Για τη σημερινή επέτειο της επιβολής της Χούντας των συνταγματαρχών στην Πατρίδα μας, το 1967, θελήσαμε να αποφύγουμε τις γνωστές ιστορικές αναδρομές και να εξετάσουμε μια πιο σύγχρονη οπτική.
Εκείνο που θέλουμε να καταδείξουμε είναι ότι σε αυτή τη δύσκολη οικονομική και κατ' επέκταση, κοινωνική κατάσταση που βιώνει η χώρα μας, η ενδυνάμωση - χωρίς όμως λαϊκισμούς - της δημοκρατίας αποτελεί ουσιαστική προτεραιότητα. Και η ενδυνάμωση της δημοκρατίας δεν μπορεί να αφορά και να στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στους πολιτικούς που συνιστούν κι ίδιοι μέρος της εξουσίας. Καθώς, ο χρόνος της κρίσης διανύει νομοτελειακά το τέλος του μονοπατιού- αργά ή γρήγορα-, εμείς ως πολίτες δεν θα έχουμε στείλει κανένα ή ελάχιστα μηνύματα στις εξουσίες που έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση της χώρας. Και βέβαια αναφερόμαστε στην τρίτη και την τέταρτη εξουσία, την Δικαιοσύνη και τον Τύπο (ΜΜΕ).
Αλήθεια για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν οι ιδιοκτήτες ΜΜΕ είναι ταυτόχρονα και εργολάβοι δημοσίων έργων ( και πολλά άλλα). Όταν ξαφνικά κάποιοι δημοσιογράφοι, ακόμα κι αν είναι πρωτοκλασάτοι, εμφανίζονται από το πουθενά να δημιουργούν δικά τους κανάλια και να εκδίδουν εφημερίδες; Πως μπορεί να χαρακτηριστεί ένα κράτος, ως κράτος δικαίου όταν η Δικαιοσύνη καθυστερεί στην απονομή της και όταν επιτρέπει να αποφασίζουν οι ίδιοι οι δικαστές για τους δικούς τους μισθούς ;
Επίσης, ένα άλλο σημαντικό θέμα είναι η ευκολία με την οποία χρησιμοποιούμε όρους και πρακτικές με αποτέλεσμα να υποβαθμίζουμε στην ουσία τα ίδια τα γεγονότα που θέλουμε να καταδικάσουμε. Πως είναι δυνατόν να εξομοιώνεται η Χούντα με μια εκλεγμένη κυβέρνηση, όπως με περισσή άνεση έκαναν διάφοροι παράγοντες με φυσικό επακόλουθο να υιοθετεί αυτή την άποψη και ένα μέρος του λαού.
Πως είναι δυνατό να στρεφόμαστε ενάντια στους θεσμούς χωρίς να περιμένουμε ότι θα καταρρεύσει το σύστημα, αφού δεν έχουμε εναλλακτική πρόταση. Να καταργηθεί η Βουλή, και μετά ;
Πολλές φορές έχουμε επισημάνει ότι η άνοδος της Χρυσής Αυγής δεν σχετίζεται αποκλειστικά και μόνο με την οικονομική κρίση, όπως εύκολα και αβασάνιστα υποστηρίζουν πολλοί αναλυτές. Η Χρυσή Αυγή, με διαφορετικό υπόβαθρο και κίνητρα, βρήκε το έδαφος να δράσει όταν παράλληλα οι "δημοκρατικές δυνάμεις" αποδεχόταν ή δεν καταδίκαζαν τον προπηλακισμό, τη βία, τις ύβρεις και τις επιθέσεις στους θεσμούς.
Γιατί απλά, μια γενιά που δεν έζησε τη Χούντα, δεν έζησε εποχές που δεν υπήρχε Δημοκρατία δύσκολα θα κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ της " βίας των μεν και της βίας των δε".
Μια γενιά που δεν έχει ζήσει την έλλειψη της δημοκρατίας δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει την επικινδυνότητα του συνθήματος ,,να καεί η Βουλή,, και τέλος, μια γενιά που δεν έζησε τα πέτρινα χρόνια της δικτατορίας, "όπου τάσκιαζε η φοβέρα", δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τι σημαίνει η ελευθερία του εκλέγειν και εκλέγεσθαι ή τον έμμεσα εκλεγμένο θεσμό π.χ. του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Μια μέρα σαν αυτή, που Ελλάδα έμπαινε επίσημα στο γύψο, οφείλουμε να στρέψουμε τις δυνάμεις μας στην ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών της χώρας, να αποτρέψουμε φαινόμενα σαν την Χρυσή Αυγή, γιατί πράγματι οι "Χρυσές Αυγές φέρνουν μαύρες μέρες", μέρες που κανένας από εμάς δεν θέλει να ξαναζήσει.
Εκείνο που θέλουμε να καταδείξουμε είναι ότι σε αυτή τη δύσκολη οικονομική και κατ' επέκταση, κοινωνική κατάσταση που βιώνει η χώρα μας, η ενδυνάμωση - χωρίς όμως λαϊκισμούς - της δημοκρατίας αποτελεί ουσιαστική προτεραιότητα. Και η ενδυνάμωση της δημοκρατίας δεν μπορεί να αφορά και να στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στους πολιτικούς που συνιστούν κι ίδιοι μέρος της εξουσίας. Καθώς, ο χρόνος της κρίσης διανύει νομοτελειακά το τέλος του μονοπατιού- αργά ή γρήγορα-, εμείς ως πολίτες δεν θα έχουμε στείλει κανένα ή ελάχιστα μηνύματα στις εξουσίες που έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση της χώρας. Και βέβαια αναφερόμαστε στην τρίτη και την τέταρτη εξουσία, την Δικαιοσύνη και τον Τύπο (ΜΜΕ).
Αλήθεια για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν οι ιδιοκτήτες ΜΜΕ είναι ταυτόχρονα και εργολάβοι δημοσίων έργων ( και πολλά άλλα). Όταν ξαφνικά κάποιοι δημοσιογράφοι, ακόμα κι αν είναι πρωτοκλασάτοι, εμφανίζονται από το πουθενά να δημιουργούν δικά τους κανάλια και να εκδίδουν εφημερίδες; Πως μπορεί να χαρακτηριστεί ένα κράτος, ως κράτος δικαίου όταν η Δικαιοσύνη καθυστερεί στην απονομή της και όταν επιτρέπει να αποφασίζουν οι ίδιοι οι δικαστές για τους δικούς τους μισθούς ;
Επίσης, ένα άλλο σημαντικό θέμα είναι η ευκολία με την οποία χρησιμοποιούμε όρους και πρακτικές με αποτέλεσμα να υποβαθμίζουμε στην ουσία τα ίδια τα γεγονότα που θέλουμε να καταδικάσουμε. Πως είναι δυνατόν να εξομοιώνεται η Χούντα με μια εκλεγμένη κυβέρνηση, όπως με περισσή άνεση έκαναν διάφοροι παράγοντες με φυσικό επακόλουθο να υιοθετεί αυτή την άποψη και ένα μέρος του λαού.
Πως είναι δυνατό να στρεφόμαστε ενάντια στους θεσμούς χωρίς να περιμένουμε ότι θα καταρρεύσει το σύστημα, αφού δεν έχουμε εναλλακτική πρόταση. Να καταργηθεί η Βουλή, και μετά ;
Πολλές φορές έχουμε επισημάνει ότι η άνοδος της Χρυσής Αυγής δεν σχετίζεται αποκλειστικά και μόνο με την οικονομική κρίση, όπως εύκολα και αβασάνιστα υποστηρίζουν πολλοί αναλυτές. Η Χρυσή Αυγή, με διαφορετικό υπόβαθρο και κίνητρα, βρήκε το έδαφος να δράσει όταν παράλληλα οι "δημοκρατικές δυνάμεις" αποδεχόταν ή δεν καταδίκαζαν τον προπηλακισμό, τη βία, τις ύβρεις και τις επιθέσεις στους θεσμούς.
Γιατί απλά, μια γενιά που δεν έζησε τη Χούντα, δεν έζησε εποχές που δεν υπήρχε Δημοκρατία δύσκολα θα κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ της " βίας των μεν και της βίας των δε".
Μια γενιά που δεν έχει ζήσει την έλλειψη της δημοκρατίας δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει την επικινδυνότητα του συνθήματος ,,να καεί η Βουλή,, και τέλος, μια γενιά που δεν έζησε τα πέτρινα χρόνια της δικτατορίας, "όπου τάσκιαζε η φοβέρα", δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τι σημαίνει η ελευθερία του εκλέγειν και εκλέγεσθαι ή τον έμμεσα εκλεγμένο θεσμό π.χ. του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Μια μέρα σαν αυτή, που Ελλάδα έμπαινε επίσημα στο γύψο, οφείλουμε να στρέψουμε τις δυνάμεις μας στην ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών της χώρας, να αποτρέψουμε φαινόμενα σαν την Χρυσή Αυγή, γιατί πράγματι οι "Χρυσές Αυγές φέρνουν μαύρες μέρες", μέρες που κανένας από εμάς δεν θέλει να ξαναζήσει.