Τελικά, τι αποτελεί "σωστή κριτική" στον Τσίπρα και στο ΣΥΡΙΖΑ;

Ο Τσίπρας και η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δέχεται κριτική από ένα μέρος της κοινωνίας (εκτός από τα κόμματα)  βασισμένη σε διαφορετικές οπτικές γωνίες.

Από την μια πλευρά είναι οι πολίτες που πίστεψαν στο πρόγραμμα της «Θεσσαλονίκης» και ήθελαν να φθάσει την αντιπαράθεση με την ΕΕ στα άκρα. Αν και στο σημείο αυτό υπάρχει μια αντίφαση, καθώς  οι πολίτες αυτοί δεν επέλεξαν στις  εκλογές του Σεπτεμβρίου το κόμμα του Λαφαζάνη που ήταν υπέρ της σύγκρουσης με την τρόικα, αλλά κυρίως, την αποχή.
Η πλευρά αυτή, που είναι και η πλειοψηφία, «χρεώνει» στον Τσίπρα την μετατροπή του «όχι» του δημοψηφίσματος στο «ναι» της συμφωνίας με τους εταίρους.

Η άλλη πλευρά που ασκεί κριτική και που, προς το παρών τουλάχιστον, αποτελεί μειοψηφία, χρεώνει στον Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ την καθυστέρηση επί 6 χρόνια των μεταρρυθμίσεων, με «συνθήματα» που δεν είχαν εφαρμογή, με αποτέλεσμα στην ουσία να παρατείνει την κρίση και να φέρει σκληρότερα μέτρα. Με απλά λόγια, ο Τσίπρα άφηνε την κοινωνία να πιστεύει ότι υπήρχε άλλος δρόμος. Ένας δρόμος που εκ των πραγμάτων αποδείχτηκε τουλάχιστον ότι δεν υπήρχε, αφού δεν τον ακολούθησε, τελικά, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το σίγουρο είναι ότι ταμείο γίνεται πάντα στο τέλος. Όταν δηλαδή με νηφαλιότητα και χωρίς πίεση θα κρίνει η ιστορία την 8ετία που πέρασε.

Το μεγάλο ερώτημα για το μέλλον της χώρας, όμως, είναι αν έκλεισε ο κύκλος ή αν θα δοκιμαστούν και άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί …απλά και μόνο γιατί κάποιοι πιστεύουν ότι η «εθνική υπερηφάνεια» μπορεί να θριαμβεύσει πάνω στους δανειστές, ακόμη και με την…Χρυσή Αυγή.

Αυτά τα Χριστούγεννα....

Ας αρνηθούμε στο να συνηθίσουμε την εικόνα και την είδηση για χαμένες ψυχές στις θάλασσες.
Ας μην είναι παροδικές  οι αντιδράσεις μας όταν αντικρίζουμε στα παιδικά μάτια τον φόβο του θανάτου και την αγωνία της επιβίωσης ...

Μεταρρυθμίσεις...όταν οι πολέμιοι διεκδικούν την πατρότητα!

Με αφορμή την πρόσφατη δήλωση του πρώην Πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, σχετικά με τις μεταρρυθμίσεις, επανήλθε για ακόμη μια φορά στη δημόσια συζήτηση το θέμα των «μεταρρυθμίσεων».

Μια έννοια που έχει πραγματικά κακοποιηθεί την τελευταία πενταετία στη χώρα μας. Είτε από αυτούς που την έχουν στιγματίσει ως αποκλειστικά «νεοφιλελεύθερη επιλογή» και αντιτίθενται σε κάθε τι το οποίο αλλάζει κάτι στη δημόσια ζωή και τη διοίκηση της χώρας, είτε βέβαια από αυτούς που διατείνονται ότι προχώρησαν σε μεταρρυθμίσεις επικαλούμενοι μόνο κάποιες αυτονόητες διοικητικές πράξεις.

Ο Αντώνης Σαμαράς, είναι αλήθεια, ότι ως Πρωθυπουργός δεν έχει να παρουσιάσει καμία μεταρρύθμιση. Αυτό δεν το υποστηρίζουμε "αντιπολιτευτικά", αλλά το έχει παραδεχθεί ο ίδιος. Όταν προεκλογικά σε συνέντευξή στην ΕΡΤ του ζητήθηκε από τους δημοσιογράφους μια μεταρρύθμιση που έκανε, εκείνος ανέφερε την..... ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Μόνο που η ηλεκτρονική συνταγογράφηση ήταν έργο της προηγούμενης Κυβέρνησης, δηλ. της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ επί Γ. Παπανδρέου. 

Ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του, από την άλλη, μέχρι σήμερα όχι μόνο δεν έχουν υλοποιήσει καμία μεταρρύθμιση, αλλά δεν έχουν ούτε καν εξαγγείλει και κάποια.Και προκειμένου να συμφωνήσουμε όλοι στην έννοια της "μεταρρύθμισης" πρέπει να διευκρινίσουμε ότι δεν θεωρείται ως μεταρρύθμιση π.χ. η εγκύκλιος της υποχρεωτικής έκδοσης απόδειξης των καταστημάτων, ούτε η υποχρέωση κάρτας εισόδου στην εργασία. 

Μεταρρύθμιση είναι η αναμόρφωση , η εφαρμογή μεθόδων προκειμένου να αναδιαρθρωθεί μια θεσμική κρατική λειτουργία και με την αλλαγή να εξυπηρετεί την κοινωνία και την πολιτεία και όχι άλλου είδους συμφέροντα. 

Μεταρρύθμιση ήταν τη δεκαετία του 80 το ΕΣΥ, που παρείχε ιατρική φροντίδα σε όλους τους πολίτες, μεταρρύθμιση ήταν την δεκαετία του 90 η θεσμοθέτηση του ΑΣΕΠ, που ήρθε να βάλει (σε μεγάλο βαθμό) τον τερματισμό στην πελατειοκρατία, μεταρρύθμιση ήταν τα ΚΕΠ, που βοήθησαν στην απλούστευση των διαδικασιών της γραφειοκρατίας και στην καλύτερη εξυπηρέτηση των πολιτών. 

Τα χρόνια που εκδηλώθηκε η κρίση, όσο και να μην θέλουν να το παραδεχτούν πολλοί, οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις έγιναν στην διετία 2009-2011, με κυρίαρχο στόχο την αντιμετώπιση της διαφθοράς. Η «Διαύγεια», η «ηλεκτρονική διακυβέρνηση» ήταν μερικές από τις μεταρρυθμίσεις στη δημόσια ζωή που εξυπηρέτησαν τον στόχο της Διαφάνειας. Ο «Καλλικράτης» ήταν, επίσης, όπως τη δεκαετία του 90  ο «Καποδίστριας», μια μεταρρύθμιση για την τοπική αυτοδιοίκηση. Το ζητούμενο πάντα είναι αυτό που θεσμοθετεί  μια κυβέρνηση να αποτελεί σχεδιασμό με στόχο να κάνει το ίδιο το κράτος περισσότερο λειτουργικό και αποτελεσματικό, να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του πολίτη και προπάντων, να σχεδιάσει τις ανάγκες που θα προκύψουν με το χρόνο. Έτσι ο νόμος, που επίσης ψηφίστηκε στη διετία που προαναφέραμε, για την ενεργειακή αναβάθμιση των κτηρίων για την  εξοικονόμηση ενέργειας αποτελεί μια ουσιαστική μεταρρύθμιση που προσβλέπει ιδιαίτερα στο μέλλον.

Οι «δανειστές» κατηγορούν την χώρα μας για έλλειψη διάθεσης να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις γιατί αυτές έρχονται σε κόντρα με συγκεκριμένα συμφέροντα, τα οποία οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν επιθυμούν ή φοβούνται να θίξουν. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της διανομής των εφημερίδων στην Αθήνα που είναι «κλειστό επάγγελμα».

Συνεπώς, το ερώτημα είναι εάν και ποιοι θέλουν πράγματι να προχωρήσουν σε ουσιαστικές αλλαγές και φυσικά, αν η πλειοψηφία της κοινωνίας είναι διατεθειμένη να συμβάλει στις αλλαγές ακόμη και αν αυτές θίξουν κάποια συμφέροντα.

2011: Ο Παπανδρέου συγκαλεί το Συμβούλιο Αρχηγών

Ο Γιώργος Παπανδρέου εν όψη της κρισιμότητας της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας συγκάλεσε έκτακτη συνάντηση των αρχηγών κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Στην πρόσκληση ανταποκρίθηκαν άμεσα οι Σαμαράς, Παπαρήγα, Τσίπρας και Καρατζαφέρης.

Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε σε σοβαρό, υπεύθυνο και ενωτικό κλίμα ανάλογο της κρισιμότητας της κατάστασης. Συμφωνήθηκαν τα μέτρα και οι μεταρρυθμίσεις που θα παρουσιάσουν στους δανειστές, τις διαφωνίες τους με τα προτεινόμενα των δανειστών και τα ισοδύναμα.

Οι επιμέρους διαφωνίες λόγω των ιδεολογικών θέσεων του καθενός δεν στάθηκαν εμπόδια στην επιτυχία της συνάντησης.

Ο Σύριζα και το ΚΚΕ πίεσαν κατά την διαδικασία να είναι όσο το δυνατόν λιγότερα τα οριζόντια μέτρα σε ότι αφορά τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και να επανεξεταστούν τα μέτρα στον τομέα αυτό ώστε να μειωθούν οι εξ αντικειμένου αδικίες, ενώ δεσμεύτηκαν να παρουσιάσουν προτάσεις.

Σε κοινή ανακοίνωση των 5 κομμάτων και του Προέδρου της Δημοκρατίας τονίζεται η ανάγκη ενότητας και κοινωνικής συναίνεσης, έτσι ώστε να βγει η χώρα το συντομότερο δυνατόν  από τη δημοσιονομική κρίση.

Τρία χρόνια αργότερα, η Ελλάδα έχοντας ολοκληρώσει την ψήφιση και εφαρμογή των βασικών μεταρρυθμίσεων,  βγήκε και πάλι στις αγορές.

Σενάριο επιστημονικής φαντασίας; 

Απλές σκέψεις λόγω των ημερών...

Δεν μπορεί να υπάρχει η λέξη ,,αλλά,, στην καταδίκη της βίας.

Τουλάχιστον «περίεργη» μοιάζει η αλά καρτ αντιμετώπιση των φαινομένων της βίας και η κατά περίπτωση καταδίκη της.

Πως μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι είναι κατά της βίας και φασιστικών πρακτικών όταν εξετάζει την βία με κριτήριο τον δράστη;

Μπορεί να είναι κάποιος, πραγματικά, ενάντια στη βία επειδή καταδικάζει την επίθεση του Κασιδιάρη στην Κανέλη, αλλά τον αφήνει αδιάφορο η επίθεση των «αγανακτισμένων»  φοιτητών στον Πάγκαλο ;

Μπορεί να είναι ενάντια στη βία όποιος καταδικάζει την επίθεση της αστυνομίας σε διαδηλωτές που θέλουν να «μπουκάρουν» στη Βουλή, αλλά όχι το κάψιμο της Marfin;

Πως μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι είναι πράγματι ενάντια στη βία όταν καταδικάζει μεν την επίθεση στον Κουμουτσάκο, αλλά όχι την επίθεση των οπαδών της αθλητικής ομάδας που υποστηρίζει στο γήπεδο;

Είναι πράγματι κάποιος ενάντια στην αστυνομική βία όταν καταδικάζει την αδικαιολόγητη ή υπερβολική επίθεση της αστυνομίας στους διαδηλωτές αλλά δεν τον απασχολεί η επίθεση της αστυνομίας σε φιλάθλους απλά και μόνο επειδή είναι …Γερμανοί (Αλβανοί ή όποια μη φίλη εθνότητα);

Συνήθως, η κατά περίπτωση καταδίκη της βίας αναζητεί δικαιολογίες που συνοδεύουν την πρόταση απαλύνοντας τον αντίκτυπό της.  Ξεκινούν την πρόταση με την οποία καταδικάζουν και στη συνέχεια, προσθέτοντας την λέξη «αλλά» στην ουσία αιτιολογούν και νομιμοποιούν την βία.

Άλλοτε,  δικαιολογούν τη  βία επειδή δεν είναι σωστό το κράτος στις υποχρεώσεις του απέναντι στους πολίτες, άλλοτε επειδή η δανειακή σύμβαση «οδηγεί» από μόνη της στη βία.

Δεν είναι μακριά ο χρόνος που βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου απέδωσε την ευθύνη της πτώσης του αεροπλάνου της Germanwings από τον ψυχασθενή (όπως αποδείχτηκε) πιλότο στο …μνημόνιο.

Δυστυχώς, τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης έχουν συμβάλει καθοριστικά στην στοχοποίηση ανθρώπων και μάλιστα, τις περισσότερες φορές με αναπαραγωγή «ειδήσεων» που δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα

Βέβαια, όλα αυτά δε ξεκινούν από το πουθενά. Η επικρότηση της βίας ως μέσο «αντίστασης» ήταν ένα φαινόμενο που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Άσχετα εάν τη βία την προκαλούσαν οι γνωστοί-άγνωστοι  στο όνομα της «αναρχίας» και της «απελευθέρωσης».

Σήμερα, αυτές τις λογικές δεν μπορούν να ανατραπούν από όσους τις προωθούσαν επειδή τους βόλευαν προεκλογικά. Γιατί η εξάπλωση και επικράτηση φασιστικών φαινομένων στη χώρα μας δεν ήταν θέμα δανειακών συμβάσεων, αλλά με αφορμή αυτό βρέθηκε πάτημα από μέρος της κοινωνίας και του πολιτικού προσωπικού της χώρας ώστε να εκδηλωθούν. 

Όσο υπάρχει φτώχεια, πείνα, πόλεμοι θα υπάρχει προσφυγιά. Τόσο απλά...

Μπορεί να έχουμε συνηθίσει σε ένα συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας των πραγμάτων γύρω μας, όπως π.χ ότι ο πλούτος συσσωρεύεται στους λίγους, ότι η μιντιοκρατία έχει υποκαταστήσει θεσμικά και δημοκρατικά όργανα ή ότι για το συμφέρον των αγορών (και των μεγάλων εταιρειών) συνεχίζεται η περιβαλλοντολογική καταστροφή.

Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί ότι το μεγάλο προσφυγικό ρεύμα που εισέρχεται στην Ευρώπη βρήκε ανέτοιμους τους πάντες. Ο τρόπος που συμπεριφέρονταν όλοι ήταν σαν αυτά να διαδραματίζονται πολύ μακριά από αυτούς. Η πείνα, οι πόλεμοι, η φτώχεια.

Και σήμερα συνεχίζονται οι συζητήσεις και οι συσκέψεις για τη δημιουργία κέντρων καταμέτρησης και καταγραφής των προσφύγων, για τους φράχτες για το αν θα είναι κλειστά ή όχι τα σύνορα.
Είναι άραγε δύσκολο να κατανοηθεί ότι οι πρόσφυγες θα αυξάνονται όσο συνεχίζουν οι πολεμικές συγκρούσεις ανά τον κόσμο, όσο υπάρχουν λαοί που πεινούν;
Και αναρωτιέται, επίσης, ο καθένας από εμάς γιατί οι άνθρωποι που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία, δεν κάνουν δυο-τρεις "απλές" κινήσεις συντονισμένα τόσο σε επίπεδο ΕΕ με την συνεργασία των ΗΠΑ όσο και σε επίπεδο ΟΗΕ. 
Σήμερα, άμεσα.
Πρώτον να προβούν σε μια οργανωμένη αντιμετώπιση των δουλέμπορων. Είτε με την δημιουργία ειδικής γραμμής με τα πλοία, είτε με τα αεροπλάνα. Οι πρόσφυγες αποδείχτηκε ότι είναι σε θέση να διανύσουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρεθούν μακριά από τους πολέμους και την φτώχεια. Καμια απαγόρευση δεν θα τους αποτρέψει. Άρα, γιατί επιτρέπουν στους δουλέμπορους να σκορπούν ανθρώπινες ψυχές στις θάλασσες ;
Δεύτερον, να αρχίσουν άμεσα ειρηνευτικές συνομιλίες με πρωτοβουλία της ΕΕ και του ΟΗΕ, αφού είναι δεδομένο ότι για να λυθεί το προσφυγικό πρόβλημα πρέπει να σταματήσει ο πόλεμος. Δεν υπάρχουν περιθώρια για εμμονές και δηλώσεις του τύπου : "δεν συνομιλούμε με τον τάδε ή με τον δείνα". 
Οι πρόσφυγες έχουν διακηρύξει σ όλους τους τόνους  ότι θέλουν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, ενώ κάποιοι  συμπεριφέρονται λες  και έρχονται με χαρά, λες και ήταν όνειρό τους η προσφυγιά.
Το προσφυγικό δημιουργεί (βλέπε π.χ.  Γερμανία) ξενοφοβικές και ρατσιστικές εξάρσεις, Και αυτές δημιουργούν τις προϋποθέσεις για καταστάσεις ανεξέλεγκτες.
Επίσης, όσοι, πολιτικά ανεγκέφαλοι, ισχυρίζονται ότι ,,καλά να πάθει η Ευρώπη γιατί δεν συμπεριφέρθηκε και σε εμάς τους Έλληνες καλά" ( και είναι συνήθως εκείνοι που αποκαλούν τα ακροδεξιά κόμματα στο εξωτερικό ακροδεξιά, αλλά τα ακροδεξιά κόμματα στην χώρα μας "πατριωτικά") θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι καμιά χώρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη αυτό το πρόβλημα, ούτε τις επιπτώσεις του. 

Άλλη μια "αριστερή " υποκρισία

Τα κυβερνητικά στελέχη θα πρέπει να επαναδιατυπώσουν την θέση τους που θέλει τους γονείς, που αποφασίζουν να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, «ολιγάρχες» και «ταξικούς αντίπαλους».

Κατ΄αρχήν, στα ιδιωτικά σχολεία φοιτούν και πολλά παιδιά στελεχών του κυβερνητικού συνασπισμού (του πρωθυπουργού μη εξαιρουμένου). Επίσης, το σημαντικότερο είναι ότι σε ιδιωτικά σχολεία, σε σχολές και φροντιστήρια ξένων γλωσσών πηγαίνουν χιλιάδες παιδιά, των οποίων οι οικογένειες στερούνται ακόμα και τα βασικά αγαθά για να καλύψουν τα έξοδα των διδάκτρων.Κι όλα αυτά στην προοπτική ότι τα παιδιά τους θα έχουν ένα καλύτερο αύριο.

Η συζήτηση για τον ΦΠΑ στα ιδιωτικά σχολεία σήμερα, εκτός από το ότι πρόκειται για ένα μεγάλο φάουλ της κυβέρνησης, θυμίζει την υποκρισία που κυριάρχησε πριν περίπου 8 χρόνια όταν δημιουργήθηκε ένα «κίνημα», στο όνομα της "δωρεάν παιδείας", ενάντια στο δικαίωμα ίδρυσης και λειτουργίας ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων στη χώρα μας, την ώρα που χιλιάδες νέοι κάθε χρόνο φεύγουν για να φοιτήσουν σε σχολές στο εξωτερικό. Αυτό βέβαια, σημαίνει μια αφαίμαξη τεράστιων ποσών από το εσωτερικό και τροφοδότηση των  ιδιωτικών πανεπιστήμιων άλλων χωρών, ενώ θα μπορούσαν να έμεναν αυτά τα ποσά στην χώρα μας.

Είναι σαφές ότι ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης και η δυνατότητα πρόσβαση σ αυτήν όλων των πολιτών πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα για κάθε κοινωνία.
Το να ξορκίζεται, όμως, μόνο η ιδιωτική εκπαίδευση, χωρίς να αναβαθμίζεται η παρεχόμενη δημόσια εκπαίδευση στην ουσία λειτουργεί υπέρ της υποβάθμισης και της κατάργησης  της δημόσιας εκπαίδευσης, χωρίς μάλιστα να παρέχεται εναλλακτική λύση. 

Pegida: Δεν αρκεί μόνο η ιδεολογική αντιπαράθεση

Χθες «γιόρτασε» η Pegida στη Δρέσδη έναν χρόνο από την ίδρυση της. Από τότε δηλαδή που η ξενοφοβική αυτή οργάνωση βγήκε στους δρόμους για να διαδηλώσει ενάντια στο Ισλάμ, σε πολλές πόλεις της Γερμανίας και ιδιαίτερα, στην Δρέσδη.

Η χθεσινή συγκέντρωση ήταν σύμφωνα με τα ειδησεογραφικά δελτία μια από τις μαζικότερες, αλλά και πιο έντονες. Σ αυτό, σίγουρα έχει καθοριστικά συμβάλει το μεγάλο κύμα προσφύγων που εισρέει τους τελευταίους μήνες στην Γερμανία (και στην Ευρώπη) και προκαλεί φόβους και ανησυχίες σε κάποιους πολίτες.

Αρκεί όμως απλά μια ιδεολογική αντιπαράθεση με την Pegida με δηλώσεις και αντι-συγκεντρώσεις;
Αρκεί το σύνθημα για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και την συνύπαρξη των διαφορετικών πολιτισμών για να ξεπεραστεί η ανησυχία ;

Σίγουρα όχι. Καθώς, όλοι όσοι συμμετέχουν στην Pegida δεν είναι οπωσδήποτε φασίστες και ενάντιοι σε καθετί το «ξένο».
Για να καταρρεύσει η Pegida και ότι "συνώνυμο" υπάρχει που κινείται στο ίδιο πλαίσιο, οφείλει το κράτος (και όχι μόνο στην Γερμανία) να αντιμετωπίσει το θέμα των προσφύγων με σχέδιο που δεν θα ανατρέπει ριζικά τις συνθήκες ζωής των πολιτών.
Έτσι, όταν για παράδειγμα σε μια περιοχή με 4.000 κατοίκους έρχονται να προστεθούν άλλοι 4.000 πρόσφυγες είναι αυτονόητο ότι δύσκολα θα αποφευχθούν τα προβλήματα στην συνύπαρξη αυτής της κοινωνίας των 8.000 πλέον κατοίκων.
Όταν, για να έρθουμε στα δικά μας εντός Ελλάδος, «στοιβάζονται» χιλιάδες πρόσφυγες σε μια πλατεία, χωρίς προδιαγραφές στοιχειώδους υγιεινής,  δεν είναι λογική εξέλιξη να υπάρχει αναστάτωση ανάμεσα στους πολίτες;

Η Ε.Ε. δεν κατάφερε ούτε αυτήν την φορά να αναγνώσει έγκαιρα το πρόβλημα που φαινόταν ότι θα ξεσπάσει. Αλλά, έστω και τώρα, οφείλει να σχεδιάσει ένα τρόπο εγκατάστασης των προσφύγων που θα εξασφαλίζει συνθήκες  ανθρώπινης διαβίωσης.

Αργά ή γρήγορα τα λαϊκίστικα φυλλάδια τύπου BILD θα τιτλοφορούν με διάφορα μεμονωμένα επεισόδια με πρόσφυγες και θα δημιουργήσουν ακόμη μεγαλύτερη ένταση.

Η Ε.Ε. κινδυνεύει, για πρώτη φορά, να διαλυθεί  εκ των έσω από την ανάδειξη των ακροδεξιών κομμάτων που θα ποντάρουν στις ανησυχίες πολλών πολιτών.

Η αντίσταση των προοδευτικών πολιτών και μόνο δεν αρκεί στην επέλαση τέτοιων αντιλήψεων. H κάθε μια χώρα - αν δεν ληφθούν μέτρα - θα βρεθεί μπροστά σε καταστάσεις ανεξέλεγκτες. 

Μοιραίος για τη χώρα, μοιραίος και για την ΝΔ;

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα σταθεί κριτικά απέναντι στον Αντώνη Σαμαρά, κυρίως για 3 γεγονότα που χαρακτηρίζουν την πολιτική διαδρομή του πρώην Πρωθυπουργού.

Κατά πρώτον για τη διάσπαση της ΝΔ το 1993 με τη δημιουργία της «Πολιτικής Άνοιξης», κατά δεύτερον για τη καταψήφιση της δανειακής σύμβασης (μνημόνιο) το 2010 και τέλος για την εμπλοκή του στην εκλογική διαδικασία Προέδρου της ΝΔ.

Το πρώτο φάνηκε να ξεπεράστηκε, αφήνοντας βέβαια ανοιχτό το ερώτημα αν η οριστική λύση για το όνομα της Μακεδονίας θα είναι ευνοϊκότερη από την τότε προσφερόμενη λύση (ο Αντώνης Σαμαράς είχε αιτιολογήσει την αποχώρησή του από τη ΝΔ για αυτό το λόγο).

Για το δεύτερο, οι φωνές κριτικής όλο και γίνονται περισσότερες. Καταλογίζουν στον Σαμαρά ότι για καθαρά προσωπικούς και κομματικούς λόγους καταψήφισε την πρώτη δανειακή σύμβαση του 2010, υποσχόμενος «άλλη πολιτική». Καθυστέρησε με τον τρόπο αυτό την υλοποίηση μεταρρυθμίσεων που, στη συνέχεια – από τη θέση του Πρωθυπουργού -  ήθελε μετ' επιτάσεως να υλοποιήσει, αλλά όλα αυτά είχαν ως συνέπεια την καθυστέρηση της εξόδου της χώρας στις αγορές. Συμμετείχε (όπως βέβαια και ο Τσίπρας) στην πλατεία Συντάγματος, για να αναθεωρήσει την πολιτική του, όταν ανέλαβε την εξουσία, αποδίδοντάς την το χαρακτηρισμό ως της «μόνης λύσης».

Το τρίτο γεγονός αφορά την εκλογή νέου Προέδρου της ΝΔ. Αν και δεν έχει επίσημα δημοσιοποιηθεί είναι κοινό μυστικό ότι ο Αντώνης Σαμαράς επιλέγει τη δεξιά στροφή της ΝΔ, παρέχοντας στην προτίμησή του στην υποψηφιότητα του Τζιτζικώστα αρχικά και έπειτα του Γεωργιάδη. Μια δεξιά στροφή, όμως, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα την αποδεχτεί η «κεντροδεξιά» χωρίς καμία αντίδραση. Μια επιλογή Τζιτζικώστα είναι πιθανό να οδηγήσει την ΝΔ πιο κοντά στα δυο ακροδεξιά κόμματα ΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή.
Η αδυναμία να βρεθεί κοινός τόπος στα διαδικαστικά της εκλογής προέδρου της ΝΔ με αποτέλεσμα την μακρά προεκλογική περίοδο, έχει πιστωθεί στον Πρόεδρο της εφορευτικής τον Γραμματέα του κόμματος, Παπαμιμίκο, που τυχαίνει να είναι υποστηρικτής της υποψηφιότητας Τζιτζικώστα.

Η ΝΔ βρίσκεται μπροστά σε ένα ευαίσθητο σημείο, μια δύσκολη καμπή στην ιστορία της και η συμμετοχή του Σαμαρά δείχνει για άλλη μια φορά να είναι καθοριστική.
Το 2010 υπήρξε μοιραίος για τη χώρα. Το ερώτημα τώρα είναι αν θα αποβεί μοιραίος και για την ΝΔ.

Ανακοίνωση φορολόγησης ακινήτων εξωτερικού: ασχετοσύνη ή κουτοπονηριά;

 

 Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ως «ισοδύναμο μέτρο» (έσοδα στη θέση εκείνων που πλήττουν τους κοινωνικά αδύναμους) την «φορολόγησης ακινήτων εξωτερικού».
     
    Πως, όμως, είναι δυνατόν να φορολογήσουν τα ακίνητα στο εξωτερικό;
    Για άλλη μια φορά φαίνεται ότι η κυβέρνηση ανακοινώνει κάτι, χωρίς να έχει εξετάσει τις δυνατότητες επίτευξης αυτού που ανακοινώνει.
     
    Γιατί, π.χ. τον μόνιμο κάτοικο του εξωτερικού δεν μπορούν να τον φορολογήσουν, αφού αφενός το εισόδημά του προέρχεται από άλλη χώρα, αφετέρου αν έχει κάνει αγορά ακινήτου έχει πληρώσει όλους τους φόρους στη χώρα που ζει και εργάζεται.
     
    Στην άλλη περίπτωση, που προφανώς στοχεύει η ανακοίνωση της Κυβέρνησης, εκείνη των Ελλήνων που ζουν στην Ελλάδα, αλλά αγόρασαν ακίνητα στο εξωτερικό, θα πρέπει να διευκρινίσει με ποιο κριτήριο θα τους φορολογήσει;
    Αν δηλ. πληρώνουν, ήδη, εφορία στη χώρα που αγόρασαν το ακίνητο θα το (ξανα)φορολογηθούν στην Ελλάδα;
     
    Και αν ακόμη, σχεδιάζει να αφαιρέσει το ποσό που πληρώνουν στην χώρα διαμονής και να τους επιβληθεί το υπόλοιπο ποσό, θα πρέπει να βρει το κριτήριο κοστολόγησης αφού στις περισσότερες χώρες δεν υπάρχουν αντικειμενικές αξίες αλλά εμπορικές.
     Οι δε επαναπατρισθέντες που είχαν αγοράσει και φορολογηθεί για κάποιο ακίνητο στο εξωτερικό πως θα αντιμετωπιστούν ;
    Αντί λοιπόν, να αναζητήσουν το πόθεν έσχες για όσους αγόρασαν ακίνητα στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια, σπεύδουν να  ανακοινώσουν το περί «φορολόγησης ακινήτων εξωτερικού». Ασχετοσύνη ή λαϊκίστικη κουτοπονηριά;

ΥΓ: Το σχόλιο στοχεύει στην ανάδειξη της προχειρότητας της κυβέρνησης και της λαϊκίστικης προσέγγισης των θεμάτων. Ο υπογράφων δεν ανήκει στην κατηγορία των ιδιοκτητών ακινήτων στο εξωτερικό και  θεωρεί αυτονόητο ότι οι απόδημοι οφείλουν να συμβάλουν στην στήριξη της χώρας.

  

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ:«κλίνατε επί δεξι(ότερ)α» ;

Η εκλογή νέου Προέδρου στη Νέα Δημοκρατία αφορά, όσο και αν για κάποιους ακούγεται περίεργο, όλους τους πολίτες. Μέχρι να καταργηθεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως φαντάζονται ή επιθυμούν ορισμένοι,  η λειτουργία των κομμάτων αφορά το ίδιο το πολίτευμά μας.

Είναι μάλλον, κοινή παραδοχή ότι τα ελληνικά κόμματα έχουν σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας. Είτε επειδή είναι προσωποπαγή είτε επειδή το πρωθυπουργο-κεντρικό σύστημα ενισχύει τους Προέδρους και αυτοί με τη σειρά τους, χρησιμοποιούν το ρόλο αυτό εις βάρος των διαδικασιών εσωτερικής δημοκρατίας. Επιπλέον, τα κόμματα λειτουργούν στην πράξη με ανώτερο όργανο την ίδια τους την Κοινοβουλευτική Ομάδα, υποσκελίζοντας τα όργανα και τις οργανώσεις των πολιτών.

Σήμερα την Προεδρία της ΝΔ διεκδικούν 4 υποψήφιοι. Και αν θέλαμε να κατατάξουμε ιδεολογικά τους υποψήφιους, δυο κινούνται στην λαϊκή δεξιά, ένας φέρεται ως εκφραστής της κεντροδεξιάς (αν και ο όρος κεντροαριστερά και κεντροδεξιά δεν αποτελεί ιδεολογικό χώρο) και ένας φέρεται να μπορεί να λειτουργεί ως εκπρόσωπος ενός συντηρητικού κόμματος καλύπτοντας τις διαφοροποιήσεις στο χώρο.

Η Νέα Δημοκρατία κατόρθωσε τα τελευταία χρόνια να περάσει σχεδόν αναίμακτα μέσα από τις συμπληγάδες πέτρες της οικονομικής κρίσης. Μπορεί να έχει εκλογική μείωση των ποσοστών της σε σχέση με την προ- κρίση εποχή, αλλά διατήρησε σχεδόν το 30% των πολιτών (ψηφοφόρων) και αυτό παρότι ξεκίνησε αντιμνημονιακά και στη συνέχεια κάλυψε απλά με το "ουδείς αναμάρτητος" την θεαματική κωλοτούμπα.

Τώρα που όλο και περισσότεροι καταλήγουν να υιοθετούν τις θεωρίες του 2010 όταν ξεκίνησαν οι δανειακές συμβάσεις, τώρα που όλοι μιλούν για "δανειακή σύμβαση ή δραχμή", που η πλειοψηφία ζητά "την κρίση να γίνει ευκαιρία", τώρα η ΝΔ βρίσκεται με το 29% των τελευταίων εκλογών σε μια καλή αφετηρία.

Τα ερωτήματα που τίθενται όμως, για την εκλογή νέου προέδρου είναι δυο.

1) Αν θα διατηρηθεί η ,,ψυχική,, ενότητα του χώρου. Αν δηλαδή η βάση του κόμματος δεν μπει σε μια εσωτερική αντιπαράθεση που θα προκαλέσει χρόνιες τριβές και αντιπαραθέσεις.

2) Αν, με γνώμονα να καλυφτούν οι δυο χώροι στα άκρα δεξιά της, δηλαδή των ΑΝΕΛ και της Χρυσής Αυγής, τα μέλη και οι φίλοι της ΝΔ προτιμήσουν μια κλίση επί δεξιά.

Δυστυχώς, το απολίτικο, ισοπεδωτικό και χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο "τέλος σ ότι είναι παλιό" μπορεί να οδηγήσει σε μια εξέλιξη που το "δήθεν" νέο θα εκπροσωπηθεί μέσα από μια επιλογή με έντονα χαρακτηριστικά της εθνικολαϊκής δεξιάς. Ο κίνδυνος αυξάνεται αν, όπως δείχνουν ήδη τα γεγονότα, η αντιπαράθεση πάρει και γεωγραφικά χαρακτηριστικά και μετατραπεί σε αντιπαράθεση ,,Βορρά-Νότου". 

Το εθνικά επικίνδυνο είναι στην αντιπαράθεση να κυριαρχήσει το προσφυγικό. Όχι ως θέμα συζήτησης αλλά ως αξιοποίηση ψήφων.

Η Νέα Δημοκρατία έχει αποδείξει ότι σε κρίσιμες στιγμές για την ίδια, ότι λειτουργεί απολύτως αυτοπροστατευτικά και προς το συμφέρον της.

Επειδή όμως στη χώρα μας διανύουμε μια περίοδο εποχή αντίφασης και τεράστιας υποκρισίας, σε μια ανοιχτή διαδικασία εκλογής δεν αποκλείονται και οι εκπλήξεις.

Περί ανασύστασης του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας και του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Υπάρχει προοπτική ;

Η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων, τουλάχιστον τεσσάρων κομμάτων, σήμερα δηλώνουν ότι ανήκουν στην ευρύτερη οικογένεια της σοσιαλδημοκρατίας και των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

 

Σε αυτούς συγκαταλέγονται οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, της ΔΗΜΑΡ καθώς η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΠΟΤΑΜΙΟΥ.

 

Κατά προσέγγιση στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις του 2015 περίπου  800.000 πολίτες ψήφισαν τα κόμματα αυτά.

 

Έτσι το 13,5% που συγκέντρωναν τα 4 κόμματα το Γενάρη και το 10,5% περίπου που συγκέντρωσαν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου μπορεί να θεωρηθεί ως ένα ποσοστό εκκίνησης με σοβαρές προϋποθέσεις για να ανασυνταχθεί ο χώρος, ο οποίος σήμερα βρίθει από ,,ορφανούς πολιτικά πολίτες,,. Σε άλλη περίπτωση, όλοι αυτοί οι "άστεγοι" αργά ή γρήγορα θα  υιοθετηθούν από την ,,Αριστερά,, του Τσίπρα.

 

Βέβαια, ως γνωστόν στην πολιτική η αριθμητική δεν βγάζει πάντα το ίδιο αποτέλεσμα. Γιατί το  2+2 κάποιες φορές είναι πιο πιθανό να έχει ως αποτέλεσμα το 5 ή το 3, παρά το 4 αλλά το εναλλακτικό σενάριο του να περιμένει ο κάθε φορέας τον πολιτικό θάνατο του άλλου για να ενισχυθεί , δεν μοιάζει επιλέξιμο.

 

Είναι, όμως, εφικτό να γίνει ένα βήμα για τη δημιουργία χώρου κοινής πολιτικής αναφοράς;

 

Τρεις είναι οι κύριες προϋποθέσεις.

 

Προϋπόθεση πρώτη :

Οι γνωστοί στο χώρο, που πιστεύουν στην επετηρίδα της εξουσίας, αλλά παράλληλα, δεν αντέχουν να θέσουν τον εαυτό τους σε δοκιμασία μπροστά από ένα τέτοιο εγχείρημα, θα πρέπει να δείξουν μεγαλοσύνη και να αποστασιοποιηθούν. 

 

Προϋπόθεση δεύτερη.

Το οργανωτικό σχήμα. Αν και αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, δηλ. αν θα είναι ένας Συνασπισμός κομμάτων ή αν θα είναι ένα ενιαίο κόμμα.

Βέβαια, ένας συνασπισμός κομμάτων ίσως ήταν πιο ευνοϊκός για την ικανοποίηση των  φιλοδοξιών κάποιων στελεχών των κομμάτων, τα οποία έχουν τον φόβο μήπως χάσουν την θέση τους (ΠΑΣΟΚ), αλλά και την ανησυχία των νέων στελεχών των άλλων κομμάτων (ΠΟΤΑΜΙ) ότι θα τους  υποσκελίσουν οι "επαγγελματίες" πολιτικοί 

 

Προϋπόθεση τρίτη:

Η συμφωνία και η σύνταξη ενός προγράμματος θέσεων και εξειδικευμένων προτάσεων για τη χώρα, τους πολίτες, την κοινωνία.

 

Η αναφορά στο παρελθόν και μόνο, δεν μπορεί να συνεχίσει να συντηρεί για πολύ το χώρο, ο οποίος δείχνει εμφανή σημάδια κόπωσης .

 

Η αναφορά στον Ανδρέα Παπανδρέου ή στον Γιώργο Γεννηματά μπορεί να συγκινούν, αλλά η συγκίνηση περιορίζεται σε κείνους που τους έζησαν. Σήμερα, εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι ήταν αγέννητοι την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου.

 

Ενώ, σε ότι αφορά την προσφορά και τα μεγάλα έργα (Αττική Οδός, γέφυρα Ρίου – Αντίρριου κλπ) έχουν γίνει κομμάτι της καθημερινότητας του πολίτη και ως γνωστόν, σπάνια εκτιμάται από την κοινωνία αυτό που έχει, αλλά επιλέγει με βάση αυτά που διεκδικεί ή της υπόσχονται για το μέλλον.

 

Ο πολίτης έχει ανάγκη πέρα από την ελπίδα, από προτάσεις, από ρεαλιστικά προγράμματα, από αλήθειες, από καινοτόμες ιδέες. Χρειάζεται μια σαφή προοπτική βασισμένη σε σχέδιο ανασυγκρότησης. 

 

Ιδεολογικό υπόβαθρο

Παράλληλα, η φιλοσοφική και  ιδεολογική προσέγγιση των θεμάτων που απασχολούν την κοινωνία και την χώρα είναι αυτό που θα προσδιορίσει την διαφορετικότητα από τους «άλλους».

Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι σε ποιους απευθύνεται ο χώρος και γιατί να τον επιλέξουν;

Σήμερα δεν μπορούμε να ευαγγελιζόμαστε ούτε τον καταποντισμό της κοινωνίας από την ελεύθερη αγορά ούτε την επιστροφή στον απόλυτο κρατισμό.  Η αναφορά μας πρέπει να είναι στον άνθρωπο και ιδιαίτερα στους «αδύναμους».

Επίσης, όμως, 6 χρόνια μέσα στην κρίση οφείλουμε να γνωρίζουμε.

Πως και με ποιο τρόπο θα έχουμε λιγότερο κράτος, πως θα γίνει το κράτος πιο αποτελεσματικό, πως θα μπορείς να εξασφαλίσεις μηχανισμούς ελέγχου τόσο σε λειτουργικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο.

Για την Παιδεία, την έρευνα, την υγεία, τις υποδομές, την γεωργία, το περιβάλλον χρειάζεται σχέδιο με συγκεκριμένες προτάσεις, εξειδικευμένες που θα μπορούν να υιοθετηθούν  από την κοινωνία.

Τα περισσότερα στελέχη του ΠΑΣΟΚ αλλά και του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ έχουν την εμπειρία των λαθών του παρελθόντος. Μπορούν να διακρίνουν τη διαφορά μεταξύ επιθυμητού και εφικτού.  Παράλληλα,  τα μέλη και οι φίλοι των άλλων κομμάτων θα μπορούσαν να αποτελέσουν την "γραμμή άμυνας" σε φαινόμενα εξουσιολαγνείας που νομοτελειακά έχει κυριεύσει πολλά πρώην κυβερνητικά στελέχη  και Βουλευτές με πολύχρονη παρουσία.

 

Υπάρχει χρόνος

Η νέα κυβέρνηση μπορεί να μην είναι κυβέρνηση 4αετίας, αλλά δεν δείχνει και κυβέρνηση εξαμήνου Άρα, ο πολιτικός χρόνος για μια ουσιαστική και δημιουργία πολιτική διεργασία υπάρχει.

Το ερώτημα είναι αν και ποιοι το θέλουν. 

H E.E. μετά την δημοσιονομική κρίση είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει και το θέμα των προσφύγων ;

Είναι, πλέον, κοινός τόπος ότι η Ε.Ε. καθυστέρησε το 2010 να αντιληφθεί  έγκαιρα ότι το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας μας ήταν και Ευρωπαϊκό ζήτημα και άφησε τις αγορές και τους κερδοσκόπους να αναχθούν σε  ρυθμιστές

Τις τελευταίες βδομάδες βιώνουμε ένα εξίσου μεγάλο και σημαντικό θέμα, για το οποίο, μια φορά ακόμα, η Ευρώπη δείχνει να μην κατανοεί τη διάστασή του.

Η εισροή εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, το κύκλωμα εκμετάλλευσής τους από εμπόρους διακίνησης, η απουσία υποδομών υποδοχής και η συμπεριφορά πολλών κρατών -μελών να φορτώσουν το πρόβλημα σε άλλους εταίρους, αποτελούν στοιχεία που κυριαρχούν στην Ε.Ε.

Καθώς δε, οι προϋποθέσεις για να σταματήσει ο πόλεμος δεν υπάρχουν, η εισροή προσφύγων θα συνεχιστεί και ο κίνδυνος να επικρατήσει η ξενοφοβία και ο ρατσισμός και να παρασύρουν όλο και περισσότερους πολίτες είναι ορατός.

Γιατί όταν πχ η πολιτεία επιτρέπει στην Πλατεία Βικτωρίας να στοιβάζονται εκατοντάδες πρόσφυγες χωρίς καμία στοιχειώδη υποδομή, ακόμη και χωρίς χημικές τουαλέτες, δεν μπορεί, στη συνέχεια, να στηλιτεύει τις αντιδράσεις των πολιτών που ζουν στην περιοχή, στιγματίζοντάς τους ως ρατσιστές.

Ο κίνδυνος το ρεύμα των προσφύγων να προκαλέσει έντονα ρατσιστικά φαινόμενα, τα οποία θα εκμεταλλευτούν ακροδεξιές  και ναζιστικές οργανώσεις είναι εμφανής.

Χρειάζεται συνεπώς, ένα ολοκληρωμένο σχέδιο.

Σχέδιο για την αντιμετώπισης του κυκλώματος μετακίνησής τους.
Σχέδιο για την υποδοχή τους (δεν μπορεί αφήνονται  γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι για μέρες ολόκληρες στα σύνορα ή να πρέπει να διανύουν δεκάδες χιλιόμετρα πεζοί για να εισέλθουν σε μια χώρα)
Σχέδιο για την υποδομή της πρώτης εγκατάστασης.
Σχέδιο για την ένταξή τους στις κοινωνίες που θα ζήσουν το επόμενο διάστημα (εκπαιδευτικά, επαγγελματικά κλπ).
Σχέδιο που θα εξασφαλίζει την κοινωνική ηρεμία στις περιοχές που θα εγκατασταθούν πρόσφυγες, λαμβάνοντας υπόψη και τους πολίτες που ήδη ζουν εκεί.


Αν δεν γίνουν σύντομα οι αναγκαίες παρεμβάσεις με συντονισμένο σχέδιο, τότε η Ευρώπη, που «γλίτωσε» της διάλυσή της από το οικονομικό κραχ θα βρεθεί υπό συνθήκες διάλυσης από την ατολμία της (ή ανικανότητά της;) να αντιμετωπίσει το προσφυγικό.

Η  Ευρώπη της ευμάρειας και της ειρήνης οφείλει να κατανοήσει ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να μοιραστεί  και με άλλους  το χώρο της και τον πλούτο της.  Άλλωστε, η επιβίωση της γηραιάς ηπείρου ιστορικά στηρίχθηκε σε τέτοιες πληθυσμιακές ανακατατάξεις. 

Το κεφάλαιο "πολιτική δικαίωση Παπανδρέου,, ολοκληρώθηκε πανηγυρικά

Όταν το κόμμα, που επί 6 χρόνια μιλούσε για τον άλλο δρόμο προς την έξοδο από την κρίση - και έπεισε με τη ρητορεία του την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος και της κοινωνίας - έρχεται πλέον και διατυμπανίζει ότι δεν υπήρχε αυτός o άλλος δρόμος, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ότι συντελεί στην ολοκληρωτική δικαίωση των επιλογών της Κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου το 2010.

Όταν, το 2012, ο Σαμαράς "ξέχασε" τα ισοδύναμα και τα "Ζάππεια", χαρακτηρίστηκε, απλά, ως κολοτούμπας και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας συνέχισε να πιστεύει ότι υπήρχε και ένας άλλος δρόμος.

Για 3 ακόμη χρόνια συνέχιζε να πείθεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ ότι αυτός ο άλλος δρόμος ήταν υπαρκτός, δεν ήταν προδοτικός, "μερκελικός", αλλά ένας δρόμος έξω από δανειακές συμβάσεις, μακριά από μεταρρυθμίσεις σκληρές και άδικες, δεσμεύσεις και μέτρα.

Από την περασμένη  Παρασκευή, όμως, το σενάριο αυτό, σενάριο μιας απίστευτης απάτης, κατέρρευσε παταγωδώς, υπό το βάρος μια προαναγγελθείσας καταστροφής.

Ο σημερινός Πρωθυπουργός, τα 3 / 4 των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και όλοι οι βουλευτές των ΑΝΕΛ δήλωσαν ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος  και ό,τι άλλο θα αποτελούσε την απόλυτη καταστροφή για τη χώρα. Και αυτό, παρόλο που τα οικονομικά δεδομένα του σήμερα ήταν πολύ καλύτερα από εκείνα του 2010.
Μετά από 6 μήνες κυβερνητικής θητείας, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αναπτύσσουν την ρητορική του Παπανδρέου και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ του 2010  για να καταδείξουν την αναγκαιότητα της δανειακής συμφωνίας και κυρίως, την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων που με τόσο πάθος πολέμησαν τα τελευταία 6 χρόνια.

Είναι, φυσικά, δύσκολο αν (όπως φαίνεται) ακολουθήσουν εκλογές να αποτυπωθεί η δικαίωση αυτή του Παπανδρέου σε ψήφους.  Είναι, άλλωστε, πολύ κοντά η 5η Ιουλίου για να παραδεχτεί η κοινωνία ότι πείστηκε σε ένα παραμύθι, ένα όνειρο που ήταν άπιαστο. Δύσκολα θα παραδεχτεί ότι υιοθετούσε επί 6 χρόνια συνθήματα που δεν είχαν κανένα περιεχόμενο και ότι όλα αυτά που απέρριπτε τόσο καιρό θα τα αποδεχτεί τώρα, ενώ θα είναι πιο σκληρά και επώδυνα.

Είναι δύσκολο να αποδεχτεί δημόσια, ότι τελικά χρωστάμε σε όσους δανειζόμαστε και ότι δεν είναι στο χέρι μας να διαγράψουμε μόνοι μας και μονομερώς το χρέος. Όπως, δύσκολα μπορεί να αποδεχτεί ότι όλα αυτά τα συνωμοτικά δεν υφίστανται και δεν μπορούν να τα χρησιμοποιούν στην καθημερινότητα. Οι θεωρίες για ψεκασμούς, Κούγκι, πεντοζάλη, αποστολή προσφύγων στο Βερολίνο θα χρησιμοποιηθούν, στην καλύτερη περίπτωση, ως επιθεώρηση στις χειμερινές θεατρικές παραστάσεις. Ακόμα κι ο Λαζόπουλος θα βρει περιεχόμενο για την κομματική του σάτιρα, όσο κι αν δεν παραδεχτεί ποτέ ότι αυτό που επί χρόνια παρουσίαζε δεν είχε σχέση με πολιτική σάτιρα.

Επίσης, αν τους επόμενους μήνες γίνει επιμήκυνση του χρέους και μείωση των επιτοκίων ο λαός θα γνωρίζει, άσχετα αν θα πανηγυρίζει ή πιστώνει στην κυβέρνηση την επιτυχία, ότι θετικά βήματα είχαν επιτευχθεί και άλλες φορές την τελευταία 5ετία, αλλά οι σημερινοί κυβερνώντες, τότε το υποτιμούσαν και το υποβάθμιζαν χρησιμοποιώντας μειωτικούς χαρακτηρισμούς  για να αποδείξουν τον ενδοτισμό, τον μερκελισμό και την πολιτική "στα τέσσερα" των πολιτικών αντιπάλων τους.
Υπήρχαν τότε, το 2010, κερδοσκόποι που έπαιζαν δισ ευρώ στην χρεωκοπία της χώρας, υπήρχαν δυνάμεις  που θέλησαν να κερδίσουν μέσα από την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Δυνάμεις πολύ πιο σκληρές από τις απόψεις του στοχοποιημένου Σόιμπλε και των Φιλανδών ή των Ολλανδών.

Όμως, ακόμη και να μην καταγραφεί η δικαίωση του Παπανδρέου σε ψήφους θα είναι πλέον γνωστό ότι το 2010 ο ίδιος και η Κυβέρνηση του, με την κοινωνία εναντίον του στους δρόμους και στις πλατείες, μέσα σε μια νεοφιλελεύθερη Ε.Ε., με τα ελληνικά μίντια να τον πολεμούν, με την ΕΕ να επιθυμεί  μια τιμωρητική πρακτική απέναντι στη χώρα μας, πάλεψε και κατόρθωσε να δημιουργηθεί ένας ευρωπαϊκός μηχανισμός που μας κράτησε στην ευρωζώνη.
Και σταδιακά, θα γίνει σ όλους κατανοητό ότι αν τότε Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ είχαν στηρίξει, έστω το 50% των μεταρρυθμίσεων του Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, σήμερα τα μέτρα αφενός θα ήταν λιγότερο επώδυνα, αφετέρου δεν θα αναγκαζόμασταν να συνάψουμε δανειακές συμβάσεις γιατί θα μπορούσαμε να δανειστούμε από τις αγορές.

Βέβαια, παρότι  ο Παπανδρέου δικαιώθηκε,  έχασαν μέσα από την θεωρία της ύπαρξης "άλλου δρόμου", η χώρα και ο ελληνικός λαός.  Παράλληλα, τα μίντια εξακολουθούν το δικό τους παιχνίδι, δικαιώνοντας όχι τον Παπανδρέου, αλλά τον ...Λεβέντη. 

Να τελειώνουμε με το παραμύθι των "αντιμνημονιακων" ή να περιμένουμε και το ΚΚΕ και τον … Λεβέντη;

Έξι είναι πλέον τα «μνημονιακά» κόμματα που κυβέρνησαν στην Ελλάδα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ προστέθηκαν πλέον στα μνημονικά κόμματα. 
Μετά το ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ. Αν δε προσθέσουμε και το ΠΟΤΑΜΙ, τότε αθροίζονται σε 7 τα μνημονιακα κόμματα της ελληνικής Βουλής την τελευταία 5ετία.
Το ερώτημα είναι αν θα περιμένουμε πάλι, άλλα δυο – τρία χρόνια για να δοκιμάσουμε πόσο "αντιμνημονιακό" θα αποδειχθεί το ΚΚΕ ή και το νέο κόμμα, που προωθεί το μιντιακό σύστημα, αυτό του Λεβέντη ή επιτέλους θα προσπαθήσουμε όλοι μαζί, να πάμε ένα βήμα μπροστά ως χώρα, για να βγούμε κάποτε από την εξάρτηση, ώστε να μην έχουμε ανάγκη κανένα τρίτο. 

Το «Πλάνο Β», η λογική και οι παραλογισμοί

Όσο κι μπορεί να νιώθει κάποιος ότι θα δικαιωθεί  μετά από χρόνια σε εκτιμήσεις για τα τρέχοντα γεγονότα, καθώς ο χρόνος θα κυλάει με την απαιτούμενη ψυχραιμία και θα δώσει άλλη μορφή και οπτική στα γεγονότα, θα επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε το κεντρικό θέμα της δημοσιότητας που θέλει τον πρώην Υπουργό Οικονομικών, Γ. Βαρουφάκη, να έχει ετοιμάσει ένα «πλάνο Β» για την χώρα, με μια οπτική όσο το δυνατόν ψύχραιμη και λογική.

Είναι βέβαια αυτονόητο ότι η ελληνική κυβέρνηση, ιδιαίτερα από τη στιγμή που επιδίωκε «ανατροπές» και όσο αυξάνονταν  οι φωνές κάποιων εταίρων για έξοδο μας από την ευρωζώνη,  όφειλε να ετοιμάσει ένα σχέδιο για να αντιμετωπίσει αυτό το ενδεχόμενο.

Το αντίθετο, αν δηλαδή επιδίωκε την αντιπαράθεση ως μέσω επίτευξης των στόχων, χωρίς όμως εναλλακτικό σχέδιο, θα ήταν εθνικά ανεύθυνο και επικίνδυνο.

Με βάση τα παραπάνω, οι «αποκαλύψεις για πλάνο Β» δεν είναι από μόνο του στοιχείο αρνητικό, για το οποίο πρέπει να κατηγορηθεί κανείς. Όπως οι υπόλοιπες χώρες ετοιμάζονταν για το τι θα γινόταν αν έφευγε η Ελλάδα από την ευρωζώνη, σωστά και η Ελλάδα ετοίμαζε  αντίστοιχο σχέδιο.

Από το σημείο αυτό όμως, ως τα σενάρια για χακαρίσματα των φορολογικών κωδικών των πολιτών, υπάρχει μια τεράστια διαφορά, με το παράλογο να κυριαρχεί και τα πολύ σοβαρά ερωτήματα να βρίσκονται επί τάπητος.

Το σχέδιο «πλάνο Β» ήταν σχέδιο της κυβέρνησης συνολικά ή σχέδιο ενός ή ομάδας Υπουργών;

Το σχέδιο Β του Έλληνα Υπουργού και της κυβέρνησης ήταν στόχος που ήθελαν να οδηγηθούμε ως χώρα  ή ήταν, πράγματι, εναλλακτικό σενάριο σε περίπτωση αποτυχίας των διαπραγματεύσεων. Το ερώτημα αποκτάει μεγαλύτερη σημασία να συνυπολογίσει κανείς τις καθυστερήσεις και τα παιχνίδια τακτικισμού που ακολούθησε η κυβέρνηση στο εξάμηνο αυτό.

Και το βασικότερο ερώτημα. Πόσο σοβαρό μπορεί να είναι ένα σχέδιο, ένα πλάνο Β σε ένα κρίσιμο θέμα που αφορά την επιβίωση και το μέλλον της χώρας, αν στηρίζεται σε έναν «κολλητό από τα παλιά» και στο χακάρισμα των ΑΦΜ - αν ξεπεράσουμε τον ποινικό χαρακτήρα του θέματος ;

Αν μάλιστα, θεωρήσουμε ως αληθή τα ξένα δημοσιεύματα που ήθελαν τη σύλληψη του Προέδρου της Τράπεζας της Ελλάδας,  μπορούμε να τα συνδέσουμε -αφού είναι νωπά στη στη μνήμη μας- με την εμμονή της Κωνσταντοπούλου να τον καλεί και να τον απειλεί εν μέσω των διαπραγματεύσεων για να παραστεί στη Βουλή και να συζητά θέματα, που μπορεί να ήταν σοβαρά αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν να συγκριθούν με την κρισιμότητα των περιστάσεων.

Το σίγουρο είναι ότι η επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει έδαφος στην πλειοψηφία των πολιτών, που του δικαιολογεί σχεδόν τα πάντα. Όμως, έχει σημασία ο Πρωθυπουργός να απαντήσει στα ερωτήματα που τίθενται αυτές τις μέρες.

Γιατί μπορεί σε μια εποχή παραλογισμού να ξεκίνησε μια εκστρατεία ενημέρωσης των πολιτών για το τι σημαίνει επιστροφή στη δραχμή (Μάρδας),  αλλά το θέμα αυτό, σίγουρα δεν το έθεσε η κοινωνία (η πλειοψηφία της) . Το θέμα της επιστροφής στη δραχμή το έθεσαν στελέχη και Υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο μιας δήθεν εθνικής υπερηφάνειας. 

Τα δάκρυα (και οι απειλές) του Καμμένου από το βήμα της Βουλής

Ήταν 4 περίπου, τα ξημερώματα της περασμένης Πέμπτης, όταν πήρε το λόγο στη Βουλή ο Υπουργός Άμυνας και αρχηγός κόμματος των ΑΝΕΛ,  που συγκυβερνά σήμερα τη χώρα, σε μια περίοδο από τις πιο δύσκολες  στη σύγχρονη ιστορία της.
Η ρητορική του, όπως συνήθως, ξεπέρασε κατά πολύ αυτή του Μιχαλολιάκου και του Κασιδιάρη, που πλέον μπροστά του δείχνουν «αρνάκια». Απείλησε να «τσακίσει» τους αντιπάλους του, προφανώς για να δικαιολογήσει ότι έγινε ξαφνικά «μνημονιακός», σε αυτούς που σήμερα κατηγορούν και αυτόν για το «στα τέσσερα», όπως με ευκολία φώναζε πριν λίγο καιρό για εκείνους.
Και με την εικόνα του συντετριμμένου, ο οποίος μόλις και συγκρατούσε τα δάκρυα του, κατέθεσε κραυγάζοντας δυο προτάσεις, για τις οποίες ζήτησε να τεθούν σε άμεση ψηφοφορία. Η μια αφορούσε την μείωση των μισθών των βουλευτών (η οποία, αν δεν είναι πυροτέχνημα, ώσπου να περάσει νομοθετικά, ας κάνει την αρχή ο ίδιος μαζί με τους βουλευτές του κόμματός του και να επιστρέψει το 30% στο ταμείο του κράτους).

Η δεύτερη και πιο σημαντική, η πρόταση να ψηφιστεί άμεσα-εκείνη την ώρα- η αλλαγή του νόμου για την ευθύνη Υπουργών!
Βέβαια, ο προεδρεύων ψύχραιμα φρόντισε αμέσως να του εξηγήσει  ότι αυτό απαιτεί ειδική διαδικασία, που υπερβαίνει τις αρμοδιότητες τις παρούσας Βουλής.
Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε κάποιους να θεωρούν ότι ο Καμμένος έκανε σημαντικές προτάσεις και τις διακινούσαν στα κοινωνικά δίκτυα.
Για να μην υπάρχουν λοιπόν, παρανοήσεις, ακόμα και ο τελευταίος φοιτητής της νομικής -για να μην πιάσουμε τους βουλευτές και τους αρχηγούς κομμάτων, οι οποίοι θεωρητικά το γνωρίζουν-   καταλαβαίνει ότι οι προτάσεις του Καμμένου και ιδιαίτερα η περί αλλαγής του νόμου περί ευθύνης υπουργών ήταν μια κίνηση εντυπωσιασμού, επικίνδυνου λαϊκισμού, όπως και μια σειρά άλλων προτάσεων του-λιγότερο "θεσμικών" στο παρελθόν (η παρότρυνση να τσακιστεί Δήμαρχος, να ανατιναχτεί τηλεοπτικό κανάλι κλπ).
Και αυτό γιατί το Σύνταγμα στο άρθρο 86 ορίζει ότι "μόνο η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, όπως νόμος ορίζει. Απαγορεύεται η θέσπιση ιδιώνυμων υπουργικών αδικημάτων....". Επομένως, για την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών χρειάζεται με συνταγματική αναθεώρηση, που θα προέλθει από Βουλή Αναθεωρητική. Βέβαια, είναι ευνόητο ότι η συνταγματική αναθεώρηση δεν ενεργοποιείται με μια πρόταση που κατατίθεται στις 4 τα ξημερώματα.
Η αναθεώρηση του συντάγματος γίνεται βάση το άρθρο 110 του Συντάγματος και το άρθρο 119 του κανονισμού της Βουλής.
Προβλέπεται, μεταξύ άλλων, η κατάθεση πρότασης από 50 τουλάχιστον Βουλευτές και η συγκρότηση ειδικής επιτροπής από τη Βουλή. Στη συνέχεια  με απόφασή της πλειοψηφία του Κοινοβουλίου, που λαμβάνεται μετά πρόταση του Προέδρου της και με τη συνήθη πλειοψηφία του άρθρου 67 του Συντάγματος, ορίζει προθεσμία για την υπoβoλή της έκθεσης της Eπιτρoπής Aναθεώρησης και στη συνέχεια τίθονται οι προς αναθεώρηση διατάξεις – άρθρα με πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των μελών της Βουλής σε δύο ψηφοφορίες που απέχουν μεταξύ τους έναν τουλάχιστον μήνα.
Μετά την απόφαση για αναθεώρηση από τη Βουλή, θα πρέπει η επόμενη, η ονομαζόμενη Αναθεωρητική, κατά την πρώτη σύνοδό της, να αποφασίσει με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των μελών της σχετικά με τις αναθεωρητέες διατάξεις.

Έτσι, λοιπόν, μιας τέτοιας σοβαρότητας πρόταση δεν μπορεί να δρομολογηθεί, επειδή ήθελε να εντυπωσιάσει ο Καμμένος, αλλά συγκροτημένα και σε δυο διαφορετικές κοινοβουλευτικές περιόδους - από δύο διαφορετικά συγκροτημένα Σώματα, αφού η αναθεώρηση προϋποθέτει ότι  η νέα Βουλή, όπως θα έχει προκύψει μετά από εκλογές θα επικυρώσει τις αλλαγές.
Να υποψιαστούμε ότι ο Καμμένος δεν γνώριζε πώς γίνεται η αναθεώρηση; Σύμφωνα με το βιογραφικό είναι επί 22 συνεχόμενα χρόνια βουλευτής και διετέλεσε Υφυπουργός (2007),  πράγμα που απομακρύνει κάθε πιθανότητα άγνοιας.
Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, ας μη περνά η φτηνή παραπληροφόρηση, ο λαϊκισμός και ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης.

H Βαλαβάνη, ο Παπακωνσταντίνου … και η Μαργαρίτα

Μεροληπτική ευαισθησία ; 

Έπεσε θύμα ανθρωποφαγίας η Βαλαβάνη; Τις έγιναν επιθέσεις αγνοώντας το τεκμήριο της αθωότητας;

Τι έγινε όμως και μπήκε στο στόχαστρο η Υπουργός ; Η μητέρα της έκανε ανάληψη 200.000 (ή 100.000 κατ άλλους) ευρώ, λίγα 24ωρα πριν επιβληθούν οι περιορισμοί κεφαλαίων στις τράπεζες. Δεν είναι πέρα από τη λογική να υποθέσει κάποιος ότι είχε εσωτερική πληροφόρηση και έτρεξε να προλάβει να βγάλει τα χρήματά της. Αλλά θα μπορούσε να ισχύει και το ότι η μητέρα της λειτούργησε αυθόρμητα και χωρίς καθοδήγηση από την κόρη της, όπως δηλαδή χιλιάδες άλλοι καταθέτες την περίοδο εκείνη. Ένα ενδεχόμενο σχετικά απίθανο, αν σκεφτεί κανείς τη θέση που κατείχε  η κόρη της, όμως δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Αλλά ας σκεφτούμε, λίγα χρόνια πριν, τον πρώην Υπουργό τον Γιώργο

Παπακωνσταντίνου. Από τη λίστα Λαγκάρντ (μια από τις λίστες) αφαιρέθηκαν τρία συγγενικά του πρόσωπα. Δεν  μπορεί να θεωρηθεί κι αυτό εκτός λογικής δηλ. ότι ο Υπουργός μπορεί να μην ήθελε να εμπλακούν ονόματα συγγενικά του με τη δημοσιότητα που θα προκαλούσε το σκάνδαλο  (παρά το γεγονός  ότι δεν ήταν τα χρήματα προϊόν φοροδιαφυγής). Δεν  μπορεί να αποκλειστεί, όμως, και το επιχείρημά του, ότι με τον τρόπο αυτό θα έδινε μεγαλύτερο στόχο από το αν γινόταν απλή αναφορά στα 3 συγγενικά του πρόσωπα ότι έβγαλαν χρήματα που δεν αποτελούσαν προϊόν φοροδιαφυγής.

Και τέλος. να θυμηθούμε την περίπτωση της Μαργαρίτας Παπανδρέου που λοιδορήθηκε, στοχοποιήθηκε και όπως αποδείχτηκε και στα δικαστήρια, δεν είχε καμία σχέση με τη λίστα Λαγκάρντ.

Από τις τρεις παραπάνω περιπτώσεις γίνεται σαφές ότι  η «ανθρωποφαγία» δεν μπορεί να χρησιμοποιείται "αλά καρτ".

Αυτοί που σήμερα μιλούν για ανθρωποφαγία της Βαλαβάνη, θα ήταν πιστευτοί αν μιλούσαν για ανθρωποφαγία και στις περιπτώσεις που προαναφέραμε, του Παπακωνσταντίνου και της Μαργαρίτας Παπανδρέου. Ακόμα και όσοι υποστηρίζουν ότι δεν μπορεί υπάρχει  «οικογενειακή συνευθύνη» στο θέμα της Βαλαβάνη, θα  έπρεπε να μιλούν με τον ίδιο τρόπο και σε ανάλογες υποθέσεις στο παρελθόν.

Ιδιαίτερα, θα ήταν καλό η «ευαισθησία τους» να εκδηλωθεί σε αποδεδειγμένες εκστρατείες συκοφάντησης, όπως ήταν για παράδειγμα αυτή της μητέρας του πρώην Πρωθυπουργού.

Διαφορετικά, είναι προφανές ότι πρόκειται για μεροληπτική ευαισθησία που δεν στηρίζεται σε αξίες, αρχές, αλλά σε προκαταλήψεις.  Άρα, δεν είναι ευαισθησία. 

Herr Schäuble es reicht jetzt !!!

Ναι, κύριε Σόιμπλε μπορεί οι δικοί μας να έπαιζαν 6 μήνες με σχήμα φουλ επίθεσης με στόχο την ισοπαλία και μάλιστα στο γήπεδό σου, μπορεί να πόνταραν ότι  θα πάμε στα πέναλτι χωρίς να έχουν σκεφτεί ότι χρειάζεται τερματοφύλακας, μπορεί να είχαν στην ομάδα μια ψυχοπαθή, έναν νάρκισσο και έναν φασίστα στην πρώτη γραμμή, αλλά όλα αυτά, κύριε Σόιμπλε, δεν σου δίνουν απολύτως κανένα δικαίωμα να αποφασίσεις εσύ για την τύχη ενός λαού.

Δεν σου δίνει κανένας το δικαίωμα να ανταλλάσσεις το Πουέρτο Ρίκο με την Ελλάδα, έστω για χάρη αστεϊσμού. Ιδιαίτερα εσύ. Αν το έκανε κάποιος άλλος ίσως το ανεχόμασταν. Όχι εσύ. Δεν μπορεί να κάνεις πειράματα και επειδή θέλεις να επιβάλεις την οικονομική πολιτική της λιτότητας σε όλη την Ευρώπη, να αποφασίζεις σε σχέδια επί χάρτου την τύχη 11.000.000 πολιτών.

Ναι, να γίνουν μεταρρυθμίσεις, ναι να ελεγχθούν ότι είναι αποτελεσματικές οι μεταρρυθμίσεις, αλλά μέχρι εκεί.  

Βομβαρδίζεται εδώ και χρόνια - και όχι μόνο τους τελευταίους έξι μήνες, όπως ισχυρίζονται κάποιοι συμπατριώτες μας, επειδή πίστεψαν ότι ξεκίνησε στις 25 Γενάρη η επανάσταση -, μια εκστρατεία λάσπης εναντίον του ελληνικού λαού. Με μισές αλήθειες. Με μισές αλήθειες που δημιουργούν μια ψεύτικη εικόνα, την εικόνα που σας δικαιολογεί να εφαρμόσετε την πολιτική του σερίφη της Ευρώπης.

Γιατί, κύριε Σόιμπλε, μπορεί να είναι σωστό ότι έχουν γίνει λάθη, να υπήρξαν καθυστερήσεις, να διεκδικείτε τα χρήματα που δανείσατε (με επιτόκιο) πίσω, να υπάρχουν καθυστερήσεις σοβαρές στις μεταρρυθμίσεις και να υπάρχει διαφθορά στην Ελλάδα.

