Mενίδι: Η αποτύπωση της Ελλάδας της ανομίας

Και τώρα, όπως συνηθίζεται δυστυχώς στην χώρα μας, αφού προηγήθηκε το τραγικό γεγονός να χάσει τη ζωή του ο μικρός μαθητής, ξεσπούν οι διαμαρτυρίες.

Και θα συνεχίσουν με αμείωτους ρυθμούς οι ανομίες, όσο ο κάθε πολίτης νιώθει ότι ανενόχλητος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, ανεξάρτητα από το αν θέτει σε κίνδυνο τους

συνανθρώπους του, την κοινωνία, το περιβάλλον.

Το κράτος όχι μόνο δεν δίνει την αίσθηση ότι προστατεύει τους πολίτες και διαφυλάττει  την τήρηση των νόμων, αλλά αφήνει στους πολίτες να θεωρούν τους εαυτούς τους εκτεθειμένους αν επιλέξουν να καταγγείλουν άνομες πράξεις.  

 Έτσι εύλογος θα ήταν ο φόβος των πολιτών - στο περιστατικό του Μενιδιού - ότι δεν θα τους προστατεύσουν οι διωκτικές αρχές εάν έρθουν αντιμέτωποι με ανθρώπους της "νύχτας".
 Καθώς, αν η αστυνομία δεν γνώριζε ότι στην συγκεκριμένη περιοχή πυροβολούν ελεύθερα όποτε θέλουν τότε καταγράφεται ακόμη περισσότερο στα αρνητικά των δυνάμεων ασφαλείας.

 Όμως, είναι μόνο το κράτος που έχει την αποκλειστική ευθύνη για την κατάσταση αυτή ;

 Όχι φυσικά. Όταν σήμερα, λόγω της δημοσιότητας που πήρε το θέμα, ανοίγουν τα στόματα και ακούμε στο δελτίο ειδήσεων κάτοικο της περιοχής του Μενιδίου να αναφέρει ότι βρίσκει συχνά άδειους κάλυκες στην ταράτσα του, αλλά δεν το έχει καταγγείλει στην αστυνομία, δεν είναι και ο πολίτης συνυπεύθυνος;
 

Η αποφυγή καταγγελίας στις αρχές -  από φόβο ή αδιαφορία-αποτελεί σε μεγάλο βαθμό την συνέχεια μιας ανεύθυνης "ιδεολογίας" που απλώνεται ανάμεσα σε πολίτες της χώρας μας ως προς το τι σημαίνει "ελευθερία" και το ποια δικαιώματα έχουμε στο όνομά αυτής της "ελευθερίας". Όπως βέβαια και το σύνδρομο του  "χαφιέ" ή "καταδότη" που κληροδότησε η εποχή της δικτατορίας.

Για να καταλάβουμε λίγο το τι συμβαίνει  στο Μενίδι (και όχι μόνο).
 

Διάφοροι τύποι του υποκόσμου πυροβολούν (έστω στον αέρα) ανενόχλητοι και χωρίς να έχουν ίχνος φόβου μήπως τιμωρηθούν. Οι πολίτες το γνωρίζουν και σφυρίζουν αδιάφορα. Η αστυνομία το γνωρίζει και σφυρίζει αδιάφορα.

Το δυστύχημα στο Μενίδι ήταν αναμενόμενο, όπως και σε άλλες περιοχές, αν επιτέλους κατανοήσουμε ότι η μη εφαρμογή των νόμων δεν είναι "αντίσταση κατά των αρχών". Ο φόβος δεν φεύγει μόνο μπροστά στις κάμερες μετά από ένα τραγικό γεγονός, αλλά όταν τον αντιμετωπίζεις κατάματα, θεωρώντας ότι το κακό μπορεί να συμβεί και σε σένα αν δε το σταματήσεις.