Σίγουρα, προέκυψαν κάποια θετικά αυτές τις μέρες. Η νωπή εκλογή της κυβέρνησης επέτρεψε να θέσει θέματα πολιτικής στην Ευρώπη, όπως και να "επιτρέψει" σε άλλες χώρες να τοποθετηθούν στο θέμα της πολιτικής της λιτότητας, που προωθεί το σύνολο των κρατών μελών της Ευρωζώνης. Επίσης, στα θετικά πιστώνεται η ευελιξία που φαίνεται πως παρέχεται από τους εταίρους ως προς τα πρωτογενή πλεονάσματα, ότι η ελληνική κυβέρνηση θα καταθέσει η ίδια τις προτάσεις της για μεταρρυθμίσεις (που βέβαια, κανονικά έπρεπε να τις είχε ήδη έτοιμες και να τις έχει καταθέσει χωρίς να χρειαστεί να τις ζητήσουν οι εταίροι). Μέχρι εδώ όμως. Από εκεί και πέρα, τα επικοινωνιακού τύπου συνθήματα όπως πχ "τέλος η τρόικα και τα μνημόνια", "η Δημοκρατία ξεκίνησε στις 25 Γενάρη", δεν πείθουν κανένα, κανένα που δεν είναι φανατισμένος ή που θέλει να δημιουργεί ιδεολογικές ψευδαισθήσεις.
Το ότι υπήρξαν, όπως ήταν αναμενόμενο, αυστηρές ρήτρες και προϋποθέσεις, δεν μπορεί να ξαφνιάζει κανένα, άσχετα από τους λεονταρισμούς των κυβερνητικών κύκλων. Και υπό αυτές τις προϋποθέσεις αναγκάστηκε να κάνει σε αρκετά θέματα οπισθοχώρηση η κυβέρνηση.
Τελικά, δεν είναι και τόσο εύκολο να χορεύουν πεντοζάλη οι αγορές, όσο και να το θέλουμε όλοι μας.
Το κυρίαρχο, όμως, θέμα δεν είναι ούτε τα κέρδη, ούτε οι ζημιές, αλλά το κατά πόσο μπορούμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις να μην φτάσουμε ξανά στο 2009. Αν μπορούν να γίνουν σοβαρές μεταρρυθμίσεις, αν μπορούμε και προπάντων, αν θέλουμε ως λαός να απαλλαγούμε από ένα κράτος πελατειακό. Αν μπορέσουμε να ενισχύσουμε με σχέδιο και στρατηγική τον παραγωγικό ιστό της χώρας.
Γιατί όσα χρήματα και να δοθούν στην χώρα, ακόμη και αν διαγραφεί όλο το χρέος, το μεγάλο ζητούμενο θα παραμένει αν ως λαός, αν ως κράτος πάψει να λειτουργεί με τις παθογένειες δεκαετιών και μπορούμε πράγματι να κερδίσουμε από μόνοι μας τον αγώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου