Από την μια πλευρά είναι οι πολίτες που πίστεψαν στο πρόγραμμα της «Θεσσαλονίκης» και ήθελαν να φθάσει την αντιπαράθεση με την ΕΕ στα άκρα. Αν και στο σημείο αυτό υπάρχει μια αντίφαση, καθώς οι πολίτες αυτοί δεν επέλεξαν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου το κόμμα του Λαφαζάνη που ήταν υπέρ της σύγκρουσης με την τρόικα, αλλά κυρίως, την αποχή.
Η πλευρά αυτή, που είναι και η πλειοψηφία, «χρεώνει» στον Τσίπρα την μετατροπή του «όχι» του δημοψηφίσματος στο «ναι» της συμφωνίας με τους εταίρους.
Η άλλη πλευρά που ασκεί κριτική και που, προς το παρών τουλάχιστον, αποτελεί μειοψηφία, χρεώνει στον Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ την καθυστέρηση επί 6 χρόνια των μεταρρυθμίσεων, με «συνθήματα» που δεν είχαν εφαρμογή, με αποτέλεσμα στην ουσία να παρατείνει την κρίση και να φέρει σκληρότερα μέτρα. Με απλά λόγια, ο Τσίπρα άφηνε την κοινωνία να πιστεύει ότι υπήρχε άλλος δρόμος. Ένας δρόμος που εκ των πραγμάτων αποδείχτηκε τουλάχιστον ότι δεν υπήρχε, αφού δεν τον ακολούθησε, τελικά, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το σίγουρο είναι ότι ταμείο γίνεται πάντα στο τέλος. Όταν δηλαδή με νηφαλιότητα και χωρίς πίεση θα κρίνει η ιστορία την 8ετία που πέρασε.
Το μεγάλο ερώτημα για το μέλλον της χώρας, όμως, είναι αν έκλεισε ο κύκλος ή αν θα δοκιμαστούν και άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί …απλά και μόνο γιατί κάποιοι πιστεύουν ότι η «εθνική υπερηφάνεια» μπορεί να θριαμβεύσει πάνω στους δανειστές, ακόμη και με την…Χρυσή Αυγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου