Όταν στο τελευταίο Eurogroup ζήτησαν οι υπουργοί οικονομικών των άλλων χωρών τις προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης, ώστε να εξετάσουν το αίτημα της παράτασης, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ξαφνιάστηκαν από το γεγονός ότι αυτές θα ετοιμάζονταν εκείνο το Σαββατοκύριακο, δηλαδή από το ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε έτοιμες προτάσεις.
Το ενδεχόμενο μιας κίνησης τακτικής, από ελληνικής πλευράς, ήταν θεωρητικά μια πρώτη ερμηνεία, το ίδιο και για τη, για κάποιες ώρες, καθυστέρηση της κατάθεσης της πρότασης.
Είναι γνωστό ότι σπάνια τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία στην Ελλάδα έχουν επεξεργασμένα προγράμματα πριν αναλάβουν την διακυβέρνηση, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση είχαμε μια τελείως διαφορετική και προπάντων, κρίσιμη κατάσταση που τροφοδοτούσε ελπίδες, ότι σύντομα θα υπήρχε ένα πρόγραμμα.
Οι χθεσινές, όμως, ανακοινώσεις της κυβέρνησης, με τις οποίες γνωστοποίησε τα πρώτα νομοσχέδια προκαλούν βάσιμες υποψίες να μην υπάρχει καθόλου πρόγραμμα.
Γιατί, σαφώς είναι πολύ σημαντικές οι νομοθετικές ρυθμίσεις που βοηθούν τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα και με την έννοια αυτή, τα νομοσχέδια για την παροχή ρεύματος σε άπορους ή των δόσεων για τις ληξιπρόθεσμες δόσεις κρίνονται άμεσης προώθησης, αλλά αυτό που απουσιάζει - καθυστερεί πολύ- είναι τα νομοσχέδια των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων. Τα νομοσχέδια που θα προτείνει η κυβέρνηση για την πάταξη της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους, την δικαιοσύνη, την αναβάθμιση του δημοσίου, την ενίσχυση νέων παραγωγικών δομών . Όλα αυτά δηλαδή που θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της χώρας και θα οδηγήσουν στην έξοδο από την κατάσταση που βιώνει. Ιδιαίτερα δε θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις, ώστε για να μην ξαναβρεθεί η χώρα στα όρια της κατάρρευσης, όπως το 2009 όταν αναγκάστηκε ο ελληνικός λαός να μπει σε αυτή τη ζοφερή διαδρομή.
Τέλος, λόγω των τελευταίων εξελίξεων, επισημαίνεται ότι έχουν δημιουργηθεί αρκετές φωνές συμπαράστασης στη χώρα μας από διάφορες ομάδες και πρόσωπα, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τα ανθρωπιστικά θέματα. Καλό θα ήταν να μην τους απογοητεύσουμε όλους αυτούς. Οι δηλώσεις του τύπου: θα αυξήσουμε το ΦΠΑ, αλλά σε άσχετα προϊόντα για να δείξουμε στους εταίρους ότι κάτι κάνουμε, ισοδυναμεί με το «σας δουλεύουμε». Ούτε βέβαια, εκείνες που δυναμιτίζουν τις σχέσεις με άλλες χώρες που βρίσκονται σε παρόμοια με τη δική μας θέση. Ίσως αποδειχθεί χειρότερο, ακόμη και από την ίδια την πτώχευση της χώρας, αν παγιωθεί στη συνείδηση των Ευρωπαίων πολιτών η κατηγορία για τους Έλληνες, ότι το μόνο που κάνουν είναι να συμφωνούν, να υπόσχονται, αλλά να μην υλοποιούν και να ζητούν οικονομικές ενισχύσεις. Και τότε δεν θα έχει σημασία αν θα είναι αλήθεια ή όχι, γιατί θα έχει εντυπωθεί στην κοινή γνώμη.
Το ενδεχόμενο μιας κίνησης τακτικής, από ελληνικής πλευράς, ήταν θεωρητικά μια πρώτη ερμηνεία, το ίδιο και για τη, για κάποιες ώρες, καθυστέρηση της κατάθεσης της πρότασης.
Είναι γνωστό ότι σπάνια τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία στην Ελλάδα έχουν επεξεργασμένα προγράμματα πριν αναλάβουν την διακυβέρνηση, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση είχαμε μια τελείως διαφορετική και προπάντων, κρίσιμη κατάσταση που τροφοδοτούσε ελπίδες, ότι σύντομα θα υπήρχε ένα πρόγραμμα.
Οι χθεσινές, όμως, ανακοινώσεις της κυβέρνησης, με τις οποίες γνωστοποίησε τα πρώτα νομοσχέδια προκαλούν βάσιμες υποψίες να μην υπάρχει καθόλου πρόγραμμα.
Γιατί, σαφώς είναι πολύ σημαντικές οι νομοθετικές ρυθμίσεις που βοηθούν τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα και με την έννοια αυτή, τα νομοσχέδια για την παροχή ρεύματος σε άπορους ή των δόσεων για τις ληξιπρόθεσμες δόσεις κρίνονται άμεσης προώθησης, αλλά αυτό που απουσιάζει - καθυστερεί πολύ- είναι τα νομοσχέδια των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων. Τα νομοσχέδια που θα προτείνει η κυβέρνηση για την πάταξη της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους, την δικαιοσύνη, την αναβάθμιση του δημοσίου, την ενίσχυση νέων παραγωγικών δομών . Όλα αυτά δηλαδή που θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της χώρας και θα οδηγήσουν στην έξοδο από την κατάσταση που βιώνει. Ιδιαίτερα δε θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις, ώστε για να μην ξαναβρεθεί η χώρα στα όρια της κατάρρευσης, όπως το 2009 όταν αναγκάστηκε ο ελληνικός λαός να μπει σε αυτή τη ζοφερή διαδρομή.
Τέλος, λόγω των τελευταίων εξελίξεων, επισημαίνεται ότι έχουν δημιουργηθεί αρκετές φωνές συμπαράστασης στη χώρα μας από διάφορες ομάδες και πρόσωπα, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τα ανθρωπιστικά θέματα. Καλό θα ήταν να μην τους απογοητεύσουμε όλους αυτούς. Οι δηλώσεις του τύπου: θα αυξήσουμε το ΦΠΑ, αλλά σε άσχετα προϊόντα για να δείξουμε στους εταίρους ότι κάτι κάνουμε, ισοδυναμεί με το «σας δουλεύουμε». Ούτε βέβαια, εκείνες που δυναμιτίζουν τις σχέσεις με άλλες χώρες που βρίσκονται σε παρόμοια με τη δική μας θέση. Ίσως αποδειχθεί χειρότερο, ακόμη και από την ίδια την πτώχευση της χώρας, αν παγιωθεί στη συνείδηση των Ευρωπαίων πολιτών η κατηγορία για τους Έλληνες, ότι το μόνο που κάνουν είναι να συμφωνούν, να υπόσχονται, αλλά να μην υλοποιούν και να ζητούν οικονομικές ενισχύσεις. Και τότε δεν θα έχει σημασία αν θα είναι αλήθεια ή όχι, γιατί θα έχει εντυπωθεί στην κοινή γνώμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου