Ο Γιώργος Παπανδρέου εν όψη της κρισιμότητας της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας συγκάλεσε έκτακτη συνάντηση των αρχηγών κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Στην πρόσκληση ανταποκρίθηκαν άμεσα οι Σαμαράς, Παπαρήγα, Τσίπρας και Καρατζαφέρης.
Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε σε σοβαρό, υπεύθυνο και ενωτικό κλίμα ανάλογο της κρισιμότητας της κατάστασης. Συμφωνήθηκαν τα μέτρα και οι μεταρρυθμίσεις που θα παρουσιάσουν στους δανειστές, τις διαφωνίες τους με τα προτεινόμενα των δανειστών και τα ισοδύναμα.
Οι επιμέρους διαφωνίες λόγω των ιδεολογικών θέσεων του καθενός δεν στάθηκαν εμπόδια στην επιτυχία της συνάντησης.
Ο Σύριζα και το ΚΚΕ πίεσαν κατά την διαδικασία να είναι όσο το δυνατόν λιγότερα τα οριζόντια μέτρα σε ότι αφορά τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και να επανεξεταστούν τα μέτρα στον τομέα αυτό ώστε να μειωθούν οι εξ αντικειμένου αδικίες, ενώ δεσμεύτηκαν να παρουσιάσουν προτάσεις.
Σε κοινή ανακοίνωση των 5 κομμάτων και του Προέδρου της Δημοκρατίας τονίζεται η ανάγκη ενότητας και κοινωνικής συναίνεσης, έτσι ώστε να βγει η χώρα το συντομότερο δυνατόν από τη δημοσιονομική κρίση.
Τρία χρόνια αργότερα, η Ελλάδα έχοντας ολοκληρώσει την ψήφιση και εφαρμογή των βασικών μεταρρυθμίσεων, βγήκε και πάλι στις αγορές.
Σενάριο επιστημονικής φαντασίας;
Απλές σκέψεις λόγω των ημερών...
Τουλάχιστον «περίεργη» μοιάζει η αλά καρτ αντιμετώπιση των φαινομένων της βίας και η κατά περίπτωση καταδίκη της.
Πως μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι είναι κατά της βίας και φασιστικών πρακτικών όταν εξετάζει την βία με κριτήριο τον δράστη;
Μπορεί να είναι κάποιος, πραγματικά, ενάντια στη βία επειδή καταδικάζει την επίθεση του Κασιδιάρη στην Κανέλη, αλλά τον αφήνει αδιάφορο η επίθεση των «αγανακτισμένων» φοιτητών στον Πάγκαλο ;
Μπορεί να είναι ενάντια στη βία όποιος καταδικάζει την επίθεση της αστυνομίας σε διαδηλωτές που θέλουν να «μπουκάρουν» στη Βουλή, αλλά όχι το κάψιμο της Marfin;
Πως μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι είναι πράγματι ενάντια στη βία όταν καταδικάζει μεν την επίθεση στον Κουμουτσάκο, αλλά όχι την επίθεση των οπαδών της αθλητικής ομάδας που υποστηρίζει στο γήπεδο;
Είναι πράγματι κάποιος ενάντια στην αστυνομική βία όταν καταδικάζει την αδικαιολόγητη ή υπερβολική επίθεση της αστυνομίας στους διαδηλωτές αλλά δεν τον απασχολεί η επίθεση της αστυνομίας σε φιλάθλους απλά και μόνο επειδή είναι …Γερμανοί (Αλβανοί ή όποια μη φίλη εθνότητα);
Συνήθως, η κατά περίπτωση καταδίκη της βίας αναζητεί δικαιολογίες που συνοδεύουν την πρόταση απαλύνοντας τον αντίκτυπό της. Ξεκινούν την πρόταση με την οποία καταδικάζουν και στη συνέχεια, προσθέτοντας την λέξη «αλλά» στην ουσία αιτιολογούν και νομιμοποιούν την βία.
Άλλοτε, δικαιολογούν τη βία επειδή δεν είναι σωστό το κράτος στις υποχρεώσεις του απέναντι στους πολίτες, άλλοτε επειδή η δανειακή σύμβαση «οδηγεί» από μόνη της στη βία.
Δεν είναι μακριά ο χρόνος που βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου απέδωσε την ευθύνη της πτώσης του αεροπλάνου της Germanwings από τον ψυχασθενή (όπως αποδείχτηκε) πιλότο στο …μνημόνιο.
Δυστυχώς, τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης έχουν συμβάλει καθοριστικά στην στοχοποίηση ανθρώπων και μάλιστα, τις περισσότερες φορές με αναπαραγωγή «ειδήσεων» που δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα
Βέβαια, όλα αυτά δε ξεκινούν από το πουθενά. Η επικρότηση της βίας ως μέσο «αντίστασης» ήταν ένα φαινόμενο που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Άσχετα εάν τη βία την προκαλούσαν οι γνωστοί-άγνωστοι στο όνομα της «αναρχίας» και της «απελευθέρωσης».
Σήμερα, αυτές τις λογικές δεν μπορούν να ανατραπούν από όσους τις προωθούσαν επειδή τους βόλευαν προεκλογικά. Γιατί η εξάπλωση και επικράτηση φασιστικών φαινομένων στη χώρα μας δεν ήταν θέμα δανειακών συμβάσεων, αλλά με αφορμή αυτό βρέθηκε πάτημα από μέρος της κοινωνίας και του πολιτικού προσωπικού της χώρας ώστε να εκδηλωθούν.
Μπορεί να έχουμε συνηθίσει σε ένα συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας των πραγμάτων γύρω μας, όπως π.χ ότι ο πλούτος συσσωρεύεται στους λίγους, ότι η μιντιοκρατία έχει υποκαταστήσει θεσμικά και δημοκρατικά όργανα ή ότι για το συμφέρον των αγορών (και των μεγάλων εταιρειών) συνεχίζεται η περιβαλλοντολογική καταστροφή.
Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί ότι το μεγάλο προσφυγικό ρεύμα που εισέρχεται στην Ευρώπη βρήκε ανέτοιμους τους πάντες. Ο τρόπος που συμπεριφέρονταν όλοι ήταν σαν αυτά να διαδραματίζονται πολύ μακριά από αυτούς. Η πείνα, οι πόλεμοι, η φτώχεια.
Και σήμερα συνεχίζονται οι συζητήσεις και οι συσκέψεις για τη δημιουργία κέντρων καταμέτρησης και καταγραφής των προσφύγων, για τους φράχτες για το αν θα είναι κλειστά ή όχι τα σύνορα.
Είναι άραγε δύσκολο να κατανοηθεί ότι οι πρόσφυγες θα αυξάνονται όσο συνεχίζουν οι πολεμικές συγκρούσεις ανά τον κόσμο, όσο υπάρχουν λαοί που πεινούν;
Και αναρωτιέται, επίσης, ο καθένας από εμάς γιατί οι άνθρωποι που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία, δεν κάνουν δυο-τρεις "απλές" κινήσεις συντονισμένα τόσο σε επίπεδο ΕΕ με την συνεργασία των ΗΠΑ όσο και σε επίπεδο ΟΗΕ.
Σήμερα, άμεσα.
Πρώτον να προβούν σε μια οργανωμένη αντιμετώπιση των δουλέμπορων. Είτε με την δημιουργία ειδικής γραμμής με τα πλοία, είτε με τα αεροπλάνα. Οι πρόσφυγες αποδείχτηκε ότι είναι σε θέση να διανύσουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρεθούν μακριά από τους πολέμους και την φτώχεια. Καμια απαγόρευση δεν θα τους αποτρέψει. Άρα, γιατί επιτρέπουν στους δουλέμπορους να σκορπούν ανθρώπινες ψυχές στις θάλασσες ;
Δεύτερον, να αρχίσουν άμεσα ειρηνευτικές συνομιλίες με πρωτοβουλία της ΕΕ και του ΟΗΕ, αφού είναι δεδομένο ότι για να λυθεί το προσφυγικό πρόβλημα πρέπει να σταματήσει ο πόλεμος. Δεν υπάρχουν περιθώρια για εμμονές και δηλώσεις του τύπου : "δεν συνομιλούμε με τον τάδε ή με τον δείνα".
Οι πρόσφυγες έχουν διακηρύξει σ όλους τους τόνους ότι θέλουν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, ενώ κάποιοι συμπεριφέρονται λες και έρχονται με χαρά, λες και ήταν όνειρό τους η προσφυγιά.
Το προσφυγικό δημιουργεί (βλέπε π.χ. Γερμανία) ξενοφοβικές και ρατσιστικές εξάρσεις, Και αυτές δημιουργούν τις προϋποθέσεις για καταστάσεις ανεξέλεγκτες.
Επίσης, όσοι, πολιτικά ανεγκέφαλοι, ισχυρίζονται ότι ,,καλά να πάθει η Ευρώπη γιατί δεν συμπεριφέρθηκε και σε εμάς τους Έλληνες καλά" ( και είναι συνήθως εκείνοι που αποκαλούν τα ακροδεξιά κόμματα στο εξωτερικό ακροδεξιά, αλλά τα ακροδεξιά κόμματα στην χώρα μας "πατριωτικά") θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι καμιά χώρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη αυτό το πρόβλημα, ούτε τις επιπτώσεις του.
