ΠΕΡΙ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Η σύλληψη των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής για εγκληματικές ενέργειες, τις οποίες αποδεδειγμένα έχουν σχεδιάσει και εκτελέσει, αποτελεί οπωσδήποτε  ένα πολύ θετικό βήμα.

Ένα αναγκαίο βήμα σε μια δημοκρατία. Χωρίς ενδοιασμούς και μισόλογα, <<ναι μεν αλλά>>.

Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι η συζήτηση που έχει ανοίξει σχετικά με το τι οδήγησε ένα μέρος της κοινωνίας να υποστηρίζει τη Χρυσή Αυγή είναι σε μεγάλο βαθμό υποκριτική, εξυπηρετεί απλά ορισμένα μικροκομματικά συμφέροντα και εκφράζει λογικές προηγούμενων δεκαετιών.

Το γιατί είναι υποκριτική είναι εύκολο να το συμφωνήσουμε βασιζόμενοι σε κάποιες απλές παραδοχές.

Πρώτον, φασιστικές δυνάμεις στην κοινωνία υπήρχαν ανέκαθεν, ανεξάρτητα από το αν ο πολιτικός χώρος στον οποίο έβρισκαν πολιτική στέγη ονομαζόταν ανά διαστήματα ΝΔ, ΛΑΟΣ , ΠΟΛΑΝ, ΕΠΕΝ κλπ.

Αν ανακαλέσουμε στη μνήμη μας τις αντιδράσεις για τους αριστούχους μαθητές αλβανικής καταγωγής που κράταγαν την ελληνική σημαία στις παρελάσεις του σχολείου τους, τις επιθέσεις σε οικονομικούς μετανάστες, την εκμετάλλευσή τους σε εργασιακό επίπεδο, δεν φαίνεται τίποτα να προέκυψε ξαφνικά.

Δεύτερον, είναι ακόμη βέβαιο ότι θα συμφωνήσουμε πως όλοι όσοι ψήφισαν ΧΑ δεν είναι οπωσδήποτε και φασίστες.

Τρίτον, παράλληλα, είναι κοινά αποδεκτό και έχει επιστημονικά αναλυθεί και τεκμηριωθεί, ότι τα φασιστικά κινήματα επηρεάζουν πιο εύκολα τις κοινωνίες σε περιόδους κρίσης, κοινωνικής ανωμαλίας και κοινωνικής αστάθειας.

Συνεπώς, η οικονομική κρίση στη χώρα δημιούργησε όλες τις προϋποθέσεις για να προσχωρήσουν στο κύκλο των συμπαθούντων της Χ.Α αρκετοί πολίτες.

Ήταν η οικονομική κρίση - και όχι το μνημόνιο – που οδήγησε στην κοινωνική αναστάτωση. Το μνημόνιο - ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με την αναγκαιότητά του ή αν θεωρούμε ότι μπορεί να διόγκωσε την κρίση, αποτελεί πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, δεν είναι το ίδιο, η κρίση.

Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει όμως και το διευθυντήριο της Ε.Ε., για τον τρόπο τόσο της υλοποίησης των δημοσιονομικών μέτρων, όσο και τον τρόπο αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης, κυρίως σε σχέση με τους νέους σε ηλικία πολίτες αλλά και των κοινωνικών ομάδων με χαμηλό εισοδήματα.

Από εκεί και πέρα, αρχίζουν οι τεράστιες ευθύνες των υπόλοιπων κομμάτων και κυρίως, του ΣΥΡΙΖΑ.

Σίγουρα θα ήταν υπερβολικό, ανιστόρητο και άδικο να ταυτίσουμε την Χ.Α με ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει στις τάξεις του ανθρώπους, οι οποίοι αγωνίστηκαν για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και εναντιώθηκαν στην Χούντα. Ειδικά, όταν αναφερόμαστε σε μια εγκληματική οργάνωση όπως είναι η Χ.Α.

Δεν μπορούμε όμως, να παραβλέψουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και το ΠΑΜΕ, οι ΑΝΕΛ) συνέβαλαν καθοριστικά στην απενοχοποίηση της πολιτικής βίας στην ελληνική κοινωνία. Αυτό συνετέλεσε στο να ανάψει το πράσινο φως στην Χρυσή Αυγή για να ξεδιπλώσει ανενόχλητα το σχέδιό της.

Ακόμη και στην περίπτωση που αποδεχτούμε τη θέση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή δεν ήταν στελέχη του εκείνοι που προπηλάκιζαν βουλευτές, διέλυαν εκδηλώσεις, συνθηματολογούσαν ενάντια στους θεσμούς, όπως το κοινοβούλιο, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις δεν υπήρξε καταδίκη των φαινομένων αυτών από το ΣΥΡΙΖΑ.

Η αναφορά στο μνημόνιο δικαιολογούσε κάθε βίαιη πράξη στην ελληνική κοινωνία, εκτός φυσικά της αστυνομικής, όταν αυτή χρησιμοποιούνταν, ώστε να  αποτραπεί σε κάποιους να μπουν στο κοινοβούλιο για να κάψουν <<το μπουρδέλο>>. Ας  θυμηθούμε τα επεισόδια της 28ης Οκτωβρίου και της Marfin.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, λίγες μέρες πριν ο Τσίπρας δεν δίστασε να δηλώσει αντίθετος στην εισαγγελική παρέμβαση για την προτροπή του Καμμένου να λιντσάρει ο κόσμος έναν εκλεγμένο Δήμαρχο.

Είναι γεγονός ότι στις πρώτες εκλογές του 2012, σχεδόν 1 στους 2 Έλληνες ψήφισαν διαφορετικά, από ότι είχαν ψηφίσει στις τελευταίες εκλογές του 2009. Το ερώτημα που πρέπει να απασχολήσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι γιατί δεν κατάφεραν να προσελκύσουν αυτούς τους ψηφοφόρους-εκδικητές, γιατί η ψήφος που πήγε στην Χ.Α, μέρος της τουλάχιστον, δεν πήγε στο ΣΥΡΙΖΑ ή σε άλλο αριστερό κόμμα.

Είναι μάλλον, απλό. Η ψήφος διαμαρτυρίας στην Χ.Α δεν θεωρήθηκε κάτι το πολιτικά μεμπτό.

Γιατί τότε, οι φασίστες ήταν άλλοι. Ήταν ο Παπανδρέου (Πινοσέτ τον αποκάλεσε ο Τσίπρας), ήταν ο Πεταλωτής (Γκέπελς τον αποκάλεσε ο εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ), ήταν οι προδότες του ελληνικού λαού (το ΠΑΣΟΚ), ήταν οι 300 κλέφτες του κοινοβουλίου.

Καμία αναφορά στη Χ.Α.

Η νέα γενιά που δεν έζησε τον παγκόσμιο πόλεμο, την γερμανική κατοχή, τον εμφύλιο και τη χούντα δεν μπορεί να θεωρεί επικίνδυνη τη Χ.Α, η οποία δεν προέβαλε, σε τελική ανάλυση, κανένα σύνθημα που δεν ήταν ήδη γνωστό από τα άλλα κόμματα.

,,Η Ελλάδα δεν πουλιέται,,

,, η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες,,
,, το 4ο Ράιχ,,
,, οι προδότες Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ,,.

Με αυτά τα συνθήματα η νέα γενιά συναντήθηκε στην πλατεία των ,,αγανακτισμένων,, όπου είναι γνωστό ότι στο πάνω διάζωμα περιδιάβαιναν οι χρυσαυγίτες και στην κάτω πλατεία οι <<λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις>>.

Από την πλευρά της, η πολιτεία ήρθε και αυτή να ενισχύσει την "αναγκαιότητα" της Χ.Α., αφού παρουσιαζόταν αδύναμη να προστατεύσει τις δυνάμεις ασφαλείας από την δημοκρατικό τους εκτροχιασμό, δεν έδινε λύσεις σε κοινωνικά θέματα που δικαιολογημένα απασχολούσαν την κοινωνία όπως πχ το μεταναστευτικό.

Τελευταίο, αλλά εξίσου σημαντικό, ο ρόλος των ΜΜΕ. Όταν ο κεντρικός παρουσιαστής δελτίου ειδήσεων μαζί με τους άλλους συμπαρουσιαστές δεν δίσταζε να χλευάζει έναν εκλεγμένο Πρωθυπουργό, δηλαδή μαζί με το πρόσωπο να χτυπά και το θεσμό, τότε ποια μπορεί να ήταν η αντίδραση της κοινωνίας, η οποία έχει εθιστεί να λειτουργεί και μέσα από τα ανεξέλεγκτα κοινωνικά δίκτυα.

Βέβαια, σε αντίθεση όλων αυτών η στάση των ΜΜΕ στις προχθεσινές διαδικασίες σύλληψης των Χρυσαυγιτών ήταν "υποδειγματική". Και αυτό όχι γιατί συμφώνησαν με τη διαδικασία και τις συλλήψεις αλλά γιατί κατόρθωσαν να ξεχωρίσουν την πολιτική δίωξη από την εγκληματική και απέδωσαν τον απαιτούμενο σεβασμό στους θεσμούς της πολιτείας.

Όμως, σε κάθε περίπτωση αυτό που έχει σημασία είναι η επόμενη μέρα.

Και η επόμενη μέρα χρειάζεται μια μεγάλη συμφωνία όλων των πολιτικών δυνάμεων, αλλά και της Πολιτείας συνολικά, ώστε να δοθεί προοπτική στη νέα γενιά, τους μελλοντικούς πολίτες. Να δοθεί διέξοδο στην καθημερινότητα και όραμα. Θα πρέπει να μας προβληματίσει το γεγονός ότι τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι δεν ασπάζονται αναγκαστικά τα φασιστικά ιδεώδη, τους εντυπωσιάζει και τους θαμπώνει η συμμετοχή σε μια στρατιωτικού τύπου οργάνωση, γίνονται φανατικοί οπαδοί και θέλγονται από τη δυνατότητα να επιβάλουν την δική τους "τάξη πραγμάτων" με τη βία. Αυτό είναι ένα σοβαρό μήνυμα που πρέπει να εξετάσουμε για το αύριο της ελληνικής κοινωνίας.

Παράλληλα, το θέμα δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί στα στενά εθνικά πλαίσια αλλά ως συνολική ευρωπαϊκή πολιτική,.

Αν δεν προχωρήσουμε συστηματικά σε όλα τα επίπεδα, η Χ.Α δεν θα εξαλειφθεί, απλά θα αντικατασταθεί από κάποιο άλλο φορέα-μόρφωμα, με άλλο όνομα και το χειρότερο, οι νέοι άνθρωποι και πάλι δεν θα έχουν ενδοιασμούς να συμπορευθούν με αυτό.