Ας αναλάβαιναν τις ευθύνες τους με συγκεκριμένες προτάσεις και όχι με καθυστερημένες δημόσιες δηλώσεις - ευχές.

  Για την αναγκαιότητα της ενότητας δεν μπορούν να πείσουν κανένα όσοι απεχώρησαν για να επιστρέψουν στη συνέχεια, ούτε οι εν αναμονή υποψήφιοι Πρόεδροι, ούτε οι για χρόνια εξ αποστάσεως παρατηρητές και αποστασιοποιημένα στελέχη, και βέβαια, ούτε εκείνοι που έχουν πρωτοστατήσει σε πολιτικούς εκβιασμούς και ανατροπές.
     
    Επιπλέον, σήμερα πια δεν αρκούν οι δηλώσεις. Η μόνη λύση θα μπορούσε να έχει δοθεί μέσα από συγκεκριμένες διαδικασίες. Διαδικασίες με πολιτικό περιεχόμενο, αλλά και διαχρονικό συμβολισμό που θα στηρίζονται στη συλλογικότητα (την οποία κατά καιρούς όλοι ευαγγελίζονται, αλλά ποτέ δεν εφαρμόζουν). Έτσι, θα μπορούσαμε να αποδείξουμε στην πράξη τη θέλησή μας για πολιτική ενότητα.
     
    Πόσο δύσκολο θα ήταν για παράδειγμα, αντί να μιλάμε για ΠΑΣΟΚ εξωτερικού και εσωτερικού, αντί ετεροχρονισμένα να φέρνουμε στο προσκήνιο τον ήλιο και τον Ανδρέα Παπανδρέου, να είχαμε προχωρήσει σε συγκεκριμένες προτάσεις που να πρόβαλαν τη διάθεση πραγματικής ενότητας;
     
    Πόσο δύσκολο θα ήταν να είχε γίνει άμεση σύγκλιση του Πολιτικού Συμβουλίου (και στη συνέχεια σύγκλιση της ΚΠΕ για νομιμοποίηση της απόφασης του Πολιτικού Συμβουλίου)
    όπου θα αποφασιζόταν :
     
    Α. Η συγκρότηση κεντρικής εκλογικής επιτροπής με επικεφαλής τους Βαγγέλη Βενιζέλο και Γιώργο Παπανδρέου και μέλη όλους τους πρώην Γραμματείς του Κόμματος Κώστα Σκανδαλίδη, Κώστα Λαλιώτη, Μιχάλη Χρυσοχοίδη, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, Νίκο Αθανασάκη, Γιάννης Ραγκούση, Σωκράτη Ξυνίδη, Μιχάλη Καρχιμάκη, Νίκο Ανδρουλάκη. Η επιτροπή θα ήταν υπεύθυνη για το σύνολο του προεκλογικού σχεδιασμού του κόμματος (πρόγραμμα, ψηφοδέλτια κλπ).
     
    Β.  Ο ορισμός συγκεκριμένης ημερομηνίας διεξαγωγής συνεδρίου (καταστατικού, οργανωτικού και προγραμματικού).
     
    Γ.  Η σύνθεση κεντρικής οργανωτικής επιτροπής Συνεδρίου, την οποία θα αποτελούσαν όλοι οι διατελέσαντες Γραμματείς του κόμματος.
     
    Δ. Ο ορισμός του πρώην Προέδρου της Βουλής, Απόστολου Κακλαμάνη, ως Προέδρου της ΕΚΑΠ και υπεύθυνου για το σύνολο των διαδικασιών του συνεδρίου
     
     
    Πόσο σπουδαίο θα ήταν να προσδιορίσουμε ένα πλαίσιο για το συνέδριο δηλ. :
     
    Την εξασφάλιση της πραγματικής εκπροσώπησης των τοπικών οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ από κάθε περιοχή της χώρας και στον Ελληνισμό της Διασποράς (όχι ανοιχτό συνέδριο μόνο για τους αξιωματούχους του δημοσίου που ζουν στην Αθήνα).
    Την έγκαιρη κατάθεση των εισηγήσεων πλειοψηφιών και μειοψηφιών προς συζήτηση στο πλαίσιο ενός προσυνεδριακού διαλόγου.
    Την ισότιμη δυνατότητα λόγου σ όλους τους συνέδρους, χωρίς διακρίσεις σε πρωτοκλασάτους και δευτεροκλασάτους.
    Την ψηφοφορία (όχι δια ανάτασης χεριού ή δια βοής) για όλες τις κατατεθειμένες προτάσεις (που θα έχουν την υπογραφή ενός μίνιμουμ αριθμού  συνέδρων).
    Την διαδικασία -αμέσως μετά το συνέδριο- εκλογής όλων των οργάνων του κόμματος.
     
    Συντρόφισσες και σύντροφοι,
     
    Το Συνέδριο του κόμματος, εμείς οι Απόδημοι, το ζητήσαμε πολύ πριν το ζητήσει ο Γιώργος Παπανδρέου. Το ζητήσαμε επειδή ήταν το αυτονόητο στην θέση που βρισκόταν η παράταξη. Επειδή απλά, έτσι λειτουργούν τα κόμματα στις κοινωνίες που ζούμε εμείς. Δεν δημιουργούνται νέα όργανα, χωρίς να έχουν εγκριθεί από το Συνέδριο. Είναι ανιστόρητο και πολιτικά απαράδεκτο να συγκρίνουν κάποιοι τη Δημοκρατική Συμπαράταξη του Ανδρέα Παπανδρέου ή την διεύρυνση με 4 στελέχη της Αριστεράς και του φιλελεύθερου χώρου στην οποία είχε προχωρήσει ο Γιώργος Παπανδρέου με τη σημερινή ΔΗΠΑΡ, η οποία προβλέπεται να έχει δική της οργανωτική δομή παράλληλη με του ΠΑΣΟΚ.
     
    Το «πάμε στις εκλογές και μετά θα κάνουμε συνέδριο» είναι ένδειξη ότι δεν έχει κατανοηθεί το περιεχόμενο της πρότασης. Δίχως προσδιορισμό του πλαισίου και των διαδικασιών του συνεδρίου, το πλέον πιθανό θα ήταν να γινόμαστε θεατές σε ένα ακόμη συνέδριο – φιέστα, όπου θα συμμετείχαν στην αρένα όλοι οι εκκολαπτόμενοι δελφίνοι της προεδρίας.  που θα είχαν ενισχυθεί και από το εκλογικό αποτέλεσμα.
     
    Έχουν εξαντληθεί τα χρονικά περιθώρια που όφειλαν τα πρωτοκλασάτα στελέχη να κατανοήσουν ότι εμείς τα εξουσιοδοτήσαμε να μας εκπροσωπούν και όχι για να δημιουργήσουν μια κλειστή κάστα, στην οποία θα διαχειρίζονται την εξουσία στο όνομά το δικό μας, αλλά και στο όνομα εκατοντάδων χιλιάδων φίλων και ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ.
     
    Το ΠΑΣΟΚ ήταν πάντα τα απλά μέλη του, που ανιδιοτελώς στάθηκαν δίπλα του σε όλες τις μεγάλες και κρίσιμες μάχες, όταν η κοινωνία ήταν απέναντι, είτε το 1989, είτε 2009-2011.
     
     
     
    Κώστας Τάτσης
    Γραμματέας Τομέα Απόδημου Ελληνισμού του ΠΑΣΟΚ

Η χώρα οδηγείται σε εκλογές . Υπάρχει λόγος ;

Όλα δείχνουν ότι η Βουλή δεν θα μπορέσει να εκλέξει νέο Πρόεδρο και το αργότερο την 1η Φεβρουαρίου θα έχουμε εθνικές εκλογές.  Αυτή θα είναι η  τρίτη εκλογική αναμέτρηση μέσα σε μόλις 2 1/2 περίπου χρόνια.
Γιατί όμως, να είναι πρόβλημα η προσφυγή στις κάλπες; Γιατί να θεωρείται αρνητικό η έκφραση της ετυμηγορίας του ελληνικού λαού ;

Στην αναζήτηση αυτής της απάντησης δεν θα γίνει εκτεταμένη αναφορά σε δυο στοιχεία -που παρότι έχουν βαρύνουσα σημασία θα παρεκτρέψουν την οπτική μας από το ουσιαστικό ερώτημα του αν υπάρχει λόγος να γίνουν οι εκλογές.

Πρώτον, ότι πρέπει κάποτε επιτέλους να αποσυνδεθεί η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από την προσφυγή στις κάλπες και βέβαια να σταματήσουμε να ισοπεδώνουμε το θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Δεύτερον, το σενάριο ότι μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα πάει σε μετωπική σύγκρουση με τους δανειστές.

Θα επιμείνουμε στο ερώτημα αν υπάρχει λόγος να πάμε σε εκλογές εστιάζοντας σε δυο ζητήματα.

Θέλει η κοινωνία τις εκλογές ; Υπάρχει δυσαρμονία μεταξύ της κοινωνίας και Βουλής ;

Από όσο δείχνουν τα στοιχεία, όχι. Παρόλο που οι δημοσκοπήσεις στη χώρα μας είθισται να αποτυπώνουν λιγότερο την κοινή γνώμη  και περισσότερο, να διαμορφώνουν τα αποτελέσματα της επόμενης δημοσκόπησης,  ας σταθούμε στις πιο πρόσφατες από αυτές που δημοσιεύτηκαν το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Της ALCO για το Πρώτο Θέμα και της  Καπα Research  για το ΒΗΜΑ.

Τι προκύπτει από τις δυο αυτές έρευνες ;
Ότι τα πολιτικά κόμματα που διακηρύσσουν ότι θέλουν να προκληθούν εκλογές δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΕΛ (δεν μετράμε την Χρυσή Αυγή) στην πρώτη δημοσκόπηση συγκεντρώνουν όλα μαζί στην πρόθεση ψήφου 34,9%, ενώ στην δεύτερη 31,3 (Το κόμμα των "ψεκασμένων" δεν φαίνεται στην δεύτερη έρευνα να μπαίνει στη Βουλή).

Από την άλλη, τα κόμματα που δεν επιθυμούν πρόωρη προσφυγή στην κάλπη (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ) συγκεντρώνουν στις δημοσκοπήσεις 31,3% (ALCO) και 34,4% (Καπα Research)
Μάλιστα, στην δημοσκόπηση της Καπα Research φέρεται το 57,8% έναντι του 36,5% να επιθυμεί να εκλεγεί νέος Πρόεδρος Δημοκρατίας απόν την παρούσα Βουλή, χωρίς εκλογές.

Συνεπώς δεν διαφαίνεται δυσαρμονία μεταξύ κοινωνίας και Βουλής, όπως εξάγεται από το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών (δεν αναπτύχθηκε πλειοψηφικό ρεύμα), αλλά το πιστοποιούν και οι δημοσκοπήσεις. Ίσως, θα μπορούσε να διαπιστώσει κανείς το αντίθετο, δηλ. τη σύγχυση στην οποία έχει περιέλθει και έχει ριζώσει στη κοινωνία, αφού δεν υπάρχουν ξεκάθαρα μηνύματα και εντολές.  Αν, έστω και οριακά, ο ΣΥΡΙΖΑ έβλεπε αυτοδυναμία, αν υπήρχε ένα συμπαγές κοινωνικό ρεύμα υπέρ της πολιτικής του, οι εκλογές ήταν επιβεβλημένες, ενόψει και της νέας συμφωνίας.

Τι διαφορετικό μπορεί να προκύψει από τις εκλογές σε σχέση με τη σημερινή κατάσταση;

Αυτό που σίγουρα θα συμβεί είναι ότι θα χαθεί πολύτιμος πολιτικός χρόνος, αντίστοιχα με το 2012, που θα ενισχύσει την αβεβαιότητα όλων και για όλα. Του λαού,  πρώτα απ όλα, αλλά και των επενδυτών, των αγορών, των δανειστών κλπ.

Μάλιστα, επειδή είναι πιθανό το σενάριο να μην είναι στη Βουλή των κόμμα των ΑΝΕΛ, ο ΣΥΡΙΖΑ με δεδομένη την άρνηση του ΚΚΕ για συνεργασία, θα βρεθεί στη δύσκολη θέση να συμπορευτεί  με τα κόμματα που μέχρι πρότινος κατηγορούσε για  "εθνική προδοσία".  Αυτό είναι νομοτελειακά βέβαιο ότι θα το πράξει σε κάποια στιγμή, αλλά ίσως χρειαστεί να "του επιβληθεί" μέσα από επαναληπτικές εκλογές, ώστε να το αποδεχτούν πιο εύκολα οι ψηφοφόροι του. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο όμως, σημαίνει ότι τουλάχιστον μέχρι τα τέλη Απριλίου δεν θα έχουμε στη χώρα Κυβέρνηση, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Αυτή η "ανωμαλία"- η καθυστέρηση θα οδηγήσει τη χώρα σε ακόμη ποιο αδύναμη διαπραγματευτική θέση απέναντι στους δανειστές.

Θα πρέπει δε να επισημάνουμε ότι θα ήταν τελείως διαφορετικό αν προκηρύσσονταν εκλογές επειδή θα πλησίαζε η λήξη της θητείας της κυβέρνησης, από την τωρινή κίνηση με το πολιτικό σύστημα να προκαλεί εκλογές, οι οποίες, σύμφωνα με τα παραπάνω, δεν πρόκειται να προσφέρουν τίποτε το διαφορετικό.  Η πρόφαση ότι σχεδόν πάντα η εκλογή Προέδρου χρησιμοποιήθηκε πολιτικά, προσκρούει στην εξαιρετικά ακραία και δραματική κατάσταση που βιώνει η χώρα, η οποία δεν έχει σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι από το 2009 έχουν αλλάξει πολλά και οι όποιες ενέργειες στην πολιτική σκηνή δεν περιορίζονται μόνο για εσωτερική κατανάλωση αλλά έχουν αντίκτυπο σε ευρωπαϊκό -τουλάχιστον - επίπεδο. 

Δυστυχώς για τη χώρα, ο Τσίπρας λειτουργεί όπως ο Σαμαράς, κύριε Μητσοτάκη.

   

    Μπορεί να χρειάστηκε το δημοσίευμα της Frankfurter Rundschau, την τελευταία εβδομάδα, ώστε να μας υπενθυμίσουν τα ξένα ΜΜΕ τις ευθύνες της ΝΔ και του Κώστα Καραμανλή για το ότι έφθασε η χώρα στα όρια της χρεωκοπίας -μια αλήθεια που αποσιωπάται τόσο από τα ελληνικά ΜΜΕ, όσο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης- αλλά δεν έχουν περάσει δα και είκοσι χρόνια από το 2009, ώστε ο ελληνικός λαός να "ξεχάσει".
    Το δημοσίευμα προκλήθηκε με αφορμή τις φήμες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας στον ελληνικό τύπο σχετικά με την πρόταση να αναλάβει νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο πρώην Πρωθυπουργός, Κ. Καραμανλής.
    Χθες, ο Υπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης προκειμένου να εξηγήσει τους κινδύνους για τη χώρα από την παροχολογία του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, σύγκρινε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τον Γιώργο Παπανδρέου.
    Ο κατά τα άλλα δηλών υπέρμαχος των μεταρρυθμίσεων Υπουργός, προφανώς το 2009 μέχρι το τέλος του 2011 δεν βρισκόταν στην Ελλάδα, ούτε πριν αποτελούσε μέλος του κοινοβουλίου και της κυβέρνησης  που έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, Μαλλον δεν βρισκόταν καν στην επικράτεια της Ε.Ε.
    Γιατί τότε θα γνώριζε ότι την ώρα που χρειαζόταν η εθνική συστράτευση όλων των δυνάμεων ώστε να βρεθεί ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κατάστασης απέναντι σε μια Ευρώπη αρνητική και ανήμπορη να κατανοήσει και να δράσει, ο σημερινός Πρωθυπουργός, ο Αντ. Σαμαράς ήταν εκείνος που συναγωνίζοταν στην ρητορική τον Τσίπρα και το ΠΑΜΕ.
    Σε όλες τις εκκλήσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για εθνική συνεννόηση ο Σαμαράς  σχεδίαζε το Ζάππειο 1 και Ζάππειο 2. Τότε, που ο Σαμαράς δέχτηκε δημόσια αποδοκιμασία τόσο από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, όσο και από συντηρητικούς αρχηγούς κρατών. Ακόμη και τότε που ο Γ. Παπανδρέου παραμερίζοντας το συμφέρον του και το πολιτικό του μέλλον πρότεινε συγκυβέρνηση, ο Σαμαράς χειρίστηκε την πρόταση με καθαρά μικροκομματικούς όρους.
    Με μοναδικό στόχο, αυτόν που τώρα έχει θέσει ο Τσίπρας, να ρίξει την κυβέρνηση για να γίνει ο ίδιος Πρωθυπουργός.  
Τελικά, βέβαια, κατάφερε να αναρριχηθεί στην εξουσία και στη συνέχεια, να ξεχάσει τα Ζάππεια και να λάβει χειρότερα οικονομικά μέτρα από εκείνα τις  διετίας.

    Δεν θα αναλωθούμε στην εύκολη και επιπόλαια κριτική ότι η τότε κυβέρνηση δεν διαπραγματεύτηκε. Θα θέσουμε όμως, το ερώτημα πώς θα ήταν η χώρα σήμερα αν ήταν ενωμένο το πολιτικό σύστημα το 2009, αν δεν κάναμε διπλές εκλογές το 2012 (που απεδεδειγμένα γύρισαν τη χώρα πολύ πίσω με κίνδυνο πτώχευσης, χωρίς κάποια ουσιαστική διαφορά μεταξύ των 2 εκλογικών αναμετρήσεων).
    Γιατί αν κάποιες μεταρρυθμίσεις είχαν ληφθεί, θα είχαν δημιουργηθεί συντομότερα οι υποδομές που θα απέδιδαν, τα μέτρα πχ κατά της φοροδιαφυγής και της σπατάλης του δημόσιου χρήματος και άρα, οι περικοπές μισθών και συντάξεων στους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους δεν θα ήταν αναγκαίες ή θα γίνονταν σε περιορισμένο βαθμό.
    Άρα, κύριε Μητσοτάκη, τελικά ο Τσίπρας αντιγράφει τον Γιώργο Παπανδρέου ή τον Αντώνη Σαμαρά και ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της ΝΔ, το κόμμα σας ;

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., η Ελιά και το ιδρυτικό συνέδριο

   

      
    Δεν χρειαζόταν οι ευρωεκλογές για να πιστοποιήσουμε ένα γεγονός που είναι γνωστό σε κάθε ελληνική πόλη και δήμο, ακόμη και στο χώρο του Αποδήμου.
    Ότι, υπάρχουν δηλαδή αρκετοί πολίτες που προέρχονται από το χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ και δεν επιθυμούν να στρατευτούν με άλλο κομματικό συνδυασμό, παρόλο που από το 2012 δεν ψηφίζουν ΠΑ.ΣΟ.Κ. Όμως, σύμφωνα με τα δεδομένα κάποιοι από αυτούς, τελικά, ψήφισαν "Ελιά" την Κυριακή των Ευρωεκλογών και αυτός ήταν ο λόγος που διαψεύσθηκαν οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες έδιναν σε αυτή ποσοστά μεταξύ 4,5 % και 5,5%.
    Επίσης, θεωρούμε ότι δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα η θεωρία ότι το ποσοστό αυτό που τελικά επιτεύχθηκε - η διαφορά δημοσκοπήσεων και αποτελέσματος – είχε σχέση με την κίνηση των 58 ή με το κόμμα του Λοβέρδου, του οποίου για να είμαστε ειλικρινείς, ελάχιστοι ψηφοφόροι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. γνωρίζουν το όνομα του κόμματός του.
    Συμπέρασμα: Αν οι ψηφοφόροι του ΠΑ.ΣΟ.Κ.  δεν ψήφιζαν την Ελιά, η Ελιά θα αναζητούσε τη σειρά κατάταξης μεταξύ ΣΧΕΔΙΟ Β του Αλαβάνου και της Ένωσης Κεντρώων του Λεβέντη.
     
    Ο Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ανήγγειλε το βράδυ των εκλογών Συνέδριο για το Φθινόπωρο, αφήνοντας τον καθένα από εμάς να ερμηνεύσει τι είδους Συνέδριο πρόκειται να είναι αυτό. Θα είναι Συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Συνέδριο των κομμάτων που συμμετείχαν στο ψηφοδέλτιο της Ελιάς ; Θα διαλυθούν τα κόμματα αυτά και θα δημιουργηθεί ένα νέο κόμμα της λεγόμενης «κεντροαριστεράς»;
    Το γεγονός ότι το ερώτημα αυτό παραμένει 10 μέρες μετά αναπάντητο αποτελεί ακόμη μια απόδειξη ότι η λειτουργία των κομμάτων στη χώρα μας παρουσιάζει σοβαρό έλλειμμα δημοκρατικών διαδικασιών. Αλλά γιατί να αποζητάμε μια απάντηση σε μιά αυτονόητη ερώτηση. Μια απάντηση που δεν μπορεί να είναι άλλη από το ότι θα είναι συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., αφού δεν επιτρέπεται καταστατικά να συγκληθεί άλλο Συνέδριο από τον Πρόεδρο του κόμματος.
    Συμπέρασμα: Αν μιλούμε για συνέδριο τον Οκτώβριο, καταστατικά και πολιτικά μπορούμε να μιλάμε μόνο για συνέδριο ΠΑΣΟΚ.
     
    Από τη στιγμή που οι αρνητικές επιπτώσεις της δημοσιονομικής και οικονομικής κρίσης θα αρχίσουν -έστω με αργούς ρυθμούς- να ελαχιστοποιούνται το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οφείλει να αναζητήσει τους πολίτες εκείνους που εκπροσωπούσε και εκπροσωπεί στην ελληνική κοινωνία. Το επιχείρημα ότι αποτελεί πόλο κυβερνητικής σταθερότητας από μόνο του δεν αρκεί γιατί απλά το ρόλο αυτό μπορούν να τον διεκδικήσουν και άλλοι κομματικοί σχηματισμοί, οι οποίοι να διεκδικούν επίσης την ψήφο του πολίτη στο όνομα της σταθερότητας. Μπορούμε να αναφέρουμε ως παράδειγμα ότι και οι φιλελεύθεροι στην Γερμανία για πολλά χρόνια και στη συνέχεια το κόμμα των Πρασίνων αποτελούσαν τον κυβερνητικό εταίρο  της πολιτικής πλειοψηφίας, όμως το κάθε κόμμα είχε ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο αναφοράς. Οι πρώτοι, τους φιλελεύθερους και την τάξη των οικονομικά προνομιούχων και οι Πράσινοι τους οικολόγους και μέρος του φιλειρηνικού κινήματος.
    Το ΠΑΣΟΚ πρέπει πλέον να προσδιορίσει το δικό του ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα και οι όποιες συνεργασίες του σε κυβερνητικό ή μη επίπεδο να γίνονται βάση των δικών του πολιτικών θέσεων. Το δίλημμα για συνεργασία με ΣΥΡΙΖΑ ή με ΝΔ  οφείλει να είναι αποτέλεσμα των δικών του θέσεων και των προγραμματικών συμφωνιών και να μην είναι αποτέλεσμα ούτε μιας ρομαντικής και συναισθηματικής επιλογής, ούτε πολύ περισσότερα μιας επιλογής για την συμμετοχή, απλά και μόνο στην κυβέρνηση.  
    Άρα το ΠΑΣΟΚ οφείλει να πείσει την κοινωνία για τις θέσεις του και αυτές να εκπροσωπεί και να διεκδικεί. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οφείλει να ξαναγίνει κόμμα μεταρρυθμίσεων και καινοτόμων πρωτοβουλιών προς όφελος της κοινωνίας, των μη προνομιούχων, των εργαζομένων, των νέων και των συνταξιούχων.
     
    Υπό το πρίσμα αυτό ένα συνέδριο τον Οκτώβριο θα μπορούσε να  αποτελέσει μια καλή ευκαιρία πραγματικής και ουσιαστικής ανασύνταξης.
    Για να γίνει αυτό όμως υπάρχουν κάποιες μάλλον αυτονόητες προϋποθέσεις :
    Α) Να μην μετατραπεί σε συνέδριο ανταγωνισμού από τους πρώην και νυν πρωτοκλασάτους. Το συνέδριο πρέπει να αντιμετωπίσει όλους τους συνέδρους ισότιμα. Και στο χρόνο ομιλίας και στις παρεμβάσεις και ιδιαίτερα, στο δικαίωμα προτάσεων προς ψηφοφορία.
    Β) Να είναι εγγυημένη η διαφάνεια των διαδικασιών και όχι αποτέλεσμα συμβιβασμού μεταξύ των πρωτοκλασάτων από διορισμένα όργανα (ΕΚΑΠ), όπως ήταν στο τελευταίο συνέδριο.
    Γ) Να είναι συνέδριο ανοιχτό αλλά όχι συνέδριο της Αθήνας.

    Να ξεκαθαρίσει δηλαδή τι εννοούν όταν υποστηρίζουν ότι  όλοι όσοι θέλουν θα συμμετέχουν στο συνέδριο. Πράγματι υφίσταται ένα ζήτημα σε σχέση με την λειτουργία των οργανώσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά η αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση σε επίπεδο γεωγραφικό και κοινωνικών ομάδων πρέπει να εξασφαλιστεί.  Μια πρόταση θα ήταν τα εκλογικά αποτελέσματα των ευρωεκλογών σε κάθε νομό να λαμβάνονταν ως το μέτρο.

    Επίσης, η ηγεσία του κόμματος οφείλει στα σοβαρά να σκεφτεί ένα Συνέδριο πολιτικό που δεν θα είναι των 6.000 συνέδρων και να προχωρήσει και σε ουσιαστικά και δεσμευτικά, όσον αφορά τις προτάσεις, περιφερειακά συνέδρια  έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η πρόταση και η φωνή του μέλους και του φίλου από κάθε γωνιά της χώρας και από τον Ελληνισμό της Διασποράς.
    Συμπέρασμα: Υπάρχει ανάγκη για ένα δημοκρατικό, πολιτικό συνέδριο με ουσιαστικές προσυνεδριακές διαδικασίες όπου θα εξασφαλιστεί η ισοτιμία όλων των μελών που θα συμμετέχουν σ αυτό.
     
    Η κεντροαριστερά δεν αποτελεί πολιτικό χώρο, χαρτογραφεί απλά το χώρο που προσδιορίζουν οι πολιτικές του κάθε κόμματος. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι κόμμα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού που πρεσβεύει συγκεκριμένες αξίες και ιδεολογία. Μέσα από το λαό που ψήφισε ΠΑ.ΣΟ.Κ. στις ευρωεκλογές, δηλαδή τους 450.000 πολίτες αλλά και πάρα πολλούς που είναι αποστασιοποιημένοι και βλέπουν με μεγάλο δισταγμό το μέλλον του κόμματος, μπορεί να προχωρήσει σε μια ουσιαστική πολιτική ανασυγκρότηση που θα το καταστήσει, όχι βέβαια δεκανίκι του πρώτου η του δεύτερου κόμματος για να γίνει κυβέρνηση, αλλά το πλειοψηφικό ρεύμα που θα αντισταθεί σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές, θα ενισχύσει τους δημοκρατικούς θεσμούς και τον κοινοβουλευτισμό και θα αντιπαλέψει τα συμφέροντα και τις αντιλήψεις και πρακτικές που μας έφεραν στην πολιτική και κοινωνική κρίση.
    Αν θα μπορέσει να ανασυνταχθεί ο πολιτικός χώρος της «κεντροαριστεράς» και να γίνει πάλι πλειοψηφικό ρεύμα θα εξαρτηθεί αποκλειστικά και μόνο από το ίδιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ.  από τις θέσεις που θα πρεσβεύει και από τον τρόπο που θα δεσμευτεί να υλοποιήσει τις προτάσεις του.
   

Ο Γ. Παπανδρέου και ... ο τελικός κυπέλλου

     Δικαιολογημένα θα αναρωτηθεί κάποιος "τι σχέση μπορεί να έχει ο πρώην Πρωθυπουργός με τον τελικό ποδοσφαίρου", όταν μάλιστα, δεν φέρεται να έχει και ιδιαίτερη σχέση με το συγκεκριμένο άθλημα.
    Την τελευταία βδομάδα ζήσαμε τον ορισμό της υπερβολής και δεν ήταν λίγες οι φορές που νιώσαμε την επιμονή κάποιων να υποτιμούν την ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε τα απλά και τα αυτονόητα.
    Έτσι, ο τελικός κυπέλλου μας παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ ως την απόδειξη του πολιτισμού. Δηλαδή ο αγώνας των 51 συλλήψεων, των πάνω από 100 προσαγωγών, των εκατοντάδων σπασμένων καθισμάτων στο στάδιο, του ξυλοδαρμού αστυνομικών και φιλάθλων ξαφνικά έγινε αγώνας προς "μίμηση", αγώνας που καταγράφηκε ως "ευρωπαϊκός και πολιτισμένος". Προφανώς στη περίπτωση αυτή υπάρχει ζήτημα ορίων. Δηλαδή, τα όρια που θέτουμε στη χώρα για να θεωρήσουμε κάτι πολιτισμένο είναι όταν δεν χτυπήσει κάποιος παίκτης, προπονητής ή αν δεν χτυπηθούν μεταξύ τους οι ποδοσφαιριστές.

    Κάτι ανάλογο, σε διαφορετικό επίπεδο, ζήσαμε με την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής κατά την διαβόητη, πλέον, παρουσίαση του βιβλίου μιας υποψήφιας ευρωβουλευτή από τον Γ. Παπανδρέου. Ολόκληρα πάνελ στην τηλεόραση, αμέτρητο μελάνι για άρθρα και σχόλια σχετικά με την "αντισυμβατική" πράξη του πρώην Προέδρου  του ΠΑΣΟΚ,  πόσο "αντιπασοκικά" λειτουργεί. Άλλη μια φορά η υπερβολή και, γιατί όχι, η εμπάθεια απλώθηκε για να εκδηλώσει τον κανιβαλισμό της.

    Το σχόλιο αυτό δεν στοχεύει να στηρίξει τον Γιώργο Παπανδρέου και να πάρει θέση στο αυτονόητο, δηλ. να υπερασπιστεί το αυτονόητο δικαίωμά του να παραστεί και να προλογίσει ένα βιβλίο μιας πολιτικής προσωπικότητας, σε όποιο χώρο και να  ανήκει.
    Ούτε φυσικά να αντικρούσει δηλώσεις κάποιων μεμονωμένων στελεχών / βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που εξυπηρετώντας, προφανώς, οδηγίες υποψήφιων αυριανών Προέδρων του ΠΑΣΟΚ και υπό εντεταλμένη υπηρεσία, έδειξαν ένα πρόδηλο άγχος να ,,αξιοποιήσουν,, το γεγονός ως ευκαιρία.
    Αυτό το σχόλιο στοχεύει στο να επισημανθεί μια γενικότερη απογοήτευση για το γεγονός ότι η κυρίαρχη εξουσία που διαμορφώνει την κοινή γνώμη συνεχίζει να λειτουργεί με τον ίδιο βηματισμό, την ίδια λογική και πρακτική, χωρίς να δείχνει ότι έχει αντιληφθεί πως ως λαός συν διαμορφώσαμε καθοριστικά τα αίτια και τις προϋποθέσεις που μας οδήγησαν στην κοινωνική οικονομική κρίση.
    
     Γιατί, τουλάχιστον από τότε που ως χώρα κινδυνεύσαμε να πτωχεύσουμε, έπρεπε να είχαμε θέσει τέρμα σε πρακτικές και τακτικές του παρελθόντος. Γιατί σε μια εποχή που η ΧΑ διατηρεί τις δυνάμεις της πάνω από 10%, που πολλά κοινωνικά στρώματα διαβιούν σε άθλιες οικονομικές συνθήκες, που το κοινωνικό δίκτυο της πολιτείας δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στον χαμηλοσυνταξιούχο και τον άνεργο, τότε οι υπερβολές, οι εμπάθειες και οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες αποπροσανατολίζουν και υποβαθμίζουν το επίπεδο ενός σοβαρού, πολιτισμένου διαλόγου που τόσο ανάγκη έχει η ελληνική κοινωνία. 

21 Aπριλίου: Το μήνυμα για τη μαύρη επέτειο

Για τη σημερινή επέτειο της επιβολής της Χούντας των συνταγματαρχών στην Πατρίδα μας, το 1967, θελήσαμε  να αποφύγουμε τις γνωστές ιστορικές αναδρομές και να εξετάσουμε μια πιο σύγχρονη οπτική.

         Εκείνο που θέλουμε να καταδείξουμε είναι ότι σε αυτή τη δύσκολη οικονομική και κατ' επέκταση, κοινωνική κατάσταση που βιώνει η χώρα μας, η ενδυνάμωση - χωρίς όμως λαϊκισμούς - της δημοκρατίας αποτελεί ουσιαστική προτεραιότητα.  Και η ενδυνάμωση της δημοκρατίας δεν μπορεί να αφορά και να στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στους πολιτικούς που συνιστούν κι ίδιοι μέρος της εξουσίας. Καθώς, ο χρόνος της κρίσης διανύει νομοτελειακά το τέλος του μονοπατιού- αργά ή γρήγορα-, εμείς ως πολίτες δεν θα έχουμε στείλει κανένα ή ελάχιστα μηνύματα στις εξουσίες που έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση της χώρας. Και βέβαια αναφερόμαστε στην τρίτη και την τέταρτη εξουσία, την Δικαιοσύνη και τον Τύπο (ΜΜΕ). 

Αλήθεια για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν οι ιδιοκτήτες ΜΜΕ είναι ταυτόχρονα και εργολάβοι δημοσίων έργων ( και πολλά άλλα). Όταν ξαφνικά κάποιοι δημοσιογράφοι, ακόμα κι αν είναι πρωτοκλασάτοι, εμφανίζονται από το πουθενά να δημιουργούν δικά τους κανάλια και να εκδίδουν εφημερίδες; Πως μπορεί να χαρακτηριστεί ένα κράτος, ως κράτος δικαίου όταν η Δικαιοσύνη καθυστερεί στην απονομή της και όταν επιτρέπει να αποφασίζουν οι ίδιοι οι δικαστές για τους δικούς τους μισθούς ;

        Επίσης, ένα άλλο σημαντικό θέμα είναι η ευκολία με την οποία χρησιμοποιούμε όρους και πρακτικές με αποτέλεσμα να υποβαθμίζουμε στην ουσία τα ίδια τα γεγονότα που θέλουμε να καταδικάσουμε. Πως είναι δυνατόν να εξομοιώνεται η Χούντα με μια εκλεγμένη κυβέρνηση, όπως με περισσή άνεση έκαναν διάφοροι παράγοντες με φυσικό επακόλουθο να υιοθετεί αυτή την άποψη και ένα μέρος του λαού.

        Πως είναι δυνατό να στρεφόμαστε ενάντια στους θεσμούς χωρίς να περιμένουμε ότι θα καταρρεύσει το σύστημα, αφού δεν έχουμε εναλλακτική πρόταση. Να καταργηθεί η Βουλή, και μετά ;

        Πολλές φορές έχουμε επισημάνει ότι η άνοδος της Χρυσής Αυγής δεν σχετίζεται  αποκλειστικά και μόνο με την οικονομική κρίση, όπως εύκολα και αβασάνιστα υποστηρίζουν πολλοί αναλυτές. Η Χρυσή Αυγή, με διαφορετικό υπόβαθρο και κίνητρα, βρήκε το έδαφος να δράσει όταν παράλληλα οι "δημοκρατικές δυνάμεις" αποδεχόταν ή δεν καταδίκαζαν τον προπηλακισμό, τη βία, τις ύβρεις και τις επιθέσεις στους θεσμούς. 
Γιατί απλά, μια γενιά που δεν έζησε τη Χούντα, δεν έζησε εποχές που δεν υπήρχε Δημοκρατία δύσκολα θα κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ της " βίας των μεν και της βίας των δε". 
Μια γενιά που δεν έχει ζήσει την έλλειψη της δημοκρατίας δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει την επικινδυνότητα του συνθήματος ,,να καεί η Βουλή,, και τέλος, μια γενιά που δεν έζησε τα πέτρινα χρόνια της δικτατορίας, "όπου τάσκιαζε η φοβέρα",  δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τι σημαίνει η ελευθερία του εκλέγειν και εκλέγεσθαι ή τον έμμεσα εκλεγμένο θεσμό π.χ. του Προέδρου της Δημοκρατίας.    
        Μια μέρα σαν αυτή, που Ελλάδα έμπαινε επίσημα στο γύψο, οφείλουμε να στρέψουμε τις δυνάμεις μας στην ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών της χώρας, να αποτρέψουμε φαινόμενα σαν την Χρυσή Αυγή,  γιατί πράγματι οι "Χρυσές Αυγές φέρνουν μαύρες μέρες", μέρες που κανένας από εμάς δεν θέλει να ξαναζήσει.

Τρεις ειδικοί λόγοι που πρέπει να συμμετέχουμε ως Ελληνισμός στις δημοτικές Mονάχου/ Βαυαρίας

Από την ερχόμενη Τρίτη 18 Φεβρουαρίου θα αρχίσουν να στέλνονται από την αρμόδια υπηρεσία του Δήμου τα εκλογικά ειδοποιητήρια για τις δημοτικές εκλογές που θα γίνουν στις 16 Μαρτίου.

 Γιατί όμως είναι τόσο σημαντική μια μεγάλη συμμετοχή του Ελληνισμού στις εκλογές αυτές, που σύμφωνα με τον υποψήφιο Δήμαρχο Dieter Reiter έχουμε φθάσει τις 30.000 ;

 Πέρα από την γενική παραδοχή ότι όλοι οι πολίτες πρέπει να είναι ,,ενεργοί,, και να συμμετέχουν σε διαδικασίες που αφορούν την δημοκρατία και την πολιτική, υπάρχουν και ιδιαίτεροι λόγοι που ισχύουν για εμάς ως Έλληνες.


1) Η συμμετοχή του Ελληνισμού στις τελευταίες δημοτικές εκλογές του Μονάχου (2008) και στα μετέπειτα δημοψηφίσματα ήταν απακαρδιωτική. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να περιορίσει κατά πολύ και την πολιτική δύναμη του Ελληνισμού, την επήρεια που μπορούσε να ασκεί στις όποιες διεκδικήσεις του. Άρα, η απόκτηση και πάλι πολιτικής επιρροής, όπως είχε διαμορφωθεί στις πρώτες και δεύτερες εκλογές (1996 και 2002) είναι το πρώτο ζητούμενο. Ιδιαίτερα σ αυτές τις εκλογές που οι προβλέψεις σχετικά με το αποτέλεσμα είναι ρευστό ο Ελληνισμός μπορεί με μια μαζική συμμετοχή να καθορίσει σημαντικά τον νικητή.

2) Υπάρχουν πολλά ανοιχτά θέματα για τον Ελληνισμό που στην επόμενη θητεία του Δημοτικού Συμβουλίου που διαρκεί 6 χρόνια, θα καθοριστούν όπως το οικόπεδο για την ανέγερση σχολικού διδακτηρίου, η επαναχρηματοδότηση της Ελληνικής Κοινότητας Μονάχου, η θεσμική μέσω προγραμμάτων σύνδεση των ελληνικών σχολείων με την τοπική κοινωνία και την επαγγελματική και πανεπιστημιακή στήριξη, η διευκόλυνση στην υποδοχή νέων Ελλήνων μεταναστών λόγω της δημοσιονομικής κρίσης στη χώρα μας, η αξιοποίηση προγραμμάτων που αφορά ειδικές κατηγορίες πολιτών όπως συνταξιούχους, ανέργους, ελεύθερους επαγγελματίες, η στήριξη του Παλλαδίου καθώς επίσης των συλλογικών οργάνων και φορέων του Ελληνισμού κ.λ.π.

3) Μια επιτυχία σε ότι αφορά τη συμμετοχή του Ελληνισμού και ακόμη περισσότερο με την εκλογή Έλληνα στο δημοτικό συμβούλιο - όσο δύσκολο και να φαίνεται εκ πρώτης - θα δημιουργήσει μια δυναμική που θα μπορούσε να πιέσει θετικά τους υπεύθυνους των ελληνικών φορέων: Κοινότητα, σύλλογοι, κόμματα, αλλά και τις αρχές να προχωρήσουν σε επαναπροσδιορισμό της δράσης τους και να αναστραφεί η σημερινή αρνητική εικόνα που υπάρχει σ αυτό το επίπεδο. Δηλαδή να επανέλθουμε στην περίοδο της ενιαίας δράσης και διεκδίκησης μέσω των θεσμικών μας και δημοκρατικών μας οργάνων όπως είναι η Ελληνική Κοινότητα και οι συλλογικοί και οργανωμένοι φορείς του Ελληνισμού.

Γι αυτό θα πρέπει όλοι μας να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία που μας προσφέρεται και να συμμετέχουμε ως Ελληνισμός στις εκλογές, ανεξάρτητα τονίζω και πάλι από το ποιόν θα επιλέξουμε να στηρίξουμε με την ψήφο μας.


O Kώστας Τάτσης διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μονάχου στο διάστημα 1995-2005

Όταν στο όνομα της Δημοκρατίας καταργούμε την …. Δημοκρατία

Πως αλήθεια μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία όταν δεν παρέχουμε το δικαίωμα στους πολίτες που ζουν νόμιμα στη χώρα μας να συναποφασίζουν και να συνδιαμορφώνουν την καθημερινότητά τους, έστω σε επίπεδο Δήμου ή κοινοτικό;

Πόσο πράγματι αντιπροσωπευτική είναι η δημοκρατία, όταν οι φορολογούμενοι πολίτες σε ένα δήμο χωρίζονται σε κατηγορίες με διαφορετικά δικαιώματα.
Πόσο συμβαδίζει με την πολιτική ηθική και τη Δημοκρατία να «πανηγυρίζει» η Ελληνική Πολιτεία για την εκλογή Ελληνικής καταγωγής πολιτών σε διάφορα κοινοβούλια  ανά την υφήλιο, να προτρέπει τον απανταχού Ελληνισμό σε μαζικές συμμετοχές σε τοπικές (και όχι μόνο) εκλογικές διαδικασίες άλλων χωρών, αλλά στο εσωτερικό στην Ελλάδα να τίθενται  φραγμοί στην ισονομία και στην ισοπολιτεία που αποτελούν την καρδιά της λειτουργίας της Δημοκρατίας ;
Οι διαχωριστικές γραμμές λειτουργούν ανασχετικά στην ομαλή λειτουργία και ανάπτυξη των κοινωνικών σχέσεων και επομένως, ακόμα και της οικονομικής ευημερίας που είναι το ζητούμενο στην Ελλάδα που δοκιμάζεται από την κρίση.
Η Ελλάδα αναζητά το δρόμο για την σταθερότητα και την ανασυγκρότηση της, αλλά αυτός δεν περνά μέσα από διχαστικές ενέργειες,  περνά μέσα από εκείνες που εξασφαλίζουν ισονομία και ισοπολιτεία.

