κυβέρνηση είτε εκπροσωπήθηκαν / εκπροσωπούνται στην Βουλή.

 Όμως, πλέον τα πολιτικά κόμματα θα πρέπει είτε να δεχθούν ότι υπάρχει η αναγκαιότητα της σύνδεσης του Απόδημου Ελληνισμού με το πολιτικό γίγνεσθαι της γενέτειρας και η αξιοποίησή του μέσω της συμμετοχής και εκπροσώπησής του στο πολιτικό σκηνικό, είτε αν δεν υπάρχει αυτή η εκτίμηση ας σταματήσουν την κενή συνθηματολογία.