Προκαλεί μεγάλη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο διάφοροι διαμορφωτές της κοινής γνώμης επιχειρούν να υποτιμήσουν την νοημοσύνη ενός ολόκληρου λαού.
Οφείλουν όμως , τουλάχιστον, να καταλήξουν σε μια ενιαία γραμμή της συκοφαντικής τους τακτικής, γιατί όσο θα καταλαγιάζει ο θυμός, όλο και περισσότεροι πολίτες θα ανακαλύπτουν το ρόλο που έχουν διαδραματίσει στη διαμόρφωση της κατάστασης.
Έτσι για παράδειγμα καλό θα ήταν να μας ξεκαθαρίσουν τελικά, τι ισχύει.
Ήταν ο Παπανδρέου εντολοδόχος των Αμερικάνων και άλλων συμφερόντων που έριξε τη χώρα στα δίχτυα του ΔΝΤ ή τελικά το ΔΝΤ δεν ήταν τόσο "κακό" κι ήθελε αναδιάρθρωση του χρέους. την οποία αρνήθηκε ο Παπανδρέου;
Γιατί και τα δυο, νομίζω ότι θα συμφωνήσετε, δύσκολα μπορεί να θεωρούνται λογικά.
Παράλληλα πρέπει να επισημανθεί ότι στο φλέγον ζήτημα της αναδιάρθρωσης τεχνηέντως, υποβαθμίζεται το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να κινηθεί προς την κατεύθυνση αυτή χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της ΕΕ και της ΕΚΤ. Επίσης ότι την συγκεκριμένη περίοδο η ΕΕ ήταν εντελώς αντίθετη με αυτή την επιλογή. Ο μηχανισμός στήριξης δεν υπήρχε. Αναδιάρθρωση θα σήμαινε έξοδο από το ευρώ.
Επομένως, η εμμονή στο να αναμασώνται απαντημένα θέματα είναι φανερό ότι στοχεύει στην κατασυκοφάντηση του πρώην πρωθυπουργού.
Έτσι τίθεται ένα ερώτημα που κάποτε ίσως, να ακουγόταν υπερβολικό.
Αλήθεια, γιατί φοβούνται τόσο τον Γιώργο Παπανδρέου;
....κάπως έτσι είναι ένα παλιό τραγούδι, που μου ήρθε στο μυαλό με την ανακοίνωση της ΝΔ, η οποία καλεί τον A. Τσίπρα, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να δηλώσει αν πιστεύει στο Θεό.
Στη χώρα μας με τα τεράστια προβλήματα ανεργίας, με τα χιλιάδες νοικοκυριά στο όριο της φτώχιας, το κυβερνών κόμμα δεν ρωτά τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης αν έχει σχέδιο για την έξοδο από την κρίση, αν μπορεί να γίνει μια συμφωνία για την ανακούφιση των νοικοκυριών, αλλά ζητά να μάθει το θρησκευτικό του πιστεύω.
Ενδιαφέρει, άραγε, τους πολίτες αν ο Τσίπρας είναι χριστιανός ορθόδοξος - καθολικός- βουδιστής ή άθεος ή αυτό που επιθυμούν είναι μια σταθερή πολιτική - μια συναινετική πολιτική που θα βγάλει τη χώρα από το τέλμα.
Το θέμα είναι αν και πού πιστεύει ο Τσίπρας ή ότι δεν έχει μια ρεαλιστική πολιτική πρόταση διεξόδου από την κρίση.
Η επαναφορά της συζήτησης στο τρίπτυχο "πατρίς- θρησκεία- οικογένεια" απλά αποπροσανατολίζει από την πραγματική ανάγκη για ένα διάλογο πάνω στα ουσιαστικά προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα και την επιβεβλημένη αλλαγή πολιτικής προς μια δικαιότερη, δημοκρατικότερη κατεύθυνσή.
Βέβαια, από την άλλη πλευρά, πώς μπορεί να παραπονιέται ο Αλέξης Τσίπρας, όταν είτε ο ίδιος, είτε στελέχη του είτε στελέχη άλλων κομμάτων, σε χτυπήματα προς πολιτικούς του αντιπάλους, που ήταν αντίστοιχου επίπεδου – απολιτικά και καθαρά προσωπικά , στην καλύτερη των περιπτώσεων, αντιδρούσαν με το γνωστό ,,ναι μεν αλλά,, το οποίο όμως λειτουργούσε ως άφεση αμαρτιών προς τους επιτιθέμενους και υποβάθμιζε την αξία της καταδίκης.