Δήλωση του Γραμματέα του Τομέα Απόδημου Ελληνισμού του ΠΑΣΟΚ για το θάνατο του Κώστα Παππά

Ο Τομέας Απόδημου Ελληνισμού του ΠΑΣΟΚ εκφράζει τη μεγάλη του λύπη για το χαμό του φίλου και συντρόφου, Κώστα Παππά.
Ο Κώστας Παππάς ταυτίστηκε απόλυτα με τους αγώνες της πρώτης μεταναστευτικής γενιάς των Ελλήνων της Γερμανίας για th δημοκρατία στη χώρα μας. Αγωνίστηκε ως ενεργό μέλος του ΠΑΚ ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών.
Ως μέλος των ΝΕ ΠΑΣΟΚ Γερμανίας αγωνίστηκε για τη συγκρότηση των οργανώσεων στην ΟΔΓ και την συμμετοχή των μελών της παράταξης στους μαζικούς χώρους.
Ο Κώστας Παππάς θα συμβολίζει για πάντα κάθε τι που ταυτίζεται με το κοινοτικό κίνημα και τις δημοκρατικές κοινότητες των Ελλήνων..
Το ονομά του θα είναι συνδεδεμένο με τις μεγαλύτερες πολιτικές και κοινωνικές επιτυχίες της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Γερμανίας ΟΕΚ, της οποίας διατέλεσε επί πολλά χρόνια Πρόεδρος της.
Το κοινοτικό κίνημα στην Γερμανία και σ ολόκληρο τον ελληνισμό της διασποράς, οι οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ και οι φίλοι του σ όλο τον κόσμο πενθούν σήμερα.
Στην οικογένειά του εκφράζουμε τα βαθιά μας συλλυπητήρια.

Κώστας Τάτσης
Γραμματέας Τομέα Απόδημου Ελληνισμού

Αυτογελοιοποιούνται καθημερινά …με τις δήθεν αποκαλύψεις ενάντια στον Παπανδρέου

Προκαλεί μεγάλη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο διάφοροι διαμορφωτές της κοινής γνώμης επιχειρούν να υποτιμήσουν την νοημοσύνη ενός ολόκληρου  λαού.

Οφείλουν όμως , τουλάχιστον, να καταλήξουν σε μια ενιαία γραμμή της συκοφαντικής τους τακτικής, γιατί όσο θα καταλαγιάζει ο θυμός, όλο και περισσότεροι πολίτες θα ανακαλύπτουν το ρόλο που έχουν διαδραματίσει στη διαμόρφωση της κατάστασης.

Έτσι για παράδειγμα καλό θα ήταν να μας ξεκαθαρίσουν τελικά, τι ισχύει.

Ήταν ο Παπανδρέου εντολοδόχος των Αμερικάνων και άλλων συμφερόντων που έριξε τη χώρα στα δίχτυα του ΔΝΤ ή τελικά το ΔΝΤ δεν ήταν τόσο "κακό" κι ήθελε αναδιάρθρωση του χρέους. την οποία αρνήθηκε ο Παπανδρέου;

Γιατί και τα δυο, νομίζω ότι θα συμφωνήσετε, δύσκολα μπορεί να θεωρούνται λογικά.

Παράλληλα πρέπει να επισημανθεί ότι στο φλέγον ζήτημα της αναδιάρθρωσης τεχνηέντως, υποβαθμίζεται το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να κινηθεί προς την κατεύθυνση αυτή χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της ΕΕ και της ΕΚΤ. Επίσης ότι την συγκεκριμένη περίοδο η ΕΕ ήταν εντελώς αντίθετη με αυτή την επιλογή. Ο μηχανισμός στήριξης δεν υπήρχε. Αναδιάρθρωση θα σήμαινε έξοδο από το ευρώ. 

Επομένως, η εμμονή στο να αναμασώνται απαντημένα θέματα είναι φανερό ότι στοχεύει στην κατασυκοφάντηση του πρώην πρωθυπουργού.

Έτσι τίθεται ένα ερώτημα που κάποτε ίσως, να ακουγόταν υπερβολικό.

Αλήθεια, γιατί φοβούνται τόσο  τον Γιώργο Παπανδρέου;

Εγώ Χριστό Εσύ Αλάχ ....

....κάπως έτσι είναι ένα παλιό τραγούδι, που μου ήρθε στο μυαλό με την ανακοίνωση της ΝΔ, η οποία καλεί τον A. Τσίπρα, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να δηλώσει αν πιστεύει στο Θεό. 

Στη χώρα μας με τα τεράστια προβλήματα ανεργίας, με τα χιλιάδες νοικοκυριά στο όριο της φτώχιας, το κυβερνών κόμμα δεν ρωτά τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης αν έχει σχέδιο για την έξοδο από την κρίση, αν μπορεί να γίνει μια συμφωνία για την ανακούφιση των νοικοκυριών, αλλά ζητά να μάθει το θρησκευτικό του πιστεύω.

Ενδιαφέρει, άραγε, τους πολίτες αν ο Τσίπρας  είναι χριστιανός ορθόδοξος - καθολικός- βουδιστής ή άθεος ή αυτό που επιθυμούν είναι μια σταθερή πολιτική - μια συναινετική πολιτική που θα βγάλει τη χώρα από το τέλμα.
Το θέμα είναι αν και πού πιστεύει ο Τσίπρας ή ότι δεν έχει μια ρεαλιστική πολιτική πρόταση διεξόδου από την κρίση.

Η επαναφορά της συζήτησης στο τρίπτυχο "πατρίς- θρησκεία- οικογένεια" απλά αποπροσανατολίζει από την πραγματική ανάγκη για ένα διάλογο πάνω στα ουσιαστικά προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα και την επιβεβλημένη αλλαγή πολιτικής προς μια δικαιότερη, δημοκρατικότερη κατεύθυνσή.

Βέβαια,  από την άλλη πλευρά, πώς μπορεί να παραπονιέται ο Αλέξης Τσίπρας, όταν είτε  ο ίδιος, είτε στελέχη του είτε στελέχη άλλων κομμάτων, σε χτυπήματα προς πολιτικούς του αντιπάλους, που ήταν αντίστοιχου επίπεδου – απολιτικά και καθαρά προσωπικά , στην καλύτερη των περιπτώσεων, αντιδρούσαν με το γνωστό ,,ναι μεν αλλά,, το οποίο όμως λειτουργούσε ως άφεση αμαρτιών προς τους επιτιθέμενους και υποβάθμιζε την αξία της καταδίκης.