Αλλά, κύριε Σόιμπλε, έχουμε την τύχη (πλέον;) να ζούμε στην Γερμανία. Και γνωρίζουμε ότι δεν είναι δα η δημόσια ζωή στη χώρα σου ότι καλύτερο. Μπορεί να μην έχετε 45λεπτά δελτία ειδήσεων για να βγαίνουν όλα στη φόρα, αλλά μιλάτε εσείς για πελατειακές σχέσεις στην Ελλάδα;

Τι έγινε πριν 2 χρόνια με τους Υπουργούς και τους βουλευτές του αδερφού σας κόμματος στη Βαυαρία;

Μιλάτε για τα ελληνικά κόμματα (άσχετα αν οι δικοί μας ενισχύουν την προπαγάνδα σας), αλλά δεν είχατε εσείς μεγάλα σκάνδαλα με τις δωρεές και μάλιστα, στο δικό σας κόμμα;

Μιλάτε για το ελληνικό δημόσιο λες και δεν γνωρίζουμε ότι και οι Γερμανοί δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι και μέσα στην τρελή χαρά εργασίας. Η κοινωνία σας τα λέει αυτά, όχι εμείς.

Λέγατε να ανοίξουν τα ανοιχτά επαγγέλματα στην Ελλάδα, όπως των ταξί (μαζί σας σ αυτό) ενώ σε εσάς, μόνο σε 3 κρατίδια είναι ανοιχτό το επάγγελμα των ταξί.

Ναι, να μειωθούν οι μεγάλες συντάξεις, δεν συζητάμε εκείνες τις παράλογες των παιδιών των στρατιωτικών και τις πρόωρες, αλλά εσείς κύριε Σόιμπλε έχετε την Riesterrente, έχετε το Hartz 4, έχετε arbeitslosengeld έχετε Wohnungsgeld έχετε...έχετε...έχετε...

Όχι, κύριε Σόιπλε, αν στις προθέσεις σας είναι να ικανοποιήσετε τα πρωτοσέλιδα της BILD, δεν μπορείτε να είστε σε ένα ευρωπαϊκό οργανισμό αλληλεγγύης και ισότιμης συμμετοχής.

Δεν είναι σωστό το κούρεμα του χρέους. Σωστά λέτε. Θέλουμε να περπατάμε υπερήφανα στο δρόμο και να μην νιώθουμε την ανάγκη να μας λέει ο κάθε αναγνώστης της BILD ότι του χρωστάμε. Από αυτό, όμως, μέχρι το να χρησιμοποιείς μια ολόκληρη χώρα για σχεδιασμούς με στόχο την κυριαρχία της οικονομικής πολιτικής σου στις άλλες χώρες, έχει τεράστια απόσταση.

Γι αυτό καλό είναι να συγκρατηθείς, κύριε Σόιμπλε.

Με καθυστέρηση 5 χρόνων. Αρκεί να μην είναι αργά.

Είναι ίσως κουραστικό μέσα στο κλίμα των ημερών. Και, ίσως, προσπερνάει τα αυτιά της συντριπτικής πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών είτε ζουν στη χώρα, είτε εκτός από αυτήν.

Βέβαια με το "αν" δεν κάνουμε βήματα μπροστά και επίσης, παρά το κίνδυνο κάποιοι να εκλάβουν ότι το άρθρο ξεκινά από κομματική οπτική γωνία οφείλουμε να εκφράσουμε την άποψή μας σ αυτήν την κρίσιμη περίοδο που διανύουμε. 

Όταν ξέσπασε η δημοσιονομική κρίση μεγάλο μέρος του λαού επέτρεψε να παραμυθιαστεί ότι η κρίση είναι κάτι «προσωρινό» και σε ότι μετά από ένα διάστημα θα συνεχίζαμε όπως πρώτα.
Στη συνέχεια, βολευτήκαμε όλοι από τα λάθη που ήταν αποτέλεσμα της δανειακής σύμβασης αλλά και τα λάθη συμπεριφοράς των εκπροσώπων των δανειστών.  Έτσι, ξαφνικά την ευθύνη για την κατάσταση την αναθέσαμε στην δανειακή συμφωνία και τους κακούς δανειστές.

Τι θα γινόταν όμως αν το 2010 όλα τα κόμματα είχαν κατανοήσει την κρισιμότητα της κατάστασης και είχαν φτάσει σε ένα μίνιμουμ συμφωνίας, αν δεν διεξάγομε  4 εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε 5 χρόνια, χάνοντας πάρα πολύ χρόνο, αν είχαμε συμφωνήσει να διορθώσουμε τα αρνητικά της δημόσιας ζωής στα οποία συμφωνούν σχεδόν όλοι, δεν θα ήμασταν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα.

Γιατί, τόσο ο Σαμαράς όσο και Τσίπρας όφειλαν να γνωρίζουν από τότε ότι δεν υπήρχε σχέδιο Β. Αν δεν το γνώριζαν, τότε δεν ήταν ικανοί να κυβερνήσουν τη χώρα, αν το γνώριζαν και έλεγαν ψέματα περί των «ισοδύναμων» και το «σχίσιμο μνημονίων», τότε πάλι δεν έπρεπε να κυβερνήσουν.
Σήμερα, την ύστατη ώρα, με αλλαγμένο κατά πολύ το πολιτικό τοπίο, οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να συμφωνήσουν γιατί φτάσαμε στο αδιέξοδο.

Με όλο το σεβασμό στην αντίθετη άποψη και χωρίς να διεκδικεί κανείς το απόλυτο της γνώσης, υπάρχει μεγάλος φόβος ότι δεν έχουμε κατανοήσει αρκετά την διάσταση του τι σημαίνει επιστροφή στη δραχμή, κυρίως μέσα στην Ελλάδα, αλλά και ο Ελληνισμός εκτός των συνόρων της χώρας.

Και οι Απόδημοι αγωνιούν

 

  Μέσα στη ροή των δραματικών για τη χώρα μας εξελίξεων, η αγωνία των Απόδημων δεν μπορεί να απασχολεί κανένα, αφού άλλωστε εκ προοιμίου θεωρούν όλοι, ότι οι εκτός Ελλάδας είναι ασφαλείς.

    Όμως, οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό, δεν περιορίζονται σε μια συναισθηματική και πατριωτική σχέση με την Ελλάδα, αλλά έχουν άμεση σχέση με την πολιτική κατάσταση της χώρας μας και ιδιαίτερα, την οικονομική της κατάσταση, αφού πληρώνουν  φόρους, ΕΝΦΙΑ κλπ
     
    Η χιλιοειπωμένη ατάκα «εσείς ζείτε μια χαρά στο εξωτερικό» δεν ισχύει, τουλάχιστον, για όσους από αυτούς φορολογούνται (και σωστά φορολογούνται) για τα έσοδά τους στη χώρα μας, πληρώνουν ΕΝΦΙΑ,  δέχονται μειώσεις στις συντάξεις τους (όσες έχουν λάβει πριν την μετανάστευση), εκείνους που στην χώρα μας ζουν ή σπουδάζουν τα παιδιά τους, έχουν καταθέσεις, πληρώνουν ασφάλιστρα αυτοκινήτου, φόρους μεταβίβασης κληρονομιάς κλπ.
     
    Και αν θέλουμε να σημειώσουμε κάποιους, που πραγματικά είναι ανεύθυνοι για την δημοσιονομική κρίση στη χώρα, αυτοί θα είναι (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) όσοι εδώ και πολλά χρόνια μετανάστευσαν και δεν συμμετείχαν άμεσα στην λειτουργία των κρατικών λειτουργιών και θεσμών.
     
    Όμως, οι Απόδημοι, για άλλη μια φορά, θα είναι θεατές στην απόφαση του ελληνικού λαού την ερχόμενη Κυριακή.
     
    Το αίτημα για συμμετοχή όλων των Ελλήνων πολιτών στις εθνικές εκλογές και στα δημοψηφίσματα είχε καταρχήν ως στόχο την πραγματική σύνδεση Αποδήμων και της Μητρόπολης και την αξιοποίησή τους ως αναπτυξιακό, επιστημονικό και πολιτισμικό κεφάλαιο.
     
    Τα τελευταία χρόνια, οι περιστάσεις αποδεικνύουν ότι είναι ζήτημα δημοκρατίας να επιτραπεί η συμμετοχή τους σε διεργασίες όπως π.χ. το δημοψήφισμα της Κυριακής.
     
    Φυσικά, δεν μπορούμε να επιρρίψουμε ευθύνη στη σημερινή κυβέρνηση,  καθώς με τον τρόπο που οργανώθηκε το δημοψήφισμα δεν άφηνε περιθώρια να διοργανωθεί κάτι αντίστοιχο στις Πρεσβείες και στα προξενεία. Αλλά, πλέον, ως θέμα αποτελεί άμεση προτεραιότητα.
     

Ανοιχτή Επιστολή στον Friedhelm Busch

Αξιότιμε Δρ Friedhelm Busch

Σας ακούσαμε χθες στην εκπομπή του Markus Lanz στο ZDF να αναφέρεστε, ως ειδικός του χρηματιστηρίου, στο θέμα της Ελλάδας. Δεν θα σταθούμε στο ύφος και στον υποτιμητικό τρόπο που μιλούσατε για τους Έλληνες (γιατί δεν αναφερόσασταν ούτε στη δημόσια διοίκηση, ούτε στην κυβέρνηση), δεν θα σταθούμε στις ανακρίβειες σας (πχ διογκωμένος αριθμός δημοσίων υπαλλήλων), αλλά μιας και από μόνος σας αναφερθήκατε στο σχέδιο Μάρσαλ των ΗΠΑ, μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο για την Ευρώπη, θα σας υπογραμμίσουμε τα λόγια του πρώην καγκελάριου Helmut Schmidt ότι, εκείνοι  που τότε σας βοήθησαν ήταν ακριβώς οι ίδιοι που μέχρι πριν λίγους μόλις μήνες πολεμούσατε. 
Ήταν εκείνοι που, παράλληλα,θρηνούσαν τους εκατομμύρια νεκρούς τους.

Πιστεύω πως αν η επιλογή ήταν ανάμεσα στο να είμαστε ένας λαός που "φοροδιαφεύγει" ή να έχει ξεκινήσει παγκόσμιους πολέμους, θα  επιλέγαμε το πρώτο.

Δεν υιοθετούμε σε καμία περίπτωση την άποψη ότι για όλα φταίνε οι άλλοι ή ότι για όλα φταίνε οι κακοί Γερμανοί. Αναγνωρίζουμε τα λάθη και τις ευθύνες μας, σε όλα τα επίπεδα. Και δεν  συμμεριζόμαστε εθνικιστικές κορώνες και προκλήσεις.

Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε ο οποιοσδήποτε να μιλά υποτιμητικά για έναν ολόκληρο λαό, κανένα λαό γενικά, τον ελληνικό λαό ειδικά, που δοκιμάζεται σκληρά, εδώ και μια πενταετία.

