Δικαιολογημένα θα αναρωτηθεί κάποιος "τι σχέση μπορεί να έχει ο πρώην Πρωθυπουργός με τον τελικό ποδοσφαίρου", όταν μάλιστα, δεν φέρεται να έχει και ιδιαίτερη σχέση με το συγκεκριμένο άθλημα.Την τελευταία βδομάδα ζήσαμε τον ορισμό της υπερβολής και δεν ήταν λίγες οι φορές που νιώσαμε την επιμονή κάποιων να υποτιμούν την ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε τα απλά και τα αυτονόητα.
Έτσι, ο τελικός κυπέλλου μας παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ ως την απόδειξη του πολιτισμού. Δηλαδή ο αγώνας των 51 συλλήψεων, των πάνω από 100 προσαγωγών, των εκατοντάδων σπασμένων καθισμάτων στο στάδιο, του ξυλοδαρμού αστυνομικών και φιλάθλων ξαφνικά έγινε αγώνας προς "μίμηση", αγώνας που καταγράφηκε ως "ευρωπαϊκός και πολιτισμένος". Προφανώς στη περίπτωση αυτή υπάρχει ζήτημα ορίων. Δηλαδή, τα όρια που θέτουμε στη χώρα για να θεωρήσουμε κάτι πολιτισμένο είναι όταν δεν χτυπήσει κάποιος παίκτης, προπονητής ή αν δεν χτυπηθούν μεταξύ τους οι ποδοσφαιριστές.
Κάτι ανάλογο, σε διαφορετικό επίπεδο, ζήσαμε με την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής κατά την διαβόητη, πλέον, παρουσίαση του βιβλίου μιας υποψήφιας ευρωβουλευτή από τον Γ. Παπανδρέου. Ολόκληρα πάνελ στην τηλεόραση, αμέτρητο μελάνι για άρθρα και σχόλια σχετικά με την "αντισυμβατική" πράξη του πρώην Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, πόσο "αντιπασοκικά" λειτουργεί. Άλλη μια φορά η υπερβολή και, γιατί όχι, η εμπάθεια απλώθηκε για να εκδηλώσει τον κανιβαλισμό της.
Το σχόλιο αυτό δεν στοχεύει να στηρίξει τον Γιώργο Παπανδρέου και να πάρει θέση στο αυτονόητο, δηλ. να υπερασπιστεί το αυτονόητο δικαίωμά του να παραστεί και να προλογίσει ένα βιβλίο μιας πολιτικής προσωπικότητας, σε όποιο χώρο και να ανήκει.
Ούτε φυσικά να αντικρούσει δηλώσεις κάποιων μεμονωμένων στελεχών / βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που εξυπηρετώντας, προφανώς, οδηγίες υποψήφιων αυριανών Προέδρων του ΠΑΣΟΚ και υπό εντεταλμένη υπηρεσία, έδειξαν ένα πρόδηλο άγχος να ,,αξιοποιήσουν,, το γεγονός ως ευκαιρία.
Αυτό το σχόλιο στοχεύει στο να επισημανθεί μια γενικότερη απογοήτευση για το γεγονός ότι η κυρίαρχη εξουσία που διαμορφώνει την κοινή γνώμη συνεχίζει να λειτουργεί με τον ίδιο βηματισμό, την ίδια λογική και πρακτική, χωρίς να δείχνει ότι έχει αντιληφθεί πως ως λαός συν διαμορφώσαμε καθοριστικά τα αίτια και τις προϋποθέσεις που μας οδήγησαν στην κοινωνική οικονομική κρίση.
Γιατί, τουλάχιστον από τότε που ως χώρα κινδυνεύσαμε να πτωχεύσουμε, έπρεπε να είχαμε θέσει τέρμα σε πρακτικές και τακτικές του παρελθόντος. Γιατί σε μια εποχή που η ΧΑ διατηρεί τις δυνάμεις της πάνω από 10%, που πολλά κοινωνικά στρώματα διαβιούν σε άθλιες οικονομικές συνθήκες, που το κοινωνικό δίκτυο της πολιτείας δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στον χαμηλοσυνταξιούχο και τον άνεργο, τότε οι υπερβολές, οι εμπάθειες και οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες αποπροσανατολίζουν και υποβαθμίζουν το επίπεδο ενός σοβαρού, πολιτισμένου διαλόγου που τόσο ανάγκη έχει η ελληνική κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου