Σελίδες

Τετάρτη 11 Μαΐου 2016

Το ζητούμενο είναι το κόστος της ... αυταπάτης

Ο Πρωθυπουργός, μεταξύ άλλων, δήλωσε στην προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή « … Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες όχι ότι δεν τηρήσαμε την εντολή και είπαμε ψέματα" », αναφερόμενος στην κριτική που του ασκείται για τον προεκλογικό αγώνα και τις υποσχέσεις που έδωσε τότε.

Προφανώς, ο Πρωθυπουργός πιστεύει πως αποδεχόμενος ότι ζούσε, πίστευε και παρέσυρε και αυτός το λαό σε μια «αυταπάτη», όλα του συγχωρούνται. Μας θύμισε τον πρόκατοχό του, τον Α. Σαμαρά όταν και εκείνος μετά τα «ισοδύναμα των Ζαππείων» έκανε τη δική του κωλοτούμπα.

Το ζητούμενο όμως για τη χώρα, ιδιαίτερα  λόγω της πολύ δύσκολη κατάστασης που βρίσκεται, δεν είναι αν οι Πρωθυπουργοί της έχουν το θάρρος να παραδεχτούν εκ των υστέρων το λάθος τους. Το ζητούμενο είναι το μέγεθος του κόστους που είναι συνέπεια του «λάθους».

Ίσως, αν ιεραρχούσαμε τις συνέπειες των «υπερβολών» και της «αυταπάτης», πολλοί θα κατέληγαν στην καθυστέρηση εξόδου από την κρίση και φυσικά, στα επιπρόσθετα μέτρα που καλείται να πληρώσει η ελληνική κοινωνία.

Δυστυχώς, όμως, όσο και να φαντάζει υπερβολικό οι οικονομικές και δημοσιονομικές συνέπειες είναι το λιγότερο κακό για τη χώρα.

Το χειρότερο , που για πολλά χρόνια θα «πληρώνει» η ελληνική κοινωνία είναι η ισοπέδωση των θεσμών, ο κοινωνικός διχασμός, η ανάδειξη ακραίων απόψεων και η ιδεολογικοποίηση της «συνωμοσίας».

Γιατί μπορεί ο Πρωθυπουργός να ήταν εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να πει την αλήθεια «ότι ζούσε σε μια αυταπάτη με αυτά που υποσχόταν», όμως ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας είχε ταυτιστεί με την «αυταπάτη» και «καθοδηγείται» από αυτήν.

Και αυτό που θα πληρώσει ο προοδευτικός χώρος μακροπρόθεσμα είναι ότι ο δήθεν αριστερός ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποιεί πλέον την ΝΔ, διαγράφοντας τόσο την προ 2009 καθοριστική συμμετοχή της στον εκτροχιασμό των δημοσιονομικών, όσο και των δικών «αυταπατών» της τα πρώτα χρόνια της κρίσης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου