4 Οκτώβρη 2009. Η ευκαιρία που χάθηκε στη σκόνη

Όταν σχηματίστηκε στις 4 Οκτωβρίου το 2009 η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού έδειχνε αποφασισμένη να δώσει εντολή για ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα που θα έβγαζε την Ελλάδα μπροστά...κάτι σαν ένα νέο 1981, μέσα από τις σύγχρονες ανάγκες για ισονομία, διαφάνεια, ισοπολιτεία, κατάργηση της πελατειακής λογικής και συμπεριφοράς και τελικά, της επικράτησης του <<αυτονόητου>>.

Με το ξέσπασμα της κρίσης αποκρυσταλλώθηκε η άποψη και η προτροπή να μετατρέψει η κοινωνία τη συγκεκριμένη κρίση σε ευκαιρία, καθώς το ζήτημα δεν ήταν μόνο πολιτικό και οικονομικό. Ήταν, ουσιαστικά, αλλαγή νοοτροπίας, ώστε να ριζώσουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και οι Έλληνες πολίτες να γίνουν κοινωνοί μιας νέας εθνικής προσπάθειας βάζοντας μια κόκκινη γραμμή σε όλα όσα οδήγησαν στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα. Η οικονομική κρίση είναι βέβαιο ότι κάποτε θα τελειώσει. Το μεγάλο στοίχημα είναι αν εμείς, με τη νοοτροπία και τις πρακτικές μας, οδηγήσουμε τη χώρα ξανά σε μια νέα κρίση.

Θα μπορούσαμε άραγε να ξεβολευτούμε από μια κατάσταση, την οποία, ναι μεν όλοι, δημόσια, κατακρίναμε, αλλά την αξιοποιούσαμε είς το έπαρκον και μας εξυπηρετούσε ;

Δεν ήταν, φυσικά, μια εύκολη περίοδος. Η αλήθεια είναι ότι το διευθυντήριο της Ε.Ε. περιόριζε, με την σκληρότητα που αντιμετώπιζε την κρίση στη χώρα μας, τις δυνατότητες που είχε ο λαός τόσο να αντιδράσει, όσο και να κατανοήσει πλήρως την κρισιμότητα της κατάστασης. Ένιωθε πολλές φορές, δικαιολογημένα, ότι τον έβαζαν oi τρίτοι στην γωνία και ότι ήθελαν από εκείνον τα πάντα.

Έτσι αντιδράσαμε, αγανακτίσαμε, αναζητήσαμε άλλους "εύκολους" δρόμους και μπλέξαμε σε σενάρια συνωμοσίας.
Η ελληνική κοινωνία χωρίστηκε σε φατρίες, ο δημόσιος, ο ιδιωτικός υπάλληλος, ο δάσκαλος, ο καθηγητής, ο οδηγός λεωφορείου, ο ταξιτζής....ο ένας απέναντι στον άλλο κι όλοι μαζί απέναντι στην πολιτεία. Στρέψαμε τα πυρά μόνο στους πολιτικούς, θαρρείς και εμείς δεν είχαμε ανάλογες ευθύνες για όσα κάναμε -εκμεταλλευόμασταν ή απλά σιωπούσαμε. Η υποκρισία περίσσευε και κυρίως, από εκείνους που ήταν μέρος της κρίσης, από τις "εξουσίες" δηλαδή οι οποίες καθόριζαν κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο την πορεία της χώρας τα τελευταία 40 χρόνια (δικαιοσύνη, ΜΜΕ κλπ).

Δεν αντισταθήκαμε και γεμίσαμε τη ζωή μας φόβο και μιζέρια, δώσαμε περιθώρια να γιγαντωθούν φασιστικές ιδεολογίες και πρακτικές. Γιατί ο ανορθολογισμός, οι θεωρίες συνωμοσίας, η περίφημη υπεροχή της ελληνικής φυλής δεν πρωτοεμφανίστηκαν με τη ΧΑ. Ο εθνολαϊκισμός υφίσταται ως ιδεολογία και πριν από την κρίση, αλλά εκείνο που διαφοροποίησε τη ΧΑ και έφερε τους εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας κοντά στη φασιστική οργάνωση, ήταν η απενοχοποίηση, η δικαιολόγηση, η νομιμοποίηση της βίας. Η μετατροπή της σε καθημερινό φαινόμενο. Η καθιέρωση του ότι όσοι έχουν αντίθετη πολιτική άποψη είναι δοσίλογοι, προδότες που θα τους κρεμάσουμε στο Γουδί.

Είχαμε την ευκαιρία να εναντιωθούμε στις προνομιακές λογικές και αυθαίρετες συνδικαλιστικές κορώνες και να ενωθούμε στον αγώνα ενάντια στις αδικίες που χτύπησαν τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους. Να βρούμε λύσεις και να καταθέσουμε αντιπροτάσεις με δικές μας λύσεις.

Το Νοέμβρη του 2011 δεν άλλαξε απλά η πολιτική διακυβέρνηση της χώρας. Στην πραγματικότητα νίκησαν οι δυνάμεις της συντήρησης, της καθυστέρησης, του κατεστημένου, που χρησιμοποιούν κάθε μέσο, κάθε σημαία πολιτική προκειμένου να μη θιγούν τα συμφέροντα τους, να διατηρήσουν τα μονοπώλια τους, μακριά από τη δημοκρατική πορεία με τον πολίτη ενεργό και δυνατό να αποφασίζει το μέλλον του.

Ξαφνικά και ως δια μαγείας, σταμάτησαν οι πυρπολισμοί, η βία, οι καταλήψεις αεροδρομίων, λιμανιών, το άδειασμα στους δρόμους με προϊόντα από λάδι, τόννων από γάλα, η νέκρωση της χώρας από αλλεπάλληλες καταλήψεις και έκλεισε και το Γουδί...και ας ήταν τα μέτρα που λαμβάνονταν, ακόμη σκληρότερα από αυτά των πρώτων χρόνων.

Ως δι' επιφοιτήσεως οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, οι οποίες τον Μάη ήταν πλειοψηφία στη Βουλή, δεν κατάργησαν τον αντιμνημονιακό νόμο και οι αντιμνημονιακοί επιζητούν πλέον συναντήσεις με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα.

Ως εκ θαύματος, δεν αντιδρούν τα ΜΜΕ όσο όταν τον Νοέμβριο του 2011 προχωρούσε η κρατικοποίηση των τραπεζών. Το πρώτο που άλλαξε η κυβέρνηση Παπαδήμου.

Η αλλαγή, λοιπόν, χάθηκε στη σκόνη των άνευ ουσίας και περιεχομένου καταλήψεων, του ακτιβιστικού τύπου πυρπολισμών, του χάους μιας καθημερινής ρητορικής μίσους. Όσες μεταρρυθμίσεις είχαν περάσει - κι ήταν αρκετές -με κορυφαίες για τη διαφάνεια στη δημόσια διοίκηση, το opengov και τη δι@γεια, καλύφθηκαν από τις στάχτες στο βωμό των μικροπολιτικών συμφερόντων.

Όμως, οι ιδέες δεν θάβονται...υπάρχουν πάντα μέσα μας
Η ελπίδα ότι η χώρα μας αξίζει ένα καλύτερο αύριο δεν πέθανε. Και το αύριο μπορεί να εξαρτάται από πολλά πράγματα, αλλά κυρίως εξαρτάται από μας.
" Το χθες δεν είναι δικό μας για να το διορθώσουμε, αλλά το αύριο είναι δικό μας για να το κερδίσουμε ή να το χάσουμε".
Λύντον Τζόνσον

Για ποιο Κράτος δικαίου μιλάμε ;

Από χθες πρέπει να έχει λογικά καταλήξει η συζήτηση για το ποιοι είναι οι λόγοι που εξέθρεψαν την Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα.
Η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού βολεύτηκε απόλυτα στο να θεωρεί ως μοναδική πηγή εξουσίας τους πολιτικούς. Όλα τα επαναστατικά συνθήματα περιοριζόταν στην ισοπέδωση του κοινοβουλίου, των κομμάτων, των πολιτικών.
Χωρίς να έχουμε πρόθεση να τους απαλλάξουμε των ευθυνών τους, πρέπει να παραδεχθούμε ότι ως λαός ξεχνάγαμε τις άλλες, εξίσου σημαντικές εξουσίες, οι οποίες έχουν επίσης τεράστιες αν όχι και μεγαλύτερες ευθύνες για την πορεία της χώρας. Τη δικαστική και την εξουσία της "άρχουσας τάξης" των "μεγάλων τζακιών" που, μεταξύ άλλων, είναι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και εργολάβοι και τραπεζίτες.

Χθες, χωρίς να σταθούμε στην απόφαση της δικαιοσύνης να αφεθούν προσωρινά ελεύθεροι οι κατηγορούμενοι Χρυσαυγίτες, γίναμε μάρτυρες σε ένα ακόμη επεισόδιο, που αποκαλύπτει ότι είμαστε πραγματικά μια χώρα  χωρίς σεβασμό στη δικαιοσύνη και την τήρηση των νόμων.
Όταν ο Κασιδιάρης έχει το δικαίωμα να βγαίνει από το δικαστήριο και να εξυβρίζει, προπηλακίζει και να σπρώχνει με το φασιστικό τσαμπουκά που τον διακρίνει, τότε γιατί ένας οποιοσδήποτε άλλος συμπολίτης μας να μην έχει το ίδιο δικαίωμα. Ποιος παρέχει το δικαίωμα αυτό στον Κασιδιάρη. Η ιδιότητα του Βουλευτή ή του Χρυσαυγίτη.
Αλλά για ποια κράτος μιλάμε και για ποια δικαιοσύνη.Όταν ένας αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος, ο Καμμένος, δήλωσε δημόσια ότι θα βγαίνει κάθε μήνα και θα κάνει μια δήλωση για ένα ζήτημα, το οποίο ρητά του απαγόρευσε το δικαστήριο και ας πληρώνει 500ε πρόστιμο, δηλαδή δήλωσε ότι επειδή έχει χρήματα δεν τον ενδιαφέρει η ποινή, άρα η απόφαση του δικαστηρίου, και αυτό δεν επέσυρε καμιά επίπτωση....

Γι αυτή τη χώρα μιλάμε, μάλλον γι αυτή τη δικαιοσύνη.

ΠΕΡΙ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Η σύλληψη των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής για εγκληματικές ενέργειες, τις οποίες αποδεδειγμένα έχουν σχεδιάσει και εκτελέσει, αποτελεί οπωσδήποτε  ένα πολύ θετικό βήμα.

Ένα αναγκαίο βήμα σε μια δημοκρατία. Χωρίς ενδοιασμούς και μισόλογα, <<ναι μεν αλλά>>.

Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι η συζήτηση που έχει ανοίξει σχετικά με το τι οδήγησε ένα μέρος της κοινωνίας να υποστηρίζει τη Χρυσή Αυγή είναι σε μεγάλο βαθμό υποκριτική, εξυπηρετεί απλά ορισμένα μικροκομματικά συμφέροντα και εκφράζει λογικές προηγούμενων δεκαετιών.

Το γιατί είναι υποκριτική είναι εύκολο να το συμφωνήσουμε βασιζόμενοι σε κάποιες απλές παραδοχές.

Πρώτον, φασιστικές δυνάμεις στην κοινωνία υπήρχαν ανέκαθεν, ανεξάρτητα από το αν ο πολιτικός χώρος στον οποίο έβρισκαν πολιτική στέγη ονομαζόταν ανά διαστήματα ΝΔ, ΛΑΟΣ , ΠΟΛΑΝ, ΕΠΕΝ κλπ.

Αν ανακαλέσουμε στη μνήμη μας τις αντιδράσεις για τους αριστούχους μαθητές αλβανικής καταγωγής που κράταγαν την ελληνική σημαία στις παρελάσεις του σχολείου τους, τις επιθέσεις σε οικονομικούς μετανάστες, την εκμετάλλευσή τους σε εργασιακό επίπεδο, δεν φαίνεται τίποτα να προέκυψε ξαφνικά.

Δεύτερον, είναι ακόμη βέβαιο ότι θα συμφωνήσουμε πως όλοι όσοι ψήφισαν ΧΑ δεν είναι οπωσδήποτε και φασίστες.

Τρίτον, παράλληλα, είναι κοινά αποδεκτό και έχει επιστημονικά αναλυθεί και τεκμηριωθεί, ότι τα φασιστικά κινήματα επηρεάζουν πιο εύκολα τις κοινωνίες σε περιόδους κρίσης, κοινωνικής ανωμαλίας και κοινωνικής αστάθειας.

Συνεπώς, η οικονομική κρίση στη χώρα δημιούργησε όλες τις προϋποθέσεις για να προσχωρήσουν στο κύκλο των συμπαθούντων της Χ.Α αρκετοί πολίτες.

Ήταν η οικονομική κρίση - και όχι το μνημόνιο – που οδήγησε στην κοινωνική αναστάτωση. Το μνημόνιο - ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με την αναγκαιότητά του ή αν θεωρούμε ότι μπορεί να διόγκωσε την κρίση, αποτελεί πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, δεν είναι το ίδιο, η κρίση.

Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει όμως και το διευθυντήριο της Ε.Ε., για τον τρόπο τόσο της υλοποίησης των δημοσιονομικών μέτρων, όσο και τον τρόπο αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης, κυρίως σε σχέση με τους νέους σε ηλικία πολίτες αλλά και των κοινωνικών ομάδων με χαμηλό εισοδήματα.