Όταν, το 2012, ο Σαμαράς "ξέχασε" τα ισοδύναμα και τα "Ζάππεια", χαρακτηρίστηκε, απλά, ως κολοτούμπας και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας συνέχισε να πιστεύει ότι υπήρχε και ένας άλλος δρόμος.
Για 3 ακόμη χρόνια συνέχιζε να πείθεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ ότι αυτός ο άλλος δρόμος ήταν υπαρκτός, δεν ήταν προδοτικός, "μερκελικός", αλλά ένας δρόμος έξω από δανειακές συμβάσεις, μακριά από μεταρρυθμίσεις σκληρές και άδικες, δεσμεύσεις και μέτρα.
Από την περασμένη Παρασκευή, όμως, το σενάριο αυτό, σενάριο μιας απίστευτης απάτης, κατέρρευσε παταγωδώς, υπό το βάρος μια προαναγγελθείσας καταστροφής.
Ο σημερινός Πρωθυπουργός, τα 3 / 4 των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και όλοι οι βουλευτές των ΑΝΕΛ δήλωσαν ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος και ό,τι άλλο θα αποτελούσε την απόλυτη καταστροφή για τη χώρα. Και αυτό, παρόλο που τα οικονομικά δεδομένα του σήμερα ήταν πολύ καλύτερα από εκείνα του 2010.
Μετά από 6 μήνες κυβερνητικής θητείας, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αναπτύσσουν την ρητορική του Παπανδρέου και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ του 2010 για να καταδείξουν την αναγκαιότητα της δανειακής συμφωνίας και κυρίως, την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων που με τόσο πάθος πολέμησαν τα τελευταία 6 χρόνια.
Είναι, φυσικά, δύσκολο αν (όπως φαίνεται) ακολουθήσουν εκλογές να αποτυπωθεί η δικαίωση αυτή του Παπανδρέου σε ψήφους. Είναι, άλλωστε, πολύ κοντά η 5η Ιουλίου για να παραδεχτεί η κοινωνία ότι πείστηκε σε ένα παραμύθι, ένα όνειρο που ήταν άπιαστο. Δύσκολα θα παραδεχτεί ότι υιοθετούσε επί 6 χρόνια συνθήματα που δεν είχαν κανένα περιεχόμενο και ότι όλα αυτά που απέρριπτε τόσο καιρό θα τα αποδεχτεί τώρα, ενώ θα είναι πιο σκληρά και επώδυνα.
Είναι δύσκολο να αποδεχτεί δημόσια, ότι τελικά χρωστάμε σε όσους δανειζόμαστε και ότι δεν είναι στο χέρι μας να διαγράψουμε μόνοι μας και μονομερώς το χρέος. Όπως, δύσκολα μπορεί να αποδεχτεί ότι όλα αυτά τα συνωμοτικά δεν υφίστανται και δεν μπορούν να τα χρησιμοποιούν στην καθημερινότητα. Οι θεωρίες για ψεκασμούς, Κούγκι, πεντοζάλη, αποστολή προσφύγων στο Βερολίνο θα χρησιμοποιηθούν, στην καλύτερη περίπτωση, ως επιθεώρηση στις χειμερινές θεατρικές παραστάσεις. Ακόμα κι ο Λαζόπουλος θα βρει περιεχόμενο για την κομματική του σάτιρα, όσο κι αν δεν παραδεχτεί ποτέ ότι αυτό που επί χρόνια παρουσίαζε δεν είχε σχέση με πολιτική σάτιρα.
Επίσης, αν τους επόμενους μήνες γίνει επιμήκυνση του χρέους και μείωση των επιτοκίων ο λαός θα γνωρίζει, άσχετα αν θα πανηγυρίζει ή πιστώνει στην κυβέρνηση την επιτυχία, ότι θετικά βήματα είχαν επιτευχθεί και άλλες φορές την τελευταία 5ετία, αλλά οι σημερινοί κυβερνώντες, τότε το υποτιμούσαν και το υποβάθμιζαν χρησιμοποιώντας μειωτικούς χαρακτηρισμούς για να αποδείξουν τον ενδοτισμό, τον μερκελισμό και την πολιτική "στα τέσσερα" των πολιτικών αντιπάλων τους.
Υπήρχαν τότε, το 2010, κερδοσκόποι που έπαιζαν δισ ευρώ στην χρεωκοπία της χώρας, υπήρχαν δυνάμεις που θέλησαν να κερδίσουν μέσα από την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Δυνάμεις πολύ πιο σκληρές από τις απόψεις του στοχοποιημένου Σόιμπλε και των Φιλανδών ή των Ολλανδών.
Όμως, ακόμη και να μην καταγραφεί η δικαίωση του Παπανδρέου σε ψήφους θα είναι πλέον γνωστό ότι το 2010 ο ίδιος και η Κυβέρνηση του, με την κοινωνία εναντίον του στους δρόμους και στις πλατείες, μέσα σε μια νεοφιλελεύθερη Ε.Ε., με τα ελληνικά μίντια να τον πολεμούν, με την ΕΕ να επιθυμεί μια τιμωρητική πρακτική απέναντι στη χώρα μας, πάλεψε και κατόρθωσε να δημιουργηθεί ένας ευρωπαϊκός μηχανισμός που μας κράτησε στην ευρωζώνη.
Και σταδιακά, θα γίνει σ όλους κατανοητό ότι αν τότε Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ είχαν στηρίξει, έστω το 50% των μεταρρυθμίσεων του Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, σήμερα τα μέτρα αφενός θα ήταν λιγότερο επώδυνα, αφετέρου δεν θα αναγκαζόμασταν να συνάψουμε δανειακές συμβάσεις γιατί θα μπορούσαμε να δανειστούμε από τις αγορές.
Βέβαια, παρότι ο Παπανδρέου δικαιώθηκε, έχασαν μέσα από την θεωρία της ύπαρξης "άλλου δρόμου", η χώρα και ο ελληνικός λαός. Παράλληλα, τα μίντια εξακολουθούν το δικό τους παιχνίδι, δικαιώνοντας όχι τον Παπανδρέου, αλλά τον ...Λεβέντη.
