H δεύτερη ήττα της κοινωνίας μας (με τη «βοήθεια» της Ε.Ε.) ;

Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και το προσφυγικό, από όσα όλα δείχνουν, μας οδηγεί σε μια νέα, μετά το 2010, κοινωνική ήττα.

Βέβαια και αυτή τη φορά με τη "βοήθεια" της Ε.Ε.

Το 2010, η Ε.Ε. όταν δεν αντέδρασε έγκαιρα και καθυστέρησε χαρακτηριστικά να δηλώσει τη στήριξη της στην ελληνική οικονομία, άφησε τις αγορές να χτυπούν ανελέητα την χώρα μας. Η Ελλάδα απέκτησε  έναν αμείλικτο αντίπαλο, τον χρόνο. Έτσι, αναγκάστηκε να παίρνει αποφάσεις με πίεση και σε ασφυκτικά χρονικό πλαίσιο.

Από τότε, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου για κάθε είδους συνωμοτικές και υπερβολικές κοσμοθεωρίες, οι οποίες επιβλήθηκαν αναδεικνύοντας έναν τεράστιο λαϊκισμό, οδήγησε από την θεωρία του ψεκασμού μέχρι και τον ισχυρισμό ότι … "δεν χρωστάμε τίποτε". Αυτός ο λαϊκισμός και ο φανατισμός που επικράτησε οδήγησε να μην τολμά κανείς να μιλήσει ούτε για τα άκρως αυτονόητα π.χ. την καταδίκη του εμπρησμού της Marfin.

Όμως, το χειρότερο από όσα επικράτησαν ήταν η αντίληψη ότι, για όλα και τα πάντα, την ευθύνη έχουν οι άλλοι. Οι "ξένοι", οι "κακοί", οι "σχεδιαστές της καταστροφής" της χώρας μας. Με τον τρόπο αυτό δεν είχαμε σαν χώρα τη δυνατότητα να αντισταθούμε και να αντικρούσουμε τα πραγματικά τραγικά λάθη των ξένων, αφού υιοθετήσαμε στην όποια συζήτηση τη θεωρία ότι ,,εσείς και μόνο εσείς φταίτε».

Δυστυχώς, τώρα βιώνουμε μια επανάληψη σε άλλο επίπεδο. Αυτή τη φορά με το προσφυγικό. Σαφώς και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην προσπάθειά της να δείξει «ευαισθησία που οι άλλοι δεν είχαν» πόνταρε στο γεγονός ότι οι πρόσφυγες, όσοι και να περάσουν από τα ελληνικά σύνορα, δεν επρόκειτο να παραμείνουν στη χώρα μας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τόσο οι "κουτόφραγκοι" να το αντιληφθούν, όσο και το χειρότερο, να μην ληφθεί μέριμνα για καμία υποδομή και σχεδόν ένα χρόνο μετά το ξεκίνημα τον μεγάλων προσφυγικών ροών , η Ελλάδα να τους στοιβάζει στην πλατεία Βικτωρίας. Γιατί απλά κυριάρχησε η λογική ότι είναι "περαστικοί". Βέβαια είναι υπερβολικό από την άλλη πλευρά να ισχυρίζεται κανείς ότι οι πρόσφυγες ξεκίνησαν την διαδρομή της προσφυγιάς τους λόγω ΣΥΡΙΖΑ.

Στο μεταναστευτικό όμως, μερίδα του λέοντος στην ευθύνη φέρει και η καθυστερημένη αντίδραση της Ε.Ε. Για άλλη μια φορά δεν μπόρεσε να προλάβει τα γεγονότα ή τουλάχιστον, να τα αντιμετωπίσει έγκαιρα. Γιατί δηλαδή περίμεναν 18 μήνες να πάρουν έστω αυτές τις αμφισβητούμενες αποφάσεις; Περίμεναν μήπως να σταματήσουν οι ροές των προσφύγων χωρίς να σταματήσει ο πόλεμος;

Όμως και στην περίπτωση αυτή, η ζημιά στη χώρα μας είναι στο επίπεδο της ίδιας της κοινωνίας και δυστυχώς, όπως δείχνουν τα γεγονότα θα περάσει καιρός να ξεπεραστεί. Γιατί το αποτέλεσμα είναι η έξαρση του εθνικισμού και της ξενοφοβίας. Και όποια προσπάθεια γίνεται να υπάρξει μια ισορροπία από τους ίδιους του πολίτες χτυπιέται από τα όσα συμβαίνουν με τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους και τις τρομοκρατικές επιθέσεις που ενισχύουν τον φανατισμό και την βία.

Αν θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι μπορούμε να ελπίσουμε ότι σύντομα θα τελειώσει ο πόλεμος και ότι η Διεθνή Κοινότητα συνολικά (και όχι μόνο η Ε.Ε.) θα αντιμετωπίσει τα θέματα αφενός σεβόμενη τις τεράστιες δυσκολίες των ανθρώπων που τρέπονται σε φυγή από τον πόλεμο για να μπορέσουν να επιβιώσουν και αφετέρου να αντιμετωπίσει τους δικαιολογημένους φόβους των πολιτών από την τρομοκρατία και να δείξει στις κοινωνίες ότι δεν χρειάζεται ούτε η Λεπέν, ούτε ο Τράμπ, ούτε κανείς άλλος που θα χρησιμοποιεί το φόβο για να πετύχει το σκοπό και τον ιδεολογικό του στόχο μέσα από το λαϊκισμό και τον φόβο.

Πόσο αισιόδοξοι, όμως, μπορούμε να είμαστε ώστε να μην κριθούμε ως "αιθεροβάμονες";

Έτσι αγαπάς την πατρίδα σου;

Χιλιάδες οι αναρτήσεις στα κοινωνικά μέσα που εκδήλωναν χθες, ημέρα της εθνικής επετείου, την αγάπη και προσήλωση στην πατρίδα μας.
Όμως στις περισσότερες αναρτήσεις διέκρινε εύκολα κανείς νέου τύπου διχαστικά μηνύματα.
Έξι χρόνια μετά το διχαστικό και όπως, αποδείχθηκε πλασματικό, σύνθημα «μνημονιακοί» - «αντιμνημονιακοί», περάσαμε το 2015 στο «πατριώτες» - «μερκελιστές», για να φτάσουμε το 2016 στο νέο διχαστικό μήνυμα «αντιρατσιστές» - «πατριώτες».
Και εξακολουθεί η περιπέτεια του διχασμού της ελληνικής κοινωνίας με την πλειοψηφία των πολιτών να δείχνει ότι δεν είναι διατεθειμένη να ακούσει την επιχειρηματολογία των άλλων.
Αν κάποιος δείξει κατανόηση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες μπορεί να θεωρηθεί «κρυφο-ισλαμιστής» και «ανθέλληνας». Από την άλλη όμως αν δείξει αγωνία μετά τη νέα  βομβιστική επίθεση στις Βρυξέλλες μπορεί να θεωρηθεί  «ρατσιστής».
Βέβαια η επικράτηση της αντίληψης που λειτουργεί με τη θεωρία των ακραίων απόψεων δεν επικράτησε τυχαία. Είναι αποτέλεσμα της συστηματικής συγκάλυψης της αλήθειας και του ξεχειλίσματος υποκρισίας. Ποτίστηκε ο ελληνικός λαός με απίστευτα συνωμοτικά και αβάσιμα σενάρια. Και δυστυχώς, αλήθεια είναι ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δείχνει να βολεύεται στο να εκλαμβάνεται ως ευρισκόμενο στη θέση του  «θύματος» και του «αδικημένου».
Αμέτρητες είναι οι ασυναρτησίες που καθημερινά αποτελούν θέση «ιδεολογίας» για πολλούς.
Όμως, μπορεί κάποιος να πιστεύει πράγματι ότι η πατρίδα του - την οποία με αγάπη και πάθος μνημονεύει τόσο συχνά – έχει μέλλον, αν δεν υπάρχει λαϊκή ενότητα; Μπορεί η «αγάπη» προς την πατρίδα να έχει νόημα αν δεν βασίζεται στην προσπάθεια αλληλοκατανόησης αλλά στο φανατισμό και την επιθετική αντιπαράθεση;

Σε μια δύσκολη εποχή για την πατρίδα μας, ο μόνος δρόμος που μπορεί να συνοδεύσει την προοπτική για καλύτερες μέρες είναι αυτός της ενότητας, του διαλόγου, της γόνιμης αντιπαράθεσης, της αλληλοκατανόησης και της μετριοπάθειας.
Σε κάθε άλλη περίπτωση προκαλείται αλόγιστη ζημιά στην Πατρίδα, όπως πολλές φορές είδαμε να συμβαίνει στο παρελθόν.

O λάθος συμβολισμός του Αλέξη Τσίπρα

Δεν έχουμε πρόθεση να μπούμε σε μια λογική μόνιμης αμφισβήτησης ούτε να αδικήσουμε τις προθέσεις του πρωθυπουργού. 
Όμως, λίγες μόνο μέρες μετά την "κρατικοποίηση" της εφημερίδας Zaman - δηλαδή φίμωση του τύπου – στην Τουρκία, δεν μπορεί ο Έλληνας πρωθυπουργός να μοιράζει με τον Τούρκο ομόλογό του λουλούδια σε δημοσιογράφους.
Όταν, οι εκπρόσωποι της γειτονικής αυτής χώρας, λίγες ώρες πριν, παζάρευαν ανθρώπινες ζωές, τις ζωές των προσφύγων, όταν είναι γνωστό ότι με τις μεθοδεύσεις τους αφήνουν να πνιγούν γυναίκες και παιδιά, δεν μπορεί να επιλέγει ο Έλληνας πρωθυπουργός την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας για να μοιράσει λουλούδια με τον Νταβούτογλου.

Κιβωτός του Κόσμου : Εκδήλωση στο Μόναχο

Αποχαιρετώντας τον Δημήτρη Πουρνάρα

Χθες απεβίωσε σε ηλικία 83 ετών ο Δημήτρης Πουρνάρας.
Με το Δημήτρη Πουρνάρα ζήσαμε 11 ολόκληρα χρόνια κοινής πορείας στην Ελληνική Κοινότητα Μονάχου.
Ήταν ο άνθρωπος που είχε την ευθύνη της υπηρεσίας παροχής πληροφοριών για τους Έλληνες εργαζόμενους της Ελληνικής Κοινότητας Μονάχου, όταν προσωπικά είχα τη θέση του Πρόεδρου της Κοινότητας.
Η προσφορά της υπηρεσίας αυτής και ιδιαίτερα η συμβολή του Δημήτρη ήταν μεγάλη. Όχι μόνο γιατί επί ώρες, πολύ περισσότερες από αυτές που αμείβονταν,  εξυπηρετούσε και βοηθούσε τους Έλληνες σε δεκάδες ζητήματα.
Ήταν, παράλληλα, το μεγάλο άνοιγμα της Κοινότητας στην τοπική ελληνική κοινωνία, ξεπερνώντας αγκυλώσεις του παρελθόντος, αφού με την υπηρεσία αυτή εξυπηρετούνταν όλα τα μέλη και συνολικά, όλοι οι Έλληνες.
Με την λειτουργία της συγκεκριμένης υπηρεσίας, η Κοινότητα είχε δώσει απάντηση στο ερώτημα «και τι  χρειαζόμαστε την Κοινότητα;»
Κάπως έτσι, φθάσαμε σε χιλιάδες μέλη και σε εκατοντάδες, οικονομικά τακτοποιημένα, μέλη ετησίως.
Ο Δημήτρης βοηθούσε και μετά, όταν αποχώρησε από την Κοινότητα, λίγους μήνες μετά την δική μου αποχώρηση.
Αν η Ελληνική Κοινότητα Μονάχου αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, τότε σ αυτό ξεχωριστή θέση έχει ο Δημήτρης Πουρνάρας.
Καλό ταξίδι, Τάκη.

Ξεκίνησε η δίκη για την απαγόρευση του NPD στην Γερμανία

Χθες, 1η Μαρτίου, ξεκίνησε στο Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας η διαδικασία συζήτησης του αιτήματος του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου (Bundesrat) για την απαγόρευση του ακροδεξιού κόμματος NPD.

Είναι η δεύτερη συνταγματική διαδικασία. Η πρώτη αίτηση είχε γίνει από την κυβέρνηση του Καγκελαρίου Σρέντερ το 2001 - στη συνέχεια την αίτηση κατέθεσαν  η Ομοσπονδιακή Βουλή και το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο (εκπρόσωποι των 16 κρατιδίων).
Η δίκη τότε είχε διακοπεί λίγες μέρες μετά την έναρξή της (2003) γιατί το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρες έκρινε ότι καθώς στα ηγετικά κλιμάκια της συμμετείχαν πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών δεν μπορεί να κρίνει αν και πόσο επηρέασαν τελικά αυτοί σε αξιόποινες πράξεις το συγκεκριμένο κόμμα.
Έτσι, δεν προχώρησε ποτέ σε δίκη επί της ουσίας για την απαγόρευση του κόμματος.
Η νέα διαδικασία στην οποία συμμετέχει μόνο το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο ξεκίνησε χθες.
Ο Πρόεδρος του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου, Stanislav Tillich, αφού αναφέρθηκε στο ρόλο του NPD, πήρε θέση κατά την ομιλία του απαντώντας και σ όσους έχουν αντιρρήσεις στην απαγόρευση ενός κόμματος.
Επισήμανε δυο λόγους που πρέπει να αποφασιστεί η απαγόρευση του ακροδεξιού κόμματος.
Πρώτον, γιατί μια απαγόρευση θα απαγόρευε και όλες τις παράλληλες οργανώσεις.
Δεύτερον, γιατί όπως επισήμανε ο Πρόεδρος του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου, την ακροδεξιά  την πολεμούν με εφόδια την παιδεία και την εκπαίδευση και με προγράμματα που θα οδηγήσουν πολλά στελέχη του κόμματος να αποσυρθούν, όμως, με τον τρόπο αυτό.  μειώνεται ο κίνδυνος, αλλά δεν εξαλείφεται.

Τέλος, με αφορμή και με το προσφυγικό και την άνοδο του AfD στη συζήτηση πρέπει να τεθεί ένα νέο δεδομένο. Ποιος είναι πιο επικίνδυνος; 
Το γνωστό NPD, το οποίο για υποστηρίζει κάποιος ταυτίζεται με τις ναζιστικές του απόψεις ή το AfD, που παρά το κάλυμμα του πατριωτισμού δεν υπολείπεται σε τίποτε από το NPD ; 
Ποιος είναι πιο επικίνδυνος να παρασύρει «αθώους» πολίτες στη βία, το NPD ή η PEGIDA; 
Και μια απαγόρευση του NPD που θα οδηγήσει τα στελέχη του;

Σίγουρα υπάρχει και αντίλογος. Είναι γεγονός ότι όταν κάτι κηρύσσεται παράνομο αποτρέπει ανθρώπους που κατατάσσουν τον εαυτό τους στους «νοικοκυραίους» από  το να συμμετέχουν. 
Δυσκολεύει τη χρηματοδότηση και την ευχέρεια κινήσεων.
Αλλά τελικά, δεν λύνει το πρόβλημα. 
Άλλωστε, υπάρχουν κι εκείνοι που έλκονται από το παράνομο.