Το 1972 ένα τρομοκρατικό χτύπημα είχε ξαναπληγώσει την πόλη. Όμως, έχουν περάσει σχεδόν 45 χρόνια από τότε, όπως άλλωστε, ο χρόνος κάλυψε και την πληγή από την επίθεση των ναζί στο Oktoberfest το 1980 και τη γενική πρόβα (όπως αποδείχτηκε) την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 2016 με αποκλεισμό του κεντρικού σταθμού.
Όμως, όλα αυτά δεν είχαν την διάσταση που πήρε η δολοφονία των ανθρώπων πριν 36 ώρες. Και αυτό για δυο λόγους.
Τα σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα, το facebook, το twitter, οι αναρτήσεις, τα βίντεο και οι φωτογραφίες δημιούργησαν την αίσθηση της παρακολούθησης σε πραγματικό χρόνο μιας μαζικής δολοφονίας ανθρώπων μέσα στο "δικό σου" σπίτι. Ενίσχυσαν την εικόνα της αβεβαιότητας στη κοινωνία που πριν λίγες μέρες είχε ζήσει την επίθεση τρομοκράτη στο τρένο του ιδίου κρατιδίου.
Το κυριότερο όμως, ήταν ότι η πόλη νεκρώθηκε. Για πρώτη φορά η πόλη βίωσε την απαγόρευση της κυκλοφορίας από νωρίς το βράδυ για όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τη νύχτα να γίνεται μέρα από τα φώτα των ελικοπτέρων, των αυτοκινήτων της αστυνομίας, της πυροσβεστικής και τις κλούβες με τις ειδικές δυνάμεις. Η αστυνομία να καλεί τους πολίτες να μείνουν στα σπίτια τους, να μην βγουν έξω. Οι γονείς να ψάχνουν τα παιδιά τους και να αναζητούν τρόπους να επιστρέψουν στο σπίτι. Να τρελαίνονται στην ιδέα, μήπως τελικά έφυγαν από το μέρος που γνώριζαν για να πάν στο Stachus, στο Toolwood με τους φίλους και φίλες τους. Η αίσθηση ότι ξεκινούσε ένας πόλεμος με άγνωστους εχθρούς που δεν γνώριζες πόσοι και που ήταν.
Δύσκολα θα πείσει κάποιος με τον ισχυρισμό ότι μετά το Παρίσι δεν "υποψιαζόταν" ότι η Γερμανία θα δεχτεί επίθεση. Το μυαλό όλων (ιδιαίτερα όταν κυκλοφόρησε η φήμη για επιθέσεις σε τρία διαφορετικά σημεία της πόλης) πήγε σε τρομοκρατική επίθεση. Όπως δύσκολα θα πείσουν κάποιοι ότι δεν έχει διαφορά αν η επίθεση γίνεται στον διπλανό σου, στην αυλή σου, στο σπίτι σου με μια επίθεση που γίνεται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Στην προκειμένη περίπτωση το σοκ, ο φόβος και η αγωνία ξεπερνούν την κάθε ευαισθησία και συμπόνοια.
Τελικά ήταν ένας ψυχασθενής που σκόρπισε τον θάνατο, το φόβο και την αγωνία στην κοινωνία του Μονάχου. Μια πόλη που έχει πετύχει μια μεγάλη ποικιλία από πρωτιές, τόσο στην Γερμανία όσο και σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο σε αρκετές περιπτώσεις επίπεδο.
Κι όμως η πόλη μας, το Μόναχο, πληγώθηκε. Και για εμάς, τους περισσότερους Έλληνες, έχουμε κι επιπρόσθετους λόγους, αφού ανάμεσα στα νεκρά (ανήλικα κυρίως παιδιά) ήταν και ένα ελληνόπουλο. Βέβαια σε τέτοιες στιγμές δεν υπάρχει παιδί Ελλήνων, Γερμανών, Τούρκων ή Ιταλών. Παιδιά του Μονάχου ήταν όλα.
Επιπλέον, χτυπήθηκε μια "ελληνική" περιοχή. Στο OEZ συχνάζουν εκατοντάδες Έλληνες, κυρίως συνταξιούχοι, για να πιουν τον καφέ τους. Έλληνες που ζουν στο βόρειο Μόναχο που διαμένει μεγάλο μέρος του Ελληνισμού. Moosach, Milbertshofen, Olympiazentrum, Feldmoching οι γύρω περιοχές με χιλιάδες Έλληνες. Για πολλά χρόνια υπήρχε και ελληνικό σχολείο ακριβώς πίσω από το OEZ και λίγο πιο μακριά άλλο ένα. Ελληνική ομάδα μπάσκετ έχει την έδρα της επίσης, ακριβώς πίσω από το OEZ, στο Mac Donalds συναντιούνται πολλά ελληνόπουλα και τέλος, αποτελεί το χώρο που κάνουν τις αγορές, τα ψώνια τους πολλοί Έλληνες που κατοικούν σ αυτές τις περιοχές.
Οι λίγο μεγαλύτεροι θα θυμούνται το Pfaff την περιοχή που έμεναν πάρα πολλοί Έλληνες εργαζόμενοι τις δεκαετίες του 70 και 80.
Η αυριανή μέρα;
Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν αυτό που έγινε θα επηρεάσει και πόσο τη ζωή μας. Όχι ως γεγονός από μόνο του, αλλά σε συνδυασμό με τον άγνωστο "φόβο" ότι δεν ήταν κάτι που πέρασε και τελείωσε.
Το 2009 σε μια ανάλογη περίπου περίπτωση στο Winnenden ένας επίσης, ψυχολογικά και ψυχιατρικά ασθενής είχε σκορπίσει το θάνατο σε μαθητές στο Winnenden της Βάδης Βυρτεμβέργης, Ήταν το ίδιο σοκαριστικό όπως αυτό του Μονάχου. Όμως σήμερα δεν είναι 2009. Σήμερα ζούμε σε μια εποχή που πλέον μέσα σε λίγους μήνες " Φτάσαμε να ψάχνουμε φίλους αν είναι ασφαλής" όπως έγραψε μια "φίλη μας" στο facebook..
Η πόλης μας πληγώθηκε. Η καταδίκη της βίας είναι το ένα από τα όπλα μας. Από όπου και να έρχεται, ό,τι χρώμα και να έχει και όποιο "ιδεολογικό" μανδύα. Η βία δεν δικαιολογείται ούτε με "ναι μεν αλλά", ούτε με δικαιολογίες περί δήθεν "αντίστασης".
Η βία πρέπει να απομονωθεί, διαφορετικά θα γίνει εικόνα προς μίμηση.
Το άλλο όπλο και ίσως, το μεγαλύτερο και πιο ισχυρό είναι η αγάπη στην πόλη που ζούμε, εργαζόμαστε, εργάστηκαν οι γονείς μας, μεγαλώνουν τα παιδιά μας και οι φίλοι μας.
Ας ενώσουμε το σοκ και τον φόβο με την ελπίδα ότι θα αντιμετωπιστεί η βία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου