Κρίσιμα ερωτηματικά που πρέπει να απαντηθούν από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο δρόμο προς τις Ευρωεκλογές.

Σήμερα, 4 χρόνια μετά από την έναρξη αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης και 7 χρόνια μετά από την αρχή  της υφεσιακής πορείας της ελληνικής οικονομίας, η κοινωνία δεν γνωρίζει τίποτε για το όποιο  χρονοδιάγραμμα εξόδου από αυτή. Τα μηνύματα που προσλαμβάνει είναι αντιφατικά (ο Σαμαράς υπόσχεται <<επιστροφές>> από τον Απρίλιο, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα σταματήσει κάθε μέτρο και θα επιστρέψει ό,τι έχει χαθεί στους πολίτες).

Το ΠΑΣΟΚ έχει πληρώσει πολύ περισσότερο από το κόστος που του αναλογεί την κρίση και ακόμη περισσότερο, μπορούμε να πούμε, έχει πληρώσει τον τρόπο της αντιμετώπισης της κρίσης.
Το γεγονός αυτό δύσκολα θα αλλάξει. Όταν η ελληνική κοινωνία συνεχίζει μετά από όσα συνέβησαν με την Χρυσή Αυγή να την αναδεικνύει, δημοσκοπικά έστω, σε 3ο κόμμα, σημαίνει ότι δεν μπορούμε  να αναμένουμε ότι θα κρίνει με όρους απόλυτης και αυστηρής λογικής τα όποια δεδομένα.
Επίσης, η ελληνική κοινωνία δεν ενδιαφέρεται σήμερα καθόλου για την  πολιτική καθημερινότητα. Την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ενδιαφέρει το σήμερα, το αβέβαιο αύριο και ενδεχομένως, να θελήσει στις όποιες εκλογικές αναμετρήσεις να εκφράσει και πάλι το θυμό και την αγωνία του.

Έτσι οι όποιες κινήσεις, διαφωνίες, ομάδες ή πρωτοβουλίες αφορούν ίσως. μόνο τα Μ.Μ.Ε. (αφού νονοί πολλών κινήσεων είναι τα ίδια), τους παροικούντες του Κολωνακίου και εκείνους που αναζητούν ένα μέλλον και ρόλο για τους ίδιους.

Μπροστά στην κατάσταση αυτή, το ΠΑΣΟΚ οδεύοντας προς τις Ευρωεκλογές, οφείλει να δώσει με όποιο κόστος, απαντήσεις σε 5 συγκεκριμένα ερωτήματα.


1.    Μια πραγματική καταγραφή της σημερινής οικονομικής κατάστασης και των προβλέψεων για το μέλλον. Με όρους κατανοητούς για την κοινωνία και αναλυτική περιγραφή των δεδομένων. Σε κάθε περίπτωση να προωθούμε τα ρεαλιστικά σενάρια που είναι κοντά στην πραγματικότητα της πρόβλεψης, δηλαδή να μην επιδιώξουμε να "παραμυθιάσουμε" την κοινωνία με υπεραισιόδοξα σενάρια.  Πώς θα εξελιχθεί η ανεργία, πως θα στηριχτούν οι μακροχρόνιοι άνεργοι κ.λ.π.

2.    Να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει τέλος <<μνημονίου>>; Σημαίνει και τέλος επιτήρησης; Τι σημαίνει επιτήρηση σε σχέση με μισθούς, ανεργία, απασχόληση;

3.    Να κάνουμε κατάθεση συγκεκριμένων θέσεων του ΠΑΣΟΚ για την επόμενη μέρα. Σαφή επεξήγηση συνθημάτων όπως <<επιστροφές σε όσους αδικήθηκαν>>. Ποιοι είναι αυτοί ; Τι σημαίνει <<επιστροφή>>. Ποιοι αδικήθηκαν ; Γιατί αδικήθηκαν; Αφού γνωρίζουμε ότι αδικήθηκαν γιατί δεν προχωράμε σταδιακά στην θεραπεία της αδικίας – σε κάποιες ομάδες έστω, από αυτές ;

4.    Να δώσουμε καθαρό ιδεολογικό στίγμα σε ότι αφορά τις θέσεις μας, που θα αποσαφηνίζουν ποιους εκπροσωπούμε, σε ποιους αναφερόμαστε και για ποιους υπάρχουμε.

5.    Να αναδείξουμε τη σημασία του περιορισμού της ύπαρξης  πλειοψηφίας από τα συντηρητικά κόμματα στην Ε.Ε. Στο σημείο αυτό όμως, χρειάζονται συγκεκριμένες <<αποδείξεις>> για το ρόλο του ΕΣΚ. Θα λειτουργήσει και πώς σε ευρωπαϊκό επίπεδο ; Κάθε κόμμα μέσα από αυτό θα εκφράζεται με καθαρά εθνικούς όρους ή με γνώμονα το συμφέρον της Ευρώπης ; Θα προωθήσει π.χ. το SPD το πρόγραμμα του ΕΣΚ στη συγκυβέρνηση με CDU ; Γιατί ο πολίτης που είναι δυσαρεστημένος με την συντηρητική Ε.Ε. και την γερμανική πολιτική λιτότητας να ψηφίσει το ΕΣΚ ; Σε ποιο σημείο διαφοροποιείται αυτό ;

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σίγουρα δεν μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη ένα μεγάλο κόμμα. Μπορεί όμως, με συγκεκριμένα στοιχεία, επιχειρήματα και θέσεις να πείσει αυτούς που ακόμη είναι μέλη και φίλοι του, όλους αυτούς  – που δεν είναι λίγοι – που θα ήθελαν να το εμπιστευτούν και πάλι.  

ΠΑΣΟΚ και η επιστολή των "11"

Όταν το αυτονόητο αντιμετωπίζεται ως είδηση συνωμοσίας, τότε απλά επιβεβαιώνεται το έλλειμμα δημοκρατίας.

Τον Γενάρη του 2012 , τα πρωτοκλασσάτα στελέχη της παράταξης υπέπεσαν σε ένα στρατηγικό λάθος. Πίστεψαν- με το άγχος της επόμενης μέρας- ότι η άρον - άρον αλλαγή του Προέδρου θα αποτελούσε  την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τους ίδιους, επειδή  η κοινωνία θα είχε ικανοποιηθεί από τον εξοβελισμό του "μοναδικού" και "απόλυτου" φταίχτη, που ήταν ο τότε Πρόεδρος.
Από τότε και μετά την εκλογή του νέου Προέδρου οι προσωπικές στρατηγικές περισσεύουν.
Έτσι, το τελευταίο χρονικό διάστημα οι διεργασίες παράλληλα από το επίσημο ΠΑΣΟΚ διαδέχονται η μια την άλλη, ενώ τα θεσμοθετημένα όργανα του κόμματος βρίσκονται σε κατάσταση "ανάπαυσης".
 Όμως, τα θεσμοθετημένα όργανα ενός δημοκρατικού κόμματος έχουν έναν τυπικό και έναν ουσιαστικό λόγο  ύπαρξης. Ως προς το τυπικό μέρος να επικυρώνουν και να νομιμοποιούν τις πολιτικές της ηγεσίας, αλλά ως προς το ουσιαστικό να σχεδιάζουν τις πολιτικές και προπάντων να συνθέτουν τις διαφορετικές απόψεις. Διαφορετικά  μετά την εκλογή τους δεν θα ήταν αναγκαίο να συνεδριάζουν, αφού είναι δεδομένο ότι η πλειοψηφία - που συνήθως πρόσκειται στην εκάστοτε ηγεσία - διατηρεί την πλειοψηφία και στα όργανα.
Με αυτό το σκεπτικό, μια επιστολή 11 μελών της ΚΠΕ για σύγκλιση του οργάνου θα αποτελούσε περισσότερο εσωτερικό θέμα και θα έμπαινε στα "μικρά" των ειδήσεων των ΜΜΕ. Όμως, προφανώς στο ΠΑΣΟΚ για το αυτονόητο χρειάζεται να αναζητηθούν συνωμοσιολογικού τύπου ερμηνείες των προθέσεων και ως τέτοιες να αντιμετωπιστούν.
Η "απάντηση" ότι υπήρχε ενημέρωση για αναβολή συνεδρίασης μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα: Είτε υπάρχει και σ αυτό το θέμα επιλεκτική ενημέρωση των μελών,  είτε η σύγκλιση των οργάνων γίνεται μέσα από τις διαρροές στα ΜΜΕ. Με τη διαφορά, όμως, ότι αν συμβαίνει το δεύτερο κάθε δεύτερη βδομάδα θα έπρεπε να γίνονται συνεδριάσεις.
Επίσης, κάποιοι σύντροφοι μίλησαν για την ανάγκη αλλαγής πολιτικής. Μα σύντροφοι, ποιος θα την αποφασίσει την αλλαγή της πολιτικής. Πως θα επιτευχθεί ο στόχος αυτός; Με παράλληλες διεργασίες και εξωθεσμικές κινήσεις και πρακτικές ή μέσα από τα θεσμοθετημένα όργανα; Ας μη περιορίζουμε τη σημασία της σύγκλισης των οργάνων.
Τέλος, να ξεκαθαρίσουμε ότι, όπως αποδείχθηκε στην πολιτική, η ανακολουθία είναι ο χειρότερος εχθρός. Και επειδή, σήμερα το μοναδικό σημείο αγωνίας είναι αυτό που αφορά το αύριο της Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης, ίσως να βοηθούσε  όλους μας αν αντί για συνωμοσιολογίες επιλέγαμε τον πολιτικό διάλογο και τις πολιτικές παρεμβάσεις. 

Δημοψήφισμα SPD. Ενίσχυση της συμμετοχικής δημοκρατίας ή επικίνδυνος πολιτικός ελιγμός ;

Όταν την περασμένη Τετάρτη ολοκληρώθηκαν οι συζητήσεις με συμφωνία για το κυβερνητικό πρόγραμμα μεταξύ CDU/CSU και SPD, ξεκίνησε από τα ΜΜΕ μια αμφισβήτηση της διαδικασίας της εσωτερικής ψηφοφορίας που είχε προαναγγείλει το SPD, με την οποία καλούσε τα μέλη του να πιστοποιήσουν ή να απορρίψουν το κυβερνητικό πρόγραμμα και ουσιαστικά, την ίδια την συγκυβέρνηση.
Αποκορύφωμα - για την γερμανική κουλτούρα αντιπαράθεσης - ήταν η κόντρα της δημοσιογράφου του δελτίου ειδήσεων του ZDF (Heute Jurnal), Marietta Slomka με τον Πρόεδρο του SPD Sigmar Gabriel. Η αντιπαράθεση αυτή απασχόλησε έντονα την επικαιρότητα. Μάλιστα, ο Πρόεδρος του CSU, Seehofer, απέστειλε επιστολή διαμαρτυρίας στο κρατικό κανάλι για την συμπεριφορά της δημοσιογράφου.
Βέβαια, για τα δεδομένα της ελληνικής δημοσιογραφίας η συγκεκριμένη αντιπαράθεση θα χαρακτηριζότανε ως «φυσιολογική».
Τι είναι, όμως, η εσωτερική ψηφοφορία με την οποία καλούνται περίπου 450.000 μέλη να αποφασίσουν για το πρόγραμμα. Μια κίνηση τακτικής ; Μια κίνηση εντυπωσιασμού της ηγεσίας του SPD ή μια βαθιά τομή στην συμμετοχική δημοκρατία ;
Άραγε, έχει βάση η κριτική των ΜΜΕ που χαρακτηρίζει επικίνδυνο το γεγονός ότι τα 450.000 μέλη ενός κόμματος έχουν τη δυνατότητα να οδηγήσουν τη χώρα σε ακυβερνησία και ότι δημιουργούνται δυο κατηγορίες ψηφοφόρων, με τη μειοψηφία (μέλη του SPD) να διαθέτουν περισσότερη δύναμη από ότι τα περίπου 44 εκ. πολιτών που ψήφισαν στις εθνικές εκλογές ;  
Ο λόγος που ηγεσία του SPD επέλεξε να προχωρήσει σ αυτήν την διαδικασία μπορεί να έχει διάφορες ερμηνείες. Η επικρατέστερη είναι ότι φοβήθηκε πως η όποια απόφαση για σχηματισμό συγκυβέρνησης με τα συντηρητικά κόμματα θα απογοήτευε τα μέλη του και έχοντας την εμπειρία της 4ετίας 2005-2009, αλλά και τον εκλογικό καταποντισμό μετά την συγκυβέρνηση, ήταν πιθανό να οδηγούσε στελέχη και μέλη σε σειρά αποχωρήσεων από το κόμμα.

Έτσι, με τον τρόπο αυτό, επιλέγοντας τη συμμετοχή, μετατρέπει την απόφαση σε μια εσωτερική δημοκρατική διαδικασία, όπου το λόγο θα έχει η πλειοψηφία και όχι μια ολιγάριθμη ηγεσία για το μέλλον του κόμματος.
Ακόμα όμως, κι αν η επιλογή αυτής της διαδικασίας από την ηγεσία του SPD αποτελεί μια κίνηση "τακτικισμού", κακώς η ίδια η διαδικασία γίνεται αντικείμενο επίθεσης από τα ΜΜΕ, ιδιαίτερα όταν η επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούν είναι άνευ περιεχομένου και αντιφατική.
Γιατί π.χ νομιμοποιείται περισσότερο ένα ολιγομελές Προεδρείο να αποφασίσει για τη συγκυβέρνηση από ότι 500.000 περίπου πολίτες;
Γιατί είναι ανεύθυνο το σώμα των μελών να αποφασίσει αν το κυβερνητικό πρόγραμμα περιέχει πράγματι τις κόκκινες γραμμές του προγράμματος της συγκυβέρνησης ;
Γιατί σε μια χώρα που έχει θεσπιστεί και είναι αποδεκτό το δημοψήφισμα για μεγάλα θέματα δεν είναι αποδεκτή μια αντίστοιχη διαδικασία στους κόλπους ενός κόμματος; Γιατί μπορεί να αποφασίσει το 10% των πολιτών (τόσοι χρειάζονται σε ένα δημοψήφισμα) για το αν θα επεκταθεί ο σιδηροδρομικός σταθμός της Στουτγάρδης (που είχε προκαλέσει σφοδρές αντιπαραθέσεις στο κρατίδιο) ή αν θα διεξαχθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Μόναχο και δεν δικαιούται να αποφασίσει η οργανωμένη βάση του κόμματος για μια επιλογή που έχει στρατηγική σημασία τόσο για το ίδιο όσο και για την χώρα;
Άλλωστε, όπως δείχνουν τα γεγονότα υπό την "δαμόκλειο σπάθη" του δημοψηφίσματος, τα δυο συντηρητικά κόμματα (CDU/CSU) έδειξαν πιο ελαστικά στα αιτήματα του SPD, κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων.
Βέβαια, η καταψήφιση της συμφωνίας – συμβόλαιο συνεργασίας – θα αποτελέσει έκπληξη μεγάλου μεγέθους. Θεωρητικά, πολύ δύσκολα θα συμβεί , αφού ήδη έχουν στρατευτεί τα ΜΜΕ και οικονομικοί κολοσσοί προκειμένου να στηρίξουν την θετική ψήφο. Η BILD ξεκίνησε μια μεγάλη δημοσκόπηση, προφανώς για να περάσει το κλίμα στη βάση των σοσιαλδημοκρατών.
Παράλληλα, όλα τα μέλη του έχουν παραλάβει όλο το συμβόλαιο με ειδική έκδοση της κομματικής εφημερίδας Vorwärts και την επόμενη βδομάδα ξεκινά η ψηφοφορία.
Συμπερασματικά: Για όποιον λόγο και να εμπνεύστηκε η ηγεσία των σοσιαλδημοκρατών την απόφαση του δημοψηφίσματος, αυτή η διαδικασία αποτελεί κορυφαία δημοκρατική λειτουργία που ενισχύει την συμμετοχική δημοκρατία και παρέχει τη δυνατότητα συλλογικής ανάληψης της ευθύνης. 
Επί της ουσίας του προγράμματος, ενώ πράγματι το SPD πέρασε μια σειρά από δικές του θέσεις, στο φλέγον ζήτημα της Ευρώπης, η συμφωνία περιορίζεται στο ζήτημα της ανεργίας των νέων στην Ε.Ε και αυτό αποτελεί από πολλούς λόγο που στερεί το δικαίωμα στους σοσιαλδημοκράτες να μιλούν για επιτυχία.  

