Βέβαια με το "αν" δεν κάνουμε βήματα μπροστά και επίσης, παρά το κίνδυνο κάποιοι να εκλάβουν ότι το άρθρο ξεκινά από κομματική οπτική γωνία οφείλουμε να εκφράσουμε την άποψή μας σ αυτήν την κρίσιμη περίοδο που διανύουμε.
Όταν ξέσπασε η δημοσιονομική κρίση μεγάλο μέρος του λαού επέτρεψε να παραμυθιαστεί ότι η κρίση είναι κάτι «προσωρινό» και σε ότι μετά από ένα διάστημα θα συνεχίζαμε όπως πρώτα.
Στη συνέχεια, βολευτήκαμε όλοι από τα λάθη που ήταν αποτέλεσμα της δανειακής σύμβασης αλλά και τα λάθη συμπεριφοράς των εκπροσώπων των δανειστών. Έτσι, ξαφνικά την ευθύνη για την κατάσταση την αναθέσαμε στην δανειακή συμφωνία και τους κακούς δανειστές.
Τι θα γινόταν όμως αν το 2010 όλα τα κόμματα είχαν κατανοήσει την κρισιμότητα της κατάστασης και είχαν φτάσει σε ένα μίνιμουμ συμφωνίας, αν δεν διεξάγομε 4 εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε 5 χρόνια, χάνοντας πάρα πολύ χρόνο, αν είχαμε συμφωνήσει να διορθώσουμε τα αρνητικά της δημόσιας ζωής στα οποία συμφωνούν σχεδόν όλοι, δεν θα ήμασταν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα.
Γιατί, τόσο ο Σαμαράς όσο και Τσίπρας όφειλαν να γνωρίζουν από τότε ότι δεν υπήρχε σχέδιο Β. Αν δεν το γνώριζαν, τότε δεν ήταν ικανοί να κυβερνήσουν τη χώρα, αν το γνώριζαν και έλεγαν ψέματα περί των «ισοδύναμων» και το «σχίσιμο μνημονίων», τότε πάλι δεν έπρεπε να κυβερνήσουν.
Σήμερα, την ύστατη ώρα, με αλλαγμένο κατά πολύ το πολιτικό τοπίο, οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να συμφωνήσουν γιατί φτάσαμε στο αδιέξοδο.
Με όλο το σεβασμό στην αντίθετη άποψη και χωρίς να διεκδικεί κανείς το απόλυτο της γνώσης, υπάρχει μεγάλος φόβος ότι δεν έχουμε κατανοήσει αρκετά την διάσταση του τι σημαίνει επιστροφή στη δραχμή, κυρίως μέσα στην Ελλάδα, αλλά και ο Ελληνισμός εκτός των συνόρων της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου