Με το ξέσπασμα της κρίσης αποκρυσταλλώθηκε η άποψη και η προτροπή να μετατρέψει η κοινωνία τη συγκεκριμένη κρίση σε ευκαιρία, καθώς το ζήτημα δεν ήταν μόνο πολιτικό και οικονομικό. Ήταν, ουσιαστικά, αλλαγή νοοτροπίας, ώστε να ριζώσουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και οι Έλληνες πολίτες να γίνουν κοινωνοί μιας νέας εθνικής προσπάθειας βάζοντας μια κόκκινη γραμμή σε όλα όσα οδήγησαν στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα. Η οικονομική κρίση είναι βέβαιο ότι κάποτε θα τελειώσει. Το μεγάλο στοίχημα είναι αν εμείς, με τη νοοτροπία και τις πρακτικές μας, οδηγήσουμε τη χώρα ξανά σε μια νέα κρίση.
Θα μπορούσαμε άραγε να ξεβολευτούμε από μια κατάσταση, την οποία, ναι μεν όλοι, δημόσια, κατακρίναμε, αλλά την αξιοποιούσαμε είς το έπαρκον και μας εξυπηρετούσε ;
Δεν ήταν, φυσικά, μια εύκολη περίοδος. Η αλήθεια είναι ότι το διευθυντήριο της Ε.Ε. περιόριζε, με την σκληρότητα που αντιμετώπιζε την κρίση στη χώρα μας, τις δυνατότητες που είχε ο λαός τόσο να αντιδράσει, όσο και να κατανοήσει πλήρως την κρισιμότητα της κατάστασης. Ένιωθε πολλές φορές, δικαιολογημένα, ότι τον έβαζαν oi τρίτοι στην γωνία και ότι ήθελαν από εκείνον τα πάντα.
Έτσι αντιδράσαμε, αγανακτίσαμε, αναζητήσαμε άλλους "εύκολους" δρόμους και μπλέξαμε σε σενάρια συνωμοσίας.
Η ελληνική κοινωνία χωρίστηκε σε φατρίες, ο δημόσιος, ο ιδιωτικός υπάλληλος, ο δάσκαλος, ο καθηγητής, ο οδηγός λεωφορείου, ο ταξιτζής....ο ένας απέναντι στον άλλο κι όλοι μαζί απέναντι στην πολιτεία. Στρέψαμε τα πυρά μόνο στους πολιτικούς, θαρρείς και εμείς δεν είχαμε ανάλογες ευθύνες για όσα κάναμε -εκμεταλλευόμασταν ή απλά σιωπούσαμε. Η υποκρισία περίσσευε και κυρίως, από εκείνους που ήταν μέρος της κρίσης, από τις "εξουσίες" δηλαδή οι οποίες καθόριζαν κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο την πορεία της χώρας τα τελευταία 40 χρόνια (δικαιοσύνη, ΜΜΕ κλπ).
Δεν αντισταθήκαμε και γεμίσαμε τη ζωή μας φόβο και μιζέρια, δώσαμε περιθώρια να γιγαντωθούν φασιστικές ιδεολογίες και πρακτικές. Γιατί ο ανορθολογισμός, οι θεωρίες συνωμοσίας, η περίφημη υπεροχή της ελληνικής φυλής δεν πρωτοεμφανίστηκαν με τη ΧΑ. Ο εθνολαϊκισμός υφίσταται ως ιδεολογία και πριν από την κρίση, αλλά εκείνο που διαφοροποίησε τη ΧΑ και έφερε τους εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας κοντά στη φασιστική οργάνωση, ήταν η απενοχοποίηση, η δικαιολόγηση, η νομιμοποίηση της βίας. Η μετατροπή της σε καθημερινό φαινόμενο. Η καθιέρωση του ότι όσοι έχουν αντίθετη πολιτική άποψη είναι δοσίλογοι, προδότες που θα τους κρεμάσουμε στο Γουδί.
Είχαμε την ευκαιρία να εναντιωθούμε στις προνομιακές λογικές και αυθαίρετες συνδικαλιστικές κορώνες και να ενωθούμε στον αγώνα ενάντια στις αδικίες που χτύπησαν τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους. Να βρούμε λύσεις και να καταθέσουμε αντιπροτάσεις με δικές μας λύσεις.
Το Νοέμβρη του 2011 δεν άλλαξε απλά η πολιτική διακυβέρνηση της χώρας. Στην πραγματικότητα νίκησαν οι δυνάμεις της συντήρησης, της καθυστέρησης, του κατεστημένου, που χρησιμοποιούν κάθε μέσο, κάθε σημαία πολιτική προκειμένου να μη θιγούν τα συμφέροντα τους, να διατηρήσουν τα μονοπώλια τους, μακριά από τη δημοκρατική πορεία με τον πολίτη ενεργό και δυνατό να αποφασίζει το μέλλον του.
Ξαφνικά και ως δια μαγείας, σταμάτησαν οι πυρπολισμοί, η βία, οι καταλήψεις αεροδρομίων, λιμανιών, το άδειασμα στους δρόμους με προϊόντα από λάδι, τόννων από γάλα, η νέκρωση της χώρας από αλλεπάλληλες καταλήψεις και έκλεισε και το Γουδί...και ας ήταν τα μέτρα που λαμβάνονταν, ακόμη σκληρότερα από αυτά των πρώτων χρόνων.
Ως δι' επιφοιτήσεως οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, οι οποίες τον Μάη ήταν πλειοψηφία στη Βουλή, δεν κατάργησαν τον αντιμνημονιακό νόμο και οι αντιμνημονιακοί επιζητούν πλέον συναντήσεις με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα.
Ως εκ θαύματος, δεν αντιδρούν τα ΜΜΕ όσο όταν τον Νοέμβριο του 2011 προχωρούσε η κρατικοποίηση των τραπεζών. Το πρώτο που άλλαξε η κυβέρνηση Παπαδήμου.
Η αλλαγή, λοιπόν, χάθηκε στη σκόνη των άνευ ουσίας και περιεχομένου καταλήψεων, του ακτιβιστικού τύπου πυρπολισμών, του χάους μιας καθημερινής ρητορικής μίσους. Όσες μεταρρυθμίσεις είχαν περάσει - κι ήταν αρκετές -με κορυφαίες για τη διαφάνεια στη δημόσια διοίκηση, το opengov και τη δι@γεια, καλύφθηκαν από τις στάχτες στο βωμό των μικροπολιτικών συμφερόντων.
Όμως, οι ιδέες δεν θάβονται...υπάρχουν πάντα μέσα μας
Η ελπίδα ότι η χώρα μας αξίζει ένα καλύτερο αύριο δεν πέθανε. Και το αύριο μπορεί να εξαρτάται από πολλά πράγματα, αλλά κυρίως εξαρτάται από μας.
" Το χθες δεν είναι δικό μας για να το διορθώσουμε, αλλά το αύριο είναι δικό μας για να το κερδίσουμε ή να το χάσουμε".
Λύντον Τζόνσον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου