H εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε σε μια συγκυρία κατά την οποία η πλειοψηφία της κοινωνίας ήθελε να δημιουργηθούν νέα δεδομένα στο επίπεδο της αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης και σε μια εποχή που και στην Ευρώπη αυξάνονται οι φωνές ότι γενικότερα πρέπει να αλλάξουν τα δεδομένα με στόχο να επιτευχθεί η ανάπτυξη στις χώρες της Ένωσης.
Η κρίση στη χώρα μας δεν ήρθε από το πουθενά και ιδιαίτερα, επειδή η όποια ελάφρυνση του χρέους δεν σημαίνει αυτόματα και εγγύηση ότι δεν θα βρεθούμε ξανά στην ίδια κατάσταση, αν δεν αλλάξουν δομές, νοοτροπίες και ο παραγωγικός ιστός της χώρας, δημιουργούνται ερωτηματικό σε δυο επιλογές του νέου Πρωθυπουργού.
Αν και κατά πόσο η επιλογή του Καμμένου εξυπηρετεί το στόχο, αν δηλαδή η νομιμοποίηση των απόψεων των ΑΝΕΛ βοηθάει στη δημιουργία μιας κοινωνικής και πολιτιστικής «επανάστασης» ή αντίθετα αποτελεί ένα σοβαρό πισωγύρισμα στις προϋποθέσεις που υπάρχουν για ένα νέο ξεκίνημα των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας. Οι απόψεις που κατά καιρούς εξέφρασαν οι ΑΝΕΛ δεν τους φέρνουν άλλωστε πολύ μακριά από την γερμανική pegida - ξενόφοβοι, ρατσιστές και αντιευρωπαϊστές.
Σ αυτό προστέθηκε και η (φήμη)- εμμονή να προταθεί για το ύπατο αξίωμα ο πρώην Πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, δηλαδή ο πολιτικός που όλα τα στοιχεία. εντός και εκτός συνόρων, αποδεικνύουν ότι οδήγησε τη χώρα στην κρίση και δεν προχώρησε στα απαραίτητα βήματα για να την αποτρέψει.
Τίποτα από αυτά δεν είχε ανάγκη ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ αφού έχει την νωπή, μόλις 2 ημερών, εντολή του λαού και τη συμπαράσταση ακόμα και εκείνων που δεν τους ψήφισαν.
