Η χώρα οδηγείται σε εκλογές . Υπάρχει λόγος ;

Όλα δείχνουν ότι η Βουλή δεν θα μπορέσει να εκλέξει νέο Πρόεδρο και το αργότερο την 1η Φεβρουαρίου θα έχουμε εθνικές εκλογές.  Αυτή θα είναι η  τρίτη εκλογική αναμέτρηση μέσα σε μόλις 2 1/2 περίπου χρόνια.
Γιατί όμως, να είναι πρόβλημα η προσφυγή στις κάλπες; Γιατί να θεωρείται αρνητικό η έκφραση της ετυμηγορίας του ελληνικού λαού ;

Στην αναζήτηση αυτής της απάντησης δεν θα γίνει εκτεταμένη αναφορά σε δυο στοιχεία -που παρότι έχουν βαρύνουσα σημασία θα παρεκτρέψουν την οπτική μας από το ουσιαστικό ερώτημα του αν υπάρχει λόγος να γίνουν οι εκλογές.

Πρώτον, ότι πρέπει κάποτε επιτέλους να αποσυνδεθεί η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από την προσφυγή στις κάλπες και βέβαια να σταματήσουμε να ισοπεδώνουμε το θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Δεύτερον, το σενάριο ότι μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα πάει σε μετωπική σύγκρουση με τους δανειστές.

Θα επιμείνουμε στο ερώτημα αν υπάρχει λόγος να πάμε σε εκλογές εστιάζοντας σε δυο ζητήματα.

Θέλει η κοινωνία τις εκλογές ; Υπάρχει δυσαρμονία μεταξύ της κοινωνίας και Βουλής ;

Από όσο δείχνουν τα στοιχεία, όχι. Παρόλο που οι δημοσκοπήσεις στη χώρα μας είθισται να αποτυπώνουν λιγότερο την κοινή γνώμη  και περισσότερο, να διαμορφώνουν τα αποτελέσματα της επόμενης δημοσκόπησης,  ας σταθούμε στις πιο πρόσφατες από αυτές που δημοσιεύτηκαν το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Της ALCO για το Πρώτο Θέμα και της  Καπα Research  για το ΒΗΜΑ.

Τι προκύπτει από τις δυο αυτές έρευνες ;
Ότι τα πολιτικά κόμματα που διακηρύσσουν ότι θέλουν να προκληθούν εκλογές δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΕΛ (δεν μετράμε την Χρυσή Αυγή) στην πρώτη δημοσκόπηση συγκεντρώνουν όλα μαζί στην πρόθεση ψήφου 34,9%, ενώ στην δεύτερη 31,3 (Το κόμμα των "ψεκασμένων" δεν φαίνεται στην δεύτερη έρευνα να μπαίνει στη Βουλή).

Από την άλλη, τα κόμματα που δεν επιθυμούν πρόωρη προσφυγή στην κάλπη (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ) συγκεντρώνουν στις δημοσκοπήσεις 31,3% (ALCO) και 34,4% (Καπα Research)
Μάλιστα, στην δημοσκόπηση της Καπα Research φέρεται το 57,8% έναντι του 36,5% να επιθυμεί να εκλεγεί νέος Πρόεδρος Δημοκρατίας απόν την παρούσα Βουλή, χωρίς εκλογές.

Συνεπώς δεν διαφαίνεται δυσαρμονία μεταξύ κοινωνίας και Βουλής, όπως εξάγεται από το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών (δεν αναπτύχθηκε πλειοψηφικό ρεύμα), αλλά το πιστοποιούν και οι δημοσκοπήσεις. Ίσως, θα μπορούσε να διαπιστώσει κανείς το αντίθετο, δηλ. τη σύγχυση στην οποία έχει περιέλθει και έχει ριζώσει στη κοινωνία, αφού δεν υπάρχουν ξεκάθαρα μηνύματα και εντολές.  Αν, έστω και οριακά, ο ΣΥΡΙΖΑ έβλεπε αυτοδυναμία, αν υπήρχε ένα συμπαγές κοινωνικό ρεύμα υπέρ της πολιτικής του, οι εκλογές ήταν επιβεβλημένες, ενόψει και της νέας συμφωνίας.

Τι διαφορετικό μπορεί να προκύψει από τις εκλογές σε σχέση με τη σημερινή κατάσταση;

Αυτό που σίγουρα θα συμβεί είναι ότι θα χαθεί πολύτιμος πολιτικός χρόνος, αντίστοιχα με το 2012, που θα ενισχύσει την αβεβαιότητα όλων και για όλα. Του λαού,  πρώτα απ όλα, αλλά και των επενδυτών, των αγορών, των δανειστών κλπ.

Μάλιστα, επειδή είναι πιθανό το σενάριο να μην είναι στη Βουλή των κόμμα των ΑΝΕΛ, ο ΣΥΡΙΖΑ με δεδομένη την άρνηση του ΚΚΕ για συνεργασία, θα βρεθεί στη δύσκολη θέση να συμπορευτεί  με τα κόμματα που μέχρι πρότινος κατηγορούσε για  "εθνική προδοσία".  Αυτό είναι νομοτελειακά βέβαιο ότι θα το πράξει σε κάποια στιγμή, αλλά ίσως χρειαστεί να "του επιβληθεί" μέσα από επαναληπτικές εκλογές, ώστε να το αποδεχτούν πιο εύκολα οι ψηφοφόροι του. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο όμως, σημαίνει ότι τουλάχιστον μέχρι τα τέλη Απριλίου δεν θα έχουμε στη χώρα Κυβέρνηση, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Αυτή η "ανωμαλία"- η καθυστέρηση θα οδηγήσει τη χώρα σε ακόμη ποιο αδύναμη διαπραγματευτική θέση απέναντι στους δανειστές.

Θα πρέπει δε να επισημάνουμε ότι θα ήταν τελείως διαφορετικό αν προκηρύσσονταν εκλογές επειδή θα πλησίαζε η λήξη της θητείας της κυβέρνησης, από την τωρινή κίνηση με το πολιτικό σύστημα να προκαλεί εκλογές, οι οποίες, σύμφωνα με τα παραπάνω, δεν πρόκειται να προσφέρουν τίποτε το διαφορετικό.  Η πρόφαση ότι σχεδόν πάντα η εκλογή Προέδρου χρησιμοποιήθηκε πολιτικά, προσκρούει στην εξαιρετικά ακραία και δραματική κατάσταση που βιώνει η χώρα, η οποία δεν έχει σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι από το 2009 έχουν αλλάξει πολλά και οι όποιες ενέργειες στην πολιτική σκηνή δεν περιορίζονται μόνο για εσωτερική κατανάλωση αλλά έχουν αντίκτυπο σε ευρωπαϊκό -τουλάχιστον - επίπεδο.