γεια σου φίλε...καλό ταξίδι

Σε μια μεγάλη διαδρομή υπάρχουν πρόσωπα που συνδέεσαι μαζί τους. Πρόσωπα που συνδέουν την ίδια την διαδρομή. Μια τέτοια σχέση ήταν και αυτή με τον Γιώργο Παναγιωτακόπουλο, και ας υπήρχε η γεωγραφική απόσταση.

Σήμερα έφυγε ένα κομμάτι της ίδιας της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ. Κυρίως της ιστορίας της «καθημερινότητας», της οργανωτικής πολιτικής, του πολιτικού σχεδιασμού, της επικοινωνίας με την κοινωνία. Όπως αυτή τη γνωρίσαμε για πολλά χρόνια.

Σήμερα έφυγε ένας σύντροφος και φίλος που αν μη τι άλλο είχε την ευαισθησία να δείξει ενδιαφέρον για τον άνθρωπο, είχε το ενδιαφέρον να βοηθήσει όπου μπορούσε.

Σύντροφε και φίλε καλό ταξίδι.

Είμαι σίγουρος ότι είσαι από αυτούς, τους λίγους, που θα ενώσεις για άλλη μια φορά την πολιτική παράταξη. Έστω για λίγες ώρες. Δυστυχώς όμως που θα την ενώσεις με πόνο. 

«ο Γερμανός»

Η υποκρισία με την «ψήφο του απόδημου»

Για άλλη μια φορά στο προσκήνιο έρχεται το θέμα του δικαιώματος ψήφου των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό ώστε να ψηφίζουν από τον τόπο μόνιμης κατοικίας τους στις ελληνικές εκλογές (αυτή τη φορά από τον Κυριάκο Μητσοτάκης).

Στο διάστημα των τελευταίων 15 ετών (το 2001 ψηφίστηκε η συνταγματική τροπολογία) διαπιστώθηκε ότι ανά διαστήματα (ιδιαίτερα προεκλογικά) κάποιο από τα κόμματα ανασύρει στην επιφάνεια το ζήτημα της ψήφου του Απόδημου.

Γιατί όμως χαρακτηρίζεται ως υποκριτική η συμπεριφορά όλων των κομμάτων; Γιατί ο νόμος που θα καθορίζει τα του ψήφου των Αποδήμων, όπως προβλέπει το σύνταγμα, χρειάζεται την υπερψήφιση από τα 3/5 της Βουλής δηλαδή 180 βουλευτές.

Από το 2001 μέχρι και σήμερα κανένα κόμμα και κανένας κυβερνητικός συνασπισμός δεν είχε από μόνο του 180 βουλευτές.
Αυτό σημαίνει ότι για να "περάσει"  ένας τέτοιος νόμου είναι απαραίτητη η εκ των προτέρων συνεννόηση ανάμεσα στα κόμματα.

Να αναλάβει δηλαδή πρωτοβουλία κάποιος κομματικός σχηματισμός και αφού συζητήσουν μεταξύ τους όλα τα κόμματα  να καταλήξουν στην υλοποίηση της συνταγματικής εντολής ξεπερνώντας τεχνικές δυσκολίες και προβλήματα.

Η τακτική της παρουσίασης ενός νομοσχεδίου, που εκ των προτέρων είναι γνωστό ότι δεν θα τον ψηφίσει κανείς, το μόνο που αποκαλύπτει είναι η μικροκομματική επιδίωξη της πρόκλησης εντυπώσεων. Αυτό αφορά όλα τα κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου, είτε πέρασαν από την κυβέρνηση είτε εκπροσωπήθηκαν / εκπροσωπούνται στην Βουλή.

 Όμως, πλέον τα πολιτικά κόμματα θα πρέπει είτε να δεχθούν ότι υπάρχει η αναγκαιότητα της σύνδεσης του Απόδημου Ελληνισμού με το πολιτικό γίγνεσθαι της γενέτειρας και η αξιοποίησή του μέσω της συμμετοχής και εκπροσώπησής του στο πολιτικό σκηνικό, είτε αν δεν υπάρχει αυτή η εκτίμηση ας σταματήσουν την κενή συνθηματολογία.

Συνέδριο ΟΕΚ Γερμανίας: Το τέλος μπορεί να σηματοδοτεί και μια νέα αρχή …

Η αποκαρδιωτική εικόνα του συνεδρίου της Ομοσπονδίας ( στην εκλογή νέου ΔΣ συμμετείχαν αντιπρόσωποι μόνο από 13 Κοινότητες) δεν μπορεί παρά να γίνει η ευκαιρία ενός διαλόγου για το μέλλον των Κοινοτήτων και των συλλογικών φορέων στην Γερμανία.

Μια πρώτη εκτίμηση μπορεί να συμπεράνει ότι στην αποχή συνέβαλε η άσχημη οικονομική κατάσταση  των κοινοτήτων, η αποσυσπείρωση των πολιτικών παρατάξεων και η τοποθεσία  που διεξήχθη (καθώς η Κολωνία δεν ήταν κεντρικό σημείο).

Όμως, είναι μόνο αυτοί οι λόγοι;

Η απαράδεκτη καθυστέρηση του συνεδρίου (έπρεπε να έχει γίνει το 2011 !!!) ή αλλεργία που έδειξε η πλειοψηφούσα παράταξη απέναντι στις συλλογικές διαδικασίες και στη διαφάνεια των διαδικασιών μπορεί να βάρυναν την πλάστιγγα αλλά δεν ήταν ούτε αυτά τα κύρια αιτία της εικόνας που ζήσαμε στην Κολωνία.

Γιατί, άν ήταν αυτοί οι λόγοι θα ήταν μετά απλά θέμα αλλαγής προσώπων. Όμως δεν είναι άξιο προβληματισμού ότι παρά την 5ετή καθυστέρηση διεξαγωγής συνεδρίου δεν αντέδρασαν οι Κοινότητες ; Ότι όταν το ΔΣ δεν έδινε στη δημοσιότητα -όπως όφειλε- μέχρι την Παρασκευή το βράδυ τον κατάλογο των Κοινοτήτων που είχαν δηλωθεί στο συνέδριο επίσης δεν αντέδρασε κανείς;

Ότι – διαπαραταξιακά – υπήρχε μικρή συμμετοχή των μελών του ΔΣ στις συνεδριάσεις (όποτε γινότανε;).

Τι μας δείχνει αυτό ; Ότι το πρόβλημα είναι αλλού. Τα αίτια της εικόνας του συνεδρίου βρίσκονται στο τέλος του κύκλου της ζωής των συλλογικών φορέων όπως τους γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Και όσο καθυστερούμε να το παραδεχτούμε η εικόνα θα διασύρει τους θεσμούς και προπάντων, την ιστορική τους διαδρομή και προσφορά.

Το ζητούμενο είναι το κόστος της ... αυταπάτης

Ο Πρωθυπουργός, μεταξύ άλλων, δήλωσε στην προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή « … Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες όχι ότι δεν τηρήσαμε την εντολή και είπαμε ψέματα" », αναφερόμενος στην κριτική που του ασκείται για τον προεκλογικό αγώνα και τις υποσχέσεις που έδωσε τότε.

Προφανώς, ο Πρωθυπουργός πιστεύει πως αποδεχόμενος ότι ζούσε, πίστευε και παρέσυρε και αυτός το λαό σε μια «αυταπάτη», όλα του συγχωρούνται. Μας θύμισε τον πρόκατοχό του, τον Α. Σαμαρά όταν και εκείνος μετά τα «ισοδύναμα των Ζαππείων» έκανε τη δική του κωλοτούμπα.

Το ζητούμενο όμως για τη χώρα, ιδιαίτερα  λόγω της πολύ δύσκολη κατάστασης που βρίσκεται, δεν είναι αν οι Πρωθυπουργοί της έχουν το θάρρος να παραδεχτούν εκ των υστέρων το λάθος τους. Το ζητούμενο είναι το μέγεθος του κόστους που είναι συνέπεια του «λάθους».

Ίσως, αν ιεραρχούσαμε τις συνέπειες των «υπερβολών» και της «αυταπάτης», πολλοί θα κατέληγαν στην καθυστέρηση εξόδου από την κρίση και φυσικά, στα επιπρόσθετα μέτρα που καλείται να πληρώσει η ελληνική κοινωνία.

Δυστυχώς, όμως, όσο και να φαντάζει υπερβολικό οι οικονομικές και δημοσιονομικές συνέπειες είναι το λιγότερο κακό για τη χώρα.

Το χειρότερο , που για πολλά χρόνια θα «πληρώνει» η ελληνική κοινωνία είναι η ισοπέδωση των θεσμών, ο κοινωνικός διχασμός, η ανάδειξη ακραίων απόψεων και η ιδεολογικοποίηση της «συνωμοσίας».

Γιατί μπορεί ο Πρωθυπουργός να ήταν εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να πει την αλήθεια «ότι ζούσε σε μια αυταπάτη με αυτά που υποσχόταν», όμως ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας είχε ταυτιστεί με την «αυταπάτη» και «καθοδηγείται» από αυτήν.

Και αυτό που θα πληρώσει ο προοδευτικός χώρος μακροπρόθεσμα είναι ότι ο δήθεν αριστερός ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποιεί πλέον την ΝΔ, διαγράφοντας τόσο την προ 2009 καθοριστική συμμετοχή της στον εκτροχιασμό των δημοσιονομικών, όσο και των δικών «αυταπατών» της τα πρώτα χρόνια της κρίσης.