Η μεγάλη αλήθεια για το αδειανό ... τραπέζι

Μπορεί τα περισσότερα τηλεοπτικά κανάλια (ναι, αυτά που ξαφνικά κάποιοι κατάλαβαν το ρόλο τους) να μην αναφέρθηκαν στον χαιρετισμό του πρώην Πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, στο συνέδριο του " Ποταμιού" όμως, τα διαδίκτυο μας έδωσε τη δυνατότητα να την παρακολουθήσουμε, όπως και τις άλλες ομιλίες των καλεσμένων.

Γιατί αναφερόμαστε ειδικά στον Γιώργο Παπανδρέου; 

Απλά γιατί επισήμανε μια αυτονόητη κατ τ άλλα παράμετρο, που όσο αργούμε να  κατανοήσουμε δεν θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ουσιαστικά το πρόβλημα της δημοσιονομικής κρίσης. Όχι, σε επίπεδο αριθμών, αλλά σε επίπεδο ουσίας.

Είπε μεταξύ άλλων ο πρώην Πρωθυπουργός: "Μπορώ, για παράδειγμα, να σας διαβεβαιώσω ότι, η κυβέρνηση της οποίας είχα την τιμή να ηγούμαι, δεν έπεσε λόγω της αναγκαίας λιτότητας, αλλά γιατί δεν βρέθηκαν όλοι στο ίδιο μετερίζι την ώρα των μεταρρυθμίσεων και των συγκρούσεων με κατεστημένα συμφέροντα".

Αν αυτό που όλοι σχεδόν, θεωρούν αυτονόητο, αλλά κανείς δεν το αποδέχεται στην πράξη, είχε εφαρμοστεί τότε,  σήμερα δεν θα ήμασταν στη θέση που βρισκόμαστε, δηλ. μπροστά στο ενδεχόμενο και 4ου μνημονίου.

Το γεγονός ότι δεν συζητήθηκαν τα αίτια της κρίσης, ότι δεν υπήρξε κοινός παρανομαστής στις όποιες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις συνεχίζουν το παραμύθιασμα μιας κοινωνίας και προ πάντων την παράταση του αδιεξόδου.

Και θα ήταν πολύ μικρότερη η ζημιά για τη χώρα, αν όσοι κλήθηκαν τότε στο τραπέζι από τον Γιώργο Παπανδρέου, αλλά δεν αποδέχτηκαν με φανατισμό την πρόσκληση, δηλαδή οι Σαμαράς και Τσίπρας, είχαν την βούληση να συζητήσουν σ άλλο τραπέζι θέματα που θα έδιναν λύσεις στο πρόβλημα της χώρας.

Όμως τι επέλεξαν; Ο καθένας από μόνος του καλούσε- μόλις ανέβαινε στην εξουσία- στο ίδιο τραπέζι τον επόμενο. Ο Σαμαράς κάλεσε στο τραπέζι τον Τσίπρα, ο οποίος δεν αποδέχτηκε ούτε εκείνη τη πρόσκληση. Ο Σαμαράς θα είχε ως μενού την ίδια θεματολογία που είχε και ο Παπανδρέου. Για να έρθει τελικά, η σειρά του Τσίπρα να κάνει την ίδια πρόσκληση που έκανε πριν 6 χρόνια ο Παπανδρέου.

Πόσος χρόνος χαμένος, επειδή τότε κανείς δε τόλμησε να αποδεχτεί την πρόσκληση του Παπανδρέου. Στη διάρκεια των 6 ετών πέρασαν από την ίδια θέση άπαντες (εκτός ΚΚΕ), αλλά ο καθένας ήταν μόνος του ή με τον "κολλητό" του.

Μεγάλος χαμένος, όμως, ήταν η χώρα. Γιατί έχασε πολύτιμο χρόνο. Γιατί συνεχίζει να βρίσκεται  6 χρόνια σε λιτότητα, που δεν χρειαζόταν. Και το πιο σημαντικό, η κοινωνία ακούγοντας τα συνθήματα των Καμμενων και των Λαζοπουλων απαξίωσε τους θεσμούς, διχάστηκε και υιοθέτησε κάθε είδους θεωρία συνωμοσίας ως και τους ...ψεκασμούς ...

To AfD δεν δημιουργήθηκε από το προσφυγικό

Το κόμμα Alternative für Deutschland εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις για τις ερχόμενες κρατιδιακές εκλογές να φθάνει ποσοστό πάνω από το 12%.
  
Οι αναλύσεις, εντός και εκτός Γερμανίας, είναι συνεχείς για το φαινόμενο. Φαίνεται δε, ότι κάποιοι τείνουν να  καταλήξουν  στην εκδοχή, που θέλει το AfD να ταυτίζεται ως κόμμα με την ανησυχία για τις εξελίξεις από το προσφυγικό και ότι εκφράζει τις αγωνίες των πολιτών. Στην ουσία  όμως, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα καθαρά ρατσιστικό κόμμα με πολλές θέσεις, που άνετα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ότι στηρίζονται σε φασιστικό υπόβαθρο.
  
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το AfD βρήκε χώρο και δημιουργήθηκε όταν τάχθηκε ενάντια στην οικονομική υποστήριξη της χώρας μας, με την επιχειρηματολογία της BILD. Οι τότε δηλώσεις στελεχών του κόμματος ήταν, πολλές φορές, τουλάχιστον υποτιμητικές για τη χώρα μας.
  
Στη συνέχεια – και πολύ πριν ξεσπάσει το ρεύμα των προσφύγων – συντάχθηκε με την ξενοφοβική και ρατσιστική οργάνωση PEGIDA.
  
Το AfD, το αδερφό κόμμα των ΑΝΕΛ  του Καμμένου (στην ίδια ομάδα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου) δεν κάνει τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από ότι κάνουν τα φασιστικά κόμματα. Χρησιμοποιεί κοινωνικές ανησυχίες και κοινωνικές κρίσεις για να προσελκύσει πολίτες.

Συνεπώς, όσα προβλήματα και να προκύπτουν από την προσφυγική κρίση, η ταύτιση με τις απόψεις του AfD είναι απλά ταύτιση με ένα ακροδεξιό, ρατσιστικό και ξενοφοβικό κόμμα.

Ο Λαζοπουλισμός δεν ξεκίνησε χθες

Αντιδράσεις ξεσήκωσε η ρατσιστική "ατάκα" του Λαζόπουλου για τα άτομα με αναπηρία.  Και βέβαια, ο Λαζόπουλος σχολίαζε τον Σοιμπλε, όπως δεν δίστασε να αποσαφηνίσει με  δήλωσή του, μετά τις έντονες αντιδράσεις.

Αλλά τι σημαίνει αυτό; Ότι ανεχόμαστε ένα προσβλητικό σχόλιο όταν αφορά έναν άνθρωπο σε θέση εξουσίας, ενώ το καταδικάζουμε όταν αφορά άλλους;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πολιτική του Σόιμπλε είναι βασισμένη σε μια νεοφιλελεύθερη ιδεολογία σκληρής λιτότητας. Η άσκηση εξίσου σκληρής κριτικής στις θέσεις του είναι αυτονόητη. Η ταύτιση όμως της αναπηρίας του με την πολιτική ξεπερνά το όριο της "κριτικής" ή της "σάτιρας" ακόμη και της σάτιρας "αλά Λαζόπουλο".

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Λαζόπουλος στο όνομα της σάτιρας προσπαθεί να προσβάλει ανθρώπους να τους γελοιοποιήσει και -όχι λίγες φορές -να τους στοχοποιήσει.

Όμως, αυτά τα κάνει χρόνια τώρα. Η αλαζονεία της υψηλής του ακροαματικότητας τον έχει οδηγήσει, όπως όλα δείχνουν, να έχει ξεπεράσει κάθε όριο στοιχειώδους κοινωνικών κανόνων.

Χρησιμοποιεί την εξουσία που του δίνει η τηλεοπτική εικόνα για να κάνει κομματική πολιτική πιστεύοντας ότι επειδή το καλύπτει με τη σάτιρα θα το αποδεχτεί ολόκληρη η κοινωνία.

Μια καθαρά φασιστικής νοοτροπίας συμπεριφορά.

Και τώρα, αντί να σιωπήσει ή απλά να ζητήσει συγνώμη, βγήκε να διευκρινίσει ότι αναφέρεται σε συγκεκριμένο άτομο και δεν εννοεί όλους.

Ο φοβερός επαναστάτης και ιδεολόγος της "αριστεράς" μας διευκρίνισε ότι τελικά δεν έκανε σάτιρα, αλλά ότι όσα είπε αφορούσαν αποκλειστικά τον Σόιμπλε.

Δηλαδή, είναι τόσο δημοκράτης όσο ένας Χρυσαυγίτης που επειδή έκανε like σε ένα έγχρωμο παιδάκι στο facebook διεκδικεί τον τίτλο του αντιρατσιστή.

Αλλά και το κομμάτι της κοινωνίας που έδειξε να ξαφνιάστηκε προκαλεί εντύπωση.

Αντιμετώπιζε τον Λαζόπουλο ως σταρ της σάτιρας με περγαμηνές διεθνούς αστέρα. Προφανώς, βολεύονταν κάποιοι γιατί λοιδορούσε και λασπολογούσε τους "άλλους".

Τον "αέρα"  στο νέο παραλήρημα του Λαζόπουλου το έδωσε η ίδια η κοινωνία. Αυτή, δυστυχώς, είναι αλήθεια. Είτε επικροτώντας τον είτε μη διαμαρτυρόμενη.

Ο Λαζόπουλος είναι μέρος των διαφόρων δυνάμεων που τρέφονται από τη βία, τη λασπολογία, τον φανατισμό, τον λαϊκισμό και κυρίως, των δυνάμεων που δεν αντιλαμβάνονται (;) τι θα ακολουθήσει με την κατάρρευση όλων των δημοκρατικών θεσμών της κοινωνίας.

Σίγουρα, μέσα στη δίνη των όσων βιώνουμε καθημερινά αναζητούμε το γέλιο...κάποιον να ρίξουμε το βάρος...

Μήπως είναι καιρός να αντισταθούμε και να ξαναβρούμε την αισθητική ποιότητα στη ζωή μας;

Μήπως να στοχεύουμε στην ανατροπή των επαίσχυντων πολιτικών κι όχι στην φυσική κατάσταση την οποία βρίσκονται οι ασκούντες αυτές;

Μήπως. τελικά. να αναλάβουμε την ευθύνη μας ως πολίτες; Να αποφεύγουμε να κλείνουμε με τα αυτοκίνητά μας τα περάσματα των αμαξιδίων στο δρόμο;

Μήπως να θέσουμε  ως όριο το σεβασμό στο πρόσωπο του διπλανού μας;  

ΥΓ1 Για σκεφτείτε ο Τσίπρας να μην δώσει άδεια στον Alpha. Πολύ πιθανό στις προϋποθέσεις να δοθεί άδεια σε τηλεοπτικό κανάλι θα είναι να προβάλει και την εκπομπή του "συντρόφου του"

ΥΓ2 Δεν μπορούμε να μην χαιρετήσουμε την γενναία απάντηση  του προέδρου της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία, κ Βαρδακαστάνη: " Ως ανάπηρος πρέπει να υπερασπιστώ τα δικαιώματα Σόιμπλε παρότι διαφωνώ με τις πολιτικές του".

Πόση δημοκρατία περιέχει το σχέδιο της Κυβέρνησης για τα ΜΜΕ;

 

  Παραβλέποντας την υπερβολική ευαισθησία που ξαφνικά απέκτησαν διάφοροι με τα ΜΜΕ, ευαισθησία που όμως, δεν είχαν όταν τα ίδια ΜΜΕ και δημοσιογράφοι χλεύαζαν άλλους, πολιτικούς τους αντίπαλους 
     Tις προάλλες, λοιπόν, η Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανακοίνωσε ότι στον "αγώνα" ενάντια στην ολιγαρχία και τα συμφέροντα θα επιτρέψει μέχρι 4-5 τηλεοπτικά κανάλια να έχουν εθνική εμβέλεια.
    Και βέβαια μπορεί κανείς να εκτιμήσει ότι αυτό αποτελεί όντως μια θετική απόφαση.
    Αν καταγράψουμε όμως μερικά απλά ερωτήματα, βλέπουμε ότι όχι μόνο δεν είναι στην σωστή κατεύθυνση, αλλά ότι η κυβερνητική εξαγγελία πολύ εύκολα μπορεί να αποτελέσει μια σημαντική παρέμβαση στην ελευθερία του τύπου και άρα, στη ίδια την Δημοκρατία.
    Με ποια κριτήρια η Κυβέρνηση αποφασίζει τον αριθμό 4 ή 5 ;  Όταν οι σημερινοί τηλεοπτικοί σταθμοί εθνικής εμβέλειας είναι 8, πόσο αντικειμενικοί πληροφόρηση θα προσφέρουν οι 4/5 ιδιωτικοί που θα επιλεγούν και με ποια κριτήρια;
    Αν η κυβέρνηση ήθελε πράγματι να προχωρήσει σε μια τακτοποίηση των ανοιχτών θεμάτων σχετικά με τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια μπορούσε απλά να θέσει το πλαίσιο και να χορηγήσει ελεύθερα άδειες.
    Μάλιστα, αυτό θα μπορούσε να το θεσμοθετήσει το Ε.Σ.Ρ. που είναι ανεξάρτητη αρχή με κατοχυρωμένες συνταγματικά αρμοδιότητες, χωρίς κυβερνητική ανάμιξη.
    Οι μόνοι τηλεοπτικοί σταθμοί από τους υπάρχοντες που δεν θα έπαιρναν παράταση θα ήταν όσοι χρωστούν στο δημόσιο ή τέλος πάντων, όσοι δεν ακολουθούν με συνέπεια ρυθμίσεις αποπληρωμής των χρεών τους. Ρυθμίσεις που είναι ίδιες για όλες τις αντίστοιχες επιχειρήσεις. 
    Είναι επίσης γεγονός ότι όσο καθυστερεί τη διαδικασία η κυβέρνηση κρατά σε ομηρία τα τηλεοπτικά κανάλια και αυτό σαφώς όχι από ανικανότητα διαχείρισης της κατάστασης, αλλά μάλλον ως σχέδιο φίμωσης της ελευθερίας των ΜΜΕ.
     
    Υ.Γ. Βέβαια πόσο εμπιστοσύνη μπορεί να έχει κανείς σε μια κυβέρνηση της οποίας ο βασικός συνέταιρος, ο Καμμένος, πριν λίγους μήνες έλεγε ότι έπρεπε να ανατιναχτεί τηλεοπτικό κανάλι που εδρεύει στον Πειραιά. 

Η δύναμη του Ελληνισμού βρίσκεται στην ενότητα της δράσης

Ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία η εκδήλωση που διοργάνωσε ο Δορυφόρος με τους οργανωμένους φορείς του Ελληνισμού του Μονάχου και συγκεκριμένα τους συλλόγους σύλλογοι Ελασσονιτών, Επτανησίων, Ηπειρωτικής Κοινότητας, Θρακιωτών, Κρητών, Μακεδόνων, Ποντίων και τον ΙΝ του Αγίου Γεωργίου στο Βέστεντ.

Η προσέλευση του κόσμου ήταν συγκινητική και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της εκδήλωσης ήταν το κέφι και η ζωντάνια τόσο των διοργανωτών και εθελοντών όσο και του κόσμου που επισκέφτηκε την εκδήλωση.
Άλλη μια φορά αποδείχθηκε ότι όταν οι Έλληνες λειτουργούμε ενωμένοι μπορούμε να κάνουμε πολλά. Ο εθελοντισμός, λένε ορισμένοι, δεν είναι μέρος της ελληνικής κουλτούρας. Τους διαψεύσαμε. Γιατί ο εθελοντισμός σχετίζεται και με το στόχο. 
Τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν για την Κιβωτό προέρχονται από ανθρώπους του μόχθου, με ευαισθησία και όνειρα για ένα καλύτερο αύριο, που στέκονται αλληλέγγυοι σε όσους βιώνουν μεγαλύτερα προβλήματα από τα δικά τους και ιδιαίτερα στα παιδιά που έχουν γίνει τα θύματα της κρίσης.
Σίγουρο είναι η εκδήλωση αυτή δεν πρέπει να αποτελέσει παρένθεση αλλά η αρχή από μια σειρά δράσεις με ανάλογους στόχους.
http://doryforos-europa.blogspot.gr/2016/02/blog-post_3.html