4 Οκτώβρη 2009. Η ευκαιρία που χάθηκε στη σκόνη

Όταν σχηματίστηκε στις 4 Οκτωβρίου το 2009 η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού έδειχνε αποφασισμένη να δώσει εντολή για ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα που θα έβγαζε την Ελλάδα μπροστά...κάτι σαν ένα νέο 1981, μέσα από τις σύγχρονες ανάγκες για ισονομία, διαφάνεια, ισοπολιτεία, κατάργηση της πελατειακής λογικής και συμπεριφοράς και τελικά, της επικράτησης του <<αυτονόητου>>.

Με το ξέσπασμα της κρίσης αποκρυσταλλώθηκε η άποψη και η προτροπή να μετατρέψει η κοινωνία τη συγκεκριμένη κρίση σε ευκαιρία, καθώς το ζήτημα δεν ήταν μόνο πολιτικό και οικονομικό. Ήταν, ουσιαστικά, αλλαγή νοοτροπίας, ώστε να ριζώσουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και οι Έλληνες πολίτες να γίνουν κοινωνοί μιας νέας εθνικής προσπάθειας βάζοντας μια κόκκινη γραμμή σε όλα όσα οδήγησαν στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα. Η οικονομική κρίση είναι βέβαιο ότι κάποτε θα τελειώσει. Το μεγάλο στοίχημα είναι αν εμείς, με τη νοοτροπία και τις πρακτικές μας, οδηγήσουμε τη χώρα ξανά σε μια νέα κρίση.

Θα μπορούσαμε άραγε να ξεβολευτούμε από μια κατάσταση, την οποία, ναι μεν όλοι, δημόσια, κατακρίναμε, αλλά την αξιοποιούσαμε είς το έπαρκον και μας εξυπηρετούσε ;

Δεν ήταν, φυσικά, μια εύκολη περίοδος. Η αλήθεια είναι ότι το διευθυντήριο της Ε.Ε. περιόριζε, με την σκληρότητα που αντιμετώπιζε την κρίση στη χώρα μας, τις δυνατότητες που είχε ο λαός τόσο να αντιδράσει, όσο και να κατανοήσει πλήρως την κρισιμότητα της κατάστασης. Ένιωθε πολλές φορές, δικαιολογημένα, ότι τον έβαζαν oi τρίτοι στην γωνία και ότι ήθελαν από εκείνον τα πάντα.

Έτσι αντιδράσαμε, αγανακτίσαμε, αναζητήσαμε άλλους "εύκολους" δρόμους και μπλέξαμε σε σενάρια συνωμοσίας.
Η ελληνική κοινωνία χωρίστηκε σε φατρίες, ο δημόσιος, ο ιδιωτικός υπάλληλος, ο δάσκαλος, ο καθηγητής, ο οδηγός λεωφορείου, ο ταξιτζής....ο ένας απέναντι στον άλλο κι όλοι μαζί απέναντι στην πολιτεία. Στρέψαμε τα πυρά μόνο στους πολιτικούς, θαρρείς και εμείς δεν είχαμε ανάλογες ευθύνες για όσα κάναμε -εκμεταλλευόμασταν ή απλά σιωπούσαμε. Η υποκρισία περίσσευε και κυρίως, από εκείνους που ήταν μέρος της κρίσης, από τις "εξουσίες" δηλαδή οι οποίες καθόριζαν κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο την πορεία της χώρας τα τελευταία 40 χρόνια (δικαιοσύνη, ΜΜΕ κλπ).

Δεν αντισταθήκαμε και γεμίσαμε τη ζωή μας φόβο και μιζέρια, δώσαμε περιθώρια να γιγαντωθούν φασιστικές ιδεολογίες και πρακτικές. Γιατί ο ανορθολογισμός, οι θεωρίες συνωμοσίας, η περίφημη υπεροχή της ελληνικής φυλής δεν πρωτοεμφανίστηκαν με τη ΧΑ. Ο εθνολαϊκισμός υφίσταται ως ιδεολογία και πριν από την κρίση, αλλά εκείνο που διαφοροποίησε τη ΧΑ και έφερε τους εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας κοντά στη φασιστική οργάνωση, ήταν η απενοχοποίηση, η δικαιολόγηση, η νομιμοποίηση της βίας. Η μετατροπή της σε καθημερινό φαινόμενο. Η καθιέρωση του ότι όσοι έχουν αντίθετη πολιτική άποψη είναι δοσίλογοι, προδότες που θα τους κρεμάσουμε στο Γουδί.

Είχαμε την ευκαιρία να εναντιωθούμε στις προνομιακές λογικές και αυθαίρετες συνδικαλιστικές κορώνες και να ενωθούμε στον αγώνα ενάντια στις αδικίες που χτύπησαν τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους. Να βρούμε λύσεις και να καταθέσουμε αντιπροτάσεις με δικές μας λύσεις.

Το Νοέμβρη του 2011 δεν άλλαξε απλά η πολιτική διακυβέρνηση της χώρας. Στην πραγματικότητα νίκησαν οι δυνάμεις της συντήρησης, της καθυστέρησης, του κατεστημένου, που χρησιμοποιούν κάθε μέσο, κάθε σημαία πολιτική προκειμένου να μη θιγούν τα συμφέροντα τους, να διατηρήσουν τα μονοπώλια τους, μακριά από τη δημοκρατική πορεία με τον πολίτη ενεργό και δυνατό να αποφασίζει το μέλλον του.

Ξαφνικά και ως δια μαγείας, σταμάτησαν οι πυρπολισμοί, η βία, οι καταλήψεις αεροδρομίων, λιμανιών, το άδειασμα στους δρόμους με προϊόντα από λάδι, τόννων από γάλα, η νέκρωση της χώρας από αλλεπάλληλες καταλήψεις και έκλεισε και το Γουδί...και ας ήταν τα μέτρα που λαμβάνονταν, ακόμη σκληρότερα από αυτά των πρώτων χρόνων.

Ως δι' επιφοιτήσεως οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, οι οποίες τον Μάη ήταν πλειοψηφία στη Βουλή, δεν κατάργησαν τον αντιμνημονιακό νόμο και οι αντιμνημονιακοί επιζητούν πλέον συναντήσεις με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα.

Ως εκ θαύματος, δεν αντιδρούν τα ΜΜΕ όσο όταν τον Νοέμβριο του 2011 προχωρούσε η κρατικοποίηση των τραπεζών. Το πρώτο που άλλαξε η κυβέρνηση Παπαδήμου.

Η αλλαγή, λοιπόν, χάθηκε στη σκόνη των άνευ ουσίας και περιεχομένου καταλήψεων, του ακτιβιστικού τύπου πυρπολισμών, του χάους μιας καθημερινής ρητορικής μίσους. Όσες μεταρρυθμίσεις είχαν περάσει - κι ήταν αρκετές -με κορυφαίες για τη διαφάνεια στη δημόσια διοίκηση, το opengov και τη δι@γεια, καλύφθηκαν από τις στάχτες στο βωμό των μικροπολιτικών συμφερόντων.

Όμως, οι ιδέες δεν θάβονται...υπάρχουν πάντα μέσα μας
Η ελπίδα ότι η χώρα μας αξίζει ένα καλύτερο αύριο δεν πέθανε. Και το αύριο μπορεί να εξαρτάται από πολλά πράγματα, αλλά κυρίως εξαρτάται από μας.
" Το χθες δεν είναι δικό μας για να το διορθώσουμε, αλλά το αύριο είναι δικό μας για να το κερδίσουμε ή να το χάσουμε".
Λύντον Τζόνσον

Για ποιο Κράτος δικαίου μιλάμε ;

Από χθες πρέπει να έχει λογικά καταλήξει η συζήτηση για το ποιοι είναι οι λόγοι που εξέθρεψαν την Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα.
Η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού βολεύτηκε απόλυτα στο να θεωρεί ως μοναδική πηγή εξουσίας τους πολιτικούς. Όλα τα επαναστατικά συνθήματα περιοριζόταν στην ισοπέδωση του κοινοβουλίου, των κομμάτων, των πολιτικών.
Χωρίς να έχουμε πρόθεση να τους απαλλάξουμε των ευθυνών τους, πρέπει να παραδεχθούμε ότι ως λαός ξεχνάγαμε τις άλλες, εξίσου σημαντικές εξουσίες, οι οποίες έχουν επίσης τεράστιες αν όχι και μεγαλύτερες ευθύνες για την πορεία της χώρας. Τη δικαστική και την εξουσία της "άρχουσας τάξης" των "μεγάλων τζακιών" που, μεταξύ άλλων, είναι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και εργολάβοι και τραπεζίτες.

Χθες, χωρίς να σταθούμε στην απόφαση της δικαιοσύνης να αφεθούν προσωρινά ελεύθεροι οι κατηγορούμενοι Χρυσαυγίτες, γίναμε μάρτυρες σε ένα ακόμη επεισόδιο, που αποκαλύπτει ότι είμαστε πραγματικά μια χώρα  χωρίς σεβασμό στη δικαιοσύνη και την τήρηση των νόμων.
Όταν ο Κασιδιάρης έχει το δικαίωμα να βγαίνει από το δικαστήριο και να εξυβρίζει, προπηλακίζει και να σπρώχνει με το φασιστικό τσαμπουκά που τον διακρίνει, τότε γιατί ένας οποιοσδήποτε άλλος συμπολίτης μας να μην έχει το ίδιο δικαίωμα. Ποιος παρέχει το δικαίωμα αυτό στον Κασιδιάρη. Η ιδιότητα του Βουλευτή ή του Χρυσαυγίτη.
Αλλά για ποια κράτος μιλάμε και για ποια δικαιοσύνη.Όταν ένας αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος, ο Καμμένος, δήλωσε δημόσια ότι θα βγαίνει κάθε μήνα και θα κάνει μια δήλωση για ένα ζήτημα, το οποίο ρητά του απαγόρευσε το δικαστήριο και ας πληρώνει 500ε πρόστιμο, δηλαδή δήλωσε ότι επειδή έχει χρήματα δεν τον ενδιαφέρει η ποινή, άρα η απόφαση του δικαστηρίου, και αυτό δεν επέσυρε καμιά επίπτωση....

Γι αυτή τη χώρα μιλάμε, μάλλον γι αυτή τη δικαιοσύνη.

ΠΕΡΙ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Η σύλληψη των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής για εγκληματικές ενέργειες, τις οποίες αποδεδειγμένα έχουν σχεδιάσει και εκτελέσει, αποτελεί οπωσδήποτε  ένα πολύ θετικό βήμα.

Ένα αναγκαίο βήμα σε μια δημοκρατία. Χωρίς ενδοιασμούς και μισόλογα, <<ναι μεν αλλά>>.

Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι η συζήτηση που έχει ανοίξει σχετικά με το τι οδήγησε ένα μέρος της κοινωνίας να υποστηρίζει τη Χρυσή Αυγή είναι σε μεγάλο βαθμό υποκριτική, εξυπηρετεί απλά ορισμένα μικροκομματικά συμφέροντα και εκφράζει λογικές προηγούμενων δεκαετιών.

Το γιατί είναι υποκριτική είναι εύκολο να το συμφωνήσουμε βασιζόμενοι σε κάποιες απλές παραδοχές.

Πρώτον, φασιστικές δυνάμεις στην κοινωνία υπήρχαν ανέκαθεν, ανεξάρτητα από το αν ο πολιτικός χώρος στον οποίο έβρισκαν πολιτική στέγη ονομαζόταν ανά διαστήματα ΝΔ, ΛΑΟΣ , ΠΟΛΑΝ, ΕΠΕΝ κλπ.

Αν ανακαλέσουμε στη μνήμη μας τις αντιδράσεις για τους αριστούχους μαθητές αλβανικής καταγωγής που κράταγαν την ελληνική σημαία στις παρελάσεις του σχολείου τους, τις επιθέσεις σε οικονομικούς μετανάστες, την εκμετάλλευσή τους σε εργασιακό επίπεδο, δεν φαίνεται τίποτα να προέκυψε ξαφνικά.

Δεύτερον, είναι ακόμη βέβαιο ότι θα συμφωνήσουμε πως όλοι όσοι ψήφισαν ΧΑ δεν είναι οπωσδήποτε και φασίστες.

Τρίτον, παράλληλα, είναι κοινά αποδεκτό και έχει επιστημονικά αναλυθεί και τεκμηριωθεί, ότι τα φασιστικά κινήματα επηρεάζουν πιο εύκολα τις κοινωνίες σε περιόδους κρίσης, κοινωνικής ανωμαλίας και κοινωνικής αστάθειας.

Συνεπώς, η οικονομική κρίση στη χώρα δημιούργησε όλες τις προϋποθέσεις για να προσχωρήσουν στο κύκλο των συμπαθούντων της Χ.Α αρκετοί πολίτες.

Ήταν η οικονομική κρίση - και όχι το μνημόνιο – που οδήγησε στην κοινωνική αναστάτωση. Το μνημόνιο - ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με την αναγκαιότητά του ή αν θεωρούμε ότι μπορεί να διόγκωσε την κρίση, αποτελεί πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, δεν είναι το ίδιο, η κρίση.

Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει όμως και το διευθυντήριο της Ε.Ε., για τον τρόπο τόσο της υλοποίησης των δημοσιονομικών μέτρων, όσο και τον τρόπο αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης, κυρίως σε σχέση με τους νέους σε ηλικία πολίτες αλλά και των κοινωνικών ομάδων με χαμηλό εισοδήματα.

Προς τους ανυποψίαστους υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής

Εσύ, που μέχρι σήμερα πίστευες σε όσα διακήρυττε η Χρυσή Αυγή, χωρίς όμως να είσαι ως άνθρωπος βίαιος, χωρίς να τρέφεις αισθήματα φανατισμού και χωρίς να λειτουργείς επιθετικά απέναντι σε άλλους πολίτες.

Είναι βέβαιο ότι και εσύ έχεις υποστεί σοκ από τη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου και σίγουρα θα άκουσες για όλα όσα αποκαλύφθηκαν μετά την δολοφονία, από τα ίδια τα μέλη της Χρυσής Αυγής.

Χρησιμοποίησε η Χρυσή Αυγή, όπως όλα τα φασιστικά κόμματα, συγκεκριμένα ζητήματα που προβληματίζουν την κοινωνία. Τις αδυναμίες του κράτους στο να αντιμετωπίσει έγκαιρα το θέμα της μετανάστευσης, να παρέχει ασφάλεια στον πολίτη όσο η εγκληματικότητα αυξανόταν και να συμβάλει στο να αισθανθεί ο Έλληνας υπερήφανος σε μια πολύ δύσκολη εποχή για αυτόν.

Όμως, όλα αυτά κατέρρευσαν από τις ίδιες τις δηλώσεις των μελών της Χρυσής Αυγής.

Τους μετανάστες, με τους οποίους παίζουν πολιτικό παιχνίδι πάνω στις δικές σου επιφυλάξεις, διαφωνίες και ενστάσεις, τους χρησιμοποιούν για να πουλάν τα ρούχα που μαζεύουν δήθεν μόνο για Έλληνες, ώστε να μαζέψουν χρήματα για το κόμμα τους.

Την έξαρση της εγκληματικότητας που προβάλουν ως θέμα υποτίθεται ότι αντιμετωπίζουν. την διογκώνουν πρώτοι από όλους οι ίδιοι με απεχθή τρόπο. Είτε με δολοφονίες, είτε "παίζοντας ποδόσφαιρο με το κεφάλι" ενός ατυχούς συνανθρώπου μας.

Την εθνική υπερηφάνεια του Έλληνα την τσαλακώνουν με τις πράξεις τους, οι οποίες μεταδίδονται σε όλα τα ΜΜΕ, παρουσιάζοντας τον λαό μας, ο οποίος είναι κατά παράδοση δημοκρατικός και φιλόξενος, ως λαό που επιθυμεί τη βία, τις δολοφονίες και το φασισμό.

Χρησιμοποίησαν την αγανάκτησή σου για την πολιτική εξουσία στη χώρα ώστε να ζητήσουν την κατάργηση του κοινοβουλίου, χωρίς όμως να εξηγήσουν τι ακολουθεί μετά την κατάργησή του.....


Η Χρυσή Αυγή με τα γεροδεμένα παιδιά που "συνοδεύουν τις γριούλες στην τράπεζα" χρησιμοποιούν το δημοκρατικό μας πολίτευμα για να ανέλθουν, ενώ στην πραγματικότητα ροκανίζουν τα θεμέλια της ίδιας της δημοκρατίας στη χώρα μας και πυροδοτούν εμφυλιακού τύπου καταστάσεις.

Όμως, η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιεί εσένα, ως αριθμό σε κάθε δημοσκόπηση, για να δημιουργεί μια δυναμική που από την άλλη γεννά αντιστάσεις στο υγιές κομμάτι της κοινωνίας.

Ήρθε η ώρα να γυρίσεις την πλάτη στους φασίστες που σε χρησιμοποιούν για να διαλύσουν τη δημοκρατία στη χώρα μας. Αυτή ακριβώς την Δημοκρατίας που σου επιτρέπει να μιλάς ελεύθερα, να διαμαρτύρεσαι, ακόμα και να βρίζεις.

Αλήθεια, αν ο Παύλος Φύσσας που δολοφόνησε οργανωμένα η Χρυσή Αυγή ήταν παιδί σου, αδερφός σου, συγγενής σου, φίλος σου….θα συνέχιζες να την ακολουθείς ;

 Γιατί το σκέφτεσαι τώρα; Θα περιμένεις να πραγματοποιηθεί κάτι από τα παραπάνω ή είσαι σίγουρος ότι δεν θα χτυπήσει εσένα ;

Μόνο η κοινωνία των πολιτών μπορεί να βάλει τέλος στη βία και οφείλει να το κάνει άμεσα

Σήμερα είχαμε την εν ψυχρώ δολοφονία του 34χρονου αντιφασίστα Παύλου Φύσσα  από τους Χρυσαυγίτες, χθες είχαμε την φασιστική προτροπή του Καμμένου για ,,λιντσάρισμα,, Δημάρχου, προχθές τα επεισόδια στο Μελιγαλά.

Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται πια για το μέλλον της χώρας μας είναι αν υπάρχει επιστροφή από αυτό το δρόμο της μισαλλοδοξίας, του μίσους και του φανατισμού που όλο και πιο βαθιά βυθιζόμαστε  τα τελευταία χρόνια ως κοινωνία.

Πολύ εύκολα αρκετοί άνθρωποι του πνεύματος αλλά και πολιτικοί και αναλυτές στα ΜΜΕ, ξεπερνούσαν τα τελευταία χρόνια το πρόβλημα περιορίζοντάς το στην οικονομική κατάσταση και την δημοσιονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα. Επιχείρησαν ένα "ακροβατικό" διαχωρισμό στη βία και αιτιολόγησαν με όρους στεγνά οικονομικούς ακόμα και το δικαίωμα.... να εισβάλει κάποιος και να κάψει το ελληνικό κοινοβούλιο.

Σχεδόν πανηγυρικά τα ΜΜΕ προβάλαν σκηνές άσκησης πολιτικής βίας σε θεσμικούς παράγοντες στο όνομα της "αγανάκτησης" λόγω της κρίσης και αβασάνιστα, οι ερασιτέχνες Bloggers και oi χρήστες των κοινωνικών δικτύων αναπαρήγαγαν <<ειδήσεις>>, στιγμάτιζαν ανθρώπους χωρίς να εξετάσουν την  αλήθεια όσων έγραφαν και διακινούσαν.

Είναι ενδεικτικό ότι ακόμα και αυτή την δημόσια, φασιστικού τύπου, προτροπή του αρχηγού "κοινοβουλευτικού" κόμματος να λιντσάρουν πολίτη δεν την καταδίκασαν όλα τα κόμματα γιατί προφανώς, είχαν το βλέμμα στις δημοσκοπήσεις.

Άλλωστε, οι χαρακτηρισμοί του ποιοι είναι "προδότες", "πουλημένοι" και τους ετοίμαζαν για το Γουδί μοιράστηκαν απλόχερα και με περισσή ευκολία.

Ο κοινωνικός ρατσισμός εκδηλωνόταν καθημερινά, αλλά αντίδραση δεν υπήρχε. Ανήγαγαν την ακινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού σε επαναστατική δράση, το κενό όμως ήρθαν "οι άλλοι" και το κάλυψαν αποκτώντας κοινωνικά ερείσματα.

Η εύκολη κριτική σε όλους όσους επισήμαναν τον κίνδυνο αυτής της πρακτικής, ήταν ο χαρακτηρισμός τους, ως  <<μνημονιακών>>.

Κάλεσμα για συμμετοχή στις Ομοσπονδιακές Εκλογές της Γερμανίας την ερχόμενη Κυριακή

Την Κυριακή 22.9.2013 πραγματοποιούνται οι ομοσπονδιακές εκλογές στην Γερμανία. 

Οι εκλογές για την ανάδειξη της νέας Ομοσπονδιακής Βουλής αποτελούν κομβικό σημείο για το μέλλον, όχι μόνο της ίδιας της Γερμανίας, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η τρικομματική κυβέρνηση CDU-CSU–FDP απέδειξε ότι σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή της ΕΕ, όπως αυτή κατά την οποία εκδηλώθηκε η δημοσιονομική κρίση, αρχικά «αιφνιδιάστηκε» και δεν είχε άποψη και πρόταση για την αντιμετώπιση της, με αποτέλεσμα η καθυστέρηση να έχει καταστροφικές συνέπειες για πολλά κράτη (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία κλπ). 

Στη συνέχεια υιοθέτησε σε συνεργασία με το συντηρητικό κόμμα της Γαλλίας και τον τότε Πρωθυπουργό Σαρκοζί πεισματικά μια αδιέξοδη και εν πολλοίς «εκδικητική» πολιτική λιτότητας, η οποία εκτός των άλλων οδηγεί τους πολίτες των χωρών που πλήττονται στην απόγνωση, εντείνει τις κοινωνικές αναταραχές και συμβάλει στην άνοδο των πολιτικών άκρων.

Δεν είναι μόνο ο Helmut Schmidt που κατηγορεί την Μέρκελ και την κυβέρνησή της ως προς την έλλειψη πολιτικής για την Ευρώπη και "άγνοια" για το διακύβευμα, αλλά και δεκάδες έγκριτοι οικονομολόγοι, οικονομικοί παράγοντες ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού.

Οι εκλογές της 22ας Σεπτεμβρίου αποτελούν μια ευκαιρία για τους Γερμανούς και όσους πολίτες κατέχουν την γερμανική υπηκοότητα να στείλουν ένα σοβαρό και ξεκάθαρο μήνυμα ότι ο δρόμος της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της Μέρκελ και της κυβέρνησής της δεν αποτελεί μονόδρομο. 

Δεν μπορούμε να έχουμε, φυσικά, ψευδαισθήσεις ότι η επόμενη κυβέρνηση της Γερμανίας, όποια και αν είναι αυτή, θα λειτουργήσει περισσότερο ευρωπαϊκά, παρά στηρίζοντας τα όποια, στενά και κοντόφθαλμα, συμφέροντα της Γερμανίας. 

Όμως, ένα εκλογικό μήνυμα έχει τη δυνατότητα να ανοίξει εκ νέου το διάλογο για το μέλλον της Ευρώπης, ένας διάλογος που μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν υφίσταται μέλλον για τη Γερμανία χωρίς να υφίσταται μέλλον για την Ευρώπη. 

Οι Έλληνες που ζουν στην Γερμανία και παράλληλα διατηρούν και την γερμανική υπηκοότητα καλούνται να συμμετάσχουν στις κρίσιμες αυτές εκλογές, στηρίζοντας τα κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης που έχουν συμφωνήσει να συνεργαστούν σε επίπεδο κυβερνητικό την SPD ή Grünen Bündnis 90 

Όταν οι εξουσίες της παγκόσμιας κοινότητας δεν μπορούν να προστατεύσουν τα παιδιά είναι σε θέση να προστατεύσουν τον πλανήτη ;

Η εικόνα που έκανε το γύρω του κόσμου το τελευταίο Σαββατοκύριακο από το Μεξικό με το παιδάκι να βασανίζεται συναισθηματικά από τον αστυνόμο (βίντεο) καθώς και το βίντεο πριν λίγες βδομάδες, με το παιδί που συλλαμβάνεται στην Παλαιστίνη (βίντεο), είναι μερικά μόνο από τα καθημερινά δείγματα συναισθηματικού καταναγκασμού και βίας σε παιδιά, αλλά ταυτόχρονα και περίτρανης υποκρισίας της εξουσίας. .
Τα θύματα αυτά έρχονται να συμπληρώσουν τα 125 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες που ως σήμερα έχουν πέσει θύματα ακρωτηριασμού, ενώ υπάρχουν 30 εκατομμύρια κορίτσια τα οποία εξακολουθούν να διατρέχουν τον κίνδυνο να υποστούν το ίδιο μέσα στην επόμενη δεκαετία.
Στα 57 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας δημοτικού που το 2011 δεν πήγαν  σχολείο,

Στα νοικοκυριά στις 63 αναπτυσσόμενες χώρες όπου το ένα στα τέσσερα παιδιά που εγγράφονται στο δημοτικό, πιθανότατα θα εγκαταλείψει το σχολείο πριν την τελευταία τάξη.

Στις αναπτυσσόμενες χώρες, όπου περίπου 200 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας κάτω των 5 "υποφέρουν από καχεκτική ανάπτυξη και τα προβλήματα υγείας οφείλονται στην κακή διατροφή στα πρώτα χρόνια τους," σύμφωνα με έκθεση της UNICEF

Επίσης, σύμφωνα με τη Unicef 1 εκατομμύριο παιδιά πωλούνται στην Ασία με σκοπό την πορνεία. Από αυτά το 50% πωλούνται από γνωστό και φιλικό πρόσωπο, το 40% πωλούνται από τις ίδιες τις οικογένειες τους και το 10% από λοιπούς συγγενείς. Ο αριθμός των παιδόφιλων τουριστών υπολογίζεται ότι αποτελεί το 1% του συνολικού αριθμού των ταξιδιωτών.

Σύμφωνα με στατιστικές της UNICEF στη Νότιο Σαχάρα της  Αφρικής 1 στα 3 παιδιά είναι θύματα της παιδικής εργασίας∙ αυτό το ποσοστό αντιπροσωπεύει 69 εκατομμύρια παιδιά.
Στη Νότιο Ασία άλλα 44 εκατομμύρια παιδιά συμμετέχουν στην παιδική εργασία, με τα παιδιά που ζουν στις φτωχότερες οικογένειες και στις αγροτικές περιοχές να αποτελούν τους πλέον πιθανούς υποψήφιους να μπουν σε εργασία.  
      Στην Ελλάδα χωρίς να είναι γενικευμένο το φαινόμενο παιδικής εργασίας και κακομεταχείρισης, όλοι έχουμε δει τα παιδιά των φαναριών που έχουν υποχρεωθεί να δουλεύουν για να στηρίξουν υλικά ομάδες ενηλίκων που τα εκμεταλλεύονται. Σε πολλές περιπτώσεις έχει αποκαλυφθεί η εργασία παιδιών με επικίνδυνα μηχανήματα, μπορεί να είναι «αόρατα» σε μας, υπάρχουν όμως και εργάζονται σε σπίτια ως βοηθοί, πίσω από τοίχους εργαστηρίων και σε χωράφια.      

Δήλωση για το θάνατο του Μανώλη Βαργιακάκη, Γραμματέα της ΝΕ Βελγίου

O Tομέας Απόδημου Ελληνισμού του ΠΑΣΟΚ εκφράζει τη μεγάλη του λύπη για τον χαμό του φίλου και συντρόφου Μανώλη Βαργιακάκη, Γραμματέα της ΝΕ Βελγίου.Ο Μανώλης έδωσε μια δύσκολη και άνιση μάχη με το θάνατο και τελικά σήμερα την έχασε.

Ο Μανώλης ήταν άνθρωπος με μεγάλη κοινωνική ευαισθησία και πολύ δραστηριοποιημένος στην τοπική κοινωνία που ζούσε πάντα συνεπής στις υποχρεώσεις του και στις ευθύνες που αναλάμβανε. Υπήρξε ένα μέλος της παράταξής μας που το διέκρινε η ευθύτητα στις σχέσεις του με τους ανθρώπους και προπάντων, η ανιδιοτέλεια στη δράση και λειτουργία του στο χώρο.

Σήμερα πενθούν οι φίλοι σου Μανώλη στο Σαρλερουά, στο Βέλγιο, στην Ευρώπη και σ ολόκληρο τον κόσμο.
Στην οικογένειά του, στους πολλούς φίλους του Μανώλη εκφράζουμε τα βαθιά μας συλλυπητήρια.

Καλό ταξίδι φίλε και σύντροφε

Κώστας Τάτσης
Γραμματέας Τομέα Απόδημου Ελληνισμού

Κύριε Χατζηνικολάου, τα πιο μεγάλα ψέματα είναι οι μισές αλήθειες.

 

Ο τίτλος στο κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας σας Real News για το Ίδρυμα Ανδρέα Παπανδρέου  προκάλεσε την απάντηση του Γραφείου του πρώην Πρωθυπουργού που σας αποκαλεί έμμεσα αλλά σαφώς ψεύτη.

 

Ψεύτη όχι γιατί δεν έγινε πράγματι έλεγχος, αλλά επειδή αφενός δεν δημοσιεύσατε  τα αποτελέσματα του ελέγχου αφετέρου έτσι όπως γράφτηκε και προβλήθηκε το άρθρο αφήνει να εννοηθεί  ότι υπάρχει μεγάλο οικονομικό θέμα. Και επειδή βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που και εσείς διαδίδεται αποδεδειγμένα ψεύτικες και συκοφαντικές <<ειδήσεις>> για τον Γ. Παπανδρέου και την οικογένειά του δεν βρεθήκαμε ούτε μια στιγμή σε δίλημμα, σχετικά με  την αλήθεια.

 

Προφανώς, όλοι και φυσικά και εσείς, έχετε το  δικαίωμα στην αυτο-γελοιοποίηση … και αυτό δε μας αφορά. Μας αφορά όμως, όλους ως πολίτες, η διασπορά ψευδών ειδήσεων και τη σκόπιμη δημιουργία λανθασμένων εντυπώσεων εις βάρος τρίτων.

 

Βέβαια, εσείς προς στιγμή θα πετύχετε το στόχο σας. Γιατί ο τίτλος μιας κυριακάτικης εφημερίδας θα διαβαστεί από πολλούς περισσότερους από όσους, ενδεχομένως,  θα διαβαστεί η ανακοίνωση του πρώην Πρωθυπουργού, ο οποίος επειδή ακριβώς δεν ήταν σε μια σχέση διαπλοκής με τα κυρίαρχα ΜΜΕ, δεν υπάρχει κανένα που του να δίνει χώρο ώστε να ακουστεί ο αντίλογος.

 

Υπάρχουν όμως οι απλοί πολίτες, οι ερασιτέχνες  του διαδικτύου που θα προωθήσουν την απάντηση.

 

Βέβαια, κύριε Χατζηνικολάου υπάρχει η ιστορία που καταγράφει και δεν μπορεί παρά να  συμπεριλάβει και εσάς  μέσα σε εκείνους τους δημοσιογράφους που συκοφαντούσαν δια της  διασποράς της "μισής αλήθειας"....

 

ΥΓ. Το σχόλιο δεν έχει σαν σκοπό να αναδείξει ένα ψευδές και έντεχνα συκοφαντικό δημοσίευμα ενός ΜΜΕ γιατί τότε θα έπρεπε καθημερινά να αρθρογραφούμε. Ούτε θεωρούμε ότι υπερασπιζόμαστε τον πρώην Πρωθυπουργό σε μια ακόμη λασπολογία εις βάρος του.

Με αφορμή το συγκεκριμένο άρθρο μας δίνεται η δυνατότητα να αναδείξουμε το μέγεθος της διαφθοράς και της κατρακύλας της πλειοψηφίας των ελεγχόμενων ΜΜΕ και τις τεράστιες επιπτώσεις και ευθύνες που έχουν στη σημερινή κατάσταση της χώρας. Ευθύνες που δυστυχώς, όχι μόνο δεν έχουν αποδοθεί, αλλά τα ίδια αυτά ΜΜΕ έχουν μετατραπεί σε κριτές και καθοδηγητές της κοινωνίας στην απόδοση ευθυνών όλων των άλλων εκτός των ιδίων.

Η ακροδεξιά μέσω Βορίδη δικαίωσε άλλη μια φορά τον Ανδρέα…

 

Καμία απολύτως έκπληξη δεν πρέπει να μας προκαλεί η δήλωση Βορίδη για τον Ανδρέα Παπανδρέου.

 

Θα μπορούσε ένα στέλεχος της ΕΠΕΝ του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλο να μιλήσει θετικά για έναν ηγέτη που αναγνώρισε την εθνική αντίσταση, που προχώρησε στον εκδημοκρατισμό του κράτους, στο οποίο επικρατούσαν αποκλειστικά ακροδεξιοί και δεξιοί, που προώθησε την Εθνική Λαϊκή Ενότητα την ώρα που οι φασίστες επιβίωναν μέσα από το διχασμό, που <<έκαψε>> τους φακέλους των κοινωνικών φρονημάτων, τους οποίους οι ίδιοι είχαν «συντάξει>>,  που απάλλαξε την κοινωνία από το αστυνομικό κράτος, το οποίο η χούντα και η δεξιά χρησιμοποιούσαν ως εκφοβισμό της κοινωνίας ….

 

Πως θα μπορούσε να μιλήσει θετικά για τον Ανδρέα Παπανδρέου ένας Βορίδης που η πολιτική ιδεολογία στοχεύει στον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση, ενώ για τον Ανδρέα, όπως απέδειξε με συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές, η Ελλάδα και ο Ελληνισμός ήταν ταυτόσημες έννοιες ;

Ο Αλμούνια, ο Καραμανλής και τα ελληνικά ΜΜΕ

Σε όλες τις δημοκρατικές κοινωνίες και ιδιαίτερα σε χώρες που βιώνουν τα αποτελέσματα μιας δημοσιονομικής κρίσης όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, μια αντίστοιχη συνέντευξη του Αλμούνια θα είχε προκαλέσει πολιτική αναταραχή.
Κάτι τέτοιο δεν έγινε όμως στην πατρίδα μας.

Ενώ, ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Χοακίν Αλμούνια - ο οποίος είχε ζήσει τις αρχές της ελληνικής κρίσης από την θέση του Επιτρόπου Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής - σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή της Κυριακής» αναφέρθηκε με συγκεκριμένα στοιχεία στην στάση του Κώστα Καραμανλή και της ΝΔ που οδήγησε στον εκτροχιασμό των οικονομικών της χώρας με τα γνωστά αποτελέσματα, στα ελληνικά ΜΜΕ η συνέντευξη δεν έτυχε ιδιαίτερης προβολής, .

Αν δεν υπήρχαν τα Blogs η συγκεκριμένη συνέντευξη θα περνούσε ίσως απαρατήρητη.
Συγκεκριμένα στη συνέντευξή του ο Αλμούνια κατηγορεί τον πρώην πρωθυπουργό πως σκεφτόταν τις εκλογές του 2009 κι όχι τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, ενώ χαρακτηρίζει την τότε κυβέρνηση ανίκανη. Λέει λίγο πολύ ο Αλμούνια ότι θα μπορούσε να ήταν άλλη η τύχη της χώρας αν ο Καραμανλής έγκαιρα ξεκινούσε μια προσπάθεια δημοσιονομικής πειθαρχίας.
 «Το 2009 η κατάσταση επιδεινώθηκε δραματικά, αλλά όχι μόνο λόγω της ανακρίβειας των στατιστικών, διότι η κυβέρνηση εκείνη τη χρονιά, που ήταν και χρονιά εκλογών, ήταν απολύτως παθητική. Μας έδωσε το φθινόπωρο του 2008 έναν προϋπολογισμό που προέβλεπε έλλειμμα για το 2009, 1,8%. Τον πρώτο κιόλας μήνα είχε ξεπεράσει το 3% του ΑΕΠ και τον Απρίλιο το έλλειμμα ήταν πάνω από 5%, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας. Παρουσίασα μία αυστηρότατη εισήγηση στο Eurogroup με προτάσεις για την άμεση δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας. Το Eurogroup υιοθέτησε τις προτάσεις μου, αλλά η ελληνική κυβέρνηση τους επόμενους μήνες δεν έκανε τίποτα. Μας έλεγε πως η κατάσταση δεν είναι και τόσο σοβαρή και σκεφτόταν τις εκλογές που είχε μπροστά της», αναφέρει χαρακτηριστικώς ο κ. Αλμούνια, προσθέτοντας πως το πρόβλημα δεν ήταν στατιστικό, αλλά η καταστροφική διαχείριση των δημοσίων οικονομικών από την ελληνική κυβέρνηση το 2009..

Αντίθετα όμως, ο Καραμανλής παραμένει στο απυρόβλητο από όλους. Γιατί άραγε ;

Μάλιστα προ λίγων μηνών κάποια ΜΜΕ προσπάθησαν να προβάλλουν την θεωρία του εθνικού ηγέτη που έγινε στόχος δολοφονικών στόχων.  Το ‘’μάζεψαν’’ αμέσως βέβαια γιατί δεν <<έπεισε»» την αγορά.

Τα αυτονόητα στις πολιτικές συνεργασίες

 
     
    Το φαινόμενο των κυβερνητικών συμμαχιών και συνεργασιών στη χώρα μας αποτελεί νέα πολιτική πρακτική και μάλιστα πρακτική "άγνωστη", κυρίως, για τους πολίτες και δικαιολογημένα προκαλεί σύγχυση. Εκτός, λοιπόν, των περιπτώσεων όπως πχ οι κυβερνήσεις Ζολώτα και Παπαδήμα που ήταν ,,ειδικών σκοπών,, άρα με περιορισμένο χρονικό ορίζοντα, στην ελληνική πολιτική σκηνή είχαμε, κατά παράδοση, αυτοδύναμες κυβερνήσεις.
     
    Είναι όμως, γεγονός ότι οι πολίτες στις τελευταίες εκλογές δεν έδωσαν ψήφο αυτοδυναμίας σε κανένα κόμμα.
     
    Η έλλειψη μάλιστα, αυτής της  ,,κουλτούρας,, συνεργασίας των κομμάτων οδήγησε σε διπλές εκλογές με μοναδική διαφορά, την αύξηση των ποσοστών της ΧΑ και τα κάποια δισ ευρώ που έχασε η χώρα.
     
    Η τρικομματική συνεργασία στη συνέχεια, που με τα σημερινά δεδομένα κράτησε μόλις 12 μήνες, αντιμετώπισε ως κυρίαρχο πρόβλημα  την - κατά κοινή ομολογία-  "αυτοδύναμη" λειτουργία  της κυβέρνησης Σαμαρά και των υπουργών της ΝΔ, κάτι το οποίο καθώς περνούσε ο χρόνος γινόταν ιδιαίτερα έντονο έως και προκλητικό.
     
    Η χθεσινή απόφαση του ΠΑΣΟΚ να εξακολουθήσει να στηρίζει την κυβέρνηση προκειμένου να μην οδηγηθούμε σε εκλογές δεν μπορεί να σταθεί από μόνη της, αν ο στόχος για την απόφασή του αυτή είναι να μην μπει η χώρα ,,σε περιπέτειες,,  
     
    Γιατί απλά, στις συνεργασίες υπάρχουν τα αυτονόητα, τα οποία, τουλάχιστον, δεν φαίνεται ότι γίνονται αντιληπτά ή ότι αποτελούν προτεραιότητα στους διαλόγους των αρχηγών και των κομμάτων.  
     
    Το αυτονόητο βέβαια, στις κυβερνητικές συμμαχίες είναι οι προγραμματικές συμφωνίες . Σε άλλες χώρες μάλιστα, ονομάζονται ,,συμβόλαια,, .
     
    Το αυτονόητο είναι ότι ένας κυβερνητικός συνασπισμός αποφασίζει και προωθεί πολιτικές πάνω σ ένα προγραμματικό πλαίσιο που έχει εκ των προτέρων συμφωνηθεί και αν προκύψει έκτακτο γεγονός, τότε χρειάζεται εκ νέου συμφωνία.
     
    Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να γνωρίζει και ο πολίτης- ο ψηφοφόρος τις προγραμματικές θέσεις του κάθε κόμματος που βρίσκεται σ έναν συνασπισμό συνεργασίας, να κατανοήσει τις διαφορές τους και τους αναγκαίους συμβιβασμούς.

Η μαύρη εικόνα της ΕΡΤ είναι η μαύρη εικόνα της Δημοκρατίας

Η απόφαση της Κυβέρνησης Σαμαρά να κλείσει την ΕΡΤ χωρίς διάλογο, χωρίς πρόταση μεταρρύθμισης και σχέδιο (ή μάλλον με μια πρόχειρη αντιγραφή του νομοσχεδίου που είχε κατεβάσει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και τότε την πολέμησαν σθεναρά) για το μέλλον της δημόσιας ελληνικής ραδιοτηλεόρασης, παραπέμπει σε άλλες εποχές και καθεστώτα.

 

Η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση έχει πολλούς σημαντικούς ρόλους και ευθύνες, ένας από τους οποίους, και καθόλου υποδεέστερος είναι αυτός της σύνδεσης του Ελληνισμού της Διασποράς με την Ελλάδα. Είναι η άμεση επαφή του Έλληνα του εξωτερικού με την πατρίδα. Το παράθυρο που μυρίζει Ελλάδα. 

 

Η Δημόσια Τηλεόραση αποτελεί την ραχοκοκαλιά ενός δημοκρατικού πολιτεύματος και οφείλει να αποτελεί την βασική πηγή έγκυρης ενημέρωσης των πολιτών εντός κι εκτός συνορων. Έχει επιπλέον του ψυχαγωγικού, εκπαιδευτικό, πολιτιστικό ρόλο αλλά και της διαφύλαξης της ιστορικής μνήμης, όπως ηλεκτρονικά καταγράφηκε.

 

Η απόφαση του Σαμαρά αλλά ιδιαίτερα ο τρόπος με τον οποίο ενήργησε- εκτός των άλλων θεμάτων που εγείρει-  ουσιαστικά παραδίδει  το κορυφαίο θέμα της ενημέρωσης στην αποκλειστικότητα των ιδιωτικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, τα οποία αν μη τι άλλο εκπροσωπούν συγκεκριμένα οικονομικά -επιχειρηματικά συμφέροντα και στόχους που δεν ταυτίζονται  όσα θέτει ως στόχους και προτεραιότητες η πολιτεία και ο ελληνικός λαός.

 

Οι μεταρρυθμίσεις όσο αναγκαίες και να είναι δεν μπορούν να προβάλλονται ως πρόφαση για ενέργειες αντίθετες με τη λειτουργία της Δημοκρατίας και του Κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.

 

Και η δημόσια ραδιοτηλεόραση αποτελεί ένα πυλώνα στήριξης αυτού ακριβώς του κοινοβουλευτικού, δημοκρατικού μας συστήματος. Και αυτό δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε κανένα να του κατεβάσει το διακόπτη...

Το SPD και η σοσιαλιστική διεθνής

Μέσα στον προεκλογικό πυρετό (Σεπτέμβριος του 2013) και λίγες μέρες πριν τον εορτασμό της επετείου 150 χρόνων από την ίδρυση του, το SPD αισθάνθηκε ξαφνικά την ανάγκη να στραφεί στη διεθνή κοινότητα και να δείξει ενδιαφέρον για την παγκόσμια σοσιαλιστική και σοσιαλδημοκρατική κοινότητα.

Και πραγματικά πέτυχε να στρέψει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας, αφού προκάλεσε με την απόφασή του να αναλάβει πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός νέου φορέα,  με την αιτιολογία ότι πλέον, η Σοσιαλιστική Διεθνής τα τελευταία χρόνια έχει χάσει την δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασης.

Η «διχαστική αριστερά» του Τσίπρα

Έστω με σημαντική καθυστέρηση, οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις της χώρας κατανόησαν, ότι η κρίση που βιώνουμε δεν περιορίζεται μόνο στο δημοσιονομικό επίπεδο αλλά είναι ταυτόχρονα,  βαθιά κοινωνική και πολιτιστική κρίση.

 

Σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας χρειάζεται διαφορετική αντίληψη, αλλαγή νοοτροπίας και διαφοροποιημένες συμπεριφορές σε σχέση με το παρελθόν.

 

Πολύ περισσότερο όμως, αυτό αφορά όλα τα κέντρα εξουσίας και όσους συμμετέχουν σ’ αυτά. Είναι δεδομένο ότι  η εξουσία δεν είναι μόνο η εκτελεστική, δεν περιορίζεται στο κοινοβούλιο, αλλά συμπεριλαμβάνει και την δικαιοσύνη και την εκτελεστική εξουσία και φυσικά, τον χώρο των ΜΜΕ.

 

Δήλωση του Γραμματέα του Τομέα Απόδημου Ελληνισμού του ΠΑΣΟΚ για το θάνατο του Αντριου Αθενς

Με θλίψη πληροφορηθήκαμε το θάνατο του Ανδρέα Άθενς.

Ο Ανδρέας Άθενς εξέχων στέλεχος της ομογένειας, ήταν ο πρώτος πρόεδρος του ΣΑΕ, με σημαντική συμβολή στην ενότητα και στήριξη του Οικουμενικού Ελληνισμού, στην προώθηση των εθνικών μας θεμάτων.

Η Ομογένεια, η Ελλάδα, η Κύπρος και το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχασαν ένα πολύτιμο συνεργάτη.

Κώστας Τάτσης

Γραμματέας Τομέα Απόδημου ΠΑΣΟΚ

Εκλογή νέων οργάνων του ΠΑΣΟΚ - αποτελέσματα

Κατά τις σημερινές διαδικασίες για την εκλογή των οργάνων του ΠΑΣΟΚ, η Εφορευτική Επιτροπή ανακοινώνει τα παρακάτω αποτελέσματα:

Για την εκλογή του Γραμματέα Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής ψήφισαν 168, έγκυρα 165, άκυρα 3 και λευκά 56 και έλαβε:

Νίκος Ανδρουλάκης                           109