Ναι, η Γερμανία είναι η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη στην ΕΕ και έχει τις περισσότερες ευθύνες για τον τρόπο λειτουργίας των ευρωπαϊκών θεσμών και την πορεία που πήραν τα πράγματα μετά την εκδήλωση της κρίσης, με την εμμονή της για αυστηρή λιτότιτα.
Είναι, όμως, μόνο θέμα Γερμανίας και ιδιαίτερα, θέμα ,,Μέρκελ,,;
Υπάρχει ή υπήρχε από το ξέσπασμα (δημοσιοποίηση) της κρίσης το 2009, άλλη κυβέρνηση στην Ε.Ε., η οποία στήριζε την ελληνική κυβέρνηση; Και δεν αναφερόμαστε στο θέμα της διαγραφής χρέους που τους αφορά άμεσα, αλλά στο περιορισμό της πολιτικής της λιτότητας, που έχει καθιερωθεί, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην ίδια της Γερμανία (οι μισθοί στο δημόσιο είναι εδώ και πολλά χρόνια παγωμένοι).
Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι αν δεν ήταν η Μέρκελ και ήταν ο Κολ ή ο Σρέντερ θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα; Για όσους βιαστούν να προκρίνουν τον κατ΄ τα άλλα συμπαθητικό, Gysi, ως λύση, η απάντηση είναι ότι ναι, αυτός θα μπορούσε να έχει άλλη πολιτική, όμως η γερμανική οικονομία δεν θα επέτρεπε ποτέ να εκλεγεί ο Gysi στη Καγκελαρία.
Όσοι θεωρούν ότι το θέμα είναι ιδεολογικό, θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούν ότι το 2010 στην Ισπανία και στην Πορτογαλία κυβερνούσαν σοσιαλιστικά κόμματα όπως και στην Ελλάδα, αλλά ο τότε Έλληνας Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου τους βρήκε απέναντι στην δική του προσπάθεια να δημιουργήσει τη "συμμαχία του Νότου". Επίσης, θα ήταν καλό να αναζητήσουν τις διαφορές πάνω στο μεγάλο θέμα της Ευρώπης, τόσο ανάμεσα των Συντηρητικών με τους Εργατικούς στην Μεγ. Βρετανία, όσο και με τους συντηρητικούς και τους σοσιαλοδημοκράτες στην Γερμανία ή την Γαλλία.
Οι ιδεολογίες σταματούν εκεί που ξεκινούν τα εθνικά συμφέροντα.
Και η Ευρώπη του Ευρώ δεν είναι τίποτε άλλο από μια ένωση οικονομιών διαφόρων κρατών και τίποτε περισσότερο. Η περιβόητη πολιτική ένωση δεν προχώρησε. Σ΄ αυτή την Ευρώπη οι κόκκινες γραμμές έχουν να κάνουν με τα συμφέροντα των εθνών και τις στρατηγικές που εξυπηρετούν, αποκλειστικά και μόνο, τα οικονομικά στοιχεία, τους αριθμούς.
Η ελληνική κυβέρνηση αν δεν στοχεύσει στην αποδόμηση αυτής της πολιτικής, δεν πρόκειται να πείσει κανέναν, αφού απλά χτυπά απάνω στα συμφέροντά τους.
Γι αυτό το ζητούμενο δεν είναι η διαγραφή του χρέους ούτε ο τρόπος πληρωμής των δόσεων αποπληρωμής του χρέους (αυτά είναι ζητήματα λογιστικής).
Το ζητούμενο είναι πολιτικό.
Αν αυτή είναι η Ευρώπη των λαών που θέλουμε και αν σ΄ αυτήν την Ευρώπη επιτρέπεται να ζουν εκατομμύρια πολίτες στα όρια της φτώχειας, να υπάρχει κοινωνικός αποκλεισμός και λαοί δυο ταχυτήτων.
Σ αυτήν την προσπάθεια μπορούμε να βρούμε συμμάχους.
Σε οποιαδήποτε άλλη, σύμμαχοι δεν θα βρεθούν, αφενός γιατί η Ελλάδα έχει τις δικές της ευθύνες στο θέμα της υπερχρέωσης, αφετέρου όσο δεν εξυπηρετούν τα ελληνικά αιτήματα τις πολιτικές της πλειοψηφίας των άλλων κρατών, θα την αφήνουν στην απομόνωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου