Μια τέτοια, κραυγαλέα, περίπτωση είναι το θέμα που έχει να κάνει με τους Έλληνες, μόνιμους κατοίκους στο εξωτερικό.
Η συγκεκριμένη κατηγορία Ελλήνων πολιτών φορολογείται για το εισόδημα που προκύπτει στην Ελλάδα (κυρίως ενοίκια). Αυτό είναι το αυτονόητο και το σωστό.
Παραβλέπουμε ότι ο συντελεστής φορολόγησης είναι μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο των πολιτών που ζούνε στην Ελλάδα και προχωράμε στο επόμενο στάδιο, που έχει να κάνει με τις φοροαπαλλαγές.
Οι Έλληνες μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού δεν δικαιούνται φοροαπαλλαγές. Δηλαδή δεν υπάρχουν έξοδα που εκπίπτουν από το εισόδημά τους.
Κερδίζει ή χάνει όμως το κράτος από αυτήν την απόφασή του;
Το πιθανότερο είναι ότι χάνει.
Δεκάδες αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες ακίνητα έχουν ιδιοκτήτες Έλληνες που ζουν μόνιμα στο εξωτερικό. Τα ακίνητα αυτά αγοράστηκαν / χτίστηκαν κυρίως, τις δεκαετίες της πρώτης μετανάστευσης.
Σήμερα, τα περισσότερα από τα ακίνητα αυτά, χρειάζονται επισκευές και επιδιορθώσεις. Άλλο μικρότερες και άλλο μεγαλύτερες.
Όταν όμως, η συγκεκριμένη δαπάνη δεν εκπίπτει της εφορίας τίθεται στον φορολογούμενο το παρακάτω δίλημμα.
Γιατί να πληρώσει π.χ. 12.400 € όταν μπορεί να πληρώσει χωρίς απόδειξη 10.000 € (δηλ. χωρίς Φ.Π.Α.) και ίσως και λιγότερο (συμφωνία με ελεύθερο επαγγελματία προκειμένου να μην φαίνεται η είσπραξή του στην εφορία;)
Γιατί είναι τόσο δύσκολο τα έξοδα που βαρύνουν τα ακίνητα να ρυθμιστεί έτσι ώστε να υπάρχει, μια μικρή έστω, ποσοστιαία φοροαπαλλαγή;
Δύσκολα μπορεί να υποστηρίξει κάποιος ότι το κράτος κερδίζει με τον τρόπο που σήμερα αντιμετωπίζει το θέμα, περισσότερα από όσα θα κέρδιζε στην περίπτωση που "έχανε" μεν ένα μικρό ποσοστό από την φοροαπαλλαγή, θα κέρδιζε όμως πολλαπλάσια από το Φ.Π.Α. των εταιριών και ελεύθερων επαγγελματιών.