Το βίντεο στο Μετρό της Αθήνας- 'Εχει ανάγκη η Ελλάδα αυτές τις πρακτικές;

  Σίγουρα δεν υπάρχει Έλληνας πολίτης που να θεωρεί λάθος τη διεκδίκηση αποζημίωσης (για το κατοχικό δάνειο) από την Γερμανία. Μπορεί να διατυπώθηκαν κάποιες ενστάσεις όσον αφορά την εικόνα συμψηφισμού -  με το χρέος της χώρας – που δόθηκε, αλλά επί της ουσίας το αίτημα θεωρείται δίκαιο και ιστορικά και ηθικά.
    Ιδιαίτερα όταν έχει αποδειχτεί πλέον, ότι οι δυνάμεις που προχώρησαν στη συμφωνία επανένωσης των δυο Γερμανιών έσπευσαν να διασφαλίσουν, μέσω συγκεκριμένης διατύπωσης, την απαλλαγή της ενωμένης Γερμανίας από ενδεχόμενες αποζημιώσεις σε οποιοδήποτε κράτος του κόσμου.
    Επιπλέον, δεν ήταν λίγες οι δυνάμεις που μίλησαν μέσα στην ίδια την Γερμανία υπέρ της υποχρέωσής της να εξετάσει το θέμα ανεξάρτητα από τη νομική πλευρά του θέματος.
    Με αυτή την έννοια, η εκστρατεία ενημέρωσης του γερμανικού λαού που πραγματοποίησε ο Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Μανώλης Γλέζος ήταν στην σωστή κατεύθυνση και σε επίπεδο ουσίας, αλλά και επικοινωνίας.
    Η απόφαση, όμως, να προβάλλεται στις στάσεις του Μετρό στην Αθήνα βίντεο με την εισβολή των Γερμανών στην Αθήνα είναι από πολλές απόψεις λάθος. Σε επίπεδο πολιτικό και επικοινωνιακό, αλλά και όσον αφορά την αισθητική, για μια χώρα που θέλει να είναι ανοιχτή, ώστε να προσελκύει εκατομμύρια επισκέπτες τον χρόνο.
    Αλήθεια σε ποιον απευθύνεται το βίντεο αυτό;
    Στα 2,5 περίπου εκατομμύρια Γερμανούς επισκέπτες ;  Θέλουμε να τους υπενθυμίσουμε στις διακοπές τους το τι εγκλήματα έπραξαν οι πρόγονοι τους;  Δεν το έχουν ανάγκη, καθώς εκατοντάδες εκπομπές και εκδηλώσεις στην ίδια τους τη χώρα, τους παρουσιάζουν την ιστορία. Στους υπόλοιπους επισκέπτες; Σε κάποιους που προέρχονται επί το πλείστον από χώρες που έζησαν την γερμανική κατοχή; Θέλουμε να τους υπενθυμίσουμε πόσο "κακοί" είναι οι Γερμανοί; Με ποιό στόχο;  
    Μήπως απευθύνεται στους Έλληνες; Θέλουμε να ευαισθητοποιήσουμε και να καλύψουμε κάποια κενά στην ιστορία της χώρας μας; Όπως σε όλα τα κράτη του κόσμου, η εκπαίδευση είναι εκείνη που θα καλύψει αυτό το "κενό".
    Όμως, ο πιο σημαντικός λόγος διαφωνίας με αυτήν την απόφαση της Κυβέρνησης είναι ότι μας θυμίζει λειτουργίες και πρακτικές ολοκληρωτικών καθεστώτων, αφού με τις πράξεις και τις ενέργειες αυτές επιδιώκει την ενίσχυση του φανατισμού και μιας ψεύτικης «εθνικής υπερηφάνειας» βάζοντας στο στόχαστρο έναν λαό.
    Αυτό είναι κάτι που δεν έχει ανάγκη, ούτε μια «αριστερή» κυβέρνηση ούτε, πολύ περισσότερο, η Ελλάδα. 

Ο Τσίπρας με την εξεταστική έκανε αυτό που δεν έκανε ο Γ. Παπανδρέου το 2009

Ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ μπορούσαν το 2009 να σύρουν τον Καραμανλή και τη ΝΔ σε ειδικά δικαστήρια, τόσο για την αποδεδειγμένη παραποίηση των στατιστικών στοιχείων της οικονομίας, όσο και για την εκτόξευση του ελλείμματος.

Ο Παπανδρέου δεν το έπραξε για έναν απλό λόγο, όπως ο ίδιος έχει εξηγήσει επανειλημμένα . Γιατί δεν μπορεί η χώρα να αντιμετωπίζει μια τεράστια πρόκληση, τη δυσκολότερη από τον πόλεμο και μετά, και το πολιτικό σύστημα της να είναι διχασμένο.

Αν ο Παπανδρέου είχε κάνει τότε αυτήν την ενέργεια, που ίσως να είχε σώσει το ΠΑΣΟΚ και την υστεροφημία του (δεν ήταν λίγες οι φωνές που του άσκησαν κριτική μέσα στο κόμμα του γι αυτό), αλλά θα ήταν επικίνδυνο για τη χώρα και την ενότητα του λαού, που ήταν τόσο αναγκαία. Αν και τελικά, δεν επιτεύχθηκε ο στόχος, καθώς αποδείχτηκε ότι ούτε η ΝΔ τότε ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ συνειδητοποιούσαν το μέγεθος του προβλήματος και το μόνο που τους απασχολούσε ήταν η εξουσία, ποντάροντας στην πόλωση για να πετύχουν την άνοδο τους σε αυτή.

Σήμερα ο Τσίπρας, η Ζωή και ο Καμμένος αντί να καταθέσουν ουσιαστικές προτάσεις μεταρρυθμίσεων, ανακοινώνουν μια εξεταστική επιτροπή που θα σύρει τους πάντες σε έναν εμφύλιο. Συγνώμη λάθος, όχι τους πάντες, αφού αφήνει απέξω την διακυβέρνηση Καραμανλή.

Ο Τσίπρας υποστήριξε από το βήμα της βουλής ότι παρέλαβε μία χώρα «όχι στο χείλος του γκρεμού αλλά βαθιά πεσμένη στον γκρεμό», προβάλλοντας ως λόγο ότι το πλεόνασμα είναι  0.3% και όχι 1.4% , όπως είχε ανακοινώσει η ΝΔ, δηλαδή υπάρχει μια απόκλιση της τάξεως του 1,1% . Παράλληλα ζητά εξεταστική για τον Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, που είχαν αποδεδειγμένα παραλάβει έλλειμμα 16%, ενώ είχε η απερχόμενη κυβέρνηση Καραμανλή είχε ανακοινώσει ότι ήταν 6%, μόλις 2 ημέρες πριν τις εκλογές του 2009. Όμως, ο Αλέξης Τσίπρας επιλέγει να αφήσει απ έξω την περίοδο της κυβέρνησης Καραμανλή.

Δηλαδή,  τον Τσίπρα, τον Καμμένο και τη Ζωή δεν τους ενδιαφέρει πως έφτασε η χώρα στα όρια της πτώχευσης (λες και δεν το ξέρουν), αλλά το πώς θα διχάσουν την μισή ΝΔ (φέροντας σε κόντρα Καραμανλικούς και Σαμαρικούς), και πως θα επιτεθούν στο ΠΑΣΟΚ και στο ΚΙΝΗΜΑ.

Ο Τσίπρας προφανώς, φιλοδοξεί να τα πετύχει όλα αυτά με τις ψήφους των εθνικιστών των ΑΝΕΛ και των νεοναζί της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. 
Και θα το πετύχει, έστω προσωρινά. Έχει μεριμνήσει, άλλωστε, γι αυτό αφού έχει αφήσει από νωρίς τον Καμμένο με τις εθνικιστικές κορώνες του να δημιουργήσει ένα κλίμα υπερπατριωτισμού και εθνικιστικής επανάστασης. 

Ναι, η πλειοψηφία της κοινωνίας θεωρεί σήμερα τους Τσίπρα και Καμμένο υπερπατριώτες. Προσωρινά βέβαια και άγνωστο για πόσο ακόμη.

Αλλά αυτό είναι η Αριστερά; Η κυβέρνηση της διγλωσσίας, του εθνικισμού, του διχασμού ; Η κυβέρνηση που την μια αγνοεί την Μέρκελ επειδή «είναι μια σαν όλους τους άλλους» και την άλλη της στέλνει προσωπική επιστολή, την οποία δεν δημοσιοποιεί η ίδια η κυβέρνηση, αλλά μέρες μετά η Financial Times; Που από την μια είναι ενάντια στα μη θεσμοθετημένα ευρωπαϊκά όργανα και από την άλλη σύρεται σε μια συνάντηση των «7»; Που κατηγορεί την ΕΚΤ ότι δεν λειτουργεί ανεξάρτητα, όπως πρέπει και από την άλλη ζητάει να παρέμβει η Μέρκελ στην ΕΚΤ;

Ποιο τέλος πάντων είναι το στίγμα της αριστερής πολιτικής σε επίπεδο μεταρρυθμίσεων; Ποια πρόταση είναι σε διαφορετική κατεύθυνση από όλες αυτές που δεν ψήφιζε τα προηγούμενα χρόνια; Ο φόρος στα ηλεκτρονικά παιχνίδια ή οι τουρίστες εφοριακοί ; Η' θα περιορίσει την αριστερή του ιδεολογία στα 200 ευρώ ετησίως που έδωσε – και σωστά έπραξε - ως ανθρωπιστική βοήθεια; Γιατί και η προηγούμενη κυβέρνηση έδωσε 400 ευρώ αλλά δεν θεωρείται αριστερή.

Για να είμαστε όμως, δίκαιοι οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται πραγματικά σε μια δύσκολη θέση. Συνέβαλε καθοριστικά την τελευταία 5ετία στην δημιουργία συνωμοτικών σεναρίων και πότιζε την κοινωνία με φανατισμό και μίσος. ΄Έτσι, η κοινωνία σε μεγάλο βαθμό πείστηκε για σενάρια προδοσίας, εθνικού ξεπουλήματος και σχεδίων τρίτων μέσω Ελλήνων πολιτικών. Ήταν ο πρωταγωνιστής του «δεν πληρώνω» και του «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Συνεπώς, είναι δύσκολο να μπορέσει να εξηγήσει σε όλους αυτούς τους πολίτες, ότι αυτά ήταν φθηνά συνθήματα που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα.

Αυτό που προφανώς παραγνωρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι μαζί με αυτήν την πολιτική του υπέρμετρου λαϊκισμού συνέβαλε στο να ακυρωθούν οι ιδεολογικές γραμμές και τα πολιτικά όρια. Έτσι, αργά ή γρήγορα θα πέσει στην ίδια παγίδα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταλάβει ότι ο κόσμος του θα πάει στην Χρυσή Αυγή αν αποτύχει η κυβέρνησή του, γιατί στη Χρυσή Αυγή και στους ΑΝΕΛ πηγαίνουν οι πολίτες όταν δεν θεωρούν πρόβλημα να καταρρέουν οι θεσμοί, όταν προπηλακίζονται οι κρατικοί λειτουργοί, "καίγεται" η Βουλή και διαλύεται η συγκέντρωση στην οποία παρίσταται  ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Θα πάει δηλ στη Χρυσή Αυγή γιατί του έχει ανοιχτεί ήδη ο διάδρομος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την χρονική πολυτέλεια να αναδείξει το ανθρωπιστικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Δεν είναι όμως, οξύμωρο να διεκδικεί συμμαχίες στο εξωτερικό και να ακολουθεί μια διχαστική πολιτική στο εσωτερικό;

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να αναδείξει τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος που αναμφίβολα  έχουν ευθύνες  προηγούμενες κυβερνήσεις και που η κοινωνία έχει υιοθετήσει και να προχωρήσει σε μια πραγματική εθνική διακυβέρνηση της χώρας. Δυστυχώς όμως …



Υ.Γ. 1 Ο Τσίπρας και μερικοί από τους υποστηρικτές του θέλουν να περάσουν την εικόνα ότι είναι ένας νέος Ανδρέας Παπανδρέου. Μόνο που ο Ανδρέας μιλούσε για Εθνική Λαϊκή Ενότητα. Μόνο που ο Ανδρέας δεν πήγε ποτέ πολιτικό του αντίπαλο για πολιτικούς λόγους στο ειδικό δικαστήριο.


ΥΓ. 2   Φυσικά, το ζητούμενο δεν είναι το αν θα συκοφαντηθεί ή θα κατηγορηθεί δικαίως ή αδίκως το ΠΑΣΟΚ και το ΚΙΝΗΜΑ, που δημοσκοπικά βρίσκονται ήδη σε μια  θέση που δύσκολα θα χειροτερέψει. Το ζητούμενο είναι αν μπορεί σήμερα να προβληθεί στη χώρα η διαφορά στην πολιτική της καθημερινότητας μεταξύ μιας Αριστερής από άλλες συντηρητικές κυβερνήσεις. Με ήθος, ύφος και πολιτικές πρακτικές που θα είναι νέες και ελπιδοφόρες για τη χώρα και το μέλλον της. Αυτό διακυβεύεται σήμερα.