Η είσπραξη φόρων δεν είναι μεταρρύθμιση

Ας υποθέσουμε ότι το Eurogroup θα αποδεχτεί όλες τις προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης – τις λεγόμενες «μεταρρυθμιστικές»  – που έχει καταθέσει τις τελευταίες μέρες.

Εκείνο που προβληματίζει όμως, είναι ποιες από αυτές τις μεταρρυθμίσεις αποτελούν πράγματι, μεταρρυθμίσεις.  Με ποιο τρόπο θα διασφαλίζουμε να μην φθάσουμε πάλι στο 2009. Διότι, καλές είναι οι προτάσεις για έναν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, σωστή και απαραίτητη η οικονομική βοήθεια σε αυτούς που έχει χτυπήσει περισσότερο η κρίση, αλλά ποια θα είναι η συνέχεια δεν έχει αποτυπωθεί ακόμη.

Δηλαδή, με ποιες ενέργειες και ποιο πρόγραμμα θα προωθηθούν η εύρυθμη λειτουργία των θεσμών της πολιτείας. 
Πώς θα δημιουργηθούν υποδομές ανάπτυξης, πώς θα ενισχυθούν η έρευνα και η καινοτομία. Πώς θα σχεδιαστούν παρεμβάσεις στην παραγωγή της χώρας, στην  αναθέρμανση της επενδυτικής δραστηριότητας, στο θεσμικό πλαίσιο για τις ιδιωτικές επενδύσεις, στην πολιτική για την εξωστρέφεια, στη νεανική επιχειρηματικότητα.

Ποιες παρεμβάσεις θα ενισχύσουν τον παραγωγό της ελληνικής υπαίθρου και θα τον τοποθετήσουν στο επίκεντρο της βιώσιμης ανάπτυξης.

Αλλαγές έχουν γίνει τα τελευταία 5 χρόνια. Κάποιες δεν έχουν όμως, ολοκληρωθεί ακόμη. Αυτό σημαίνει ότι  απλά χρειάζεται να επιταχυνθούν. Υπάρχουν βέβαια, και  τομείς που είναι απαραίτητο να προσδιοριστούν τώρα.

Ας αποφασίσει η Κυβέρνηση ποιες νέες μεταρρυθμίσεις θα προωθήσει και ας προχωρήσει άμεσα στην υλοποίησή τους.

Γιατί η συλλογή εσόδων από τον φόρο ηλεκτρονικών παιχνιδιών (που κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ το ονόμαζε νομιμοποίηση του παράνομου παιχνιδιού) δεν είναι μεταρρύθμιση, είναι απλά εισροή χρημάτων στα κρατικά ταμεία. Αναγκαίο μεν αλλά δεν οδηγεί στην πραγματική έξοδο από την κρίση

ΝΑΙ, λεφτά υπάρχουν.

Μετά από πέντε χρόνια έντονης κριτικής, για να μην πούμε χλευασμών για μια αποστροφή του λόγου του Γιώργου Παπανδρέου, η οποία απομονώθηκε και έγινε το κύριο σύνθημα εναντίον του πρώην πρωθυπουργού, η Αυγή βγαίνει με πρωτοσέλιδο να παραδεχθεί οτι ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ
Μα φυσικά, και υπάρχουν στην φοροδιαφυγή, στην διαφθορά,  στην κακοδιοίκηση και τη κατασπατάληση πόρων. 
Μετά από πέντε χρόνια δικαιώνεται ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.
Το τι σημαίνει αυτή η κωλοτούμπα για την #πρώτηφοράΑριστερά, ας το διασαφηνίσουν εκείνοι που στήριζαν -και στηρίζουν- τις λαϊκίστικες πρακτικές της

Ο φασίστας δεν χαρακτηρίζεται από την άποψη του για τις παρελάσεις...

   

Η δημόσια συζήτηση για τις παρελάσεις στη χώρα μας οδηγεί την επιχειρηματολογία, για άλλη μια φορά, στα άκρα. Φυσικά και δεν είναι φασίστας όποιος είναι υπέρ των παρελάσεων των μαθητών ή και των σωμάτων ασφαλείας, όπως βέβαια, δεν είναι λιγότερο πατριώτης εκείνος που τάσσεται εναντίον.
    Γιατί προέκυψε όμως, τόσο έντονα η συζήτηση στις φετινές παρελάσεις; Απλά, επειδή κορυφαία στελέχη της σημερινής κυβέρνησης (από τον Πρωθυπουργό μέχρι Υπουργούς) δήλωναν από τα έδρανα της αντιπολίτευσης ενάντια σ αυτές, ενώ σήμερα, σε συνεργασία με τον Καμμένο τις εμπλουτίζουν με δημοτικό πρόγραμμα και κλαρίνα, παραπέμποντας σε όχι τόσο μακρινές εποχές, όπου η τακτική "άρτος και θεάματα" είχε χρησιμοποιηθεί στο έπακρο.
    ,,Στο δρόμο βγαίνουμε για να περπατήσουμε και να διαδηλώνουμε όχι για να παρελαύνουμε,, ήταν το μήνυμα που ανάρτησε ο  σημερινός Πρωθυπουργός στο facebook στις 24.10.2011. Λίγες μέρες μετά είχαμε τα γνωστά επεισόδια στην Θεσσαλονίκη ενάντια στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τα οποία οδήγησαν στα μέτρα ασφαλείας με τα κιγκλιδώματα και όλα τα υπόλοιπα. Μέτρα που σήμερα διατυμπανίζουν ότι κατάργησαν, εκείνοι οι οποίοι χρησιμοποίησαν τις εθνικές γιορτές για μικροκομματικές σκοπιμότητες.

Κουτρούγκαλος, BILD, Πρεντετέρης οι όψεις και οι παραλλαγές της ηθικής και της πληροφόρησης

       

Πριν ξεκινήσει η γνωστή ανθρωποφαγία καλό θα ήταν να περιμένουμε τις διευκρινήσεις και τις ολοκληρωμένες απαντήσεις εκατέρωθεν (εφημερίδα και Κατρούγκαλος ). Δεοντολογικά δεν είναι σωστό να καταδικαστεί a priori στη συνείδηση της κοινωνίας από τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πριν δώσει τις εξηγήσεις του για την υπόθεση.
    Πάνω όμως, από όλες τις εξηγήσεις υπάρχει ένα ηθικό ζήτημα, που είναι εκτεθειμένος ο υπουργός. Η επαγγελματική του δραστηριότητα δεν θα έπρεπε να συνδέεται με την πολιτική του θέση. Θα έπρεπε να έχει ο ίδιος ζητήσει είτε οι πελάτες να αποτανθούν σε άλλο γραφείο, είτε να έχει ζητήσει να πάρει ένα χαρτοφυλάκιο με το οποίο δεν θα είχε σχέση η προηγούμενη δραστηριότητά του.
    Η εξέλιξη με την υπόθεση αυτή έχει κι άλλη μια παράλληλη επίπτωση. Μπορεί να αλλάξει τον τρόπο σκέψης αρκετών, να αναλογιστούν κάποιοι πολίτες ότι ο χρόνος, πάντα, έχει γυρίσματα. Η άδικη επίθεση, η ισοπέδωση, ο φθηνός λαϊκισμός, η εύκολη αναπαραγωγή κουτσομπολιών, οι μισές αλήθειες, η αδιαφορία για το τεκμήριο της αθωότητας ή την αλήθεια, επειδή ο άλλος είναι πολιτικός αντίπαλος, έχει δικάσει και καταδικάσει, πολλές φορές, ανθρώπους. Η μετέπειτα δικαίωσή τους -όποτε και να επέλθει- δεν ενδιαφέρει κανένα.
    Ιδιαίτερα, το τελευταίο  αφιερώνεται σ όσους ανακάλυψαν ξαφνικά το ρόλο της BILD, του Πρεντετέρη,  την δύναμη των αγορών,  της γερμανικής οικονομικής πολιτικής και της υπερηφάνειας.

Ας αφήσουμε την "δημιουργική" ασάφεια και ας πάμε στην σαφήνεια

H Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει από τους άστοχους τακτικισμούς και τα επικοινωνιακά τρικ το δίκαιο των αιτημάτων της


Eίναι αυτονόητο ότι η Ευρώπη των λαών δεν μπορεί να προχωρήσει αγνοώντας τους ίδιους τους λαούς της. Όπως επίσης, είναι γεγονός ότι σήμερα η αρχιτεκτονική της οικονομικής ένωσης εξυπηρετεί μεν τη δημιουργία μιας μεγάλης αγοράς, αλλά αγνοεί εκατομμύρια πολίτες της που ζουν στα όρια της φτώχειας. Ιδιαίτερα στη χώρα μας, όπου η απουσία παραγωγικού μοντέλου και οι αγκυλώσεις που υφίστανται λόγω του πελατειακού κράτους - που δυστυχώς, βόλευε επί χρόνια την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων – την οδήγησε στην οικονομική κρίση χωρίς ασπίδα προστασίας.

Επίσης, είναι δεδομένο ότι η Γερμανία ως η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της ΕΕ ακολουθεί μια οικονομική πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντά της, τις εξαγωγές της και αυτό οδήγησε την Ελλάδα στην περιδίνηση της υπερχρέωσης και της λιτότητας.

Μπροστά σ αυτήν την κατάσταση η νέα κυβέρνηση, με τον αέρα της εκλογικής νίκης, ορθά βάζει το θέμα αλλαγής πολιτικής στην Ευρώπη και ορθά διεκδικεί, όσο περισσότερα μπορεί, για να κερδίσει χρόνο, ωσότου προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις.

Η κυβέρνηση όμως - αν δεν είναι επιλογή της η έξοδος από το ευρώ -  δείχνει να παίζει κορόνα / γράμματα το άμεσο μέλλον της χώρας. Χρησιμοποιεί διάφορες τακτικές για να πετύχει το στόχο της, με τις οποίες μπορεί να κερδίζει χρόνο, αλλά μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται ότι ο χρόνος τρέχει και σε βάρος της χώρας.

Δίνει την εντύπωση στους εταίρους ότι δεν δέχεται κανένα κανόνα και πολύ περισσότερο ότι αμφισβητεί τις ίδιες της τις δεσμεύσεις (συμφωνία 20η Φεβρουαρίου).

Χρησιμοποιεί επικοινωνιακά τεχνάσματα για να πείσει για την ορθότητα των επιλογών της σχετικά  με την αθέτηση των συμφωνιών (δημιουργική ασάφεια του Γιάνη Βαρουφάκη).
Ποντάρει στον εθνικισμό και στη δημιουργία αντιπάλων. Μάλιστα το παιχνίδι αυτό το αφήνει να το αναλάβει κυρίως ο Καμμένος νομιμοποιώντας εθνικιστικές και φασιστικές απόψεις στην κοινωνία.
Η διεκδίκηση για τις πολεμικές αποζημιώσεις ήταν μια σωστή κίνηση που βρήκε πολλούς συμμάχους ακόμη και στη Γερμανία, αλλά καθώς τέθηκε στη βάση του συμψηφισμού έχασε αρκετές πιθανότητες για θετική έκβαση.

Κυρίως όμως, η ελληνική πλευρά δείχνει απροετοίμαστη σε σχέση με τις προτάσεις για τις μεταρρυθμίσεις που συμφωνήθηκε να καταθέσει στους εταίρους. Ενώ, της δόθηκε η δυνατότητα να καταθέσει η ίδια (ελληνική κυβέρνηση) προτάσεις δεν δείχνει να αξιοποιεί την ευκαιρία αυτή.

Σε αυτή την κρίσιμη εποχή που ο λαός διεκδικεί κάτι καλύτερο, την μερική έστω ανατροπή, χρειάζεται μια πραγματική κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Το γεγονός ότι συμφωνεί το 60% των πολιτών με τους χειρισμούς της κυβέρνησης δεν σημαίνει ότι όλο αυτό το ποσοστό βλέπει το αποτέλεσμα από την ίδια οπτική γωνία.

Τώρα που έγινε σε όλους κατανοητό – όπως ο ίδιος ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Παπαδημούλης δήλωσε – ότι η Ελλάδα είναι μόνη, όπως ήταν πάντα, τώρα που έγινε κατανοητό ότι οι αγορές δεν χορεύουν με πεντοζάλι και ότι κατα συνέπεια, κανένας δεν είναι δοσίλογος, προδότης,όπως η κυβερνητική πλευρά κάποτε κατηγορούσε από τη θέση της Αντιπολίτευσης. Τώρα που γίνεται κατανοητό ότι το πιστόλι στο κρόταφο δεν το έβαλαν οι εταίροι μόνο στη σημερινή κυβέρνηση, είναι ευκαιρία -ίσως η τελευταία-να καταστρωθεί ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση και ανάπτυξης που θα έχει την συναίνεση του συνόλου του πολιτικού κόσμου. 

Ας προχωρήσει η Κυβέρνηση σε συνεργασία με όλα τα κόμματα σε μια εθνική πρόταση διεξόδου από την κρίση με συγκεκριμένες και ουσιαστικές προτάσεις μεταρρυθμίσεων και ας αφήσει τη Ζωή με τις διχαστικές εμμονές και τις εθνικιστικές κορόνες του Καμμένου στο περιθώριο.

Θα κάψει ο Καμμένος στρατηγικά την Αριστερά;

   

 Το «πρώτη φορά αριστερά» που προέκυψε από τις τελευταίες εκλογές του Ιανουαρίου επιτρέπει στο ΣΥΡΙΖΑ να βαδίζει με μεγαλύτερη πίστωση χρόνου και ανοχή από ότι τα άλλα κόμματα που στο παρελθόν είχαν ασκήσει εξουσία.  Έτσι, πολλές παλινωδίες, αθετήσεις και πολιτικά φάουλ δεν αξιολογούνται από το εκλογικό σώμα με ιδιαίτερη αυστηρότητα, αν πάρουμε ως δεδομένο τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων.
   
    Σε επικοινωνιακό δε επίπεδο, η Κυβέρνηση έχει επιτυχίες, γεγονός που οφείλεται στην πίεση που δέχτηκε η κοινωνία τα τελευταία 5 χρόνια. Γι αυτό και η πλειοψηφία των πολιτών στέκεται περισσότερο στους συμβολισμούς, παρά στο αποτέλεσμα, που ακόμη είναι άγνωστο.
   
    Σε ένα σημείο όμως, η αριστερά στην χώρα μας έχει χάσει και μάλιστα, σε στρατηγικό επίπεδο. Η σύμπραξη με τον Καμμένο έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να καλλιεργηθεί ένα εθνικιστικό (και όχι πατριωτικό) κλίμα και ήδη, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε έναν ανταγωνισμό εθνικιστικής ρητορείας με τον κυβερνητικό του εταίρο.
   
    Και βέβαια,το πρόβλημα για την «αριστερά» θα προκύψει, καθώς όταν θα έχει ξεφύγει τελείως εκτός ορίων η συνθηματολογία των ΑΝΕΛ, συνεπικουρούμενη από την άσχημη οικονομική και κοινωνική κατάσταση, τότε δεν θα υπάρχει επιστροφή.  Μπορεί, σήμερα, ο Καμμένος να θυσιάζει το έντονο ύφος στις πάγιες θέσεις του για μετανάστες, μακεδονικό, εθνικά θέματα για μια θέση στην εξουσία, και να περιορίζεται μόνο σε δηλώσεις στο επίπεδο της οικονομικής αντιπαράθεσης με την Ε.Ε., αλλά αν βρεθεί μπροστά σε μια εκλογική αναμέτρηση θα σκληρύνει τη στάση του για να διεκδικήσει ψήφους από τον βασικό κορμό των ψηφοφόρων του.
   
    Η προσπάθεια του Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να αιτιολογήσει το θέμα παρομοιάζοντας το με την περίοδο συνεργασίας ΠΑΣΟΚ -ΝΔ με τον Καρατζαφέρη ήταν ατυχής, καθώς ο Καρατζαφέρης ήταν επιπρόσθετη δύναμη στη συγκυβέρνηση ΝΔ με ΠΑΣΟΚ (δεν καθόριζε δηλαδή την αυτοδυναμία) και επιπλέον, ο επίσης εθνικιστής Καρατζαφέρης, υπολείπεται σοβαρά του μαραθώνιου δηλώσεων του Καμμένου.
   
    Στην αντιπαράθεση της Κυβέρνησης με Σούλτς, πέρα από το γεγονός ότι ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με τις δηλώσεις του έχει σταθεί σχετικά υποστηρικτικά απέναντι στην χώρα μας και δεν είναι έξυπνο να τον βάζεις απέναντι, θα σημειώσουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που η Ε.Ε. και το Ευρωκοινοβούλιο τάσσεται ενάντια σε ξενοφοβικά και εθνικιστικά κόμματα και μάλιστα με τη συμμετοχή της Ελλάδας.
   
    Αν κάνουμε μια μικρή αναδρομή στα 1999, στις εθνικές εκλογές στην Αυστρία, το κόμμα FPÖ με επικεφαλής τον Jörg Heider βγήκε δεύτερο σε δύναμη κόμμα (μετά το SPÖ) και σχημάτισε κυβέρνηση με το συντηρητικό κόμμα ÖVP.
    Επειδή θεωρήθηκε κόμμα με ακροδεξιές ιδέες, η Ε.Ε. προχώρησε σε διπλωματικές ενέργειες αποκλεισμού της τότε κυβέρνησης. Στις αποφάσεις αυτές ήταν σύμφωνη και η Ελλάδα. Φυσικά, κανένα κόμμα, ούτε της αριστεράς ούτε του κέντρου εναντιώθηκε στις αποφάσεις τις Ε.Ε. Ένω πρέπει να τονίσουμε ότι ο ίδιος ο Heider δεν συμφωνούσε με τον χαρακτηρισμό του κόμματος του ως ακροδεξιό.
   
    Σαφώς και η απόφαση κάθε λαού είναι σεβαστή, όπως επίσης, και στο δικαίωμα των εταίρων να ασκούν κριτική υπάρχει ένα όριο. Φυσικά, ακόμη και να συζητάν  μια ενδεχόμενη αποπομπή του  Υπουργού Οικονομικών είναι λάθος και δεν έχουν δικαίωμα, αλλά το να σχολιάζουν μια συγκυβέρνηση που έχει στη σύνθεσή της ένα εθνικιστικό κόμμα δεν είναι κατακριτέο. Άλλωστε, ποια η διαφορά του Καμμένου από την Λεπέν, την οποία έχουν πολλάκις κριτικάρει οι εταίροι;

H κυβέρνηση πρέπει να πετύχει για το καλό της χώρας. Έχει, όμως, πρόγραμμα ο ΣΥΡΙΖΑ;

Όταν στο τελευταίο Eurogroup ζήτησαν οι υπουργοί οικονομικών των άλλων χωρών τις προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης, ώστε να εξετάσουν το αίτημα της παράτασης, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ξαφνιάστηκαν από το γεγονός ότι αυτές θα ετοιμάζονταν εκείνο το Σαββατοκύριακο, δηλαδή από το ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε έτοιμες προτάσεις.

Το ενδεχόμενο μιας κίνησης τακτικής, από ελληνικής πλευράς, ήταν θεωρητικά μια πρώτη ερμηνεία, το ίδιο και για τη, για κάποιες ώρες, καθυστέρηση της κατάθεσης της πρότασης.

Είναι γνωστό ότι σπάνια τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία στην Ελλάδα έχουν επεξεργασμένα προγράμματα πριν αναλάβουν την διακυβέρνηση, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση είχαμε μια τελείως διαφορετική και προπάντων, κρίσιμη κατάσταση που τροφοδοτούσε ελπίδες, ότι σύντομα θα υπήρχε ένα πρόγραμμα.

Οι χθεσινές, όμως, ανακοινώσεις της κυβέρνησης, με τις οποίες γνωστοποίησε τα πρώτα νομοσχέδια προκαλούν βάσιμες υποψίες να μην υπάρχει καθόλου πρόγραμμα.

Γιατί, σαφώς είναι πολύ σημαντικές οι νομοθετικές ρυθμίσεις που βοηθούν τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα και με την έννοια αυτή, τα νομοσχέδια για την παροχή ρεύματος σε άπορους ή των δόσεων για τις ληξιπρόθεσμες δόσεις κρίνονται άμεσης προώθησης, αλλά αυτό που απουσιάζει - καθυστερεί πολύ- είναι τα νομοσχέδια των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων. Τα νομοσχέδια που θα προτείνει η κυβέρνηση για την πάταξη της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους, την δικαιοσύνη, την αναβάθμιση του δημοσίου, την ενίσχυση νέων παραγωγικών δομών . Όλα αυτά δηλαδή που θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της χώρας και θα οδηγήσουν στην έξοδο από την κατάσταση που βιώνει. Ιδιαίτερα δε θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις, ώστε για να μην ξαναβρεθεί η χώρα στα όρια της κατάρρευσης, όπως το 2009 όταν αναγκάστηκε ο ελληνικός λαός να μπει σε αυτή τη ζοφερή διαδρομή.

Τέλος, λόγω των τελευταίων εξελίξεων, επισημαίνεται ότι έχουν δημιουργηθεί αρκετές φωνές συμπαράστασης στη χώρα μας από διάφορες ομάδες και πρόσωπα, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τα ανθρωπιστικά θέματα. Καλό θα ήταν να μην τους απογοητεύσουμε όλους αυτούς. Οι δηλώσεις του τύπου: θα αυξήσουμε το ΦΠΑ, αλλά σε άσχετα προϊόντα για να δείξουμε στους εταίρους ότι κάτι κάνουμε, ισοδυναμεί με το «σας δουλεύουμε». Ούτε βέβαια, εκείνες που δυναμιτίζουν τις σχέσεις με άλλες χώρες που βρίσκονται σε παρόμοια με τη δική μας θέση. Ίσως αποδειχθεί χειρότερο, ακόμη και από την ίδια την πτώχευση της χώρας, αν παγιωθεί στη συνείδηση των Ευρωπαίων πολιτών η κατηγορία για τους Έλληνες, ότι το μόνο που κάνουν είναι να συμφωνούν, να υπόσχονται, αλλά να μην υλοποιούν και να ζητούν οικονομικές ενισχύσεις. Και τότε δεν θα έχει σημασία αν θα είναι αλήθεια ή όχι, γιατί θα έχει εντυπωθεί στην κοινή γνώμη.