Τη χρονική περίοδο που Τσίπρας και Καμμένος συντονίζονται απόλυτα σε επικοινωνιακό επίπεδο και σχεδιάζουν την επόμενή τους (κοινή) μέρα το Κίνημα Αλλαγής ασχολείται με τα εσωτερικά του θέματα. Μπορεί να αγγίζει τη γελοιότητα ο τρόπος που πολιτεύεται η κυβερνητική συμμαχία αλλά αυτό δε σημαίνει ότι όταν παίζουν μόνοι τους στο γήπεδο δεν θα κερδίσουν.
Η ίδρυση του ΠΟΤΑΜΙΟΥ από τον Σταύρο Θεοδωράκη έγινε σε μια εποχή της απόλυτης επικράτησης του λαϊκισμού και των φασιστικών πρακτικών. Έτσι δεν ήταν κακό που είχε προστεθεί μια επιπλέον φωνή στην "άλλη πλευρά".
Σύντομα βέβαια προκάλεσε αρνητική εντύπωση το γεγονός ότι έδειχνε να θέλει να είναι και με το ΣΥΡΙΖΑ, και με τη Διαμαντοπούλου και με το Μητσοτάκη και με τη ΔΗΣΥ και μόνος του.
Για αυτό το λόγο όταν το ΠΟΤΑΜΙ αποφάσισε να συμμετέχει στο εγχείρημα του Κινήματος Αλλαγής υπήρχε απ πολλούς ένας προβληματισμός για το πόσο χρόνο θα παραμείνει εάν δεν εκλεγεί επικεφαλής.
Κάκιστη εντύπωση προκάλεσε στη συνέχεια όταν προεκλογικά (Νοέμβριο 17) επιδίωκε (όχι μόνο αυτός) να εμφανιστεί ως νεωτεριστής και πρότεινε την ηλεκτρονική ψηφοφορία (ανέφικτη με ανοιχτό εκλογικό κατάλογο) και πολύ περισσότερο όταν διαχώρισε τους απόδημους σε παλιούς και νέους.
Η προχθεσινή αποχώρησή του, δυστυχώς, δεν ξάφνιασε. Φάνηκε ότι ήρθε να "νικήσει ή να φύγει".
Εμπιστοσύνη στις δηλώσεις του δεν μπορεί να υπάρχει. Αν έχει ήδη συμφωνήσει με το ΣΥΡΙΖΑ ή όχι ή αν θα γίνει Υπουργός σε μια πιθανή κυβέρνηση της ΝΔ.
Κατηγορεί για πασοκεντρικό Κίνημα Αλλαγής χωρίς όμως να εξηγεί πως φανταζόταν την εξέλιξη μιας συνεργασίας με ένα κόμμα που έχει τουλάχιστον 7πλάσιο αριθμό μελών και ψηφοφόρων.
Παρά ταύτα και στο σημείο αυτό έγιναν πολλά βήματα με κορυφαίο ότι η Γεννηματά (η μοναδική που έχει εκλεγεί) είναι μειοψηφία στην ΚΠΕ.
Μάλιστα ο Θεοδωράκης εμφανίζεται να κατηγορεί για θέματα που αυτός λίγο - πολύ επέβαλε.
Ο Θεοδωράκης δεν ήθελε εκλογή συνέδρων γιατί απλά δεν είχε συνέδρους. Η συγκρότηση οργάνων (και έτσι συνολικά το εγχείρημα) καθυστέρησε επειδή όλοι περίμεναν το ΠΟΤΑΜΙ να ορίσει τους αντιπροσώπους του (που προφανώς δεν είχε ή δεν έβρισκε).
Ο Σταύρος Θεοδωράκης λειτούργησε με απόλυτη οπορτουνιστική και κατά περίπτωση ελιτίστικη συμπεριφορά στη διάρκεια του εγχειρήματος.
Και αυτό όταν όλος ο "πασοκεντρικός" χώρος του Κινήματος Αλλαγής δηλ τα μέλη του ΠΑΣΟΚ και του Κινήματος Δημοκρατών και Σοσιαλιστών συμπεριφέρθηκαν με μεγάλη υπομονή και με πραγματική διάθεση συνεργασίας. Ακόμη και μέλη που δεν πίστευαν ότι με τις λογικές Θεοδωράκη (και όχι μόνο) θα πετύχει το εγχείρημα έδειξαν αξιοσημείωτη αυτοσυγκράτηση και κινήθηκαν στην πλειοψηφία τους σε πολύ χαμηλούς τόνους.
Και ναι, όπως και ο ίδιος είπε, καλύτερα και γι αυτόν και για το ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ, το ότι απεχώρησε. Γιατί και να έμενε, αργά η γρήγορα, δεν θα μπορούσε με αυτές τις νοοτροπίες να αποδεχτεί ότι η συντριπτική πλειοψηφία των 210.000 μελών τον αποδέχτηκαν ως μέρος της προσπάθειας αλλά όχι ως ηγέτη και αρχηγό τους.
Ο Σταύρος δεν δείχνει να κατάλαβε ότι το απλό μέλος του ΠΑΣΟΚ και του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών έκανε υποχώρηση και αποδέχτηκε ότι η άποψή του μετράει λιγότερο από όσο μετράει αυτή του μέλους του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Δεν κατάλαβε και ότι αυτό το έκανα συνειδητά για να βρεθούμε όλοι μαζί.
ΥΓ Όσον αφορά άλλες δηλώσεις υποψηφίων, ίσως πρέπει να επισημανθεί ότι το να είναι κάποιος υποψήφιος σε ένα όργανο (στο οποίο δεν εκλέγεται) δεν σημαίνει ότι αποκτάει επιπλέον δικαιώματα μετά την εκλογική διαδικασία.
Επίσης, όποιος κερδίζει στα πέναλτι θεωρείται καθαρός νικητής. Γι αυτό δεν υπάρχει νικητής π.χ. των μουντιάλ με αστερίσκο (αν είχε κερδίσει τον αγώνα στην κανονική διάρκειά του ή στην παράταση).
Ο τίτλος είναι του Steven Wright, Αμερικανού ηθοποιού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου